6

‘สองสัปดาห์ต่อมา....’ “คริสต์เป็นอะไรว๊ะ!...ทำหน้ายังกับคนเบื่อโลก!” กัณฑ์ เอ่ยถามคริสต์ ที่คืนนี้มาปรากฎตัวที่ผับของตัวเอง หลังจากที่หายหน้าไปกว่าสองสัปดาห์ “หาคนไม่เจอ...” คริสต์ตอบกลับเพื่อน และหยิบเครื่องดื่มสีอำพันที่พนักงานนำเสิร์ฟให้ในห้องวีวีไอพี ของผับแห่งนี้ คริสต์กับกัณฑ์เป็นเพื่อนกันตอนประถมที่คริสต์กลับมาอยู่เมืองไทยสองปีและทั้งสองก็เจอกันอีกครั้งที่อเมริกา จากตอนแรกที่แค่คุ้นๆ แต่เมื่อรู้จักกันมากขึ้นทำให้ทั้งสองระลึกได้ถึงความเป็นเพื่อนสมัยประถม ซึ่งกัณฑ์ก็เป็นหนึ่งในกลุ่มคนที่น้อยนิดที่รู้ว่า คริสต์ เป็นคนแบบไหน... “หาคน?...ใครว๊ะ?” “นักเขียนที่ใช้นามปากกาว่า ‘กอหญ้า’...” “ไม่เข้าใจว๊ะ...หาไม่เจอยังไง” “คุณแม่ ต้องการให้ฉันเล่นละคร เรื่อง ‘พ่ายกลซาตาน’ แต่......” คริสต์เล่าเรื่องราวให้กัณฑ์ฟัง “ฮ่า ฮ่า ฮ่าาาาา....ฉันอยากเห็นนักเขียนคนนี้จริงๆ...ตั้งแต่รู้จักแกมา ฉันไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนที่ ‘กล้า หือ กล้า หา’ กับแกเลย” “ยายเด็กบ้านั้น...ปากจัดขนาดนั้น...ใครจะคิดว่าจะเป็นนักเขียน” “เด็กมากเลยเหรอว๊ะ...” กัณฑ์ถามกลับอย่างสงสัย “ไม่รู้ว๊ะ...ผ่านมาสองสัปดาห์แล้ว ฉันยังหาเด็กนั้นไม่เจอเลย...คุณแม่กับพี่เขม ถามความคืบหน้าแทบทุกวัน...” “แล้วที่สำนักพิมพ์ละว๊ะ?” “นี่ก็แปลกมาก!...ไม่มีใครสามารถให้คำตอบฉันได้เลยว๊ะ...เขาบอกแต่ว่าเธอไม่เข้า มีอะไรให้ฝากข้อความไว้ จนถึงตอนนี้ฉันยังไม่ได้รับข้อความตอบกลับเลย...ไม่รู้อะไรกันนักหนา” คริสต์พูดจบ พร้อมกับนำน้ำสีอำพันกรอกเข้าปากลงคออย่างคนที่กำลังเซ็งสุดๆ “เท่าที่ฟังแกมา...ฉันเห็นด้วยว๊ะ แปลกจริง ดูมันมีลับลมคมนัยมาก...แล้วแกจะทำยังไงต่อ?...ถ้าเรื่องนี้หลุดจากช่องของแกไป คุณป้ากับพี่เขมคง ส่งค้อนใส่แกวันละหลายๆอันแน่...” “…ทุกวันนี้ ฉันก็ได้รับจนแทบจะแบกไว้ไม่ไหวแล้ว...” คริสต์คำรามออกมา กัณฑ์ได้แต่ยิ้ม และนึกภาพออกทันที เพราะถ้าคุณหญิงศศิธรกับเขมิกาได้ร่วมมือกันจัดการอะไรแล้วไม่มีอะไรพลาดมือของทั้งสองคนนั้นไปได้ รวมถึงคริสต์ เพื่อนเขาตรงนี้ด้วย เพราะมนุษย์ต่างเพศที่เพื่อนคนนี้ของเขาแคร์ก็มีเพียงสองคนนั้นเท่านั้น.. “เอ่อ!...เกือบลืม ห้องแกเสร็จแล้วนะโว้ย!...นายเจฝากบอกมา เขาบอกว่าติดต่อแกไม่ได้ และแกก็ไม่เคยแวะไปดูเลย...” นายเจ ที่กัณฑ์กล่าวถึง คือเพื่อนของกัณฑ์ที่เปิดบริษัทเกี่ยวกับรับออกแบบและตกแต่งภายในอาคารบ้านเรือน และคอนโด “ดีเลย!...