ตอนที่​ 3

รุ่นพี่ตัวร้ายกับเจ้าชายน้ำแข็ง ตอนที่​3 ณ ห้องพยาบาล “อืออ..พะ.พี่ฝน..น้ำ.ขอ.ขอโทษ” เสียงของร่างบางละเมอพูดออกมาพร้อมกับส่ายหน้าไปมามือก็กำผ้าห่มไว้แน่น ทำให้ร่างสูงที่นอนฟุบอยู่ข้างเตียงสะดุ้งตื่น​ เขามองไปที่ร่างบางอย่างสงสัยว่าเป็นอะไร ร่างสูงเอื้อมมือไปจับมือของคนที่ละเมอไว้ “น้ำ..น้ำ เป็นอะไร”ตะวันถามขึ้นอย่างเป็นห่วงพร้อมจับมือน้ำไว้แน่นขึ้น “อึก..พี่ฝน..อึก.น้ำขอโทษ”น้ำยังคงละเมอและกำมือของตะวันแน่นเช่นกัน ตะวันชะงักไปนิดเมื่อเห็นหยาดน้ำตาไหลลงมาที่แก้มใสของน้ำ เขาเอื้อมมือไปปาดน้ำตาบนแก้มใสของน้ำอย่างอ่อนโยน สัมผัสของตะวันทำให้น้ำเริ่มรู้สึกตัว ดวงตาคู่สวยกระพริบเล็กน้อยเพื่อปรับสายตา น้ำกับตะวันสบตากันชั่วครู่ พรึบ เมื่อตั้งสติได้น้ำปัดมืออยู่ที่แก้มของตนเองออกทันที “พี่จะทำอะไร..?”น้ำพูดพร้อมกับยันตัวเองลุกขึ้นนั่งแล้วเอามือของตัวเองขึ้นไปเช็ดน้ำตาบนหน้าออก “ก็เปล่านี่..ก็นายเป็นลมฉันก็เลยพานายมาห้องพยาบาล” //อะไรวะ..คนอุตสาช่วยคำขอบคุณสักคำก็ไม่มีแถมยังโดนปัดมือทิ้งอีก..เจ็บชะมัด//ตะวันพูดบ่นกับตัวเองเบาๆแต่น้ำก็ได้ยินอยู่ดี “ขอโทษครับ..และก็ขอบคุณมาก”น้ำพูดพร้อมกับก้าวลงจากเตียงแต่ด้วยที่ยังไม่หายมึนทำให้น้ำเสียการทรงตัวจนเกือบล้มแต่ว่ามือแกร่งของตะวันคว้าเอวบางของน้ำไว้ได้ “จะรีบไปไหน..เพิ่งฟื้นเดี๋ยวก็เป็นลมไปอีกหรอก”ตะวันพูดเสียงดุแล้วโอบเอวน้ำแน่นขึ้น “ปะ..ปล่อย”น้ำพูดเสียงสั่นๆ “ทำไม..กลัวฉันจะจูบนายอีกหรอ.หรือว่าเขิล?”ตะวันพูดขึ้นพร้อมกับยกคิ้วอย่างกวนๆ “เปล่า..ผมจะรีบไปเรียน”น้ำตอบเสียงเรียบแต่สีหน้าของงน้ำขึ้นสีแดงระเรื่อยเพราะตะวันดันพูดถึงเรื่องที่จูบกับเขา พลางนึกโกรธตัวเองในใจแทนที่จะขัดขืนกับดันไปจูบตอบกับตะวันอีกทั้งโกรธทั้งเขิลจนแทบคุมตัวเองไม่อยู่ “เรียน..ตอนนี้มันเย็นมากแล้วนะคนอื่นนะ.กลับไปเกือบหมดแล้ว”ตะวันพูดพร้อมกับค่อยๆปล่อยน้ำออกจากวงแขนตัวเอง น้ำรีบยืนออกห่างจากตะวันทันที ตะวันกระตุกยิ้มนิดๆกับท่าทีของน้ำ “หะ…”น้ำอุทานออกมาอย่าง งงๆเพราะไม่คิดว่าตัวเองจะหลับนานขนาดนั้น “แล้วเพื่อนผมละ..?” “กลับกันหมดแล้ว..” “//ไอ้เพื่อนบ้า//งั้นผมกลับแล้วนะพี่..”น้ำพูดกับตัวเองเบาๆก่อนจะหันไปพูดกับตะวันแล้วเดินไปที่ประตู “เดี๋ยว..”ตะวันพูดขึ้น “…………..”