已经是第一章了
บทที่ 7 ผู้หญิงที่เข้าใจฝู้หยุนเซียวมากที่สุด
บทที่ 7 ผู้หญิงที่เข้าใจฝู้หยุนเซียวมากที่สุด
ในตอนที่เดินมาถึงข้างหน้าของไป๋ซู ได้ยื่นมือออกมาทักทายกับไป๋ซูด้วยความเป็นมิตร
“เธอคือเลขาไป๋ใช่ไหม ได้ยินชื่อเสียงมานานเลย ฉันคือมู่หว่านหว่าน”
ทันใดนั้นหัวใจของไป๋ซูชะงักไปหนึ่งที แต่ว่าบนใบหน้าของเธอกลับเป็นรอยยิ้มตามหน้าที่ ยื่นมือออกไปทักทายเช่นกัน “คุณหว่านหว่าน คุณจะไปรอที่ห้องทำงานหรือว่ารอที่ห้องรับรองต่อคะ? ฉันไปชงกาแฟให้คุณก่อนนะคะ”
เรื่องราวในอดีตของมู่หว่านหว่านและฝู้หยุนเซียว ไป๋ซูก็รู้บ้างเล็กน้อย ประมาณว่ามีตัวตนเหมือนดวงจันทร์ในหัวใจของผู้ชาย
แต่ว่า ในตอนที่เธอแต่งงานกับฝู้หยุนเซียว เธอมั่นใจแล้วว่าระหว่างฝู้หยุนเซียวและมู่หว่านหว่านไม่ได้มีการติดต่ออะไรกัน แน่นอนว่าเธอก็ไม่รู้ว่าฝู้หยุนเซียวและมู่หว่านหว่านเกิดอะไรขึ้นถึงได้ไม่ติดต่อกัน
ก่อนหน้านี้ เธอเองก็เคยคาดเดาถึงหน้าตาของมู่หว่านหว่าน วันนี้เห็นแล้ว......ไม่ได้สวยธรรมดาจริงๆ บุคลิกของเขาเกินคาดของผู้หญิงทั่วไปมากๆ จะเรียกว่าเทพธิดาสาวสวยแห่งชาติก็ว่าได้
“ไม่ต้องแล้ว ขอบคุณเลขาไป๋ค่ะ ถ้าหากคุณมีเวลาแล้วก็ ฉันอยากจะถามคุณเกี่ยวกับเรื่องราวของหยุนเซียวหน่อยค่ะ ไม่ว่ายังไงแล้ว คุณก็เป็นผู้หญิงที่เข้าใจหยุนเซียวมากที่สุด”
มู่หว่านหว่านจับมือของไป๋ซูด้วยความล้อเล่นและความเป็นมิตร ไป๋ซูไม่เป็นตัวของตัวเองมาก
ในตอนที่มู่หว่านหว่านกำลังจับมือเธอจะไปคุยในห้องรับรอง ข้างหลังก็มีเสียงไอดังขึ้น
ไป๋ซูหันกลับไปดู เห็นว่าคือฝู้หยุนเซียว ก็พยักหน้าและทำเป็นเรียกเขาด้วยความเคารพ “ประธานฝู้”
ขณะนี้มู่หว่านหว่านจึงจะปล่อยมือของไป๋ซูออก บนใบหน้าของเธอมีรอยิ้มที่มีความสุข รีบเดินเร็วไปสองก้าว แล้วไปให้อ้อมกอดที่กว้างใหญ่กับฝู้หยุนเซียว
“หยุนเซียว นายมาแล้ว”
“มาถึงที่บริษัทได้ยังไงเนี่ย”
ฝู้หยุนเซียวค่อยๆ นำแขนของมู่หว่านหว่านลงมาจากคอ แล้วมองมู่หว่านหว่านพูดไปด้วย
“ฉันอดไม่ได้แล้วที่จะเจอนาย”
ในตอนที่มู่หว่านหว่านพูดประโยคนี้ ก็กัดริมฝีปาก ดูออกได้อย่างชัดเจนเลยว่าหน้ามีความแดงเล็กน้อย
สีหน้าของฝู้หยุนเซียวนั้นไม่ได้เห็นความผิดปกติอะไร เขาแค่เปิดประตูห้องทำงานออกเบาๆ แล้วเดินเข้าไปก่อน
มู่หว่านหว่านรีบเดินตามเข้าไป หลังจากที่เดินตามเข้าไปแล้ว ก็ปิดประตูไปด้วย
ห้องทำงานของไป๋ซูติดอยู่กับห้องทำงานของฝู้หยุนเซียว อยู่ข้างๆ กันในห้องทำงานนี้มีเลขาคนอื่นๆ ของฝู้หยุนเซียวเช่นกัน
ในตอนที่มู่หว่านหว่านพึ่งเข้าไป เลขาไม่กี่คนพวกนั้นต่างก็ฮือฮากันแล้ว
“อัยโย ผู้หญิงคนนั้นดูแล้วสวยมาก”
“แฟนใหม่ของประธานฝู้ดูแล้วโหดมาก”
“เลขาไป๋ คุณลองเดาหน่อยสิ แฟนคนนี้ของประธานฝู้จะถูกทิ้งในกี่วัน แล้วจบเกม?”
