บทที่ 8 ฉันสามารถเจอภรรยานายหน่อยได้ไหม

บทที่ 8 ฉันสามารถเจอภรรยานายหน่อยได้ไหม ในห้องทำงาน มู่หว่านหว่านมองฝู้หยุนเซียวจากข้างหลัง ไม่พูดอะไรทั้งนั้น จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังผ่านมาทางข้างนอก ฝู้หยุนเซียวพูดไปคำหนึ่งว่า “เข้ามา” ไป๋ซูชำเลืองเข้ามามองก่อน จึงจะเข้ามา แล้วพูดว่า “ประธานฝู้ ฉันจะขอลา ฉันอยากไปเยี่ยมคุณแม่ของเพื่อนคนหนึ่งค่ะ” ฝู้หยุนเซียวยักคิ้ว แล้วมองไป๋ซู จากนั้นก็พยักหน้า “จะให้คนขับรถไปส่งเธอไหม?” ไป๋ซูรับรู้ได้ว่าตั้งแต่ที่เข้ามา แววตาของมู่หว่านหว่านก็จ้องอยู่บนตัวของตัวเองตลอดเวลา “ไม่ไม่ไม่ ไม่ต้องแล้วค่ะ ฉันต่อรถไปเองก็ได้แล้ว โรงพยาบาลนี้ใกล้มาก” แววตาของมู่หว่านหว่านทำให้ไป๋ซูไม่เป็นตัวของตัวเองมาก ไป๋ซูรีบปฏิเสธ แล้วรีบออกจากประตูไป ที่จริงแล้วเธออยากจะรีบออกไป แต่ว่าในตอนที่ไป๋ซูยังไม่ทันปิดประตูห้องทำงานลง กลับได้ยินเสียงของมู่หว่านหว่านพูดกับฝู้หยุนเซียวด้วยเสียงที่ต่ำว่า “หยุนเซียว ฉันสามารถเจอภรรยาของนายหน่อยได้ไหม? ฉันอยากขอบคุณเธอที่แสดงละครกันนายมานานขนาดนี้” ในประโยคนี้ ทำเอาไป๋ซูตกใจใหญ่เลย เธอรีบกระโดดออกจากห้องทำงานไป แล้วเสียงที่ปิดประตูก็ดังมาก ทำเอาคนที่อยู่ข้างในตกใจกันหมด จนกระทั่งต่อรถได้ ไป๋ซูจึงจะดูถูกตัวเองอยู่ในใจ ต้องทำขนาดนี้เลยหรอ? ก็แค่แฟนคนแรกกลับมาไม่ใช่หรอ? ทำไมต้องกลัวขนาดนี้ ดูท่าสิ! อัย.....แต่ว่าเธอรู้ มู่หว่านหว่านไม่เหมือนกับผู้หญิงคนอื่น แต่ว่าฝู้หยุนเซียวจะคิดยังไงนั้น เธอเองก็ไม่รู้ ตอนแรกอยากจะอยู่ข้างกายฝู้หยุนเซียวอีกห้าเดือนอย่างเงียบสงบและความมั่นคงเป็นเลขาไป๋ที่ดีของเขาแถมยังเป็นคุณนายฝู้ที่ดีและซื่อบื้อของเขาอีก หลังจากนั้นห้าเดือน เธอค่อยจากไป ดูแล้ว....ตอนนี้คงไม่ได้แล้ว เธอจะต้องวางแผนล่วงหน้าแล้ว มาถึงโรงพยาบาล ไป๋ซูไปหาหวางเสี่ยวถงโดยตรงเลย แล้วรีบตามหวางเสี่ยวถงไปหาคณบดี พูดคุยเรื่องการรักษาคุณแม่ของเธอกับคณบดี เพราะว่าเรื่องนี้มีความเชื่อมโยงไปถึงการใช้อุปกรณ์ใหม่และในเวลาเดียวกันก็เป็นการวิจัยของทางการแพทย์ ทางโรงพยาบาลสามารถชะล้างค่าใช้จ่ายส่วนหนึ่งได้ แต่ว่า ค่าใช้จ่ายส่วนที่เหลือ พูดออกมาแล้วก็ยังต้องให้ไป๋ซูเป็นคนออก ถึงแม้ว่าเธอจะแต่งงานกับฝู้หยุนเซียวแล้ว หลายปีมานี้การที่คุณแม่ของเธอพักอยู่ที่โรงพยาบาลและการรักษาต่างๆ เธอได้นำของขวัญที่ฝู้หยุนเซียวให้เธอมาใช้จ่ายได้พอสมควรแล้ว ตอนนี้ คุณแม่ต้องการรักษา ถึงแม้เธอจะสามารถพึ่งฝู้หยุนเซียวช่วยจ่ายค่าใช้จ่ายก่อนหน้านี้ได้ แต่หลังจากนี้.....