น้ำหันมามองหน้าตะวันอย่างสงสัยแต่ไม่ได้พูดอะไร “แล้วน้ำจะกลับยังไง” “รถผม…” “แต่ไอ้ดินอะมันเอารถน้ำกลับไปแล้วนะ”ตะวันพูดบอกน้ำขมวดคิ้วทันที “งั้นก็รถเมย์….” “ข้างนอกฝนมันตกอยู่นะกว่าจะเดินไปถึงป้ายรถพี่ว่าเราต้องเปียกก่อนแน่..น้ำกลับรถพี่ดีกว่าเดี๋ยว​พี่ไปส่ง” “ไม่ครับ..ไม่เป็นไร”น้ำพูดจบก็วิ่งออกประตูไปทันที “อ้าวน้ำ..น้ำ..ทำไมดื้อแบบนี้วะถ้าไม่สบายขึ้นมาจะทำไงเนี่ย”ตะวันสบสกับตัวเองเล็กน้อยก่อนจะวิ่งตามน้ำไปติดๆ ซ่า ซ่า เสียงฝนที่ตกหนักโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดง่ายๆ น้ำวิ่งออกจากตึกของมหาลัยแล้ววิ่งไปทางป้ายรถเมย์หน้ามหาลัยโดยไม่สนเลยว่าฝนจะตกหนักแค่ไหนส่วนตะวันก็วิ่งตามน้ำมาติดๆจนในที่สุดเขาก็ถึงตัวน้ำจนได้ หมั่บ! ตะวันจับมือเรียวของน้ำไว้ได้และกระชากเบาๆเพื่อให้น้ำหยุดวิ่งน้ำเสียหลักจึงถลาเขามาชนกับอกแกร่งของตะวัน ตะวันและใช้มืออีกข้างโอบเอวน้ำไว้เพื่อไม่ให้น้ำวิ่งหนีเขาได้อีก “ปล่อย!...”น้ำพยายามดิ้นออกจากอ้อมกอดของตะวัน “อยู่นิ่งๆสิน้ำ..พี่บอกแล้วไงว่าเดี๋ยวพี่ไปส่งวิ่งออกมาตากฝนแบบนี้ถ้าไม่สบายขึ้นมาจะทำไง”ตะวันพูดเสียงดุๆ “มันก็ไม่เกี่ยวกับพี่…ปล่อยผม!”น้ำไม่ยอมหยุด “ถ้าไม่หยุดดื้อ..แล้วไม่ทำตามที่พี่บอกพี่จะจูบเราโชว์คนอื่นเดี๋ยวนี้”ตะวันพูดเสียงเข้ม กึก! น้ำหยุดดิ้นทันทีแล้วมองไปรอบๆก็เห็นว่ายังพอมีนักศึกษาที่ยังไม่กลับบ้านอยู่พอสมควรและทุกสายตาก็มองน้ำกับตะวันเป็นตาเดียวเพราะจริงๆตะวันก็เป็นคนดังในมหาลัยก็ไม่แปลกที่จะมีคนมองแต่ถึงจะไม่ใช่คนดังแต่มายืนกอดกันกลางฝนเป็นใครๆก็มอง “กะ.ก็ได้..พาไปที่รถสิปล่อยมือด้วย”น้ำพูดเสียงแผ่ว “ก็แค่นั้น..”ตะวันยกยิ้มมุมปากแล้วปล่อยมือที่โอบเอวน้ำออกแล้วเดินนำไปที่รถ เมื่อมาถึงรถตะวันเปิดประตูด้านข้างคนขับให้น้ำแล้วส่งสายตาประมาณว่าให้เข้าไปนั่งในรถเร็วๆน้ำมองหน้าตะวันนิ่งๆก่อนที่จะเดินเข้าไปนั่งในรถโดยไม่ได้พูดอะไร ตะวันยกยิ้มอย่างพอใจก่อนที่จะเดินไปในที่นั่งของคนขับ “คาดเข็มขัดด้วย..หนาวปะ….เปล่า”เสียงของตะวันหยุดไปครู่นึงเพราะสิ่งที่เขาเห็นอยู่ตรงหน้าคือเสื้อของร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆมันลีบติดไปกับลำตัว ทำให้เห็นยอดอกสีชมพูที่อยู่ภายใต้เสื้อประกอบกับผิวสีขาวซีดๆตัดกับริมฝีปากสีชมพูของร่างบางทำให้ตะวันละสายตาไม่ได้เลย “เมื่อกี่พี่ว่าไรนะ….”น้ำถามขึ้นเพราะไม่ได้ฟัง “เปล่า..