บทที่ 1 ลูกนอกสมรสของใครยังไม่แน่เลย

บทที่ 1 เป็นลูกนอกสมรสของใครยังไม่แน่เลย ฟ้าแลบแปลบปลาบเสียงฟ้าร้องดังกึกก้องกัมปนาท ฝนตกหนักกระหน่ำ “คณบดีสวี ขอร้องท่านล่ะคะ ให้ฉันได้เจอจิ่งหวยหน่อยเถอะค่ะ” ไป๋ซูทุบไปยังหน้าต่างรถด้วยความดื้อดึง ตะโกนร้องเสียงดัง “ขอร้องท่านล่ะคะ ฉันกับจิ่งหวยเรารักกันจริงๆ ค่ะ ฉันไม่เชื่อว่าจิ่งหวยจะจากไปโดยไม่บอกลาเลย” ผ่านไปนานมาก น้ำฝนหยดลงบนร่างกายของไป๋ซูจนเปียกชุ่มไปหมด หน้าต่างของรถจึงจะถูกเปิดออก ผู้หญิงคนหนึ่งขมวดคิ้วแล้วมองไป๋ซู จากนั้นก็พูดว่า “จิ่งหวยไปอเมริกาแล้ว เธอไม่ต้องตอแยแล้ว” “เป็นไปได้ยังไง” ไป๋ซูมองผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าด้วยความไม่อยากจะเชื่อ เธอขมวดคิ้วแน่น “ทำไม.....จิ่งหวยไม่มีทางไปอเมริกาโดยทิ้งฉันอยู่คนเดียวแน่นอน” แต่ว่า ไป๋ซูรอไปนานมากก็ไม่ได้รับการตอบกลับของสวีฉางซู เธอทำได้แต่บังคับให้ตัวเองเงียบสงบลง พยายามบีบรอยยิ้มออกมา “งั้น.... คณบดีสวีคะ ขอร้องท่านล่ะคะ บอกที่อยู่ของจิ่งหวยที่อเมริกาให้ฉันหน่อยค่ะ ฉันจะไปหาเขา” เธอจะไปหาเขา เธอมีเรื่องสำคัญจะบอกกับเขา! “เพราะว่าจิ่งหวยไม่อยากเจอเธอนั่นแหละ ถึงได้จากไปเอง เธอไม่ต้องเสียแรงแล้ว” หลังจากพูดประโยคนี้จบ ผู้หญิงก็ปิดหน้าต่างรถทันที แล้วออกคำสั่งให้คนขับรถออกรถ ไป๋ซูมองดูรถที่ค่อยๆ เคลื่อนออกไป ยังไม่สามารถเข้าใจคำพูดพวกนี้ได้ ความสัมพันธ์ระหว่างเธอและจิ่งหวยมีปัญหาตรงไหนกันแน่ ทำไมเขาถึงไปต่างประเทศโดยไม่บอกลาเลย พวกเขาสัญญากันไว้แล้ว เป็นแฟนกันสี่ปี เดือนที่แล้วเธอก็ทำอะไรสักอย่างกับเขาแล้ว พวกเขาคุยกันแล้วว่าจะไปต่างประเทศด้วยกัน พยายามพูดโน้มน้าวคุณแม่ของเขาให้ลบล้างเรื่องฐานะของทางบ้านแล้วยอมรับเธอ เป็นไปได้ยังไง.... ไป๋ซูนึกแล้วนึกอีก เธอเช็ดน้ำฝนที่หยดลงบนใบหน้า เริ่มวิ่งสุดชีวิต ไปขวางรถที่กำลังจะออกเดินทาง เพราะว่าเธอกระวนกระวายเกินไป รถได้หยุดลงอีกครั้ง ผู้หญิงที่อยู่บนรถเปิดกระจกลงอีกครั้งแล้วมองไป๋ซูด้วยแววตาที่เย็นชา น้ำเสียงกลับเป็นน้ำเสียงที่รำคาญ “รีบไปเถอะ ไม่ต้องมาตอแยจิ่งหวยบ้านเราแล้ว” “คณบดีสวี ฉันรู้ว่าคุณต่อต้านการที่ฉันคบกับจิ่งหวยมาโดยตลอด ฉันขอร้องท่านล่ะคะ....” ไป๋ซูกัดริมฝีปาก ในแววตาได้เต็มไปด้วยหยดน้ำตาแล้ว หลังจากลังเลไปสักพัก จึงจะพูดกับผู้หญิงคนนี้อย่างจริงจังว่า “ขอร้องท่านล่ะคะ ในฐานะที่ฉันท้องลูกของจิ่งหวยแล้ว ให้ฉันได้เจอเขาอีกสักครั้งเถอะค่ะ” “ลูก?” ผู้หญิงฮื้มอย่างเย็นชาไปคำหนึ่ง “จิ่งหวยไม่เคยแตะต้องเธอ เธอจะท้องลูกของจิ่งหวยได้ยังไง” “คือ...