บทที่ 13 แฟนเก่าก็คือหลานชายแท้ ๆ ของตระกูลฝู้

บทที่ 13 แฟนเก่าก็คือหลานชายแท้ ๆ ของตระกูลฝู้ “ไม่ใช่” ฝู้หยุนซีสีหน้าภูมิอกภูมิใจ เข้าใกล้ไป๋ซู แล้วเอ่ยชมตัวเองว่า “อย่างเช่นฉัน เป็นคนรักเดียวใจเดียว” “ภายนอกดูไม่ออกเลยว่าเป็นคนอย่างนั้น” ไป๋ซูมองไปที่ฝู้หยุนซีแล้วอดไม่ได้ที่จะเอ่ยพูดออกมา ฝู้หยุนซีไม่สนใจที่เธอพูด ได้แต่กระแอมขึ้นมาสองครั้งแล้วพูดต่อว่า “พอละ ผมไม่แกล้งพี่ละ คุณท่านฝู้เคยมีภรรยาสามคน ชีวิตค่อนข้างวุ่นวาย หลังจากที่แอบมีแม่ของผม แม่ของพี่รองก็โกรธจนออกจากคฤหาสน์ไป จากนั้นก็ป่วยจนเสียชีวิตไป แล้วคุณท่านฝู้ก็เปลี่ยนแปลงตัวเองเลย” เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็อธิบายต่อว่า “ดังนั้น คุณท่านฝู้จึงอยากให้พวกเราซื่อสัตย์กับความรัก” เมื่อเขาพูดจบ ไป๋ซูก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วครุ่นคิด ซื่อสัตย์กับความรัก... ฝู้หยุนเซียวไม่ใช่แน่นอน เขาอยู่ด้านนอกมีผู้หญิงเยอะแยะมากมาย ส่วนฝู้หยุนซีก็ดูไม่น่าจะใช่คนรักเดียวใจเดียว “ฉะนั้น ก็มีแค่พี่ใหญ่ของพวกนายเหรอที่ซื่อสัตย์กับความรัก?” ไป๋ซูถามออกไปอย่างอดไม่ได้ ฝู้หยุนซียิ้มออกมา “ในบรรดาพวกเรา คนที่เจ้าชู้ที่สุดก็พี่ใหญ่นั่นแหละ อย่างน้อยผมกับพี่รองที่ถึงแม้ภายนอกจะดูเจ้าชู้ แต่ในใจก็ค่อนข้างมั่นคงกับความรักนะ วันนี้พี่สะใภ้ใหญ่ที่จะมานั้น ลูกชายเธอโตมากแล้ว แต่กลับไม่ได้รับการยอมรับจากตระกูลฝู้ ถ้าไม่เป็นเพราะสองปีที่ผ่านมาคุณท่านฝู้ค่อนข้างให้ความสำคัญกับคนในครอบครัวขึ้นมาบ้างแล้วล่ะก็ พวกเขาไม่มีทางได้เข้ามาเหยียบบ้านตระกูลฝู้หรอก” เพิ่งพูดจบ ประตูก็ถูกเปิดออก ผู้ชายคนหนึ่งที่หน้าตาค่อนข้างเหมือนกับคุณท่านฝู้เดินเข้ามาก่อน แล้วมีเอ่ยเรียกผู้หญิงที่ตามมาด้านหลัง “เข้ามาเถอะ น้องสอง น้องสาม น่าจะมาถึงกันแล้ว” “ค่ะ” เสียงผู้หญิงตอบรับ จากนั้นก็เอ่ยกำชับคนที่อยู่ด้านหลัง “รีบเอาของของฉันเข้ามาด้านในให้หมด” ถึงแม้คนนั้นยังไม่ได้เดินเข้ามา แต่ดูท่าทางน่าจะตัวโตมาก เพราะได้หอบของขวัญมากมายเข้ามาด้วย ไป๋ซูรู้สึกว่าเสียงของผู้หญิงคนนี้คุ้นเคยนัก ในขณะที่เธอยังไม่ได้เงยหน้าขึ้น ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงคนนั้นเอ่ยเรียกลูกชายตัวเอง “จิ่งหวย รีบเข้ามา” จิ่งหวย! ครอบครัวนี้ก็แซ่ฝู้! ฝู้จิ่งหวย! ไป๋ซูรู้สึกตกตะลึงทันที เธอรีบเงยหน้าขึ้นไปมอง แล้วก็ได้เห็นฝู้จิ่งหวยกับสวีฉางซูเดินเข้ามา แต่ฝู้เหลยหมิงที่ยืนอยู่ข้าง ๆ กำลังมองคนรับใช้ที่จัดแจงของขวัญพวกนั้นอยู่ ไป๋ซูกับฝู้จิ่งหวยได้มองเห็นกันและกันแล้ว ฝู้จิ่งหวยเห็นท่าทางของไป๋ซูก็รู้สึกตกใจ แต่ก็ยังมีท่าทีสงบนิ่งอยู่ ไป๋ซูรู้สึกว่าตัวเองเหมือนถูกล็อคให้อยู่กับที่ ไม่รู้ว่าควรหลบไปอยู่ตรงไหน และไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงลอยมาจากด้านบน เป็นฝู้หยุนเซียวกับคุณท่านฝู้ที่กำลังเดินลงมาอย่างช้า ๆ ทำให้ไป๋ซูยิ่งรู้สึกทำตัวไม่ถูก... ขณะนี้ ฝู้หยุนเซียวค่อย ๆ เดินมาอยู่ที่ข้าง ๆ ไป๋ซู แล้วยื่นมือมาโอบไหล่ไป๋ซูเอาไว้โดยที่คนอื่นไม่ทันสังเกต “ฉันจะพาเธอขึ้นไปดูห้องที่ฉันเคยอยู่ตอนเด็ก ๆ เธอจะได้เข้าใจฉันมากขึ้น” ฝู้หยุนเซียวพูดประโยคนี้ด้วยความรักลึกซึ้ง ไป๋ซูพยักหน้าตอบรับ แล้วรีบตามฝู้หยุนเซียวขึ้นไปด้านบน ...สถานการณ์ตอนนี้น่าอึดอัดเหลือเกิน เธอไม่รู้ว่าฝู้หยุนเซียวจำได้ไหมว่าฝู้จิ่งหวยเป็นใคร เธอได้แต่หวังว่าความสัมพันธ์ของคนพวกนี้ซับซ้อนให้น้อยลงสักนิดก็ยังดี แต่เมื่อเข้าไปในห้องนอนของฝู้หยุนเซียว ไป๋ซูยังไม่ทันได้ถอนหายใจออกมา ฝู้หยุนเซียวมองไปที่ไป๋ซูแล้วเอ่ยพูด “แฟนเก่าเธอเหรอ? เป็นหลานชายคนใหม่ที่เพิ่งได้รับการยอมรับเข้าตระกูลฝู้?” “...” แย่แล้ว! ฝู้หยุนเซียวจำฝู้จิ่งหวยได้ด้วย “ฉันก็เพิ่งรู้เหมือนกัน” ไป๋ซูกัดปากตัวเอง เธอไม่รู้จริง ๆ ว่าควรจะพูดอะไรดี ทำไมเมื่อก่อนเธอถึงไม่ได้เอะใจว่าฝู้หยุนเซียวแซ่ฝู้ ฝู้จิ่งหวยก็แซ่ฝู้เหมือนกัน อาจจะเป็นคนตระกูลเดียวกันก็ได้!