แค่บอกว่าให้คาดเข็มขัดด้วยแล้วก็ถามว่าหนาวหรือเปล่าจะได้หรี่แอร์ให้”ตะวันพูดขึ้นเมื่อหลุดจากภวัง “ไม่ครับ..ไม่หนาวเท่าไร”น้ำตอบสั้นๆแต่ก็คาดเข็มขัดไปด้วย “แล้วบ้านเราอยู่ไหน..พี่จะได้ไปส่ง”ตะวันถามขึ้น “อยู่ที่คอนโดครับ” “อ่อน้ำ..ที่ลิ้นชักหน้ารถอะมีผ้าขนหนูอยู่เอาออกมาใช้ได้นะ”ตะวันพูดขึ้นหลังจากที่ขับรถออกจากมหาลัย “ไม่เป็นไรครับ.ผมไม่ชอบใช้ของๆคนอื่น”น้ำพูดเน้นคำแล้วก็หันไปมองนอกรถตามเดิม “หึ..แต่ชอบไปจูบกับคนอื่นงั้นสิ”ตะวันส่งเสียงในลำคอและพูดแซวน้ำขึ้น น้ำแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน แต่ตอนนี้น้ำรู้​สึกร้อนวูบๆที่ใบหน้าจึงไม่กล้าที่จะหันไปมองร่างสูงที่พูดแซวตนเองเพราะไม่อยากให้ใครเห็นใบหน้าที่กำลังแดงขึ้นเรื่อยๆ ขับรถมาไม่นานตะวันก็ขับมาถึงคอนโดที่น้ำบอก “จอดตรงนี้ก็ได้ครับพี่จะได้วนรถง่ายๆ..”น้ำพูดพร้อมกับปลดเข็มขัดออก “ครับ..”ตะวันตอบสั้นๆแล้วมองดูน้ำที่กำลังลงจากรถอย่างเสียดายน้ำเปิดประตูรถกำลังจะลงแต่ก็ต้องชะงักเมื่อนึกอะไรบ้างอย่างขึ้นมาได้ “พี่ตะวันครับ…”น้ำหันมาเรียกตะวันเสียงเรียบ “ว่าไงครับ..หรือว่าจะจูบลาพี่”ตะวันตอบอย่างกวนและก็ยื่นหน้าเข้าไปใกล้น้ำ​น้ำเขยิบหน้าหนี “เปล่าครับ..ผมแค่จะบอกว่า.พี่เลิกยุ่งกับผมเถอะครับ ส่วนเรื่องจูบอะถือว่าเราหายกันไม่มีอะไรติดข้างกันอีก”น้ำตอบเสียงจริงจังถึงแม้จะรู้สึกกระดากปากที่ต้องพูดเรื่องจูบออกมา “ทำไมละ..?”ตะวันถามขึ้นพร้อมรอยยิ้มอย่าง​กวนๆ “ขอโทษที่ต้องพูดแบบนี้นะครับ..เพราะผมรำคาญและก็ขอบคุณที่มาส่งนะครับ ลาก่อนหวังว่าเราคงไม่เจอกันอีก”น้ำพูดจบก่อนจะยกมือไหว้ตะวันและก้าวลงจากรถและเดินเข้าคอนโดไปทันที ถึงแม้ว่าน้ำจะไม่ชอบตะวันแค่ไหนแต่ก็ไม่ใช่คนไร้มารยาทขนาดนั้น //น่ารักซะจริง//ตะวันพูดกับตัวเองเบาๆส่วนสายตาก็มองร่างบางที่เดินเข้าคอนโดไปจนเห็นว่าร่างบางเดินเข้าคอนโดไปแล้วจึงขับรถกับคนโดของตัวเองอย่างอารมณ์ดี น้ำเดินเข้ามาในลิฟท์​พลางนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นมาวันนี้นึกถึงจูบที่ตะวันจูบตนเองพร้อมกับมือมาลูบริมฝีปากของตัวก่อนจะยกยิ้มอย่างลืมตัว \"//แล้วกูจะยิ้มทำซากไรวะเนี่ย…//\" น้ำพูดกับตัวเองเบาๆก่อนจะสะบัดหัวไปมาเพื่อไล่ความคิดตัวเอง ปี้ง เสียงลิฟดังขึ้นน้ำเดินออกประตูลิฟแล้วเดินไปยังห้องของตนเอง ก๊อก ก๊อก ก๊อก น้ำเคาะประตูห้องเพื่อให้ดินมาเปิดประตูเพราะกุญแจห้องกับคีน์การ์ดแล้วก็กุญแจรถอยู่ที่ดินทั้งหมด “อ้าว ฟื้นแล้วอ่อมึงเป็นไงบ้างวะแล้วทำไมตัวเปียกแบบนี้อะไปเล่นน้ำฝนมาหรอ\"ดินถามเพื่อน​อย่างห่วงๆบวกกวนประสาท​นิดๆ “…………………”น้ำไม่พูดตอบแต่เดินเข้าไปในห้องทันที “ไอ้น้ำมึงเป็นไรหรือเปล่า…”ดินเรียกน้ำก่อนที่น้ำจะเดินเข้าห้องนอน น้ำหยุดเดินแล้วหันหน้ามาหาดิน “ไอ้ดิน…”น้ำถามเสียงเรียบๆ “ว่า….”ดินขานรับสั้นๆ “ไอ้ดิน...มึงเป็นบ้าไรหะ!ถึงปล่อยให้กูอยู่กับคนอื่น แทนที่มึงจะมาเฝ้ากูเสือกให้ใครก็ไม่รู้มาเฝ้า..แล้วมึง.แม่ง!ก็เสือกเอารถกูมาอีก มึงไม่คิดหรอว่ากูจะกลับยังไง..แล้วถ้าไอ้พี่บ้ามันทำไรกูมึงจะรับผิดชอบไหมหะ!..แล้วก็รูปที่มึงถ่ายอะมึงจะถ่ายทำซากไรวะแทนที่จะดึงกูออกมามึงเสือกถ่ายรูปกูเนี่ยนะมึงห่วงกูบ้างปะเนี่ย!!”น้ำตะโกนว่าดินอย่างเหลืออดที่ปล่อยให้เขาอยู่กับคนอื่นตามลำพังและยังถ่ายรูปน่าอายของเขาเอาไว้แทนที่จะดึงเขาออก “…………………..”ดินไม่พูดอะไรเลยเอาแต่จ้องตาน้ำปริบๆ “เป็นไรของมึง ทำไมไม่พูด”น้ำผ่อนเสียงลงเพราะคิดว่าตัวเองว่าเพื่อนแรงไปหรือเปล่า “ไอ้น้ำ..กูดีใจวะที่ในที่สุดเพื่อนของกูก็พูดเกินสิบคำสักที่”ดินพูดพร้อมกับกระโดดกอดน้ำอย่างแรงจนน้ำเกือบจะล้ม “พอๆมึงปล่อยกู..ตัวกูเปียก”น้ำพูดบอกเพื่อนตัวเอง “เออวะ..แม่งเสื้อกูเปียกเลย”ดินพูดพร้อมกับก้มมองเสื้อตัวเอง “แล้วสรุปที่กูพูดเมื่อกี่มึงไม่คิดจะสลดเลยว่างั้น”น้ำพูดพร้อมกับยืนกอดอกมองเพื่อนตัวเองอย่างเหนื่อยใจ \"เออน่า..กูขอโทษละกันแต่จะทำไงได้วะก็พี่เขาบอกจะอยู่ดูแลมึงเองกูเลยไม่กล้าขัดอะ ส่วนรูปมึงอะกูขอเก็บไว้นะเพราะนาทีประวัติศาสตร์แบบนั้นอะ หายาก” “กวนตีนนะมึง.แค่กๆ” “เป็นไรวะมึง..”ดินถามเพื่อนพร้อมเอามืออังหน้าผากเพื่อนเพื่อวัดอุณภูมิ “สงสัยจะเป็นหวัด…” “ตัวมึงก็รุมๆวะ..กูว่ามึงไปอาบน้ำแล้วกินยาดักไว้ไป..กูขี้เกียจดูตอนมึงป่วยแม่งโครตงี่เง่าชิบหาย”ดินพูดเตือนเพื่อนแต่ก็ยังไม่หว่ายแขวะน้ำ “พูดมากนะมึง เออๆกูไปเอาน้ำแล้ว” น้ำพูดจบก็เดินเข้าไปในห้องนอนแล้วหยิบผ้าขนหนูเข้าไปอาบน้ำสระผมทันที หลังจากอาบน้ำเสร็จ​แล้วก็เดินออกมาหายากินแล้วล้มตัวนอนทันทีโดยที่ไม่ได้เช็ดผมให้แห้ง .............................................................................................................................................................. ขอเม้นขอไลค์เป็นกำลังใจให้สายฟ้าหน่อยนะคัฟ ดีไม่ดียังไงติชมได้นะครับ