ตอนที่ 5

“ก็ดีย่ะ แต่ฉันขอเตือนไว้ก่อนเลยนะว่าเจ้านายของฉันน่ะไม่ชอบคนซุ่มซ่าม คุณปานเทพเป็นผู้ชายที่เพอร์เฟ็คทุกอย่างและไม่ชอบคนที่ทำตัวน่ารำคาญ” “ท่านเป็นคนดุเหรอคะ” “เออสิยะ...คุณปานเทพของฉันเป็นคนจริงจังมากนะ เขาไม่ชอบเด็กที่ทำตัวงุ๊งงิ๊งไม่เป็นผู้ใหญ่ และทำอะไรต้องเรียบร้อย นี่เลยเป็นเหตุผลว่าทำไมคุณปานเทพถึงไม่มีเมียซะที ก็เพราะเจ้านายของฉันเป็นคนเนี๊ยบและไม่ชอบเรื่องน่ารำคาญ” พอได้ยินอย่างนั้นแก้มบุ๋มก็ทำหน้าเหมือนกลัว “จริงเหรอคะ ถ้าอย่างนั้นแก้มบุ๋มต้องทำตัวยังไงคะถึงจะทำให้ท่านพอใจที่สุด” “ฟังนะยะ หล่อนต้องไม่ตามติดเจ้านายของฉัน ถ้าเขาเรียกให้ไปทำอะไรทำเสร็จ ๆ แล้วก็รีบออกไปหรือว่าอยู่ห่าง ๆ คุณปานเทพไม่ชอบให้ใครยุ่งย่ามเรื่องส่วนตัวของท่านด้วย ถ้าเขาไม่เรียกใช้งานหล่อนก็ไม่ต้องเสนอหน้าไปให้เขาเห็นนะยะ เข้าใจ๋” “อ่าค่ะ...เข้าใจค่ะคุณผึ้งน้อย แก้มบุ๋มจะทำตามที่คุณผึ้งน้อยบอกทุกอย่างนะคะ” พอหญิงสาวรับปากผึ้งน้อยก็ยิ้มอย่างอารมณ์ดี เพราะทุกอย่างที่เขาว่าไปนั้นเรื่องโกหกทั้งเพ ปานเทพมีนิสัยตรงข้ามกับที่เขาบอกแก้มบุ๋มทุกอย่าง ก็แค่ไม่อยากให้เจ้านายเสียทีเด็กสาวที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้าแถมยังเป็นหลานสาวของลูกหนี้ที่ใส่พานมาประเคนให้ถึงที่ก็เท่านั้น และพอผึ้งน้อยกลับไปแล้วแก้มบุ๋มก็เข้าไปในบ้านพลางนั่งคิดถึงเรื่องที่เลขาเจ้าของบ้านบอกเมื่อครู่ “หรือว่าจะเป็นจริงอย่างที่เราคิด คุณปานเทพนิสัยเหมือนผู้หญิง...อ๊าย...ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ๆ นี่เสียดายแย่เลย ผู้ชายอะไรทั้งหล่อทั้งรวย รูปร่างดีเหมือนนายแบบแต่ดั๊นชอบไม้ป่าเดียวกัน เราคงต้องทำตามที่คุณผึ้งน้อยบอกไว้แล้วล่ะ” หล่อนพูดกับตัวเองก่อนจะรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าและแค่รอคอยว่าปานเทพจะให้คนของเขามาตามหล่อนไปทำงานเมื่อไหร่ เวลาผ่านไปจนเย็นที่แก้มบุ๋มเผลอหลับในบ้านพักของหล่อนจนมารู้สึกตัวอีกทีเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น หญิงสาวลุกขึ้นงัวเงียและขยี้ตาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นนาฬิกาบนผนังบอกเวลาเกือบสี่โมงเย็น หล่อนรีบลุกจากที่นอนแล้ววิ่งไปเปิดประตูก็ต้องตกใจรอบสองเมื่อเห็นว่าใครยืนอยู่หน้าบ้าน “คุณปานเทพ!” “อ้าว...นี่เธอทำอะไรอยู่น่ะแก้มบุ๋ม หน้าตาเหมือนพึ่งตื่นเลยนะนั่น” “อ้า...เอ้อ...คุณปานเทพมีอะไรจะใช้แก้มบุ๋มเหรอคะถึงได้มาถึงที่นี่เลย”