คือคืนงานวันเกิดของท่านที่ท่านเชิญฉันไปยังโรงแรมทางเฉินค่ะ” ถึงแม้ว่าพูดออกมาแล้วจะรู้สึกอาย แต่ว่าไป๋ซูกัดฟัน สุดท้ายก็พูดออกมาแล้ว คืนนั้น คือวันเกิดของสวีฉางซู ที่มหาลัยของจิ่งหวยเกิดเรื่องขึ้น เธอจึงเข้างานไปก่อน ก่อนหน้านี้สวีฉางซูไม่สนใจเธอเลย แต่ว่าครั้งนั้นดูสนิทสนมกับเธอเป็นพิเศษ ฉะนั้นในตอนที่สวีฉางซูชวนให้ดื่ม เธอจึงดื่มไปเยอะมาก หลังจากนั้น สวีฉางซูก็จัดห้องในโรงแรมไว้ให้เธอ ในตอนกลางคืนจิ่งหวยก็เข้ามาแล้ว พวกเขาทั้งสองมีอะไรกัน เธอคิดว่านี่จะเป็นจุดพลิกเปลี่ยนความสัมพันธ์ของเธอกับจิ่งหวย สวีฉางซูก็จะค่อยๆ ยอมรับเธอ แต่กลับคิดไม่ถึงว่า..... หลังจากนั้น สวีฉางซูเริ่มยกเลิกโครงการวิจัยวิทยาศาสตร์ของเธอก่อน จากนั้นก็แยกเธอออกกับจิ่งหวย “คืนนั้น เฮอะ คืนนั้น เธอดื่มจนเมาแล้ว ยังไม่แน่เลยว่าท้องลูกนอกสมรสของใคร คืนนั้นจิ่งหวยอยู่ในห้องทดลองมาโดยตลอด ไม่ได้ไปโรงแรมทางเฉินเลย ไม่เชื่อเธอก็ลองไปตรวจกล้องวงจรดูสิ” “อะไรนะ?” ไป๋ซูได้ยินแล้วก็อึ้งไปเลย แต่ว่าในตอนที่เธออยากจะถามให้ชัดเจน รถของสวีฉางซูได้ขับออกไปแล้ว เธอล้มลงพื้นด้วยความอ่อนแรง น้ำฝนได้ชะล้างน้ำตาของเธอให้สะอาด วันที่สอง ในตอนที่ไป๋ซูตื่นขึ้นมาจากโรงพยาบาล ก็ได้รับข่าวจากทางมหาลัย โครงการก่อนหน้านี้ของไป๋ซูมีความเกี่ยวข้องว่าข้อมูลเป็นของปลอม ทำให้การวิจัยยาชนิดใหม่ไม่ได้ส่งเข้าสู่ตลาดตามกฎและขั้นตอนต่างๆ ทำให้เกิดเป็นเรื่องใหญ่ จึงทำให้ถูกไล่ออก ในตอนที่ไป๋ซูพุ่งไปยังมหาลัยจะไปอธิบายคัดค้าน จึงจะคิดได้ว่า ข้อมูลพวกนั้นต่างก็ผ่านมือของสวีฉางซูก่อนที่จะส่งออกไป เธอไม่มีหลักฐานเลยด้วยซ้ำ พอเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ต่อจากนี้เธอไม่สามารถเข้าการวิจัยยาชนิดใหญ่ได้แล้ว เธอไม่สามารถทำอาชีพนี้ต่อไปได้แล้ว จบแล้ว.....ทั้งหมดต่างก็จบแล้ว ไป๋ซูเดินอยู่บนถนนอย่างเซไปเซมา ทันใดนั้นก็มีรถคันหนึ่งพุ่งออกมาด้วยความรวดเร็ว “ชนโดนคนแล้ว!” ไม่รู้ว่าใครตะโกนร้องเสียงดังออกมา ไป๋ซูรู้สึกเพียงแค่ว่าเจ็บปวดไปทั้งตัว.....