บทที่ 16 คุณมาอยู่นี่ได้ยังไง

บทที่ 16 คุณมาอยู่นี่ได้ยังไง หย่งเหยนตื่นมา สั่งเกตเห็นว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงเล็กๆในห้องที่ไม่รู้จัก ในห้องนี้ นอกจากเธอแล้ว ยังมีหญิงสาวอื่นอีกห้าหกคน พวกเธอนอนอยู่คนละเตียง บ้างก็นอนอยู่ บ้างก็นั่งอยู่ “ ที่นี่คือที่ไหน？ พวกเรามาอยู่นี่ได้ยังไง？” ทุกคนใส่หัว ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเธอรู้แค่ว่า พวกเธอไปทำการตรวจทางนรีเวช รู้ว่าตัวเองท้อง หลังจากออกจากโรงพยาบาลก็ถูกคนทุบจนสลบแล้วพามาที่นี่ “ ที่นี่คงไม่ใช่ที่ๆซื่อขายเด็กทารกใช่มั้ย？ จับพวกเรามาที่นี่แล้วรอให้พวกเราคลอดลูกเสร็จ จากนั้น แล้วพวกเขาก็เอาลูกของพวกเราไปขายอ่ะ？” “ คงไม่หรอกมั่ง？ คนลักรอบซื่อขายเด็ก ก็ควรจะไปขโมยเด็กทารกที่โรงพยาบาลไม่ใช่เหรอ？แล้วมาจับพวกเราทำไมกัน？” “นั้นพวกเขาจับพวกเรามาเพื่ออะไร？” “ช่วงนี้ หญิงสาวที่รับอุ้มท้องแทนฮิตกันมากเลยนะ พวกเธอว่ามีโอกาสเป็นไปได้มั้ยที่พวกเขาจับพวกเรามา เพื่อจะเลี้ยงเราเอาเรามาเป็นแม่อุ้มบุญ พอคลอดลูกแล้วก็แย่งลูกไปขาย หลังจากนั้น ก็ให้ช่วยอุ้มลูกคนอื่นแทน ？” นึงถึงข้อสันนิษฐานนี้อาจเป็นไปได้ ผู้หญิงทุกคนต่างก็ร้องกรี้ดออกมา กอดเข้าด้วยกันด้วยตัวสั่น หย่งเหยนกอดผ้าห่มหลบอยู่บนเตียง ในใจกลัวมาก มีเสียงเท้าเดินดังมา เสียงยิ่งอยู่ก็ยิ่งใกล้เข้ามา จากนั้นก็หยุดลงที่หน้าประตู ประตูที่ถูกล็อกไว้อย่างแน่นหนาได้ถูกเปิดออก ชายชุดดำสองคนที่คล้ายกับบอดี้การ์ดยืนอยู่หน้าประตู ชี้นิ้วไปที่ผู้หญิงในห้องคนนึง：“ เธอ ออกมา ” หญิงสาวที่ถูกชี้นั้นสีหน้าเปลี่ยนในทันที เธอพยายามถอยหลัง ：“ ไม่ ！ ฉันไม่ไป！ฉันไม่ไป！ ” ชายชุดดำสองคนไม่พูดไม่จาอะไร เดินเข้ามาลากเธอออกไปโดยทันที “ฉันไม่ไป ฉันไม่ไปนะ พวกแกปล่อยฉันนะ นี่พวกแกกำลังทำผิดกฏหมายอยู่รู้มั้ย？พวกแกปล่อย……” เสียงของหญิงสาวจู่ๆก็เงียบไป ดูเหมือนถูกเอาอะไรยัดปากเอาไว้ คนอื่นๆในห้องสีหน้าต่างซีดเซียวทันที บางคนที่ปวดแหกอดไม่ไหวร้องไห้ขึ้นมา แต่ก็กลัวคนข้างนอกจะได้ยิน โดยใช้มืออุดปากของตัวเองเอาไว้ ไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมา ไม่นานชายสองคนก็กลับมาอีก คราวนี้คนที่ถูกเลือกไปคือหย่งเหยน หย่งเหยนกลัวจนสั่นไปทั้งตัว เธอพยายามขัดขืนจนวินาทีสุดท้าย เพื่อจะโน้มน้าวชายสองคนนั้น คำพูดยังไม่ทันออกจากปาก สายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นคนที่อยู่ในห้องรับแขก แล้วเธอก็อึ้งไปทั้งคน ลี่ถิงเชิน？ เขามาอยู่นี่ได้ยังไง？ เธอและผู้หญิงคนอื่นๆถูกเขาจับมาเหรอเนี่ย？เขาจะจับผู้หญิงพวกนั้นมาทำไมกัน？ แต่ทั้งหมดนี้ ไม่ใช่เรื่องที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ สิ่งที่สำคัญที่สุดตรงหน้าคืออย่าให้ลี่ถิงเชินจำเธอได้ ยิ่งสำคัญไปกว่านี้ก็คือ จะให้ลี่ถิงเชินรู้ว่าเธอตั้งท้องไม่ได้ หย่งเหยนพยายามก้มหน้าต่ำ เธอยังแอบดีใจที่ตัวเองเตรียมพร้อมไว้ก่อนแล้ว ที่ใส่แว่นตาดำและมีหน้ากากช่วยปิดหน้าเอาไว้ ดีที่เมื่อกี้ยังไม่ได้ถอดออก “ เงยหน้าขึ้นมา ”ลี่ถิงเชินพูด หย่งเหยนจะกล้าที่ไหนกัน หัวของเธอยิ่งก้มต่ำไปกว่าเดิม เจียงสุนมองหน้าลี่ถิงเชินทีนึง กำลังแปลกใจอยู่ ว่าเขาควรเป็นคนถามไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมประธานลี่ถึงถามเอง เห็นผู้หญิงตรงหน้าก้มหัวต่ำกว่าเดิม และตัวสั่นแบบนี้ สมองของเขาจู่ๆนึงขึ้นใครคนนึง นี่คงไม่ใช่…… “ ฉันบอกให้เธอเงยหน้าขึ้นมา ไม่ได้ยินหรือไง？” หย่งเหยนก็ยังไม่กล้าเอ่ยปาก ลี่ถิงเชินบังคับวีลแชร์ตรงดิ่งไปหาเธอ เห็นรองเท้าหนังสีดำปรากฏขึ้นในลานสายตา หย่งเหยนยิ่งกลัวจนตัวสั่น เธอหันหน้าก็จะวิ่ง แต่ถูกบอดี้การ์ดข้างหลังของเธอขวางทางเอาไว้ ถ้าตอนนี้ ลี่ถิงเชินยังจำเธอไม่ได้ นั้นเขาก็ไม่คู่ควรกับตำแหน่งCEOของบริษัทลี่ซื่อ กรุ๊ปแล้ว “ จะให้ฉันช่วยเธอดึงออก หรือเธอจะดึงมันออกเอง？” “……” ลี่ถิงเชินหัวเราะเยาะเย้ยขึ้นทีนึง：“ เห็นท่าแล้ว คงอยากจะให้ฉันลงมือเอง” ไม่รอให้หย่งเหยนหันมา มือใหญ่ของลี่ถิงเชินก็เอื้อมไปจับแขนของเธอเอาไว้แล้ว มืออีกข้างไปดึงหน้ากากและแว่นดำของเธออย่างหยาบคาย หย่งเหยนรีบยกมือขึ้นมาปิดด้วยอัตโนมัติ เห็นว่ามือข้างเดียวคงปิดอะไรไม่ได้ เลยได้ค่อยๆวางมันลง หาอะไรแก้ขืน ถามคำถามที่ตัวเองอยากรู้ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว：“ คุณมาอยู่นี่ได้ยังไง？” “ คำถามนี้ ฉันควรถามเธอมากกว่ามั่งคุณหนูใหญ่หย่ง คุณมาอยู่นี่ได้ยังไง ？” หย่งเหยน：“……” “ ฉันก็ถูกพวกเขาจับตัวมาไง ฉันเดินอยู่บนถนนดีๆ พวกเขา ……” เสียงของหย่งเหยนค่อยๆหายไป เพราะว่าจู่ๆเธอก็นึกขึ้นได้ ว่าตัวเองถูกลักพาตัวใกล้ๆแถวโรงพยาบาล อีกอย่าง คนพวกนี้ก็เป็นคนของเขา ลี่ถิงเชินก็นึกอะไรออกบางอย่าง สายตาของเขาหยุดอยู่ที่หน้าของ หย่งเหยนสีหน้ายิ่งอยู่ยิ่งเข้มขึ้นเรื่อยๆ หน้าดำห้อยลงมาราวกับจะเกิดพายุฝน ทะเลอันกว้างใหญ่ เหมือนกับแค่มีฟ้าผ่าลงมาทีนึง ทั้งผืนทะเลก็สามารถโกรธเกรี้ยวขึ้นมาในทันที ทำลายทุกอย่างที่มี “เธอ ท้อง ใช่ มั้ย ？”