บทที่151พระนางต้องการพบเจ้าคนเดียว2

บทที่151 พระนางต้องการพบเจ้าคนเดียว2 ซินเหยาแอบคิด อานซินคนนี้เป็นผู้หญิงที่โหดร้ายมาก ถึงได้ติดตามไทเฮาได้นานถึงเพียงนี้ หัวใจนางคงเลือดเย็นไปแล้ว! ในตำหนักไม่มีประตู มีเพียงม่านบัง ซินเหยาค่อยๆเปิดม่าน เดินเข้าไป จะมีอะไรรอคอยนางอยู่? นางไม่รู้ แต่นางจะรู้ในเร็วๆนี้ ทุกๆอย่างในวังหลัง เธอรู้สึกแปลกใหม่ นอกจากตำแหน่งมหาขันทีที่ทำให้นางรู้สึกไม่ชอบ ซินเหยาเป็นสายลับ เคยข้ามน้ำข้ามทะเลมามากมาย สัมผัสผู้คนและเรื่องราวหลากหลาย ใช้ประสบการณ์ มาอธิบายก็คงไม่ดูโม้โอ้อวดเกินไป แต่ชีวิตและการฟาดฟันของพระสนมสมัยโบราณมันช่างน่าสนุกและแปลกใหม่ “เจ้าจำข้าได้ไหม?” มีเสียงเฉียบเย็นและโกรธแค้นดังขึ้นมา ซินเหยามองตามเสียงนั้นไป หน้ากระจกไม้จันทร์แกะสลัก มีเงาหนึ่งนั่งอยู่ เป็นนางจริงๆ ซินเหยาตาเฉียบคม มองแวบแรกก็ดูออก หญิงแก่ตรงหน้าเป็นหญิงแก่ที่เจอในสวนดอกไม้จริงๆ “ถวายบังคมไทเฮา แต่ว่า หม่อมฉันเข้าวังหลวงวันแรก ไม่รู้มารยาทเพคะ” “ลุกขึ้น” “ขอบพระทัยไทเฮา” ไทเฮามองผ่านเงากระจก แววตาเย็นชากำลังดูตัวเอง ผ่านไปนาน นางถึงจะพูด “เจ้าชื่ออะไร?” “โจว๋ซินเหยา” “ข้าถามชื่อเดิมของเจ้า” เสียงยิ่งขุ่นเคือง” “อื้ม ชื่อโจว๋ปี้หรุง” “โจว๋ปี้หรุง ลูกคนที่เก้าของตระกูลโจว๋ใช่หรือไม่?” “เพคะ” “เข้ามา!” “อืม” ซินเหยาชักแปลกใจ ไทเฮาองค์นี้ยังคงดุร้ายเยือกเย็น แต่ไม่มีท่าทางโกรธเคืองหนัก ไม่มีท่าทีจะฆ่าคนแม้แต่น้อย นางเดินเข้าไปสองก้าว มองผิวแห้งหร้านเหมือนเปลือกไม้แห้งผ่านกระจกก็ตกใจ ไทเฮาถามเสียงเข้ม “เจ้าตกใจหรือ?” “มิได้เพคะ” “เจ้าว่าข้าทั้งน่าเกลียดทั้งแก่ทั้งดำไม่ใช่รึ? เจ้ามาดูให้ละเอียดซิ ข้าเป็นอย่างที่เจ้าพูดหรือไม่?” น้ำเสียงไทเฮาเย็นชาเหมือนมีไอเย็นเป่าเข้ามา “แท้จริงแล้วไทเฮาทรงยังมีความงดงาม ผู้คนประทับใจ ทรงเสน่ห์ดั่งมัจฉาจมวารี ปักษีตกนภา....” “ฮึ!” ซินเหยามองใบหน้าอัปลักษณ์ในกระจกไป พูดคำชมไป อีกนิดตัวเองจะอ้วกออกมาแล้ว “ไทเฮา!” “ไทเฮา!” “ใช่ว่าหม่อมฉันไม่เคารพพระองค์” “ที่จริง.....” “ที่จริงแล้วเจ้าอยากพูดสิ่งต้องห้าม!” “ถ้าเจ้าอยากจะชมข้า งั้นก็ตายให้สมใจข้าซะ!” ซินเหยาสั่นไปทั้งตัว ไทเฮาลุกขึ้นมาหันหน้าที่แสนอัปลักษณ์ ดวงตาราวลูกธนูคมกริบกำลังจ้องมองมาที่เด็กสาวงาม......... “เจ้างามนัก” ในแววตาไทเฮาเต็มไปด้วยความร้ายกาจ อิจฉาริษยา! สิ่งที่น่ากลัวที่สุดของผู้หญิงก็คือความอิจฉา! ความอิจฉาทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งสามารถทำเรื่องบ้าๆได้! ซินเหยากลัวตัวสั่นงั่นงก ไทเฮาพูดเสียงเย็นเฉียบ “เด็กสาวงามเช่นนี้ ถ้าลงบ่อไปก็น่าเสียดายไปสักหน่อย” ซินเหยาพูด “นางแม่มดใจเหี้ยม!” “ฮึ!” “ถ้าเจ้ากล้ายั่วยุข้า” “ข้าจะฆ่าแม่มดอย่างเจ้าเสียก่อนเลย!” “จะสนอะไร ไทเฮาฮองเฮา” ซินเหยาเตือนตัวเอง รอดูพฤติกรรมไทเฮา นางก็จะลงมือเสียก่อน นางไม่ใช่ผู้หญิงที่อ่อนแอ ยอมโดนฆ่าแกงเหมือนผู้หญิงในวังหลวง ใครไม่ทำร้ายข้า ข้าไม่ทำร้ายเขา ถ้าใครทำร้ายข้า ข้าก็ไม่ละเว้น! นี่คือนิสัยของซินเหยา ไทเฮาตรัส “เจ้ามีอะไรจะสั่งเสียไหม?” ซินเหยาพูด “ข้าสั่งเสียมามากแล้ว พูดยังไงก็ไม่จบ สู้ให้ไทเฮาตรัสสั่งเสียจะดีกว่า!” ไทเฮามองแววตาเย็นชา “นางผู้หญิงตัวดี!” ซินเหยาพูด “ข้าแค่เคารพตัวเอง มีอิสระในตัวเองก็เท่านั้น! ครอบครัวเคารพข้า ข้าก็เคารพครอบครัว ถ้าครอบครัวไม่เคารพข้า ข้าก็ไม่จำเป็นต้องเคารพ!" ไทเฮาฟังแล้วอึ้ง พูดว่า “ที่เจ้าพูดมาช่างเหลวไหล! ในวังหลวงแห่งนี้ไม่มีอิสระ ไม่มีการเคารพ มีแต่อำนาจ! ไทเฮาเป็นผู้มีอำนาจสูงสุด!” ซินเหยาพูด “ถ้าต้องมาหน้าตาอัปลักษณ์ขนาดนี้ มีอำนาจสูงสุดยังไงก็ไม่มีความสุขได้หรอก!” ไทเฮาสีหน้าเปลี่ยน “เจ้า....เจ้าว่าอะไรนะ?” คำพูดนี้เหมือนธนู ทิ่มแทงหัวใจไทเฮา ซินเหยาเริ่มลำพองใจ “ไทเฮา! หรือว่าพระองค์ทรงไม่รู้สึกลำบากใจ? เมื่อก่อนพระองค์แค่หน้าตาอัปลักษณ์ แต่พอพระองค์ทรงเช็ดเครื่องสำอางออกแล้ว ทนดุไม่ได้จริงๆ พระองค์ว่ามาซิ เป็นสตรี หน้าตาแบบนี้ ถ้าเป็นหม่อมฉันคงกินข้าวไม่ลง!” ไทเฮาโมโหแล้ว “อ้านซิน!” นางตะโกนเสียงดัง เหมือนเสือเฒ่ากำลังบ้าคลั่ง อ้านซินเปิดม่าน พุ่งเข้ามาเหมือนสายลม ไทเฮาตรัส “นำนางผู้หญิงคนนี้ไปทุบห้าสิบที แล้วฝังลงบ่อ!” อ้านซินตอบ “เพคะ หม่อมฉันรับพระบัญชา!” ไทเฮาจ้องซินเหยา “เจ้าคือว่าที่ฮองเฮางั้นรึ? ฮึ! ข้าเห็นว่ายังไงเสียเจ้าก็เป็นคนตระกูลโจว๋ จึงให้โอกาส ให้โอกาสให้เจ้าอธิบาย แต่น่าเสียดายเจ้าไม่คว้าโอกาสเอาไว้!”