บทที่ 10 ฉันรักสามีของฉัน

บทที่ 10 ฉันรักสามีของฉัน ไป๋ซูจ้องฝู้จิ่งหวย ตอนที่ฝู้จิ่งหวยพูดคำเมื่อกี้ออกมาเหมือนว่าตะโกนออกมาเลย ทำให้เธอมีความตกใจไปช่วงหนึ่ง ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ จนกระทั่งตอนที่รถได้จอดอยู่ข้างร้านประดับร้านหนึ่ง ฝู้จิ่งหวยลงจากรถ ไป๋ซูจึงจะรู้ตัว เธอเงยหน้าขึ้นมองฝู้จิ่งหวย คิดไปสักพักจึงจะพูดว่า “พวกเรามาถึงขั้นที่ไม่สามารถหวนคืนกลับไปได้แล้ว” “ทำไมถึงหวนคืนกลับไปไม่ได้?” ฝู้จิ่งหวยจ้องไป๋ซู แววตาของเขามีความยืนหยัดที่เย็นชาอยู่ ไป๋ซูกัดริมฝีปาก ก้มหน้า ผ่านไปนานมากจึงจะพูดว่า “เพราะว่าฉันรักสามีฉันมาก” ได้แต่ใช้เหตุผลแบบนี้ยัดให้ฝู้จิ่งหวย ไป๋ซูรู้ นอกจากความเกลียดและโกรธที่ตัวเองมีต่อฝู้จิ่งหวยแล้ว ความรักในตอนวัยรุ่นนั้นยังมีอยู่ สวีฉางซูคือสวีฉางซู ฝู้จิ่งหวยคือฝู้จิ่งหวย เธอเกลียดสวีฉางซู แต่ว่าเธอไม่อยากนำฝู้จิ่งหวยผลักเข้ามาอยู่ในสถานการณ์ที่ย่ำแย่ในสองส่วนนั้น ต่อจากนี้ ความโกรธแค้นของเธอกับสวีฉางซูเธอจัดการเอง ส่วนฝู้จิ่งหวยจะคิดยังไงกับแม่ของเขา คือเรื่องของฝู้จิ่งหวย หลังจากที่ไป๋ซูพูดประโยคนี้ออกมา ในแววตาของฝู้จิ่งหวยก็เย็นชาลง เขาเหมือนว่าไม่ได้ให้โอกาสไป๋ซูพูดประโยคที่สองอีกเลย จับไป๋ซูเข้าไปในร้านเครื่องประดับเลย “นำแหวนที่แพงที่สุดในนี้ออกมาหนึ่งร้อยวง” พูดเหมือนจะมาปล้นเลย ถ้าหากไม่ใช่เพราะขณะนี้การแต่งตัวของฝู้จิ่งหวยมีรสนิยมดี เกรงว่าพนักงานคงจะคุกเข่าลงแจ้งตำรวจแล้ว ไป๋ซูดิ้นรนจะดึงแขนออกมาจากมือของฝู้จิ่งหวย แล้วมองพนักงานไปด้วย “ไม่ต้องแล้วค่ะ ฉันไม่เลือกแหวน” “เลือก แหวนของเธอฉันได้ทิ้งไปแล้ว ฉันคืนให้เธอ” ฝู้จิ่งหวยไม่ให้ไป๋ซูไปเลย บังคับให้ไป๋ซูอยู่ที่นี่ ไป๋ซูไม่เหลือบมองแม้แต่แหวนเลย เธออยากจะได้แหวนหรอ? แหวนสามารถเป็นตัวแทนของอะไรได้? ก่อนหน้านี้เธอต้องการการแต่งงานกับเขา ตอนนี้...