บทที่ 12 เรื่องราวความรักของครอบครัวพวกนายยุ่งเหยิงอย่างนี้เหรอ

บทที่ 12 เรื่องราวความรักของครอบครัวพวกนายยุ่งเหยิงอย่างนี้เหรอ ไป๋ซูตั้งใจเลือกชุดเดรสสีขาวมาใส่ ชุดนี้ดูสุภาพเรียบร้อยและสบาย ๆ แต่งหน้าอ่อน ๆ สุดท้ายในขณะที่กำลังใกล้จะออกจากบ้าน ฝู้หยุนเซียวได้หยิบเอาสร้อยคอเส้นหนึ่งสวมให้ไป๋ซูใส่ ไป๋ซูมองสร้อยเส้นนี้ด้วยความประหลาดใจ เพราะที่ผ่านมา ของขวัญที่ฝู้หยุนเซียวมอบให้เธอล้วนเป็นของที่หรูหรา แต่สร้อยเส้นนี้มีเพียงอัญมณีเล็ก ๆ สีแดงที่ทำเป็นรูปหัวใจเท่านั้น และไม่ได้ดูใหม่มาก “นี่เป็นสร้อยคอที่ตอนแม่ยังมีชีวิตอยู่เลือกให้คนที่จะมาเป็นสะใภ้” ฝู้หยุนเซียวอธิบายอย่างเรียบ ๆ “งั้นคืนนี้ฉันค่อยคืนกลับไปให้นาย” ไป๋ซูเข้าใจได้ดี ฝู้หยุนเซียวไม่ได้ตอบอะไรเธอ ได้แต่เดินตามไป๋ซูที่คล้องแขนเขาเดินขึ้นรถไป จากนั้นก็ออกรถไปยังบ้านฝู้ ที่ผ่านมา ไป๋ซูรู้ว่าที่บ้านของฝู้หยุนเซียวนั้นร่ำรวย แต่ไป๋ซูไม่รู้ว่าจะร่ำรวยขนาดนี้! บ้านฝู้ตั้งอยู่ที่ริม ๆ ฝ่างตะวันออกเฉียงใต้ของเมือง A สร้างคล้ายกับอาณาจักรหนึ่งยังไงยังงั้น จากสวนที่กว้างใหญ่สามารถมองเห็นตึกรามบ้านช่องที่สร้างขึ้นอย่างเป็นระเบียบ อีกทั้งเมื่อไป๋ซูกับฝู้หยุนเซียวเข้ามาในเขตของคฤหาสน์แล้วยังต้องขับรถไปอีกครู่ใหญ่ ถึงจะถึงตึกใหญ่ที่เป็นตึกหลักของคฤหาสน์แห่งนี้ เมื่อลงจากรถแล้วเดินเข้าไปด้านในก็พบว่าด้านในเรียบหรูอลังการมาก ไป๋ซูรู้สึกได้ทันทีว่าตัวเองนั้นค่อนข้างโง่ที่จะหย่ากับฝู้หยุนเซียวโดยที่ไม่เรียกร้องเอาทรัพย์สินอะไรเลย ช่างน่าเสียดายจริง ๆ เมื่อไป๋ซูเดินเข้าประตูมา ก็เห็นมีผู้สูงอายุคนหนึ่งนั่งอยู่ที่ห้องรับแขก ผมขาวทั้งหัว แต่สายตากลับดูน่าเกรงขาม ดูทรงพลัง “พ่อคะ” ไป๋ซูมองออกว่าเป็นใคร รีบยิ้มออกมาแล้วเอ่ยทักทาย ฝู้หยุนเซียวไม่ได้เอ่ยเรียกคุณท่านฝู้ เพียงแต่ยื่นมือส่งของให้กับพ่อบ้านรับไป แล้วเอ่ยพูดกับคุณท่านฝู้ว่า “พี่ใหญ่มาแล้วเหรอ?” “ฝู้เหลยหมิงไปรับพี่สะใภ้ใหญ่คนใหม่ของแก” คุณท่านฝู้เพิ่งพูดจบ ก็มีเสียงดังฟังชัดลอยมาจากชั้นบนทันที “พี่รอง มาแล้วเหรอ ไหน ไหน ไหน! รีบให้ผมดูพี่สะใภ้รองที่มากความรู้ความสามารถหน่อยสิ” พูดพลาง เดินลงมาพลาง ไป๋ซูมองไปยังผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า เขาดูหล่อแต่ก็ดูร้ายกาจ นัยน์ตาดอกท้อที่งดงามของเขาช่างดูน่าหลงใหลเหลือเกิน อีกทั้งลักษณะท่าทางของเขาให้ความรู้สึกเป็นกันเอง “ผมชื่อฝู้หยุนซี พี่สะใภ้รองชื่ออะไรครับ” “เรียกพี่สะใภ้รองก็พอ” ฝู้หยุนเซียวตอบฝู้หยุนซีไปประโยคหนึ่ง “ได้ยังไงกันล่ะ พี่สะใภ้รองก็ต้องเรียกพี่สะใภ้รองอยู่แล้ว แต่ผมอยากรู้ชื่อของพี่สะใภ้รองนี่นา ได้ยินมาว่าพี่สะใภ้รองเป็นคนฉลาดหลักแหลมมาก การศึกษาก็ดี สมองก็ดี ตอนนี้ได้เจอยิ่งทำให้รู้ว่าเป็นสาวงามอีกด้วย ผมก็ต้องอยากรู้จักชื่อเป็นธรรมดา” “แกไปที่ห้องหนังสือกับฉันหน่อย” ไม่ทันรอให้ไป๋ซูตอบคำถามฝู้หยุนซี ปรากฏว่าคุณท่านฝู้ก็ได้เอ่ยเรียกฝู้หยุนเซียวให้ตามเขาไปที่ห้องหนังสือ เหลือเพียงไป๋ซูกับฝู้หยุนซีสองคน เธอจึงจำเป็นต้องบอกชื่อตัวเองออกไป เธอเอ่ยบอกฝู้หยุนซีว่าเธอชื่อ “ไป๋ซู” “ไป๋ซูที่เป็นชื่อเครื่องยาสมุนไพรไป๋ซูน่ะเหรอ ชื่อเพราะจัง!” ฝู้หยุนซีช่างพูดซะเหลือเกิน แต่ไป๋ซูมองไปยังฝู้หยุนซีแล้วมองไปที่ชั้นบน จากนั้นก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “นายกับฝู้หยุนเซียวเป็นพี่น้องกันแท้ ๆ เหรอ?” “พ่อเดียวกันแต่คนละแม่ครับ” ฝู้หยุนซีไม่ถือสาเรื่องนี้เลยสักนิด แต่ทว่ากลับมีท่าทีดีใจที่ได้พูดคุยกับไป๋ซูด้วยซ้ำ “หยุนเซียวอยู่เหมือนคุณท่านฝู้มากกว่า เหมือนแม่เขาแค่30% แต่ผมเหมือนแม่70% เหมือนคุณท่านฝู้แค่30% ฉะนั้นพี่จะเห็นว่าพวกเราอยู่ไม่ค่อยเหมือนกันเท่าไหร่ “อย่างนี้นี่เอง” ไป๋ซูพยักหน้า ตระกูลฝู้นี่ยุ่งเหยิงจังเลย ตั้งแต่เธอเข้ามาจนถึงบทสนทนาไม่กี่ประโยคเมื่อสักครู่นี้ก็ทำให้เธอรู้สึกสับสนงงงวยแล้ว แต่ฝู้หยุนซีกลับมีท่าทีมีความสุขที่ได้บอกกล่าวเรื่องภายในตระกูลฝู้ของพวกเขา “เดี๋ยวสักพักพี่ใหญ่ของผมก็มาแล้ว พี่จะได้เห็นพี่ใหญ่ของผม อยู่ไม่เหมือนพวกผมเลยสักนิด เขาเหมือนแม่ของเขา50% เหมือนคุณท่านฝู้50% “...” ไป๋ซูตาโตมองไปยังฝู้หยุนซี อดไม่ได้ที่จะเอ่ยพูด “ฉะนั้น พ่อคนเดียวกัน แต่มีแม่สามคน?” “ฉลาดมาก” ฝู้หยุนซียังคงเอ่ยชมเธอ มิน่าล่ะ ฝู้หยุนเซียวไม่ค่อยกลับบ้านที่นี่นัก ความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนวุ่นวายอย่างนี้ ถ้าหากเปลี่ยนเป็นไป๋ซูเธอเองก็คงไม่อยากกลับมาเหมือนกัน “งั้นเรื่องราวความรักของครอบครัวพวกนายยุ่งเหยิงอย่างนี้เหรอ?” ไป๋ซูฉวยโอกาสขณะที่คุณท่านฝู้ยังไม่ลงมา รีบเอ่ยถาม