ฉันไม่อยากกลับบ้านตอนนี้...” “ทำไมว๊ะ...บ้านแกกับบ้านคุณป้าก็อยู่คนละหลัง ท่านก็สร้างบ้านหลังใหม่ให้แก...” “แต่บนที่ดินเดียวกัน...ห่างกันแค่ทิวต้นไม้ขวางเท่านั้น...ประตูรั้ว และประตูทางเข้าก็ยังเป็นประตูเดียวกัน...คุณแม่กดดันสุดๆ ทุกวันที่ฉันกลับบ้าน คุณแม่ต้องให้แม่กาญวิ่งมาถามฉันถึงความคืบหน้า...” กัณฑ์ยิ้มแหยๆ มองเพื่อนอย่างน่าสงสาร พลังมวลชนว่าน่ากลัวแล้วแต่พลังหญิงของคุณหญิงศศิธรน่ากลัวยิ่งกว่า.... “ฉัน...ชักอยากเห็นนักเขียนคนนี้จริงๆเลยว๊ะ...” คริสต์ได้แต่นั่งแหงนหน้าพิงพนักอย่างเซ็งๆ เพราะเขาก็คิดแบบเดียวกับกัณฑ์ ที่อยากเห็นและเจอตัว สักที...แต่นั้นก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะพ้นทุกข์ แต่ก็ยังดีกว่าเจอแรงกดดัน จาก คุณแม่ที่เป็นมาตลอดสองสัปดาห์มานี้.... ‘ ณ หน้าประตูทางเข้าสถานบังเทิง...’ “หญ้า!...ถึงไหนแล้ว” กิ๊กที่ยืนอยู่ด้านหน้าทางเข้าพร้อมกับกลุ่มเพื่อนชายหญิงที่มากันครบตามที่นัดไว้ ขาดแต่กอหญ้าที่ยังมาไม่ถึง “ใกล้แล้ว!...” กิ๊ก ตอบรับและกดวางและหันกลับไปบอกกลุ่มเพื่อน เวลาผ่านไปไม่ถึงห้านาที รถสีแดงมินิคูเปอร์ เอสแฮทซ์ เลี้ยวเข้ามา และเข้าช่องจอด ข้างๆ Land Rover Discovery Sport สีดำ “ขอโทษทุกคนด้วยนะ...” กอหญ้ากล่าวขอโทษเพื่อนทันที ที่เดินเข้ามาหากลุ่มเพื่อนที่ยืนรอกันอยู่หน้าทางเข้า “เอาล่ะ!...ทุกคนพร้อมยัง...คืนนี้พวกเราจะสนุกกันสุดเหวี่ยง สอบเสร็จ จบแล้ว!....ไปกันเลย!!!!” กอหญ้าและเพื่อนทุกคนหันไปที่กิ๊ก ที่กล่าวอย่างกับหัวหน้ากลุ่มประท้วง ต่อจากนั้นกลุ่มใหญ่ของนักศึกษาที่พึ่งผ่านการสอบมาตลอดสองสัปดาห์ พร้อมเพรียงกันเดินเข้าไปด้านใน เมื่อมีการส่งบัตรให้กับเจ้าหน้าที่ด้านหน้าตรวจสอบ “หญ้าคืนนี้ ฉันอนุญาตให้ดื่มได้เต็มที่เลย!!!...สามแก้วนะจ๊ะ...” “คร้าาาา!!!....คุณแม่” กิ๊ก หัวเราะกับคำตอบของเพื่อนสาว กอหญ้าอดยิ้มตามไปด้วยไม่ได้ เพราะตั้งแต่ที่เธอได้รู้จักกับกิ๊ก โสภิตา เมื่อตอนปีหนึ่ง คงเป็นโชคชะตาหรืออะไรก็ตามแต่ เพราะพวกเธอเรียนกันคนละคณะแต่กลับเป็นเพื่อนสนิทที่สุดเท่าที่สองคนเคยมีมาเลย...ย้อนกลับไปเมื่อสี่ปีก่อน.... “คุณเป็นอะไรเหรอเปล่าคะ?” กอหญ้าที่เห็นหญิงสาวที่สวมนักศึกษา ที่ตราสัญลักษณ์เหมือนกัน “ช่วยด้วย!...ฉัน...หายใจ...ไม่ออก!!!” กิ๊ก ที่หน้าซีดพยายามบอกหญิงสาวที่เข้ามาถามเธอด้วยความเป็นห่วง “เฮ้!!!....