บทที่150พระนางต้องการพบเจ้าคนเดียว1

บทที่150พระนางต้องการพบเจ้าคนเดียว1 สตรีสีหน้าเย็นชากำลังพระราชเสาวนีย์เปิดอ่าน “ไทเฮาทรงรับสั่ง วันนี้ยกเลิกการเข้าเฝ้า พระสนมทั้งหมดกลับตำหนักของตัวเอง นอกจากนี้ ทรงรับสั่งให้ซิ่วหนู่โจว๋ซินเหยาเข้าเฝ้า” โจว๋ชิงหยี่ได้ยิน หน้าก็ถอดสี “งั้นข้าจะเข้าเฝ้าพระนาง” “ไม่ได้นะ เจ้าไปไม่ได้!เจ้าเข้าไปต้องตายแน่!” “จะรุนแรงขนาดไหนเชียว?” “น้อยครั้งที่ไทเฮาจะทรงเรียกซิ่วหนู่เข้าเฝ้าคนเดียว ปกติจะเรียกเข้าไปครั้งละห้าคน วันนี้ไทเฮาทรงยกเลิกเข้าสั่งสอน เกรงว่าพระองค์ทรงโกรธขีดสุดแล้ว พระนางถึงต้องการพบเจ้าคนเดียว” “ไม่แน่คำพูดของข้าอาจจะทำให้พระนางโกรธล่ะนะ? ผู้กระทำผิดไม่รู้ตัวควรได้รับการอภัย” “ไม่ได้นะ ไม่ได้ ครั้งก่อนไทเฮาทรงเรียกซิ่วหนู่เข้าไปตามลำพัง ต่อมานางก็ไม่ได้กลับมาอีกเลย” “นางไปไหน?” “บ่อลึก” ซินสะดุ้งเฮือก! ไทเฮาองค์นี้โหดเหี้ยมยิ่งนัก อ้านซินเดินเข้ามาสองก้าว มองโจว๋ชิงหยี่และซินเหยา สายตาพุ่งไปที่ซินเหยา พูดว่า “เจ้าคือซิ่วหนู่ที่เข้ามาใหม่ใช่ไหม?” ซินเหยาถาม “แล้วเจ้าเป็นใคร?” อ้านซินตอบ “ข้าเป็นคนรับใช้คนสนิทของไทเฮา ชื่ออ้านซิน” “อ้านซิน ชื่อแสนเยือกเย็น เป็นคนงามที่แสนเย็นชา” ซินเหยายื่นโจมตีไปที่ท้องอ้านซิน อ้านซินสายตาว่องไว เผยสีหน้าเย็นชา ซินเหยายิ้ม “วรยุทธของเจ้าไม่เลว ในแผ่นดินนี้ควรจะมีปรมาจารย์ชั้นสูง ทำไมเจ้าถึงมาเป็นสาวรับใช้ที่นี่ล่ะ ไม่รู้สึกน้อยใจบ้างหรือ?” อ้านซินตอบ “วรยุทธของเจ้าเก่งกาจยิ่งกว่า แต่ในวังหลัง วรยุทธเป็นของไร้ประโยชน์ ไทเฮากำลังเรียกให้เจ้าเข้าไป ตามข้ามา!” “งั้นเจ้านำทางเถิด!” ซินเหยาเหมือนไม่กังวลอะไร เดินตามอ้านซินเข้าไปในตำหนัก โจว๋ชิงหยี่ที่อยู่ด้านหลังร้อนใจแอบภาวนาให้ซินเหยารอดปลอดภัย เหล่าพระสนมองค์อื่นๆได้ยินพระราชเสาวนีย์ แต่ละคน กระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ “ดีจริงๆ มีแพะรับบาป พวกเราไม่ต้องถูกตำหนิแล้ว” หลี่เฟยถอนหายใจ “ซิ่วหนู่ที่มาใหม่เป็นดาวโชคของพวกเราจริงๆ” “ดาวโชคดีงั้นเหรอ?ข้าว่าเป็นดาวร้ายมากกว่า! นางเข้าวังมาวันแรกก็ถูกไทเฮาลงทัณฑ์เสียแล้ว กลัวว่าจะไม่ได้ออกมาเหมือนซิ่วหนู่คนก่อนน่ะซี” “น่าสงสารจริงๆ ไม่ทันได้เป็นฮองเฮาก็ต้องตายเสียแล้ว” “น่าเสียดายจริงๆ ใบหน้านางงดงามจับตา ถ้าข้าได้ใบหน้าของนางก็คงจะดี” พวกพระสนมพูดกันสนุกปาก สุดท้ายก็มีแพะรับบาป ทำให้พวกนางรอดจากการถูกสั่งสอนในครั้งนี้ เป็นเรื่องที่น่าดีใจจริงๆ ในความยินดี แต่ละคนต่างเริ่มซุบซิบกันว่าไทเฮาจะใช้วิธีเหี้ยมโหดอะไรมาสังหารซินเหยา มีแต่โจว๋ชิงหยี่คนเดียวที่ร้อนใจจนเหงื่อตก ในใจคิดหาวิธีมากมาย หวังว่าจะหาวิธีให้ซินเหยารอดออกมาได้! ตำหนักของไทเฮา มีความหมายในอักษร นั่นคือคำว่ายิ่งใหญ่! ห้องใหญ่กว้างขวางเย็นยะเยือก ยิ่งห้องใหญ่เท่าไหร่ ยิ่งหนาวเย็นจนเข้ากระดูก โดยเฉพาะในตำหนักกลางสีทองสว่างไสว ยิ่งทำให้รู้สึกเย็นหนาวสั่น ซินเหยาคิดว่า ไทเฮาองค์นี้ต้องเป็นผู้หญิงที่โดดเดี่ยวอ้างว้างอย่างสุดหัวใจ ไม่งั้นคงไม่จัดห้องแบบนี้ “พี่อ้านซิน ทำไมไทเฮาทรงจะจัดการกับข้าอย่างไร?” ซินเหยาเริ่มถามด้วยความแปลกใจ “เจ้าก็...ระวังตัวให้ดี ไม่รู้ว่าเหตุใดไทเฮาทรงพิโรธนัก เจ้าอย่าทำให้ไทเฮาโกรธยิ่งกว่าเดิม หวังว่าเจ้าจะรักษาชีวิตเล็กๆของเจ้ากลับมาได้” อ้านซินเป็นคนเย็นชา แต่ก็ยังมีใจจะเป็นห่วง เตือนซินเหยาให้ระวังตัว ซินเหยาถาม “เมื่อครู่เจ้าบอกว่าวรยุทธไร้ประโยชน์ หมายความว่าอะไร? หรือว่าไทเฮาทรงมีวรยุทธแกร่งกล้า?” อ้านซินพูด “ไทเฮาทรงไม่มีวรยุทธ!” ซินเหยาถาม “งั้นทำไมเจ้าถึงพูดเช่นนั้น?” อ้านซินพูด “พวกซิ่วหนู่ที่เข้าวังหลวงมาใหม่ ไม่ได้มาเพื่อใช้ตัวเองเป็นตัวแทน แต่มาเป็นตัวแทนของอำนาจพรรคพวก ในวังหลังแห่งนี้ เจ้าคือตัวแทนของตระกูล การฟาดฟันในวังหลังก็คือการฟาดฟันของตระกูล! ใครได้รับความโปรดปรานจากฝ่าบาท ผู้นั้นจะหนุนหลังให้ตระกูลมีอำนาจยิ่งใหญ่!” ซินเหยาพูดเสียงดังในทันที “ที่แท้เป็นเช่นนี้ ถ้าในวังหลังห่งนี้มีคนสามารถใช้วรยุทธได้ สุดท้ายตระกูลที่อยู่เบื้องหลังของนางต้องได้รับผลด้วย” อ้านซินตกใจมองซินเหยา “เจ้าฉลาดนัก! ฉลาดหลักแหลมจริงๆ ราชวงศ์เทียนซ่งนิยมการใช้พละกำลัง พื้นฐานทุกคนมีวรยุทธ ถ้าในวังหลังพระนางทุกคนใช้วรยุทธแก้ปัญหา นั่นไม่เท่ากับฆ่าสังหารหมู่หรือ? วังหลังเป็นสนามสงครามของเหล่าสตรี อยากเป็นผู้ชนะในสนาม วรยุทธนั้นไร้ประโยชน์ เอาล่ะ! ถึงแล้ว! เจ้าเข้าไปเองเถอะ!” เสียงอานซินกลับมาเย็นชาแข็งกระด้างอีกครั้ง ซินเหยายิ้มเล็กน้อย พูดว่า “ขอบคุณท่านพี่สาวมาก! อีกอย่างเจ้าไม่ต้องเรียกว่าอ้านซิน เรียกว่าอ้านปิง! เจ้าน่ะแข็งเกินไปแล้ว!” อ้นซินพูดเสียงแข็ง “อ้านปินคือชื่อพี่สาวข้า!” “อ้อ!” ซินเหยาชี้ไปในประตูตำหนัก “ไทเฮาทรงประทับอยู่ที่ด้านในหรือ?” อ้านซินไม่ตอบ “เข้าไปเถอะ!” ซินเหยาพูด “เจ้าไม่เข้าไปด้วยเหรอ?” อ้านซินไม่ตอบ เห็นได้ชัดว่านางไม่เข้าไปด้วยอยู่แล้ว ตอบไม่ตอบก็ดูไร้สาระ