บทที่ 3 คลอดลูกคนหนึ่ง

บทที่ 3 คลอดลูกคนหนึ่ง การประชุมจากแผนกฝ่ายยุโรปของฝู้หยุนเซียวได้ประชุมไปห้าชั่วโมงเต็มๆ หลังจากที่การประชุมจบลงแล้ว ก็เป็นช่วงหัวค่ำแล้ว ไป๋ซูรอฝู้หยุนเซียวออกมาตลอดเวลา ฝู้หยุนเซียวเดินออกมาจากห้องประชุมไปยังห้องทำงาน วินาทีที่ปิดประตูลง น้ำลายที่ไป๋ซูอมไว้ได้ส่งไปยังปากของฝู้หยุนเซียว ป้อนเข้าไป วินาทีที่ฝู้หยุนเซียวดื่มลงไปยิ่งทำให้การจูบนี้ลึกซึ้งเข้าไปใหญ่ ไป๋ซูให้ความร่วมมือมาก ตอนแรกร่างกายของเธออ่อนแรงราวกับไร้กระดูกอยู่แล้ว อยู่ในอ้อมกอดของฝู้หยุนเซียวยิ่งอ่อนนุ่มเข้าไปใหญ่ ฝู้หยุนเซียวจูบไป๋ซูอย่างลึกซึ้ง วางไป๋ซูลงยังโซฟาในห้องทำงานโดยไม่รู้ตัว ส่วนมือของเขานั้นได้ลูบล้วงลึกเข้าไปในเสื้อเชิ้ต ค่อยๆ ถอดเสื้อในออก ในตอนที่กำลังจะถอดกระโปรงออกนั้น จู่ๆ ไป๋ซูก็ห้ามฝู้หยุนเซียวไว้ “ที่รัก ไม่ได้....ไม่ใช่ช่วงระยะเวลาปลอดภัย ไม่มีถุง ยาก็กินหมดพอดี” “คลอดออกมา” ฝู้หยุนเซียวยักคิ้ว มองไป๋ซูด้วยแววตาที่ลึกซึ้ง แต่ว่า ไป๋ซูลุกออกมาจากร่างกายของฝู้หยุนเซียวแล้ว สวมเสื้อในไปด้วย พูดไปด้วยว่า “กลับบ้านเถอะ ที่บ้านอะไรก็มีหมด” หลังจากพูดประโยคนี้จบ เธอเดินไปยังหน้าตู้น้ำ เติมน้ำมาหนึ่งแก้ว ส่วนฝู้หยุนเซียวได้มองเงาข้างหลังของไป๋ซูแล้วพูดว่า “ไป๋ซู อยากคลอดลูกของฉันไหม?” ไป๋ซูยังไม่ได้กลืนน้ำลงไป ตกใจจนเกือบจะพุ่งออกมา เธอใช้แรงมากกว่าจะพูดออกมา “ที่รัก ฉันคลอดลูกของนายออกมา ใครจะเลี้ยงล่ะ? ตอนนี้คือเดือนสาม การท้องที่ใช้เวลาเร็วที่สุดก็ต้องใช้สิบสองเดือนจึงจะคลอดได้ แต่ว่าฉันไม่อยากเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว” ตามสัญญาของพวกเขาแล้วเหลืออีกเพียงห้าเดือนก็จะหย่ากันแล้ว “เอาหน่า กลับบ้านเถอะ” คิ้วของไป๋ซูยิ้มเล็กน้อย จากนั้นก็จูบฝู้หยุนเซียวไปหนึ่งที หันหลังแล้วออกจากประตูไปก่อน แต่ฝู้หยุนเซียวกลับจ้องผู้หญิงคนนี้แล้วคิดไปสักพัก ผู้หญิงอื่นถ้าหากมีโอกาสที่จะคลอดลูกของฝู้หยุนเซียว นั่นคือจะรีบคลอดเลยทีเดียว แบบนี้ก็จะสามารถจับฝู้หยุนเซียวได้ไว้แล้ว ไม่ต้องกังวลเรื่องการเป็นอยู่ของชีวิตแล้ว แต่ว่า ผู้หญิงคนนี้ไม่เพียงแต่ไม่อยากคลอดลูกของเขา และเรื่องที่จะจากเขาไปก็ไม่ได้รู้สึกแย่เลย ตั้งแต่ที่เขาพูดว่าหลังจากถึงเวลาของใบเซนต์สัญญาแล้วจะไม่ต่อสัญญาอีก ไป๋ซูเหมือนว่าจะไม่มีการตอบสนองใดๆ นี้ ก็ยังคงจัดการการทำงานของเขาในทุกๆ วันเหมือนเดิม แล้วดูแลการเป็นอยู่ในชีวิตของเขา นี่ทำให้ฝู้หยุนเซียวรู้สึกสงสัยเสน่ห์ของตัวเองแล้ว.....