บทที่ 2 ภรรยาลึกลับของท่านประธาน

บทที่ 2 ภรรยาลึกลับของท่านประธาน สามปีต่อมา ตึกใหญ่ห้องรับรองของหยุนส้างจือเปิ่ญ เครื่องปรับอากาศเป่าจนไป๋ซูหนาวไปทั้งตัว เสียงอ้อนที่หวานของผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้ายิ่งทำให้เธอขนลุกไปใหญ่ เธอขมวดคิ้วทันที แล้วอธิบายกับผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าอีกครั้ง “ขอโทษค่ะคุณเสี้ย ท่านประธานฝู้มีรักใหม่แล้วจริงๆ ค่ะ ขอเชิญคุณหยิบเช็กค่าชดเชยจากไปเถอะค่ะ” เสี้ยซานเอ่อร์ลุกขึ้น ใช้ความสามารถการอ้อนทั้งหมด “เลขาไป๋ซู รบกวนคุณช่วยโทรหาหยุนเซียวหน่อยค่ะ บอกว่าฉันคิดถึงเขา ฉันอยากพบเขามากๆ” “หยุนเซียวชอบฉันที่สุดแล้ว ฉันเชื่อว่าหยุนเซียวไม่มีทางใจร้ายแบบนี้แน่นอน” ใครๆ ก็รู้ เลขาไป๋ซูคือผู้ช่วยที่ใกล้ชิดฝู้หยุนเซียวมากที่สุด อยากจะเจอฝู้หยุนเซียว ต้องทำดีกับไป๋ซูก่อน “คุณเสี้ยขอร้องคุณอย่าเชื่อแล้วค่ะ ประธานฝู้ใจร้ายแบบนี้แหละค่ะ” หลังจากพูดประโยคนี้จบแล้ว ไป๋ซูก็ลุกขึ้น แล้วยิ้มไปทางเสี้ยซานเอ่อร์จากนั้นก็พยักหน้า หันหลังกำลังจะจากไป ในตอนที่เปิดประตูออก ก็พูดเพิ่มอีกประโยคหนึ่งว่า “ถ้าหากคุณเสี้ยอยากจะพักผ่อนที่หยุนส้างแล้วค่อยจากไป คุณเชิญพักผ่อนได้เลย ออกจากประตูไปเลี้ยวซ้ายมีมุมน้ำชามีกาแฟที่หอมสดและเค้กค่ะ” นี่เห็นได้ชัดเจนเลยว่าเป็นคำพูดสุดท้ายแล้ว และแล้ว หลังจากที่พึ่งพูดจบ แก้วกระดาษที่มีกาแฟได้พุ่งมาทางไป๋ซู ยังดี ที่กระเด็นโดนไม่กี่หยด แก้วน้ำได้ตกลงพื้น “แกนับเป็นของอะไรได้ แกก็แค่คนที่ช่วยเจ้านายทำเรื่องร้ายๆ แกมีสิทธิ์อะไรมาพูดว่าหยุนเซียวไม่ชอบฉันแล้วก็คือไม่ชอบฉันแล้ว!” “คุณน่าจะเข้าใจดี วิธีการที่ท่านประธานบอกลากับรักเก่า” “เฮอะ! ฉันว่าแกเป็นคนทำต่างหาก! แกนับเป็นของอะไรได้! ฉันจะเจอฝู้หยุนเซียว” ทันใดนั้นเสี้ยซานเอ่อร์ก็ดูบ้าคลั่งขึ้นมาทันที พุ่งมาทางข้างหน้าด้วยความอาละวาดวุ่นวาย รปภ.มาพอดี จึงดึงเธอออกไป สุดท้ายแล้ว ก็ทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งจากการ “ถูกทิ้งอย่างเงียบสงบ” กลายเป็นการวุ่นวายในตอนนี้ หลังจากที่เสี้ยซานเอ่อร์ถูกไล่ออกไป ไป๋ซูได้สั่งให้คนมาเก็บของในห้องรับรอง จากนั้นจึงจะค่อยๆ เดินไปยังมุมน้ำชา คนในบริษัทต่างก็รวมกันพูดคุยอยู่ในมุมน้ำชา “อัย งานของเลขาไป๋ช่างมีความท้าทายจริงๆ” “เธอว่าประธานของเราก็จริงๆ เลย สามวันเปลี่ยนผู้หญิงไปหกคน ไม่มีความยาวนานเลย” “ไม่มีความยาวนานได้ยังไง ไม่ใช่ว่ามีข่าวฉาวที่เกี่ยวกับแฟนสาว เลขาไป๋ที่สตรองหรอ....