บทที่ 5 เงยหน้าขึ้น มองฉัน

บทที่ 5 เงยหน้าขึ้น มองฉัน ไป๋ซูไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองฝู้จิ่งหวย แค่ใช้แรงจะดึงตัวเองออกมา คนในโรงพยาบาลไปๆ มาๆ เธอไม่อยากจะเป็นจุดโฟกัส แต่ว่า ตอนที่ฝู้จิ่งหวยใช้แรงจับเธอแรงเกินไป เธอไม่สามารถดึงออกมาได้เลย เห็นว่าคนรอบๆ ข้างยิ่งอยู่ก็ยิ่งมากขึ้น ฝู้จิ่งหวยก็มีไหวพริบที่ดี พลิกมือกอดไป๋ซูเข้ามาในอ้อมกอด แล้วเข้าไปในห้องพักผ่อนที่อยู่ข้างๆ ลิฟต์ ขณะนั้น รองคณบดีอยู่ข้างๆ ฝู้จิ่งหวย รีบไปช่วยไล่พวกคนในโรงพยาบาลที่อยู่ในห้องพักผ่อนออกไป แล้วปิดประตู ในห้องเหลือเพียงแต่ฝู้จิ่งหวยและไป๋ซู “เงยหน้าขึ้น มองฉัน!” ประโยคนี้ของฝู้จิ่งหวยมีน้ำเสียงของความโกรธอยู่ เหมือนเป็นการออกคำสั่งไป๋ซู ไป๋ซูกลับจับปลายเสื้อไว้แน่น พอเธอตื่นเต้นก็จะเป็นท่านี้ตลอด เห็นว่านานมากที่ไป๋ซูไม่มีการตอบสนอง ฝู้จิ่งหวยยื่นมือจับคางของไป๋ซูขึ้นมา แล้วสบตากับเขา ไป๋ซูมองฝู้จิ่งหวย ผู้ชายคนนี้....หน้าใบนี้.....ค่ำคืนนับไม่ถ้วนที่นอนไม่หลับจะมีภาพๆ นี้แทรกเข้ามาตลอด เธอรักเขา เธอเกลียดเขา ต่อมา เธอคิดว่าเธอจะค่อยๆ ลืมเขาในตอนที่แสดงละครกับฝู้หยุนเซียว จะสามารถปล่อยเขาได้ แต่ว่า.....เธอพึ่งรู้ว่า เธอผิดไปแล้ว เธอนำมือของฝู้จิ่งหวยออก เก็บสายตา เปิดปากแล้วตะโกนเรียกด้วยความประชดว่า “ดอกเตอรฝู้” ฝู้จิ่งหวยมองไป๋ซูด้วยความตลก บังคับถามว่า “ทำไมไม่รอฉัน?” ประโยคนี้ ทำเอาไป๋ซูก็ขำไปเลย เธอเงยหน้าขึ้นมองฝู้จิ่งหวยอย่างจริงจัง “ใครไม่รอใคร? คือใครกันที่ไปอเมริกาก่อน?” “ทำไมวันนั้นเธอถึงไม่ปรากฏตัว?” ฝู้จิ่งหวยถามอีกครั้ง เพราะว่าเขาโมโห สามารถมองเห็นไฟที่อยู่ในแววตาได้เลย ไป๋ซูกลับพยายามสงบสติอารมณ์ ทำไมถึงไม่ปรากฏตัว? เธอยากจะปรากฏตัวสิ......แต่เธอไม่รู้เลยว่าเขาอยู่ไหน ทำไมถึงไม่รอเขา? คนที่จากไปก่อนคือเขาแท้ๆ ตอนนั้นเธออยากจะอยู่กับเขามากขนาดไหน เธอรักเขามากแค่ไหน.... แต่ว่า ตอนนี้ไป๋ซูไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้นแล้ว พูดเรื่องพวกนี้อีกจะมีความหมายอะไร? ถึงขั้นการร้องเรียนความจริงที่คุณแม่ของฝู้จิ่งหวยเตือนเธออยู่ท่ามกลางฝนนั้นเป็นยังไง และต่อมาเรื่องที่ไล่เธอออกจากมหาลัยคือยังไง เธอต่างก็ไม่อยากพูดแล้ว ไม่มีความหมายเลย พูดแล้วจะทำอะไรได้ ใครจะคืนอนาคตที่ในตอนที่อยู่มหาลัยให้กับเธอ? ใครจะคืนความหวังที่เธอมีต่อชีวิตทั้งหมดให้กับเธอ? ใครจะคืนความไร้เดียงสาของให้กับเธอ? “ฉันปรากฏหรือไม่ปรากฏตัวไม่ได้มีความหมายอะไร” ไป๋ซูยกนาฬิกาขึ้น มองดูเวลา “ตอนนี้เจ็ดโมงห้าสิบแล้ว เหลือเวลาอีกสิบนาที ดอกเตอรฝู้น่าจะมีการบรรยายอีก รีบไปเตรียมตัวเถอะค่ะ” หลังจากพูดจบแล้ว เธอก็หันหลังแล้วจากไป แต่ว่า ในวินาทีที่เธอเปิดประตูออก ฝู้จิ่งหวยที่อยู่ข้างหลังก็เปิดปากพูดอีกประโยคหนึ่งว่า “ตัวหลักที่ฉันเลือกเรียนในอเมริกาคือการฟื้นตัวของเส้นประสาทสมอง เธอรู้ไหมเพราะอะไรฉันถึงเลือกด้านนี้?” ไป๋ซูจับประตูไว้ หยุดไปสักพัก ด้านนี้ เป็นด้านที่ไป๋ซูอยากเรียนมาโดยตลอด เพราะว่าเรียนด้านนี้แล้ว เธอก็สามารถให้คุณแม่ของเธอฟื้นกลับมาได้ “เพราะว่าด้านนี้มีอนาคตมั้งคะ ดอกเตอรฝู้การวิจัยของคุณดีมาก ต่อจากนี้คงจะช่วยผู้ป่วยได้มากมาย” หลังจากพูดคำนี้จบ เธอจากไปโดยไม่หันกลับมาอีกเลย ให้ตายเถอะ ไป๋ซูเดินออกจากโรงพยาบาล ถึงเห็นว่าท้องฟ้าได้ฝนตกตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เธอเกลียดการฝนตกมากที่สุดแล้ว เกลียดค่ำคืนฝนตกในคืนนั้น อยากจะหาสถานที่หนึ่งระบาย แต่กลับไม่รู้ว่าจะสามารถไปไหนได้ สุดท้ายแล้ว เธอได้แต่ต่อรถกลับไปยังวิลล่าของฝู้หยุนเซียว เป็นอย่างที่คิดไว้เลย หลังจากกลับมาแล้วเห็นว่าฝู้หยุนเซียวนั้นยังไม่ได้กลับมา