ตอนที่ 4

ผึ้งน้อยทำไม้ทำมือให้หญิงสาวเดินตามและเมื่อแก้มบุ๋มกับเลขออกไปจากห้องแล้วปานเทพก็เอนหลังพิงเก้าอี้พร้อมทั้งถอนหายใจดังเฮือก แต่แล้วแว่บหนึ่งเขาก็เกิดความคิดบางอย่าง เขารู้สึกแปลก ๆ ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เห็นหน้าหลานสาวป้านิ่ม ลูกหนี้ที่เขาช่วยเหลือด้วยความสงสาร จริง ๆ แล้วเขาเป็นคนใจดำเสียเมื่อไหร่ ที่พุดเหมือนไม่แยแสออกไปแต่ใจจริงกลับเห็นว่าแก้มบุ๋มมีบางอย่างที่ทำให้เขานึกถึงหล่อน หลานสาวลูกหนี้ของเขาเป็นผู้หญิงหน้าตาดี ท่าทางของหล่อนดูใส ๆ ไร้เดียงสา ผิวขาวอวบอิ่มและใบหน้าสวยหมดจด รูปร่างทรวดทรงก็สวยสะพรั่งสมวัยสาว แต่ไอ้เรื่องจะมีแฟนหรือผ่านเรื่องอย่างว่ามาหรือเปล่าเขายังไม่แน่ใจ จะคิดอะไรกับเรื่องนั้นเนี่ย...ปานเทพนึกโมโหตัวเองขึ้นมา ก็เขาพูดไปแล้วว่าไม่ได้จะเอาแก้มบุ๋มมาทำเมีย ป้านิ่มก็บอกแล้วว่าให้หลานสาวมาทำหน้าที่รับใช้เยขาขัดดอกไปก่อน แต่ก็ไม่รู้ว่า ไอ้คำว่ารับใช้นั่นน่ะ มันหมายถึงการรับใช้แบบไหน ปรนนิบัติพัดวีน่ะเห็นจะได้ แต่ถ้ามากกว่านั้นมันจะเป็นไรหรือเปล่า แล้วหล่อนจะยอมมั้ยล่ะ “บ้าไปแล้วเรา...คิดเรื่องอะไรว๊า เด็กเขาไม่ได้มาทำหน้าที่เมียเราเสียหน่อย” ปานเทพถอนใจก่อนจะก้มหน้าดูเอกสารที่เลขาจัดไว้ให้ต่อ และในขณะนั้นผึ้งน้อยก็พาแก้มบุ๋มไปยังบ้านพักที่เจ้านายสั่งไว้ และเมื่อไปถึงแก้มบุ๋มก็ทำหน้าดีใจที่เห็นห้องพักในบ้านที่ไม่กว้างขวางแต่ดูสะดวกสบาย หล่อนหันไปยกมือไหว้ผึ้งน้อยที่ทำหน้าเหวอเหมือนเห็นผี “นี่...หล่อนจะมาไหว้ฉันทำไมกันล่ะยะ แม่แก้มบุ๋ม” “แก้มบุ๋มอยากขอบคุณคุณผึ้งน้อยคนน่ารักที่พาหนูมาที่นี่ค่ะ” “หล่อนไม่ต้องมาขอบคุณฉันหรอกนะ โน่น...ไปขอบคุณคุณปานเทพดีกว่า เพราะเขาเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ย่ะ ว่าแต่หล่อนเถอะ ทำอะไรเป็นกับเขาบ้าง” “หนูทำได้ทุกอย่างค่ะ ทำกับข้าว ซักผ้ากวาดบ้านถูบ้าน ตัดหญ้าในสวนหนูก็ทำได้นะคะ” “หล่อนเนี่ยนะ” ผึ้งน้อยทำหน้าฉงนขณะพินิจดูร่างอ้อนแอ้นของเด็กสาววัยสิบแปดหย่อนสิบเก้าที่ไม่น่าจะทำงานหนัก ๆ ได้ แก้มบุ๋มเห็นอีกฝ่ายทำหน้าเหมือนสงสัยก็ตอบอย่างรู้ทัน “จริง ๆ นะคะคุณผึ้งน้อย แก้มบุ๋มทำได้ทุกอย่างจริงๆ”