บทที่ 15 ให้โอกาสฉัน และก็ให้โอกาสเธอเองด้วย

บทที่ 15 ให้โอกาสฉัน และก็ให้โอกาสเธอเองด้วย จูบนี้เกิดขึ้นอย่างกะทันหันอีกทั้งแฝงไปด้วยความโกรธ ไป๋ซูอยากดิ้นสะบัดออก แต่อีกฝ่ายกอดรัดเธอเอาไว้จนแน่น บนตัวเขามีกลิ่นอ่อน ๆ ของน้ำยาฆ่าเชื้อผสมกับกลิ่นไอแดด เป็นกลิ่นจากตัวของฝู้จิ่งหวยนั่นเอง ไป๋ซูขบฟันกัดกรามเอาไว้จนแน่น แต่อีกฝ่ายก็พยายามไม่หยุด อีกทั้งรีบร้อนที่จะเปิดปากเธอเพื่อสอดลิ้นเข้าไป พยายามอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จ จนในที่สุดไป๋ซูก็ได้โอกาสผลักตัวฝู้จิ่งหวยออกไป “ฝู้จิ่งหวย นายมันบ้าไปแล้ว! นายอยากตายหรือไง! ที่นี่มันที่ไหน...” เธออยากเตือนสติเขา ให้นึกถึงสถานะของพวกเขาในตอนนี้ว่าอยู่ในฐานะอะไร แต่ฝู้จิ่งหวยกลับจ้องมองไป๋ซูด้วยแววตาโกรธแค้น “ฉันว่าเธอต่างหากที่บ้าไปแล้ว! ทำไมเธอต้องแต่งงานกับฝู้หยุนเซียว! เธอรักเขาเหรอ?” “ก็ใช่ไง ฉันรักเขา” ไป๋ซูจ้องฝู้จิ่งหวย ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านั้นโกรธจนพูดเสียงสั่น ถึงแม้เขาจะพยายามปกปิดอาการไว้ แต่ไป๋ซูก็ยังคงมองออกว่านัยน์ตาเขาตอนนี้มีหยดน้ำตา เขาพยายามควบคุมสติอารมณ์ตัวเอง รวมถึงน้ำตาที่มาจากความโกรธด้วย ไป๋ซูไม่เคยเห็นท่าทางอย่างนี้ของฝู้จิ่งหวยมาก่อน ฝู้จิ่งหวยในเมื่อก่อนเวลามีความสุขก็สดใสเหมือนแสงอาทิตย์ เวลาที่ไม่มีความสุขก็เหมือนภูเขาน้ำแข็งที่เย็นชา เขาเป็นคนที่ควบคุมสติและอารมณ์ตัวเองได้ดีมากมาตลอด หลายต่อหลายครั้งเขาสงบนิ่งเยือกเย็นมาก ยิ่งเรื่องที่ร้องไห้เพราะเธอยิ่งไม่ต้องพูดถึง ฝู้จิ่งหวยเคยร้องไห้ซะที่ไหนกัน สมัยที่ไป๋ซูอยู่กับเขาที่มหาวิทยาลัยนั้น ก็มีทะเลาะกันอย่างเช่นคู่รักทั่วไป ทะเลาะไปทะเลาะมาไป๋ซูก็จะร้องไห้ แต่ฝู้จิ่งหวยเป็นฝ่ายที่ใช้เหตุผลกับเธอมาโดยตลอด สายตาของฝู้จิ่งหวยในขณะนี้ได้ทิ่มแทงเข้าไปในใจไป๋ซู เธอกัดปาก เบือนหน้าหนีไปทางอื่นเพราะไม่อยากเห็นฝู้จิ่งหวยอีก “เธอรักเขา แต่เขาไม่ได้รักเธอ นี่เธอไม่รู้เลยเหรอว่ามีผู้หญิงอีกคนที่ชื่อมู่หว่านหว่าน?” ฝู้จิ่งหวยพูดใส่ไป๋ซู ไป๋ซูไม่ได้ตอบคำถามเขา ฝู้จิ่งหวยเดินเข้าไปใกล้เธออีกครั้ง เขายื่นมือไปโอบกอดเธอไว้จากด้านหลัง ขณะที่พูดนั้น อารมณ์โกรธของเขาคลายลงบ้างแล้ว เขาเอ่ยพูดอย่างนุ่มนวลว่า “ซูซู ฉันไม่รู้ว่าหลายปีมานี้เธอพบเจอเรื่องอะไรมาบ้าง และฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงได้ไปแต่งงานกับฝู้หยุนเซียว แต่ฉันรู้ดีว่าไม่ใช่เป็นเพราะเธอรักเขาแน่นอน” “ให้โอกาสฉันนะ และให้โอกาสตัวเธอเองด้วย กลับมาอยู่เคียงข้างฉันเถอะนะ” ไป๋ซูตัวแข็งทื่อและสั่นเทาไปทั้งตัว เธอรู้สึกได้ว่าฟันตัวเองกำลังสั่นเทา ถ้าหากไม่เห็นน้ำตาของฝู้จิ่งหวย เธอคิดว่าเธอคงสามารถปฏิเสธได้อย่างไร้เยื่อใย แต่ตอนนี้เธอกลับไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรต่อไปดี ลมหายใจที่คุ้นเคยของผู้ชายคนนี้กำลังรดต้นคอเธออยู่ อ้อมกอดของผู้ชายคนนี้เคยทำให้เธอรู้สึกอาลัยอาวรณ์โหยหา และความรักของผู้ชายคนนี้นั้น... ฝู้จิ่งหวยเคยรักไป๋ซู จนกระทั่ง ก่อนที่ฝู้จิ่งหวยจะไปต่างประเทศ ความรักของพวกเขาสวยสดงดงามมาก ถ้าหากไม่ใช่เพราะแผนการของสวีฉางซู ถ้าหากไม่มีเรื่องพวกนั้น เธอยังคงอยู่เคียงข้างฝู้จิ่งหวยแน่นอน “ซูซู ฉันรักเธอ ฉันขาดเธอไปไม่ได้ ไปกับฉันเถอะนะ ฉันไม่อยู่ในตระกูลฝู้ก็ได้ ฉันไม่ต้องการตำแหน่งหลานชายของตระกูลฝู้” คำพูดพวกนี้ช่างน่าซาบซึ้งใจเหลือเกิน น้ำตาของไป๋ซูไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว เธอเคยรักฝู้จิ่งหวยจริง ๆ เธอไม่สามารถทำเป็นไม่รู้สึกอะไรกับคำพูดเหล่านั้นได้ ฝู้จิ่งหวยกอดไป๋ซูอยู่สักพักหนึ่ง เมื่อเห็นไป๋ซูไม่มีปฏิกิริยาขัดขืน เขาก็ได้จับตัวไป๋ซูหันกลับมา เขาจึงได้เห็นว่าไป๋ซูน้ำตานองหน้า เขารีบยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้ไป๋ซู จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นพรมจูบเพื่อเช็ดน้ำตาให้เธอแทน ไป๋ซูลืมผลักฝู้จิ่งหวยออกไป และเธอก็ลืมไปแล้วด้วย ว่าฝู้หยุนเซียวแค่ไปหยิบกุญแจรถเท่านั้น ไม่นานเขาก็เดินออกมาจากประตูบ้าน ไป๋ซูมองเห็นฝู้หยุนเซียวที่กำลังจ้องมองเธออยู่ไกล ๆ สายตาของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์ที่ยากจะคาดเดาได้