เธอเกรงว่าจะจ่ายไม่ไหว ไม่ว่ายังไงแล้วเธอก็จะหย่ากับฝู้หยุนเซียวแล้ว “คือว่า ท่านคณบดีคะ ระยะเวลาที่จะรักษานี้นานเท่าไหร่คะ” “ถ้าหากอาการอยู่ในแง่ดีนั้นต้องใช้เวลาหนึ่งปีครึ่งครับ” คณบดีได้ตรวจสอบแผนการรักษาแล้วพูดว่า “เนื่องจากอัตราการตายของเซลล์สมองของคุณแม่อยู่ที่ 98% แล้ว อยากจะเพาะเลี้ยงเซลล์สมองแล้วเข้าสู่เดิมนั้น คุณน่าจะเข้าใจเกี่ยวกับระยะเวลาการทดแทนใหม่ของเซลล์ตัวนี้” “แล้วค่าใช้จ่ายล่ะคะ?” ไป๋ซูกัดริมฝีปาก อยากจะลองเจรจากับคณบดีอีกครั้ง “สามารถลดลงอีกเล็กน้อยได้ไหมคะ แปดสิบล้านนั้น......มีความ.....” “อันนี้…..” คณบดีก็ลำบากใจมาก “ค่าใช้จ่ายนี้ฉันกับเสี่ยวถงได้ยื่นขอไปแล้ว ในการทดลองนี้ยังมีสมองบางส่วนและหัวใจที่ยังมีชีวิตอยู่ แค่ผู้ป่วยที่มีการแสดงออกเป็นคนพิการเท่านั้นที่อยากจะลอง” นี่ทำให้ไป๋ซูยิ่งลำบากใจไปใหญ่ “ค่าใช้จ่ายนี้ฉันสามารถออกให้เธอได้” ในตอนที่ไป๋ซูกำลังลังเลว่าจะตอบกลับยังไง ประตูห้องของคณบดีถูกเปิดออกกะทันหัน ฝู้จิ่งหวยเดินเข้ามาด้วย พูดไปด้วยว่า “ท่านคณบดี ค่าใช้จ่ายนี้ฉันสามารถออกได้....ในเรื่องที่ว่าจะจ่ายส่วนหนึ่งหรือว่าทั้งหมดนั้นฉันต้องการจะพูดคุยกับผู้ปกครองผู้ป่วยเป็นการส่วนตัว” ฝู้จิ่งหวยตั้งใจไม่มองไป๋ซู แต่ว่าความหมายนี้ชัดเจนมากๆ แล้ว แน่นอนว่าคณบดีเข้าใจ จึงดึงหวางเสี่ยวถงออกไปด้วยเลย ไป๋ซูเงยหน้าขึ้นมองฝู้จิ่งหวย แต่กลับปฏิเสธไป “ขอบคุณความหวังดีของคุณค่ะ เราทั้งสองน่าจะไม่มีอะไรต้องคุยกันแล้ว เรื่องของเงิน ฉันสามารถหาวิธีเองได้ค่ะ” “เธอจะหาวิธียังไง? เธอมีเงินมากมายขนาดนี้?” ฝู้จิ่งหวยเดินขึ้นไปไปดึงมือของไป๋ซูเลย ไป๋ซูกลับสะบัดมือของเขาออก “แต่ฉันก็ไม่มีทางใช้เงินของคุณสักบาท” ตอนนั้น ถ้าหากไม่ใช่คุณแม่ของฝู้จิ่งหวย สวีฉางซูใช้วิธีการต่ำๆ ไล่เธอออกจากมหาลัย ตอนนี้เธอจะต้องกำลังพัฒนาอยู่ในวงการนี้แน่ๆ อาการของคุณแม่เธอก็อาจจะสามารถช่วยได้แล้ว “เพราะอะไร?” ฝู้จิ่งหวยถาม แต่ว่าในตอนที่ไป๋ซูไม่ได้ตอบเลยนั้น มีเสียงเสียงหนึ่งดังผ่านเข้ามาในหู มีผู้หญิงคนหนึ่งผลักประตูเข้ามา แล้วพูดว่า “จิ่งหวย ฉันก็แค่พูดคุยกับรองคณบดีไปไม่กี่คำ ทำไมลูกถึงหายไปเลยล่ะ ให้แม่หาตั้งนานเลยเนี่ย”