บทที่ 10 คงไม่ใช่ท้องแล้วมั้ง

บทที่ 10 คงไม่ใช่ท้องแล้วมั้ง ของที่ล่วงลงมาเป็นสีม่วงอ่อนๆ บางๆลื่นๆ และมีกลิ่นหอมอ่อนๆ ยังมีเพชรเล็กๆฝังอยู่ เห็นสีที่คุยเคยนี้แล้ว ลี่ถิงเชินคิดได้ทันทีว่านี่คืออะไร “นี่เธอกล้าเอาของแบบนี้มาถึงที่บริษัทงั้นเหรอ ？！เธอเห็นบริษัทลี่ซื่อ กรุ๊ปเป็นอะไร？！” นาทีนี้ ลี่ถิงเชินโกรธมาก หย่งเหยนก็เช่นกัน เริ่มแรกคือเธอถูกลี่ถิงเชินกดหน้าไว้กับอกของเขาจนปิดจมูกหายใจไม่ออก เธอขัดขืนด้วยแรง พยายามจะผลักเขาออก ลี่ถิงเชินเหมือนคนบ้า ยิ่งเธอขัดขืนมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งกดเธอลงต่ำ ทั้งสองคนต่อสู้อยู่นาน หน้าของหย่งเหยนได้ค่อยๆไหลลงไป จนถึงระหว่างสองขาของเขา “คุณปล่อยฉันนะ ！รีบปล่อยฉันนะไอ้คนทุเรา！” หย่งเหยนโมโหด่า ล้มหายใจระหว่างที่โมโหอยู่พ่นไปใสสองขาของเขา ความรู้สึกแปลกๆได้ค่อยๆเกิดราบกลายเป็นต้นกล้า ได้เติบโตขึ้นมาเป็นต้นไม้ใหญ่อย่างรวดเร็วลี่ถิงเชินเหมือนถูกเผาอย่างไรอย่างนั้น ปล่อยมือที่ควบคุมเธออยู่อย่างเร็ว หย่งเหยนเองก็ค่อยๆสั่งเกตเห็นความผิดปกติ แล้วรีบลุกขึ้นถอยออกสองก้าว หายใจแรงหันมามองหน้าของลี่ถิงเชิน มองของที่อยู่ในมือของเขา แล้วค่อยๆมองลงไปข้างล่าง…… หน้าแดงจนไม่อาจแดงได้อีกแล้ว “มองอะไร？！” ลี่ถิงเชินโกรธเป็นไฟ เอาของที่อยู่ในมือโยนใส่หน้าของหย่งเหยน：“ไสหัวไปซะ！” และตัวเองก็รีบกลับรถวีลแชร์เข้าไปในห้องทำงาน ลืมไปเลยว่าวีลแชร์เป็นระบบไฟฟ้า สามารถกดปุ่มบังคับได้ เจียงสุนกำลังรออยู่ในห้องทำงาน คนฉลาดอย่างเขา พอเห็นท่าทีไม่ดีก็รีบเข้าไปหลบทันที “ประธานลี่ ” ลี่ถิงเชินทำเป็นเหมือนเขาไม่มีตัวตน แล้วบังคับวีลแชร์เข้าไปในห้องน้ำของห้องพักผ่อนไปเลย เคร่งครัดทำตามวิธีการล้างมือที่พยาบาลสอนเจ็ดขั้นตอน ล้างมือไปห้ารอบอย่างจริงจัง ไม่นึกเลยว่าผู้หญิงคนนี้ ถึงกับใช้วิธีนี้มายั่วเขาได้ ！ หย่งเหยนรีบคว้าของที่ถูกโยนใส่หน้าลงมา และของที่ตกอยู่บนพื้นก็เก็บมาด้วยมองดูรอบๆ หย่งเหยนวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ เอาเสื้อตัวจิ๋วขยำเป็นก้องแล้วกดทิ้งในโถส้วม กล่องกระดาษได้ฉีกเป็นชิ้นๆแล้วทิ้งลงในถังขยะ จบทั้งหมดนี่แล้วหย่งเหยนล้มนั่งอยู่บนชักโครก น้ำตาไหลออกอย่างทันที เธอใช้สองมือปิดหน้าไว้ วางตากอยู่ที่ขา แค่เพราะว่าเธอเป็นลูกของผีพนัน ก็เลยต้องรับทนรับทั้งหมดนี้ไว้งั้นเหรอ？ ทั้งๆที่เธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลย！ ทำไมโลกใบนี้ต้องทำกับเธออย่างนี้？ กำลังร้องไห้เสียใจอยู่ จู่ๆก็มีเสียง“แตะๆๆ ”เสียงรองเท้าส้นสูงดังมา หย่งเหยนรีบยกมือมาปิดปากตัวเองเอาไว้ บังคับตัวเองไม่ให้ร้องไห้ส่งเสียงออกมา ผ่านไปนานสักพัก คนที่ใช้ห้องน้ำเสร็จเดินออกไป เธอถึงปล่อยมือลง ผ่านเหตุการณ์นี้แล้ว หย่งเหยนมองตัวเองที่น่าสงสารแล้ว กลับไม่มีอารมณ์จะร้องไห้ต่อ แล้วลุกขึ้นมาจัดเสื้อเรียบร้อย แล้วเดินออกจากห้องน้ำ ตอนจะปิดประตู สายตาเหลือบไปเห็นผ้าอนามัยที่ใช้แล้วในถังขยะ หย่งเหยนร่างกายแข็งทื่อ รีบหยิบมือถือออกมาดูวันที่ 28 มิ .น เลยมาสามวัน เต็มๆ ประจำเดือนของเธอยังไม่มีวิแววจะมา ความคิดอันน่ากลัวได้ปรากฏขึ้นในหัวของเธอ：เธอคงไม่……ท้องแล้วมั้ง？ คืนนั้นเธอต้องเจอกันสถานการณ์หย่าร้าง เสียตัว และถูกบังคับแต่งงาน เธอตกอยู่ในสภาวะสะลืมสะลือ ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลย จนวันนี้ผ่านไปเดือนนึง…… เธอต้องรีบหาโอกาส ไปซื้อที่ตรวจครรภ์มาตรวจที่ร้านยาแล้ว อีกอย่าง จะให้ลี่ถิงเชินรู้ไม่ได้ ไม่อย่างนั้น โอกาสสุดท้ายที่เธอจะได้อยู่ต่อตระกูลลี่ก็จะไม่มีอีกเลย หย่งเหยนคิดไปด้วยแล้วเดินออกจากห้องน้ำ “คุณหย่ง ที่แท้คุณอยู่นี่เองเหรอครับ ”เจียงสุนมาหาเธอถึงนี่ ยืนตรงหน้าเธอแล้วพูด “ประธานลี่ให้ผมพาคุณไปหาหมอครับ” “……” หย่งเหยนร่างกายแข็งทื่อไปทั้งคน