บทที่154 ไทเฮาทรงโปรดปรานมาก1

บทที่154ไทเฮาทรงโปรดปรานมาก1 ทำยังไงถึงจะช่วยซินเหยาได้! ใครจะช่วยซินเหยาได้นะ ในวังหลวงแห่งนี้ ใครจะมีอำนาจเหนือกว่าไทเฮากัน? คนที่เหนือกว่าไทเฮา.... มีสิ! ฝ่าบาท! นางรีบพุ่งออกจากตำหนักซูหนิง มุ่งตรงไปที่ตำหนักฝ่าบาท! ถ้าไม่เร่ง แต่กลัวไปไม่ทันน่ะสิ! นางมาจากตระกูลโจว๋ สามารถใช้วรยุทธได้ วิ่งหนีเอาตัวรอดได้ระดับที่เร็วพอสมควร สักพักก็ถึงตำหนักของฝ่าบาท สุดท้ายถูกมหาขันทีหลี่เหลียนคางขวางเอาไว้! “แม่นางโจว๋ ที่นี่คือตำหนักฝ่าบาท ไม่มีพระบัญชาให้เข้าเฝ้า พระสนมหรือซิ่วหนู่องค์ใดก็ไม่สามารถเข้าไปได้!” “หลี่กงกง ข้ามีเรื่องสำคัญต้องกราบทูลฝ่าบาท!” “แม่นางโจว๋ เจ้ายังอยู่ในวังหลวงไม่น้อยแล้ว เจ้าน่าจะรู้กฎในวังหลวง ตำหนักของฝ่าบาทใช่ว่าใครจะเข้าออกตามใจได้!” “หลี่กงกง! หลี่กงกง! ขอร้องท่านล่ะ! ข้ามีเรื่องสำคัญต้องกราบทูลฝ่าบาทจริงๆ” พูดจบ โจว๋ชิงหยี่ถอดกำไลทองออก พูดว่า “กงกง! นี่เป็นสินน้ำใจเล็กๆน้อยๆ รบกวนท่านไปกราบทูลฝ่าบาทด้วยเถิด!” หลี่กงกงมองกำไลทองสีงามไม่เลว เขาพอใจและเก็บกำไลเข้าไปในอกตัวเอง หลังจากนั้นบอกว่า “แม่นางโจว๋ ข้าไม่สามารถรายงานได้! ตำหนักฝ่าบาทไม่ใช่จะเข้าง่ายๆ ข้าไม่มีอำนาจให้เจ้าเข้าไป!” โจว๋ชิงหยี่รีบร้อนใจ “หลี่กงกง ขอร้องท่านล่ะ” นางสีหน้าลนลาน หลี่กงกงพูด “ไม่ได้! ดูเจ้ามีความจริงใจมาก ข้าขอพูดเป็นการส่วนตัวกับเจ้าเสียหน่อย!” โจว๋ชิงหยี่พูด “เชิญหลี่กงกง” หลี่เหลียนคางพูด “อย่างแรก ตำหนักฝ่าบาทไม่สามารถเข้าโดยพลการได้ แม้แต่ข้ายังไม่มีอำนาจเข้าไป ฉะนั้น แม่นางโจว๋ไม่ต้องขอร้อง! อีกสักพักองครักษ์มาแล้ว สีหน้าเจ้าดูไม่ดีเอาเสียเลย!ที่จริง ต่อให้ข้าช่วยเจ้าเข้าไป ก็ไร้ประโยชน์!” โจว๋ชิงหยี่พูด “ทำไมล่ะ?” หลี่เหลียนคางกระซิบ “ฝ่าบาทไม่ได้ประทับอยู่ที่ตำหนัก!” โจว๋ชิงหยี่ตกใจ “เอ้ะ? แล้ว.....ฝ่าบาททรงประทับอยู่ที่ไหน?” หลี่เหลียนคางพูดว่า “เอ่อ....ข้าบอกเจ้าไม่ได้！แต่แม่นางเดินไปที่ทะเลสาบจิ่นซื่อได้ ที่นั่นมีทิวทัศน์งดงามนัก!” “ขอบคุณหลี่กงกง!” โจว๋ชิงหยี่ได้ยินก็เข้าใจความหมายแล้วว่าหมายถึงอะไร นางวิ่งไปที่ทะเลสาบจิ่นซือทันที ในที่ไกล นางเห็นองครักษ์ยืนเข้าแถวอยู่ริมสระ....... น้กระเซ็นขึ้นมากลางทะเลสาบ.....