8

“อื้ม...ๆ...อื้ม...” กอหญ้าตอบกลับด้วยการพยักหน้าและเสียงในคอ และค่อยๆขยับร่างบางของตนถอยห่างจากข้างกาย คริสต์ ที่ยังนอนในท่าเดิม โดยที่วงแขนยังพาดไว้บนตัวเธอ ถึงแม้จะมีผ้าห่มขวางกั้นอยู่ก็ตาม คริสต์มองหญิงสาวที่พยายามจะเอาตัวเองหายเข้าไปในใต้ผ้าห่ม “แม่คุณ...มันไม่สายไปหน่อยเหรอ?” คริสต์แอบคิดขำๆในใจ “จำอะไรได้บ้าง?” คริสต์ถามกลับ พร้อมกับขยับเท้าแขนข้างที่ว่าง เพื่อหันมาคุยกับเธอ และตั้งใจไม่เอาแขนที่พาดบนตัวเธอออก เขาก็แค่จะแหย่! แกล้งเธอเล่น ขำๆ เพราะยิ่งเห็นท่าทางแบบนี้แล้ว ยิ่งอยากแกล้ง... “โอ้ย!...แล้วทำไมต้องมาถามและอยากรู้เอาตอนนี้...หลังจากนี้ไม่ได้ เหรอ...แล้วทำไมไม่เอาแขนบ้า!นี้ออกไปสักที...มันหนักนะ!!!” กอหญ้าคิดในใจ และให้คำตอบกับคำถามของคริสต์เป็นการส่ายหน้าไปมา โดยที่ยังคงใช้ผ้าห่มปกป้องใบหน้านั้นอยู่ครึ่งอยู่ เพราะเธออยากจะให้มันจบๆ เร็วๆ สักที คริสต์อมยิ้ม...ทำไมเขาจะดูไม่ออกว่าเธอกำลังเขินอาย และต้องการหลบหน้าหลบตาเขา... “เฮ้ย!!!!....ฉันคงลีลาแย่มาก!...จนไม่เป็นที่จดจำเลย” คริสต์แกล้งเปรยออกไปด้วยเสียงที่เศร้าเสียใจ... “ห๊า!!!!....อะ...อะไรนะ!!!....” เสียงแรกของกอหญ้าที่ฟังเป็นคำ ดังออกมา อย่างตกใจพร้อมกับลดผ้าห่มเปิดเผยใบหน้าของตัวเองมากขึ้น พร้อมเปิดเผยดวงตาที่โตจ้องมองใบหน้าคริสต์ “ฉันบอกว่า!...ลีลาของฉันคงไม่เป็นที่ประทับใจของเธอล่ะสิ...เธอถึงจำไม่ได้ว่าเมื่อคืนนี้เราสองคน...” คริสต์หยุดพูดพร้อมส่งสายตาสื่อความประสานไปกับดวงตานั้น “……….” กอหญ้าเกิดอาการหาเสียงของตัวเองไม่เจอ ดวงตาเบิกกว้าง นิ่ง ร่างกายเธอนิ่ง ช็อค!!!...ใช่เธอช็อค! กับสิ่งที่ได้ยิน... “เฮ้!!!...” คริสต์ขยับตัวลุกนั่งทันทีอย่างตกใจ เมื่อจู่ๆ หญิงสาวตรงหน้าก็นิ่งไปเฉยๆ สองมือเข้าจับไหล่บางพร้อมกับเขย่าร่างบางเบาๆ “...คุณ...คุณ...เธอ...เป็นอะไรไป” ตอนนี้เป็นคริสต์ที่เริ่มใจไม่ดี ตั้งแต่เกิดมาก็พึ่งเคยเจอผู้หญิงที่ร้องแหกปากกับเขาไม่เป็น... “ยายเด็กบ้า!...เพี๊ยะ!!!” “โอ้ย!...” กอหญ้าร้องออกมา เมื่อใบหน้าเธอกลายเป็นแหล่งเกิดเสียง เมื่อมือใหญ่ของคริสต์สัมผัสที่มากกว่าคำว่าอ่อนโยน จนทำให้แก้มเนียนแดงเล็กน้อย “...ฉันเจ็บนะ!...” “ค่อยยังชั่ว...คิดว่าตายทั้งๆที่ยังหายใจอยู่” คริสต์พูดพร้อมกับยิ้มออกมา “บ้าเหรอเปล่าคุณนะ!...