ให้ฉันพูดนะ เลขาไป๋ต่างหากที่เป็นรักแท้ของท่านประธาน” พนักงานคนหนึ่งพูดขึ้นด้วยความขำขัน “เลขาไป๋จะต้องจัดการกับผู้หญิงแบบนี้ให้ท่านประธานตลอด ยังไม่ลาออกอีก สุดยอดมากจริงๆ” ข้างๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งถือกาแฟเดินเข้ามาพูดแทรกไปประโยคหนึ่ง “ให้ฉันพูดนะ คนที่เก่งที่สุดคือภรรยาของท่านประธาน ท่านประธานมีผู้หญิงข้างนอกมากมายขนาดนี้ยังไม่หย่า เก็บอารมณ์ได้สุดยอดมากจริงๆ” ผู้หญิงที่พูดประโยคนี้ได้มอบกาแฟแก้วหนึ่งให้ไป๋ซู แล้วถามเข้ามาด้วยสีหน้าที่อยากรู้อยากเห็น “เลขาไป๋คุณเคยเจอภรรยาท่านประธานไหม? สวยไหมเนี่ย?” “เคยเจอ เจอทุกวันเลย สวยมาก” ไป๋ซูดื่มกาแฟไปคำหนึ่ง แล้วตอบกลับไปด้วยเสียงเบา ผู้หญิงที่อยากรู้อยากเห็นอดไม่ได้เหลือกตาขาวไปหนึ่งที ยิ้มแล้วพูดว่า “ถึงแม้จะพูดว่าคุณคือเลขาตัวหลักของท่านประธาน แต่ก็ไม่ใช่ผู้ช่วยส่วนตัว ภรรยาของท่านประธานลึกลับขนาดนั้น จะสามารถเจอทุกวันได้ยังไง” ไป๋ซูยิ้มไปทางผู้คนด้วยความรู้สึกที่ทำอะไรไม่ได้ แล้วดื่มกาแฟจนหมด ค่อยๆ วางแก้วลง พูดไปคำหนึ่งว่า “ไม่เชื่อ พวกเธอไม่เชื่อก็ช่างเถอะ ฉันกลับห้องทำงานแล้ว” หลังจากพูดจบก็เดินตรงไปทางห้องทำงานของท่านประธาน เธอไม่ได้พูดโกหกนะ จริงๆ ....เธอก็เจอทุกวันอยู่แล้ว เธอจะต้องส่องกระจกทุกวัน แน่นอนว่าเจอตัวเองในทุกๆ วันอยู่แล้ว กลับไปยังตึกสำหรับท่านประธานโดยเฉพาะ ไป๋ซูเดินตรงเข้าไปทางห้องน้ำ เปิดก๊อกน้ำออก รีบเช็ดกาแฟที่เปื้อนอยู่บนเสื้อ แต่ว่า มือพึ่งสัมผัสกับก๊อกน้ำ กลับถูกมือที่อบอุ่นข้างหนึ่งจับไว้ เขาโอบกอดเธอเข้ามาในอ้อมกอด เป่าลมที่ข้างหูของเธอเบาๆ พูดไปด้วยว่า “จัดการเสร็จแล้ว?” ไป๋ซูออกจากอ้อมกอดของฝู้หยุนเซียว เปิดก๊อกน้ำแล้วหยดน้ำเช็ดเสื้อที่เปื้อนกาแฟ พูดไปด้วยว่า “ทีหลังหาคนที่นิสัยอ่อนโยนหน่อยได้ไหม? เสื้อผ้าเป็นหมื่นๆ ใส่ไปแค่ครั้งเดียว เจ็บใจจะตายอยู่แล้วเนี่ย” “เดี๋ยวให้คนซื้ออีกสองชุดส่งไปที่ห้องทำงานของเธอ” ฝู้หยุนเซียวขยับไปอีกครั้ง ลูบไปที่ไป๋ซู ไป๋ซูแค่ค่อยๆ ขยับถอยหลังไป ดึงระยะห่างออกมา แล้วพูดว่า “ส่งไปที่บ้านเถอะ ประธานส่งของขวัญให้เลขา ฉันกลัวว่าจะถูกน้องสาวที่หลงใหลนายมาฆ่าฉันตาย” ฝู้หยุนเซียวจูบไปที่ริมฝีปากของเธอเบาๆ มองเธอด้วยแววตาที่แฝงรอยยิ้ม ยิ้มแล้วถามเธอว่า “ในตอนที่แต่งงานกับฉัน ทำไมเธอไม่กลัว?” ไป๋ซูจูบฝู้หยุนเซียวกลับอย่างเบาๆ รอยยิ้มเบิกบานมาก “ถูกทรัพย์สินเงินทองดึงดูดมากเกินไป ยังไม่ทันสนใจเรื่องความกลัว” หลังจากพูดจบ โทรศัพท์ของไป๋ซูก็ดังขึ้น คือนาฬิกาปลุก เวลาได้ช่วยเตือนพวกเขาว่าต้องประชุมแล้ว เธอจัดเสื้อผ้า แล้วกลับคืนสู่สภาพความตั้งใจทำงานเหมือนที่ผ่านมา จากนั้นก็เตือนฝู้หยุนเซียวไปประโยคหนึ่งว่า “เดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมง ห้องประชุมชั้นสามมีการประชุมรายงานเกี่ยวกับแผนกการทำงานฝ่ายยุโรป” หลังจากพูดจบก็เดินจากไป ฝู้หยุนเซียวมองดูเงาข้างหลังของผู้หญิงตัวเล็กๆ หุ่นเรียวที่เดินออกไป ก็ยิ้มเป็นมุมโค้งที่ริมฝีปาก ผู้หญิงคนนี้ ไม่ว่าวินาทีก่อนหน้านี้พวกเขาจะมีอารมณ์ที่ลึกซึ้งขนาดไหน เธอสามารถดึงตัวออกมาได้ภายในวินาทีเดียว เข้าใจตำแหน่งของตัวเองได้อย่างชัดเจน