คุณมีอาการแพ้...รปภ! ช่วยด้วยค่ะ...เรียกรถพยาบาลด่วนเลยค่ะ คือเพื่อน เพื่อนฉันมีอาการแพ้อะไรสักอย่าง” กอหญ้าเมื่อพา กิ๊กมานั่งที่เก้าอี้ที่ใกล้ที่สุดในห้างสรรพสินค้า ก็รีบวิ่งไปหา รปภ. ขอความช่วยเหลือ กอหญ้าที่นั่งมากับรถพยาบาล ตอนนี้ยืนรออยู่หน้าห้องฉุกเฉินที่หมอและพยาบาลนำคนเข้าไปในห้องฉุกเฉิน Grrrr Grrrr กอหญ้าสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเสียงเครื่องมือสื่อสารของนักศึกษาที่เธอช่วยไว้ดังขึ้นมา “…ขอเสียมารยาทนะคะ...” กอหญ้ากล่าวออกมาพร้อมกับหยิบเครื่องมือสื่อสารของเพื่อนนักศึกษาออกมา “คุณพ่อ...” กอหญ้ากรอกเสียงตามคำที่โชว์ตามหน้าจอ และเมื่อปลายสายขานรับ เธอแจ้งเรื่องราวให้ทราบโดยทันที... และผลสรุปออกมาก็คือ เพื่อนนักศึกษาคนนั้น มีอาการแพ้อาหารทะเล และจากการซักถามเธอคงไปทานบางอย่างที่ไม่รู้ว่ามีหอยแมลงภู่เป็นส่วนผสมอยู่ด้วย จึงทำให้อาการกำเริบอย่างที่เห็น และตั้งแต่วันนั้น กอหญ้า กับ กิ๊ก ก็เป็นเพื่อนที่สนิทและเป็นที่ปรึกษาของกันและกันมาโดยตลอด การสังสรรค์ เฮฮาของเหล่านักศึกษาที่ไม่ใช่มีเพียงกลุ่มของพวกเธอ เพราะคลับแห่งนี้ในคืนนี้เต็มไปด้วยกลุ่มวัยรุ่นมากมาย กอหญ้า และ กิ๊ก ก็สนุกไปกับเพื่อนๆที่ทั้งร้องและเต้นกันตามประสา “กิ๊ก...หญ้าไปห้องน้ำก่อนนะ” กอหญ้าหันไปกระซิบกับเพื่อนสาว “ฉันไปเป็นเพื่อน” “ไม่เป็นไร...ห้องน้ำไกล้แค่นี้เอง...ฝากกระเป๋าด้วย” กอหญ้าเดินออกไปจากกลุ่ม เพื่อไปยังห้องน้ำ “...ว้า!...คนเยอะจังเลย...” กอหญ้าพึมพำออกมา เพราะห้องน้ำหญิงแถวยาวมาก “คุณผู้หญิงไปเข้าทางฟากโน้นก็ได้ค่ะ คนไม่เยอะเท่านี้” แม่บ้านประจำห้องน้ำบอกกับกอหญ้าที่ยืนเข้าแถวเป็นคนสุดท้ายอยู่ตอนนี้ “ขอบคุณค่ะ” กอหญ้าขยับเดินไปตามทางที่แม่บ้านบอก กอหญ้าพยายามที่จะเดินให้มั่นคง เพราะเธอดื่มไปแค่สองแก้วเอง ตั้งแต่เข้ามาในนี้เกือบสองชั่วโมงและนี้ก็ไกล้เที่ยงคืนแล้ว แต่เมื่อเธอไม่ใช่นักดื่ม เธอจึงจัดในพวกคออ่อนสุดๆเลย และทางเดินนี้ก็ค่อนข้างโล่งขึ้นเมื่อเธอเดินห่างจากห้องน้ำด้านนั้น แถวนี้เป็นโซนวีวีไอพี ที่เป็นห้องๆ ที่ค่อนข้างส่วนตัวนั้นเอง ผู้คนจึงไม่ผลุกผล่าน กอหญ้าเดินผ่านประตูห้องเหล่านั้นที่เรียงกันห้าห้อง และเธอก็เห็นป้ายบอกว่าถึงจุดหมายที่เธอต้องการ กอหญ้าที่จัดการตัวเองเรียบร้อย เมื่อเธอเดินออกมา ทางที่เธอเดินตอนขามามันโล่งในตอนแรก แต่ตอนนี้มีกลุ่มวัยรุ่นที่เหมือนวิ่งหนีอะไรมาทิศทางมาทางเธอ