ตบเข้ามาได้...ฉันก็เจ็บเป็นนะ” “ใครจะไปรู้ล่ะ!...แหย่เล่นแค่นี้ถึงกับช็อคไปเลย...” “แหย่เล่น?...คนบ้านี้คุณหลอกฉันเหรอ?...” คริสต์รีบลงจากเตียง เมื่อหญิงสาวกำลังจะดึงหมอนมาฟาดเขา คริสต์ยืนยิ้มให้กับหญิงสาวตรงหน้าที่ลุกขึ้นมานั่ง แต่ไม่ลืมที่จะดึงผ้าห่มกระชับกายมากขึ้น แต่ใครเล่าจะเข้าใจ ‘รอยยิ้ม’ แบบนั้นของคริสต์คงไม่มี นอกจากเจ้าตัว.... คริสต์เดินเข้าห้องน้ำไป... กอหญ้ามองตามจนคริสต์หายเข้าไปในห้องน้ำ สายตาก็เริ่มทำงานในภารกิจแรกทันที คือมองหาเสื้อผ้าของตนเอง ‘ว่างเปล่า’ “บ้าจริง!....ป่านนี้ยายกิ๊กคงเป็นห่วงแย่แล้ว” กอหญ้าพึมพำกับตัวเอง เมื่อเธอหาเสื้อผ้าของตัวเองไม่เจอ เธอขยับตัวอย่างระมัดระวังและรวบผ้าห่มที่คลุมกายกระชับมากขึ้นและจัดให้ขาของเธอสามารถเดินได้ กอหญ้าเห็นเครื่องมือสื่อสารของคริสต์วางไว้ เธอรีบคว้าขึ้นมาและกดเพื่อเปิดหน้าจอ...ล็อค!...มันล็อค...แน่นอนมันต้องล็อค!...เอาว๊ะ!!! “คุณ!...ก็อกๆๆๆ....ได้ยินฉันมั้ย?” กอหญ้าที่ขยับเดินไปยังประตูห้องน้ำที่คริสต์หายเข้าไป เธอตะโกนเรียก และเคาะประตู “มีอะไร?...” เสียงคริสต์ตอบกลับมา “ฉันต้องใช้โทรศัพท์ แจ้งเพื่อนฉัน ป่านนี้คงเป็นห่วงฉันแล้ว...ขอยืมของคุณหน่อย” “…ห้า...ห้า...แปด..แปด...เก้า...เก้า” คริสต์เข้าใจทันที จึงตะโกนบอกรหัสเปิดเครื่องทันที แหละนี้ก็เป็นอีกเรื่องที่แปลกสำหรับเขา เพราะคริสต์ไม่เคยให้ใครหรือผู้หญิงคนไหนล่วงล้ำความเป็นส่วนตัวมากขนาดนี้มาก่อน “ขอบคุณ...” กอหญ้าเมื่อเปิดรหัส ก็กดเบอร์เพื่อนสาว ‘กิ๊ก’ ให้ตายเถอะ! เครื่องไม่เปิด กอหญ้าจึงกดเบอร์ตัวเอง เพราะกระเป๋าของเธออยู่กับก๊ิก... “กิ๊ก!...หญ้านะ!...ปลอดภัย!...อย่าพึ่งถามอะไร?...แกมารับฉันหน่อย...ที่...เอ่อนั้นสิ...แล้วที่นี่มันที่ไหน?...รอแป็บนะ!...” กอหญ้าขยับเดินไปยังประตูห้องน้ำอีกครั้ง... “คุณ!...ก็อก!!!!!...” กอหญ้าผงะถอยหลังเล็กน้อย เมื่อประตูถูกเปิดจากด้านใน “มีอะไร?...” คริสต์ที่ออกมาด้วยชุดคลุมอาบน้ำ ที่เส้นผมยังคงเปียกชื้น กอหญ้าที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ถึงกับหน้าแดง เพราะสาบเสื้อคลุมแหวกออกให้เห็นแผงอกหนาของชายตรงหน้า พร้อมกับกลิ่นสบู่ที่หอมชวนน่าสูดดมเข้าไปในร่างกายเธอยิ่งนัก... “คือ...