บทที่ 11 สองขีด

บทที่ 11 สองขีด “ ฉันไม่ไป ฉันไม่ได้ป่วยสักหน่อย ทำไมต้องไปโรงพยาบาล？” จะให้เจียงสุนพาเธอไปโรงพยาบาลไม่ได้เด็ดขาด ถ้าตรวจพบว่าเธอท้องจริงหล่ะ …… เจียงสุนไม่คิดว่าหย่งเหยนจะมีท่าทีขัดขืนขนาดนี้ “คุณหย่ง ข้อเท้าคุณบวมถึงขนาดนี้แล้ว ผมว่าควรต้องไปตรวจที่โรงพยาบาลหน่อยนะครับ อีกอย่างเสื้อของคุณก็ ……” ที่แท้ เขาหมายถึงขาของเธอ หย่งเหยนแอบถอนหายใจ：“ ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องรบกวนผู้ช่วยเจียง หรอกค่ะ ฉันไปหาหมอเองไหวค่ะ ” “ แต่ว่าขาคุณบวมขนาดนี้แล้วจะไปยังไง ……” เจียงสุนยังอยากจะพูดกล่อมเธอต่อ ลี่ถิงเชิน หน้าดำปรากฏตัว：“ เจียงสุน นี่นายว่างมากไม่มีงานทำใช่มั้ย มายุ่งอะไรที่นี่？” “ประธานลี่ เมื่อกี้ ท่านให้ผม…… ไม่ใช่เหรอครับ” สีหน้าของ ลี่ถิงเชินยิ่งดำขึ้น เมื่อกี้สมองของเขาคงมีปัญหา คิดยังไงถึงได้ให้เจียงสุนพาเธอไปโรงพยาบาลได้ แถมเธอยังปฏิเสธเขาอีก！ “ เรื่องที่ให้นายไปสืบไปถึงไหนแล้ว？” “ …… ยังครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้เลยครับ！ ” ระเบียงทางเดินเหลือแต่ลี่ถิงเชินกับหย่งเหยนสองคน หย่งเหยนเห็นสีหน้าน่ากลัวของเขาแล้ว มือของเธอทั้งสองข้างกำเสื้อไว้แน่น แล้วถอยหลังไปก้าวนึง ลี่ถิงเชินจ้องเธออยู่สักพัก แล้วบังคับรถเข็นกลับเข้าห้องทำงานของตัวเองไป โดยไม่พูดอะไร หย่งเหยนถอนหายใจโล่ง พิงอยู่กับกำแพงอย่างหมดแรง เสื้อของเธอสกปรกขนาดนี้ ยังไงก็คงทำงานต่อไม่ได้ชั่วคราวหย่งเหยนเลยได้ไปที่ห้างใกล้ๆบริษัท ซื้อกระโปรงมาเปลี่ยน จากนั้น เธอก็ไปซื้อยาแผ่นพลาสเตอร์และที่ตรวจครรภ์ที่ร้านยา หลังซื้อเสร็จ เธอก็เดินเข้าห้องน้ำสาธารณะไป เธอไม่กล้าใช้ห้องน้ำในบริษัท และยิ่งไม่กล้ารอจนกลับไปตรวจที่บ้านตระกูลลี่ กลัวว่าลี่ถิงเชินจะรู้ เธอเอาที่ตรวจครรภ์จุ่มในปัสสาวะหย่งเหยนจ้องแถบแสดงผลอย่างกังวล เส้นสีแดงได้ค่อยๆปรากฏขึ้นมาหนึ่งขีด จากนั้นไม่นานก็ตามด้วย……ขีดที่สอง สองขีด ผลบวก เธอตั้งท้องจริงเหรอเนี่ย หย่งเหยนก้มหน้ามองที่ท้องน้อยของตัวเอง：ในนี้มีเด็กคนนึงจริงเหรอ？ เด็กที่ไม่รู้ว่าพ่อให้กำเนิดคือใคร ？ ไม่！ ที่ตรวจครรภ์ผลอาจไม่แม่นยำร้อยเปอร์เซ็นต์ ในคู่มือก็บอกไว้แล้ว ความแม่งยำอยู่ระหว่าง85%～95% โดยประมาณ ถึงแม้โอกาสผิดพลาดจะน้อยมาก แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่มี เธอควรจะไปตรวจที่โรงพยาบาลให้แน่ใจอีกครั้ง การตรวจอัลตราซาวด์ที่โรงพยาบาลถึงจะแม่งยำที่สุด ตลอดทั้งวันลงมา จิตใจของหย่งเหยนไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย เคราะห์ยังดีที่ไม่ได้เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเธออีก ลี่ถิงเชินมีงานสังสรรค์ตอนกลางคืนต่อ ไม่ให้เธอตามไปด้วย หย่งเหยนเลยเตรียมนั่งรถเมล์กลับบ้านคนเดียว “ ตี๊ด——ตี๊ด——” รถเบนนท์ลีย์คันนึงได้จอดลงตรงหน้าของเธออย่างช้าๆ ลี่จิ่งหวยเปิดประตูออกมา ขายาวของเขาได้ก้าวลงมาจากเบาะนั่งข้างหลัง ：“ พี่สะใภ้ครับ ขาเจ็บขนาดนี้ ผมให้คนขับรถส่งพี่สะใภ้กลับบ้านดีกว่านะครับ ” หย่งเหยนรีบเขย่งหัว：“ ไม่ต้องค่ะ ฉันนั่งรถกลับเองได้ ” ลี่จิ่งหวยยืนห่างจากเธอเมตรนึงแล้วหยุดลง：“ พี่สะใภ้ครับ ผมก็แค่ให้คนขับไปส่งคนเดียว ผมยังมีธุระต่อ ไม่กลับไปด้วย ” “ พี่สะใภ้ ขึ้นรถเถอะครับ ”ระหว่างพูดเขาก็ได้เปิดรถให้เธอ แล้วดันเธอเข้าไป จากนั้นก็ปิดประตูรถ “ ไว้เจอกันนะครับพี่สะใภ้ ” รถเบนท์ลีย์ได้วิ่งไปตามทาง เงาของลี่จิ่งหวยได้ค่อยๆจางหายไปในกระจกมองหลัง หย่งเหยนถึงเริ่มเชื่อว่าเขาคงไม่ได้คิดร้ายกับตัวเองจริงๆ ที่เขาทำในตอนเช้า คงจะเป็นอย่างที่เขาพูดจริงๆ แค่ต้องการล้อเล่นกับเธอก็แค่นั้น สายตาส่งหย่งเหยนจากไป ในหัวของลี่จิ่งหวยนึกถึงเอกสารที่เลขามอบให้เขาในเย็นวันนี้ ที่แท้ ผู้หญิงที่แต่งเข้ามาไม่ใช่หย่งหัน แต่เป็นหย่งเหยน ถึงว่าหล่ะ ตอนเช้าที่เขาล้อเล่นกับเธอๆถึงได้มีท่าทีที่ตกใจมาก ตามที่ดูประวัตของหย่งเหยนที่ผ่านมาแล้ว เธอชอบผู้ชายที่อ่อนโยนและสุภาพบุรุษ นั้นต่อจากนี้ไป เขาก็จะเป็นสุภาพบุรุษให้เธอเห็น จากรูปร่างหน้าตา และบวกกับแผนของเขาแล้ว เขาไม่เชื่อหรอกนะ ว่าเขาจะเอาชนะใจของผู้หญิงคนนี้ไม่ได้