ผู้หญิงคนนี้อยู่กับเขา ก็เพราะว่าเงินจริงๆ หรอ? “ที่รัก ไปเถอะหน่า” ไป๋ซูเห็นว่าฝู้หยุนเซียวไม่ออกมาเลย จึงหันหลังไปเร่งเขาอีกครั้ง ขณะนี้ โทรศัพท์ของเธอดังขึ้นกะทันหัน คือเบอร์โทรศัพท์แปลกหน้าโทรมา ผู้หญิงคนหนึ่ง น้ำเสียงสดในชัดเจนมาก ถึงแม้จะมีโทรศัพท์เป็นระยะห่างไป๋ซูก็สามารถฟังออกได้ว่าผู้หญิงอีกฝ่ายหนึ่งทางโทรศัพท์นั้นเป็นหญิงสาวที่สง่าสูงส่งคนหนึ่ง ผู้หญิงคนนั้นพูดว่า “ฮาโหล? คุณคือเลขาของหยุนเซียวใช่ไหม ตอนเย็นฉันโทรหาหยุนเซียวไม่ติดเลย รบกวนคุณบอกหยุนเซียวให้ตอบกลับฉันหน่อยได้ไหมคะ?” “ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันช่วยจดให้นะคะ คุณนามสกุลอะไรคะ?” ไป๋ซูรีบเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงของการผู้ทำงานที่เชี่ยวชาญแล้วถามกลับ ผู้หญิงที่อยู่ในโทรศัพท์พูดเบาๆ ว่า “ฉันนามสกุลมู่ มู่หว่านหว่าน” พอได้ยินชื่อนี้ มือที่จับโทรศัพท์ของไป๋ซูก็จับแน่นขึ้นมาทันที เธอกลับลืมตอบกลับไป แค่พูดชื่อนี้อยู่ในใจซ้ำไปซ้ำมา ……มู่……มู่หว่านหว่าน จนกระทั่งอีกฝ่ายไม่ได้ยินเสียงของไป๋ซูไปนานมาก จึงเรียกไป๋ซูไปครั้งหนึ่ง “สวัสดีค่ะ....” ไป๋ซูจึงจะรู้ตัว “อื้ม ได้ค่ะ ฉันจดไว้แล้ว จะบอกประธานฝู้แน่นอนค่ะ ลาก่อนค่ะ” หลังจากพูดคำนี้จบ ก็วางสายลง สีหน้าบนใบหน้าของไป๋ซูก็เอาไม่อยู่แล้ว เธอรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าการแต่งงานครั้งนี้ของเธอและฝู้หยุนเซียวเป็นเพราะสาเหตุอะไร และได้เตรียมตัวที่จะจากไปเมื่อถึงเวลาแล้ว เธอคิดว่าตัวเองไม่ได้หวั่นไหว สามารถถอนตัวออกได้ตลอด แต่ว่า.....พอได้ยินชื่อมู่หว่านหว่าน เธอก็ยังไม่สามารถเงียบสงบได้ “เป็นอะไร? ไปเถอะ กลับบ้าน” ขณะนี้ ฝู้หยุนเซียวออกจากห้องทำงาน จูบไปยังริมฝีปากของไป๋ซูหนึ่งที แล้วควงไป๋ซูเดินออกไปทางข้างนอก ไป๋ซูเงยหน้าขึ้น ถามไปคำหนึ่ง “เซียว โทรศัพท์ของนายแบตหมดปิดเครื่องไปหรือเปล่า? เมื่อกี้มีคุณหนูคนหนึ่งโทรหานายแล้วโทรไม่ติด ให้นายโทรกลับด้วย” “คุณหนูอะไร ไม่สำคัญ ตอนนี้ฉันจะเอาแต่คุณไป๋” ฝู้หยุนเซียวควงไป๋ซูแล้วขึ้นลิฟต์ ไปยังตึกใต้ดินที่โรงจอดรถ เอารถออกมา ในตอนที่เตรียมตัวจะจากไป ไป๋ซูกัดฟัน จึงจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม แล้วพูดไปคำหนึ่งว่า “คือคุณหนูที่ชื่อว่ามู่หว่านหว่าน ที่รัก นายแน่ใจหรอว่าจะไม่ตอบกลับ?”