已经是第一章了
บทที่ 13 มัวแต่ไปทำอะไรอยู่
บทที่ 13 มัวแต่ไปทำอะไรอยู่
“ อ้า！ ”
หย่งเหยนเจ็บจนร้องออกมา
เธอลืมตาขึ้นมา ก็เห็นลี่ถิงเชินที่สีหน้าโกรธโมโหนั่งอยู่บนวีลแชร์ เธอมึงงงอยู่สักพัก ถึงได้สติว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ทำอะไรอยู่ เธอคลานลุกจากพื้น：
“ ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจนอนที่นี่ ฉันแค่ง่วงมากเลยเผลอหลับไป ”
ลี่ถิงเชินจ้องเธอด้วยสายตาเย็นชา สั่งเจียงสุน：“ เอาของที่เธอแตะจับโยนออกไปให้หมด แล้วเอาชุดใหม่มาเปลี่ยน ”
ไม่นาน เตียงก็ปูเสร็จเรียบร้อย
“ เธอยังยืนซื่อบื้ออยู่นี่ทำไม ？ รีบไสหัวออกไปสิ？”
หย่งเหยน：“……”
“ คุณท่านบอก งานของฉันก็คือดูแลคุณ ฉันออกไปไม่ได้ ”เธอกัดริมฝีปากล่างไว้“ ฉันขอยืมแค่มุมนึงของห้องคุณได้มั้ย？ คุณแค่ว่างที่มุมให้ฉันมุมนึงก็พอ ฉันรับรองว่าฉันจะทำตัวดีๆ ไม่ไปรบกวนคุณ ”
“เจียงสุน โยนเธอออกไป ”
“คุณลี่ ฉัน ……”
“คุณหย่ง ออกไปเถอะครับ ”เจียงสุนยืนขวางอยู่หน้าของเธอ
หย่งเหยนเห็นว่าลี่ถิงเชินหันหลังให้เธอ แล้วไม่ยอมพูดอะไร รู้ว่าถึงเธอร้องขอไปก็ไม่มีประโยชน์ เธอได้แต่เดินออกจากไป
เจียงสุนช่วยลี่ถิงเชินอาบน้ำเสร็จเตรียมจะเดินจากไป เปิดประตูออกมาเห็นไม่มีใครอยู่เลย หันไปบอกกับ：“ ประธานลี่ ข้างนอกไม่มีใครเลยครับ คุณหย่งไม่รู้ไปไหนแล้วครับ ”
ลี่ถิงเชินหัวเราะอย่างเย็นชา：“ คงทนไม่ไหว เลยหนีไปแล้วมั่ง ”
บอกว่าถูกคนในบ้านบังคับมา ผู้ใหญ่ทั้งคน มีมือมีเท้า หาเงินได้เอง ถ้าไม่ใช่ตัวเองอยากแต่งเข้ามา ทำไมถึงยอมให้คนในบ้านจับมาแต่งแทนน้องสาวแบบนี้ได้？
ทีนี้รู้ว่าตระกูลลี่ไม่ใช่ที่ๆจะเข้ามาอยู่ได้ง่ายๆ แล้วก่อนหน้านี้ มัวแต่ไปทำอะไรอยู่ ？
วันที่สอง เจียงสุนมาหาลี่ถิงเชินแต่เช้า
เห็นร่างที่หดตัวนั่งอยู่ที่หน้าประตู แล้วตกใจ
เขาเคาะประตูเบาะๆแล้วเข้าไป ช่วยลี่ถิงเชินอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ แล้วพูดเบาๆ：“ประธานลี่，คุณหย่งอยู่หน้าประตูครับ ”