สุดท้ายแล้ว เลขาน้อยที่อยู่ข้างๆ ได้มอบน้ำเลมอนแก้วหนึ่งให้ไป๋ซู แล้วแตะไหล่ของเธอ
ไป๋ซูจึงจะดึงสติกลับมาได้ หยิบน้ำเลมอนมาแล้วดื่มด้วยความกระวนกระวาย จึงจะพูดว่า “คนนี้อาจจะไม่ถูกทิ้งแล้วก็ได้.....คุณนายฝู้อันตรายแล้ว”
ประโยคนี้ถูกพูดออกมา พวกเลขาต่างก็จะฮือฮากันแล้ว
ไป๋ซูมองดูหน้าตาที่อยากรู้อยากเห็นของทุกคน รีบไปเติมน้ำให้ตัวเองอีกแก้ว จึงจะพูดว่า “รีบทำงานเถอะ ทำงานเถอะ ไม่ทำงานเดี๋ยวจะโดนไล่ออกแล้ว ก็จะไม่มีโอกาสเจอท่านประธานฝู้ และไม่มีโอกาสไปสอดแนมฟังข่าวพวกนั้นแล้ว”
ทุกคนต่างก็ยังอยากจะถามอีก แต่ว่าไม่มีใครถามอีกแล้ว
ไป๋ซูเปิดเอกสารออก หวางเสี่ยวถงก็โทรมาพอดี
เธอมองไปหนึ่งที รีบรับโทรศัพท์ หวางเสี่ยวถงที่อยู่ในโทรศัพท์พูดว่า “อาการของคุณแม่เธอ...ท่านคณบดีให้ฉันโทรหาเธอ แจ้งเธอว่ามีความสนใจอยากจะลองใช้อุปกรณ์ที่พึ่งเข้ามาใหม่ไหม ตอนนี้เธอว่างไหม? มาโรงพยาบาลหน่อยเถอะ”
ไป๋ซูมองดูเวลา แล้วถามหวางเสี่ยวถง “คือ....ฝู้จิ่งหวยอยู่ไหม?”
“ไม่อยู่ เขาไม่ใช่คนในโรงพยาบาลเรา คนที่มีสถานะแบบนี้ ไม่มาโรงพยาบาลบ่อยๆ หรอก”
“ได้ ฉันลางานไป”
หลังจากที่ไป๋ซูวางสายแล้ว ก็ลังเลไปสักพัก ในบริษัทมีกฎว่า พนักงานอื่นๆ มีเรื่องสำคัญให้มาขอลาอนุมัติที่ไป๋ซู ส่วนไป๋ซูจะลางานนั้นต้องฝู้หยุนเซียวอนุมัติเอง
ประตูห้องทำงานของฝู้หยุนเซียวปิดสนิท ไม่รู้ว่ากำลังทำอะไรกับมู่หว่านหว่านอยู่
ไป๋ซูกัดริมฝีปาก เธอไม่สามารถรอนานได้ เธอจะต้องรีบไปโรงพยาบาล ดังนั้น เธอจึงไปเคาะประตู
已经是最新一章了
加载中