เหมือนคนกำลังแหวกว่าย โจว๋ชิงหยี่เริ่มเห็นชัดเจนมากขึ้น นั่นฮ่องเต้อำมหิต! นางเห็นอีกฝั่งไม่มีองครักษ์ นางจึงยืนตะโกนเรียกเสียงดังอยู่ข้างริมสระ “ฝ่าบาท! ฝ่าบาท!” ฮ่องเต้อำมหิตได้ยินคนเรียก จึงว่ายมาหานาง โจว๋ชิงหยี่กล่าว “ฝ่าบาท หม่อมฉันชื่อโจว๋ชิงหยี่ หม่อมฉัน....มีเรื่องสำคัญมากจะขอร้องฝ่าบาทเพคะ!” ฮ่องเต้อำมหิตใส่แค่กางเกงขาสั้น ขึ้นมาจากน้ำ ทั้งร่างเปียกชื้น กล้ามนั้นช่างแข็งแกร่งและเย้ายวนใจ “เจ้าเป็นคนตระกูลโจว๋” ฮ่องเต้อำมหิตถามเสียงเรียบเฉย “เพคะ! หม่อมฉันชื่อโจว๋ชิงหยี่ เป็นซิวหนู่เข้าวังมาครึ่งปีแล้ว!” “อืม เจ้ามีเรื่องอะไร?” ฮ่องเต้อำมหิตพอจำได้ ครึ่งปีก่อนมีซิ่วหนู่คนใหม่เข้าวังหลวงสินะ ตอนนั้นเขาเคยเจอโจว๋ชิงหยี่มาสองครั้ง นางหน้าตางดงามจับใจ เป็นหญิงงาม แต่พอได้เจอซินเหยา ฮ่องเต้อำมหิตก็ไม่ปรายตามองหญิงอื่น จึงลืมโจว๋ชิงหยี่ไปแล้ว! “หน้าตางามยิ่งนัก ตระกูลพวกเจ้ามีแต่หญิงงาม ถ้าเจ้ามาเร็วกว่านี้ก็คงดี!” ฮ่องเต้อำมหิตพูดมีความหมายโดยนัย โจว๋ชิงหยี่พูด “ฝ่าบาท! อากาศหนาวขนาดนี้ เหตุใดพระองค์ทรงมาว่ายน้ำในทะเลสาบล่ะเพคะ? ถ้าหากทรงไม่สบายจะทำอย่างไร?” ฮ่องเต้อำมหิตโกรธเคือง “ฮึ! ไม่ใช่เพราะคนตระกูลเจ้าทำร้ายข้ารึ? มีเรื่องอะไรก็รีบว่ามา!” ตอนนี้โจว๋ชิงหยี่ไม่สนใจอะไรมากมาย รีบร้อนจะช่วยซินเหยา จึงรีบกราบทูล “ฝ่าบาท! ครั้งนี้หม่อมฉันต้องขอกราบทูลให้พระองค์ช่วยพวกเราแล้ว!” ฮ่องเต้อำมหิตถามไม่ใส่ใจ “ดูท่าทางเจ้าจะโดนไทเฮาตำหนิ หรือกุ้ยเฟยตำหนิเข้าล่ะสิ?” โจว๋ชิงหยี่กราบทูล “ไทเฮาเพคะ!” ฮ่องเต้อำมหิต “ถ้าเจ้าทำผิดต่อกุ้ยเฟย ข้าจะช่วยเจ้า เจ้าไม่เป็นอะไร แต่หากเป็นไทเฮา เรื่องของไทเฮาข้าไม่สะดวกจะถามไถ่ เจ้ากลับไปเถอะ ช่วยตัวเองจะดีกว่า!” โจว๋ชิงหยี่รีบคุกเข่า “ฝ่าบาทเพคะ! พระองค์ช่วยด้วย! ตอนนี้มีเพียงพระองค์ที่ทรงช่วยซินเหยาได้เพคะ!” “ห้ะ!” ฮ่องเต้อำมหิตตกใจ “เจ้าว่าอะไรนะ? ใคร?” โจว๋ชิงหยี่กราบทูล “ซินเหยาเพคะ! โจว๋ซินเหยา ผู้ที่ฝ่าบาทจะทรงแต่งตั้งเป็นฮองเฮาในสามเดือนข้างหน้าไงเพคะ เป็นน้องเก้าของตระกูลของหม่อมฉัน!” ฮ่องเต้อำมหิตสีหน้าเครียด “นางไปว่าไทเฮาหรือ?” โจว๋ชิงหยี่พยายามพยักหน้า ในแววตาฮ่องเต้อำมหิตโกรธเคือง เขาแอบคิดในใจ ยัยโง่นี้ ไปที่ไหนก็มีแต่ต้องโทษ นาอยู่นิ่งๆบ้างไม่ได้หรือไง!