ลี่ถิงเชินขมวดคิ้ว แล้วใช้มือบังคับวีลแชร์ออกไป เห็นหย่งเหยนได้ตื่นขึ้นมายืนอยู่หน้าประตูแล้ว เห็นเขาออกมา เธอเลยรีบพูด：“ คุณลี่ อรุณสวัสดิ์ค่ะ ”
ลี่ถิงเชิน：“……”
“ เมื่อคืนเธอไปอยู่ไหนมา？”
หย่งเหยนทั้งสองมือบีบพันอยู่ที่กระโปรง：“ ฉันกลัวว่าคุณท่านรู้แล้วจะไม่พอใจ เลยไปแอบอยู่ที่ห้องน้ำ พอเช้าถึงมาค่ะ ”
“ เธอคิดว่าไปหลบอยู่ในห้องน้ำแล้ว ท่านก็จะไม่รู้ว่าเธอถูกฉันไล่ออกจากห้องนั้นเหรอ ？”
“ คือฉันแอบไปหลบ ไม่มีใครเห็น …… ค่ะ ”
พบเห็นสายตาแหลมคมของลี่ถิงเชินแล้วนั้น เธอก็หุบปากลงเองทันที
“ ยังไม่รีบไสหัวเข้าไปอีก จะยืนขายขี้หน้าคนอื่นหรือไง ？”
“…… ขอบคุณคุณลี่มากเลยนะคะ ”
หย่งเหยนก้มตัวขอบคุณให้กับลี่ถิงเชินจากข้างหลัง พอเข้าไปในห้องแล้วรีบเดินไปที่ห้องน้ำทันที
ถึงห้องน้ำจะสะอาดแค่ไหน ยังไงก็คือห้องน้ำอยู่ดี หย่งเหยนรู้สึกว่าตัวเองเหม็นไปทั้งตัว
ตอนที่แปรงฟัน เธอรู้สึกขึ้นไส้อาเจียน เธอยกมือจับที่ท้องน้อยของตัวเอง ต้องรีบไปตรวจที่โรงพยาบาลแล้ว
ผ่านประสบการณ์เมื่อวาน หย่งเหยนเลยเลือกใส่รองเทาไม่มีส้น เธอเร่งรีบทานข้าวเสร็จแล้ววิ่งออกจากคฤหาสน์ตระกูลลี่อย่างเร่งรีบ
พอจะวิ่งถึงที่ใต้หุบเขา รถโรลส์รอยช์ได้ขับผ่านเธอไป ลี่ถิงเชินที่มีกระจกหนาสองชั้นกั้นอยู่ มองหย่งเหยนที่ข้อเท้าติดแผ่นพลาสเตอร์วิ่งอยู่ แววตานั้นดูลึกซึ้ง
ทำงานที่บริษัทวันที่สอง ลี่ถิงเชินยังคงพูดจาเย็นชากับเธอเหมือนเก่า คนอื่นๆในห้องเลขานุการยิ่งทำเหมือนเธอเป็นอากาศ แต่ดีที่เธอมีโต๊ะทำงานเป็นของตัวเอง มีที่สำหรับตัวเอง
หลังเลิกงาน เดิมทีหย่งเหยนกะอยากจะนั่งรถเมย์ไปที่โรงพยาบาล แต่แล้วเจียงสุนกำลังจะกลับคฤหาสน์ตระกูลลี่ช่วยลี่ถิงเชินเอาเอกสารอยู่พอดี เขาเลยใจดีส่งเธอไปด้วย เธอเลยจำเป็นต้องกลับพร้อมเขาไปก่อน
ครั้งนี้ เธอไม่กล้าเข้าไปในห้องนอนโดยไม่ได้รับอนุญาต ยืนรออยู่ที่หน้าประตูโดยดี มีคนใช้ผ่านมา เธอก็เดินไปสุดทาง ยืนอยู่ที่ริมหน้าต่าง แกล้งทำเหมือนกำลังชมวิว
ตอนที่ลี่ถิงเชินกลับมาถึง เห็นหย่งเหยนเดินไปมาที่ระเบียนทางเดินหน้าประตูอยู่พอดีและสาวใช้หลายคนที่กำลังนินทาเธออยู่
已经是最新一章了
加载中