เธอไม่ไม่สามารถอยากได้อะไรทั้งนั้น และไม่อยากได้แล้ว ฝู้จิ่งหวยเห็นไป๋ซูไม่ขยับ ตัวเองจึงให้พนักงานหยิบแหวนวงหนึ่งมาให้ไป๋ซูลอง อยากให้ไป๋ซูลองสวมดู แหวนวงนี้ไม่ใช่วงที่มีเพชรใหญ่ที่สุดในนี้ แต่กลับเป็นวงที่รับรู้ได้ถึงความรู้สึกมากที่สุดในด้านการออกแบบ ในใจของฝู้จิ่งหวยบุคลิกแบบไป๋ซูคือแบบนี้ ฉลาดหลักแหลม แต่ว่า ไป๋ซูแค่มองไปหนึ่งที ก็ให้พนักงานเก็บเข้าไปเลย หันหลังกำลังเตรียมตัวจะจากไป ครั้งนี้ฝู้จิ่งหวยขวางไป๋ซูไว้อีกครั้ง “ทำไม ไม่ชอบแหวนวงนี้หรอ?” ไป๋ซูมองฝู้จิ่งหวยไปหนึ่งที “ไม่ต้องวุ่นวายแล้ว ไม่มีความหมายอะไร” “ทำไมถึงไม่มีความหมายแล้วล่ะ? เธอบอกว่าเธอรักสามีของเธอ เหตุผลนี้ฉันไม่เชื่ออยู่แล้ว” ฝู้จิ่งหวยให้ไป๋ซูหันมาแล้วมองไป๋ซู “ฉันเข้าใจเธอ นอกจากฉันแล้ว เธอไม่มีทางรักใครแน่นอน” “คุณผู้หญิงครับ” และในตอนนี้ ไป๋ซูไม่ได้ตอบกลับ ข้างหลังกลับมีเสียงเสียงหนึ่งดังขึ้น ไป๋ซูสามารถฟังออกว่านี่คือเสียงของคนขับรถฝู้หยุนเซียว เธอรีบหันหลังไป คิดว่าฝู้หยุนเซียวมาแล้ว แต่ว่าเห็นเพียงแต่คนขับรถของฝู้หยุนเซียว เขาค่อยๆ เดินมายังข้างหน้าของไป๋ซู แล้วยื่นแหวนวงหนึ่งให้ไป๋ซู คือแหวนวงที่ถูกโยนทิ้งวงนั้น “ท่านประธานบอกแล้วว่า ครั้งหน้าคุณอย่าทำหายอีกครับ ถึงแม้ว่าแหวนจะไม่มีค่า แต่ความรักของพวกคุณนั้นมีค่า” ฝู้หยุนเซียวไม่ได้มา แต่ว่าคำพูดที่คนขับรถพูดออกมาหมายความว่าที่จริงแล้วฝู้หยุนเซียวได้เห็นความตอแยของฝู้จิ่งหวยกับเธอตั้งแต่แรกแล้ว หลังจากพูดประโยคนี้จบแล้ว คนขับรถก็หันหลังจากไป ไป๋ซูใช้โอกาสที่ฝู้จิ่งหวยไม่ทันระวังรีบเดินออกไปทางข้างนอก แน่นอนว่าฝู้จิ่งหวยต้องตามเธอออกไป ข้างนอก มีรถรุ่นไมบัคจอดอยู่ในที่ไม่ไกล ไป๋ซูรีบเดินตรงไปทางฝู้หยุนเซียว ฝู้หยุนเซียวไม่ได้ลงรถ ไป๋ซูเปิดประตูออก ปรากฏว่าฝู้จิ่งหวยกลับยังคงเคาะหน้าต่างอยู่ตลอดเวลา แล้วพูดกับคนที่อยู่ข้างในว่า “ลงรถ” “ไม่ต้องมาวุ่นวายแล้ว!” ไป๋ซูพูดไปด้วย อ้อมไปอีกทางหนึ่งไปด้วย ตัวเองเข้าไปในรถ คนขับรถไม่ได้สนใจฝู้จิ่งหวย ขึ้นรถไปเลย ภายในรถ สีหน้าของฝู้หยุนเซียวเย็นชามาก เขาไม่ได้มีความหมายที่จะลดกระจกรถลง ตะโกนไปทางคนขับรถเลยว่า “ออกรถ ไป”