บทที่ 15 ถูกลากขึ้นรถ

บทที่ 15 ถูกลากขึ้นรถ หย่งเหยนเลือกมุมที่อยู่ห่างจากลี่ถิงเชินไกลที่สุด ลากกระเป๋าสีแดงที่ตอนแต่งเอามาด้วย แล้วจับเก็บเสื้อที่มีอยู่เพียงสองตัวให้เรียบร้อย เธอควรรีบหาเวลากลับไปเอาเสื้อผ้าที่ตระกูลหย่งมา อีกอย่างต้องรีบไปตรวจที่โรงพยาบาลเพื่อให้แน่ใจว่าเธอท้องหรือไม่ เย็นวันที่สองก่อนเลิกงาน หย่งเหยนนั่งอยู่ในห้องเลขานุการ กำลังคิดอยู่ว่าจะออกจากบริษัทไปที่โรงพยาบาลโดยไม่ให้ใครรู้ได้ยังไง จู่ๆก็เห็นเจียงสุนเร่งรีบเดินเข้าไปในห้องทำงานของCEOกระซิบข้างหูของลี่ถิงเชินไม่กี่คำ สีหน้าของลี่ถิงเชินเปลี่ยนไปเล็กน้อย ต่อจากนั้น ก็ออกไปพร้อมกับเจียงสุนไป หย่งเหยนได้ถอนหายใจ แบบนี้ก็ไม่ต้องกลัวว่าลี่ถิงเชินกับเจียงสุนจะจับผิดเธอได้ พอเลิกงาน เธอเร่งรีบออกจากบริษัท แล้วนั่งสายรถเมย์ที่ไปโรงพยาบาล ระหว่างอยู่บนรถเมย์ เธอก็ได้ใส่แว่นตาดำและหน้ากากที่เตรียมเอาไว้ร่วงหน้าอยู่แล้ว สำหรับเมืองหลวงของเมืองAแล้ว เมืองเหมยเป็นเมืองทรัพยากรทางการแพทย์ขาดแคลนก็เป็นที่รู้จักของทั่วเมือง ถึงจะเป็นเวลาตอนเที่ยงก็เหอะ ผู้ป่วยก็ยังแน่นอยู่ดี หย่งเหยนหยิบประวัตทางการแพทย์ของตัวเองยืนเข้าแถวอยู่ มองไปข้างหน้า เห็นแต่หญิงตั้งครรภ์ที่ท้องใหญ่ท้องเล็กไม่เท่ากัน หันไปข้างหลัง ก็ยังเป็นหญิงตั้งครรภ์ที่ท้องใหญ่ท้องเล็กยืนเข้าแถวอยู่ ยิ่งรู้สึกผิดหนักขึ้น พยายามทำตัวเองให้เหมือนไม่มีตัวตน ยิ่งเธอตั้งใจแต่งตัวปกปิดตัวเองแบบนี้ ก็ยิ่งดึงดูดสายตาผู้คน การที่รู้สึกผิด ยิ่งทำให้คนอื่นมองว่าเธอมีพิรุธ “ ที่รักคะ นี่คุณดูผู้หญิงคนข้างหน้าสิ ใส่เสื้อปิดซะขนาดนั้น คงไม่ใช่เมียน้อยคนอื่นหรอกนะ？” “ ถ้าไม่ใช่เมียน้อยก็คงเป็นพวกสาวบริการละมั่ง ไม่อย่างนั้น อากาศร้อนซะขนาดนี้ คนปกติที่ไหนเขาจะใส่เสื้อปกปิดมิดชิดเพื่อมาหาศูนย์ตินารีแพทย์กัน ” “ หน้าไม่อาย ขายขี้หน้าผู้หญิงเราหมด ” “ สังคมสมัยนี้ ทำอะไรไม่ดี ทำไมต้องไปย่ำยีร่างกายตัวเองแบบนี้ก็ไม่รู้ ไม่กลัวติดโรคเลยหรือไง ” พอได้ยินคำพูดคุยนี้ออกมาแล้ว คนที่เข้าแถวอยู่ไม่ว่าหน้าหรือหลังต่างก็ถอยออกห่าง หน้าห้องแพทย์ที่คนแน่นหนา มีแต่รอบๆกายของหย่งเหยนที่ไม่มีคน ยิ่งทำให้เธอตกอยู่ในสถานการณ์เก้อขืนมากขึ้น หย่งเหยนกัดริมฝีปากทนความน่าอายไว้ แล้วได้รอตามคิ้วเข้าพบหมอ เห็นเธอแต่งตัวแบบนี้ คุณหมอมองเธอด้วยสายตาแปลกที่นึง：“ คุณเป็นอะไรมา？” หย่งเหยนใช้มือกดหน้ากาก กันไม่ให้หน้ากากหลุด พูดขึ้นเบาๆ ：“ ประจำเดือนของหนูล่าช้ามาเป็นห้าวันแล้วค่ะ ชุดตรวจครรภ์ขึ้นสองขีด แต่หนูอยากจะตรวจให้แน่ใจอีกครั้ง ว่าท้องจริงหรือเปล่า ” คุณหมอปรื้ดๆๆได้เขียนใบสั่งให้เธอใบนึง：“ ไปชำระเงินที่ชั้นหนึ่งก่อน แล้วค่อยไปอัลตราซาวด์ฝั่งตะวันออกชั้นนี้ ” ตอนหย่งเหยนลุกขึ้นจะเดินออกไป สุดท้ายแล้ว คุณหมอก็ยังอดไม่ไหวที่จะพูด：“ หนูจ๊ะ อย่าคิดว่าตัวเองยังสาวแล้วก็สามารถย่ำยีร่างกายตัวเองแบบนี้ได้นะ ” “ หญิงสาวที่มาตรวจเมื่อวาน เพิ่งจะอายุสิบเก้า ก็ได้ทำแท้งไปห้าครั้งแล้ว ครั้งที่แล้วมาทำแท้งเมื่อสองเดือนก่อน พอเมื่อวานก็มาอีก บอกฉันว่าเธอตั้งท้องจะเอาลูกออก ” คุณหมอถอนหายใจแล้วใส่หัว รู้สึกเสียดายแทน：“ พวกเธอรู้มั้ยว่านี่พวกเธอกำลังย่ำยีร่างกายของตัวเองอยู่ ตอนยังสาวทำอะไรไม่คิด รอตอนที่พวกเธออยากได้ลูกขึ้นมาแล้ว พยายามเท่าไหร่ก็ท้องไม่ติด ถึงตอนนั้น ร้องไห้ก็ไม่มีประโยชน์！ ” “คุณหมอหยิน ”พยาบาลข้างๆพูดเตือนขึ้น“ อย่าพูดอีกเลยค่ะ ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวก็โดนร้องเรียนอีก ” หย่งเหยนไม่กล้าพูดอะไร เอาใบสั่งแล้วไปรอคิ้วเข้าตรวจทำอัลตราซาวด์ คุณหมอที่ทำการตรวจเห็นท้องคนไข้จนชิน ไม่มีอารมณ์สนใจเรื่องของคนอื่น พูดขึ้นอย่างกับหุ่นยนต์ ：“ ใช่ค่ะ คุณท้องค่ะ ท้องอายุครรภ์ไม่เกินสิบสองสัปดาห์ 22，15，20 ” “ เรียบร้อยค่ะ ลุกขึ้นได้แล้ว ไปรอเอาใบผลอัลตราซาวด์ด้านนอก คนต่อไปค่ะ ” หย่งเหยนไม่ได้กลับไปพบหมออีก เพราะคลื่นเสียงที่แสดงบนใบผลตรวจอัลตราซาวด์ ขนาดคนธรรมดาอย่างเธอที่ไม่มีความรู้เรื่องทางการแพทย์เลยยังดูเข้าใจ ท้องอ่อนในมดลูก อายุครรภ์ 4±สัปดาห์ เธอท้องแล้ว ตั้งท้องจริงแล้ว ฝันร้ายคืนนั้น เธอตั้งท้องลูกของผู้ชายที่ดวงตาแดงก่ำคนนั้น หย่งเหยนเดินอยู่บนถนนอย่างคนโง่ ทันใดนั้น เธอไม่รู้จะไปไหนได้ ระหว่างนั้น จู่ๆเธอก็รู้สึกเจ็บที่ต้นคอหลัง ราวกับโดนอะไรทุบ เวลาต่อมา เธอก็หมดสติไปแล้วล้มลง ไม่ได้ล้มลงกับพื้น แต่ล้มไปอยู่ในอกของผู้ชายที่ใส่ชุดสูทสีดำ ผู้ชายได้ลากเธอขึ้นรถที่จอดอยู่ข้างๆ แล้วขับออกไป