เอ่อ...ที่นี่...ที่ไหนเหรอ?...เพื่อนฉันจะมารับ...” คริสต์พยักหน้าเข้าใจ ยื่นมือไปดึงโทรศัพท์ของเขาที่อยู่ในมือกอหญ้ามา “เดี๋ยวผมบอกให้...ส่วนคุณไปอาบน้ำล้างตัวก่อน...” คริสต์ดันหลังกอหญ้าที่ยืนงงๆถูกคริสต์ดันให้เข้าไปในห้องน้ำที่เขาพึ่งออกมา พร้อมกับปิดประตูให้เรียบร้อย “สวัสดีครับ!...” คริสต์กรอกเสียงใส่โทรศัพท์ที่ปลายสายยังถือสายรอ กอหญ้าเปิดประตูห้องน้ำออกมาอีกครั้งหลังจากผ่านไปสี่สิบนาที ในห้องนอนว่างเปล่าไม่มีแม้แต่เงาของคริสต์ กอหญ้ากระชับเสื้อคลุมอาบน้ำมากขึ้นและเดินไปยังประตูทางออกห้องนอน แต่เมื่อเธอเดินเข้าใกล้ประตู ประตูก็เลื่อนเปิดเองอัตโนมัติ กอหญ้ามองตามมีรอยยิ้มเล็กน้อย โซนด้านนอกก็เป็นห้องรับแขก ห้องนั่งเล่น และครัวเล็กๆ กอหญ้ากลืนน้ำลายลงคอทันที เมื่อบนโต๊ะทานอาหารมีอาหารวางไว้หลายอย่าง “อาบน้ำเสร็จแล้ว...เรามาทานมื้อเช้าก่อน...เสื้อผ้าของคุณและของผมเดี๋ยวสักพักแม่บ้านคงนำขึ้นมาให้...” คริสต์เอ่ยกับกอหญ้า “เอ่อ!...ไม่เป็นไรค่ะ...ฉันเกรงใจ” กอหญ้ากล่าวออกไปด้วยเสียงที่เบามาก “มานั่งตรงนี้!...และมากินซะ...” คริสต์ย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้นอย่างออกคำสั่ง พร้อมจดจ้องใบหน้าที่เขาต้องอดยอมรับไม่ได้ว่า ผู้หญิงคนนี้ผิวพรรณเธอหมดจด ยิ่งไม่มีเครื่องแต่งหน้าเธอดูอ่อนกว่าวัยมาก แน่นอนเธอต้องอายุเกินยี่สิบไม่งั้นคงเข้าไปในผับไม่ได้แน่ กอหญ้าเหลือบมองคริสต์เล็กน้อย และค่อยๆเดินไปยังเก้าอี้ที่เขาบอก เพราะเธอก็ฉลาดพอที่จะไม่ก่อเรื่องให้เป็นเรื่องในสถานการณ์ที่เธอเสียเปรียบทุกอย่างแบบนี้ “...ขอบคุณ...” กอหญ้ากล่าวเสียงเบาออกมา “…ผมคุยกับเพื่อนคุณแล้ว!...เดี๋ยวผมจะไปส่งคุณเอง.../...เพล้ง!!!” คริสต์เอ่ยบอกขณะที่กำลังทานมื้อเช้าที่นั่งตรงข้ามกับเธอ กอหญ้าตกใจกับสิ่งที่ได้ยินจนมีดที่หั่นขนมปังเลื่อนตกลงบนจาน และเสียงนั้นก็ทำให้คิ้วหนาของคริสต์ขมวดเข้าหากันทันที แปลก! ทั้งคนตรงหน้าเขาและคนที่เธอบอกว่าเป็นเพื่อนของเธอ ...มันอะไรกันหนักกันหนา ทำไมสองคนนี้ทำเป็นมีลับลมคมนัย... เพราะตอนที่เขาบอกกับเพื่อนเธอว่า เดี๋ยวเขาจะไปส่งเพื่อนของเธอเอง ตอนนั้นปลายสาย... “…ไม่เป็นไร!...ฉันกับเพื่อนไม่รบกวนคุณ...แค่คุณบอกว่าที่นั้นที่ไหนเดี๋ยวฉันไปรับเพื่อนฉันเอง...เอ่อ!...เราสองคนเกรงใจนะคะ...” เสียงปลายสายของเพื่อนหญิงสาวตรงหน้าเขา “ก็ผมบอกว่าจะไปส่งก็จะไปส่ง...ก็แล้วแต่คุณนะ!...ถ้าไม่อยากได้เพื่อนคุณคืนไป...” คริสต์ตอบกลับหญิงสาวในสายไปแบบนั้น เขาเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงต้องให้เรื่องมันวุ่นวายแบบนี้ จนแล้วจนรอดเขาก็ยังไม่รู้ว่าหญิงสาวตรงหน้าอยู่ที่ไหน อย่าว่าแต่ที่อยู่เลย แม้แต่ชื่อเขาก็ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆที่เขารู้คือ หน้าตาและรูปร่างของเธอ กับ เบอร์โทรศัพท์ที่เขาแอบเก็บไว้ในเครื่องแล้ว... กอหญ้าหลังจากที่ตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน ได้แต่อ้าปากค้างมองหน้า คริสต์ ที่มองเธอกลับอยู่เหมือนกัน กอหญ้ากระพริบตาถี่ๆพร้อมส่ายหน้าไปมาอย่างต้องการเรียกสติและปฎิเสธความใจดีของคริสต์ “…เอ่อ!...คือฉันเกรงใจ...ไม่เป็นไรค่ะ...” กอหญ้ามั่นใจว่า กิ๊ก เพื่อนของเธอไม่มีทางบอกที่อยู่ของเธอให้กับคริสต์แน่นอน “ไม่ต้องเกรงใจ...เพราะผมก็จะกลับเหมือนกัน” “…?…” กอหญ้าขมวดคิ้ว มองหน้าคริสต์อย่างไม่เข้าใจ “ที่นี่ไม่ใช่ห้องผม...เมื่อคืนเกิดเรื่องที่ผับ...เพื่อนผมเป็นเจ้าของที่นั้น เขาจึงให้เราสองคนมาพักที่นี่ก่อน...ว่าแต่เมื่อคืนคุณจำได้มั้ย?ว่าเกิดอะไรขึ้น”กอหญ้าพยักหน้าเข้าใจ และพยายามปรับสีหน้าและท่าทางของตัวเองไม่ให้มีพิรุธ แต่ไม่รู้จะได้ผลมั้ย เพราะดวงตาเข้มจ้องมองเธออย่างกำลังพิจารณาเธออยู่ ทำให้กอหญ้าต้องทำเฉไฉมาสนใจอาหารเช้าตรงหน้า “ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น...ฉันก็แค่มาเข้าห้องน้ำ...และเห็นคนกรูกันวิ่งออกมา...และฉันก็ถูกชนจนกระเด็นเข้ามาในห้องวีวีไอพีที่บังเอิญไม่ได้ล็อค...หลังจากนั้นฉันก็จำอะไรไม่ได้...จน....” กอหญ้าละหยุดคำพูดของตัวเองไว้แค่นั้น เพราะเหตุการณ์ต่อจากนั้นคริสต์ก็ย่อมรู้ดี “ ก็อก ก็อก...” “คงเป็นแม่บ้าน....” คริสต์เอ่ยบอกกับกอหญ้าและลุกจากเก้าอี้ไปที่ประตู กอหญ้ามองคริสต์ที่เดินกลับมาพร้อมกับหลายอย่างในมือที่มากกว่าเสื้อผ้าในถุงสวมนั้น กอหญ้ารีบลุกจากเก้าอี้เพราะในถุงนั้นมีเสื้อผ้าของเธอที่ซักรีดเรียบร้อยเธอรับมาจากคริสต์ทันที “...อันนี้ก็ของคุณ...” คริสต์ส่งถุงกระดาษใบที่ใหญ่ว่าอีกใบที่เขายังถือไว้