ตอนที่​ 4

รุ่นพี่ตัวร้ายกับเจ้าชายน้ำแข็ง ตอนที่4 “น้ำ..น้ำ..ไอ้น้ำ..ตื่นได้แล้วมึงวันนี้มีเรียนแปดโมงนะโว๊ย”ดินตะโกนเรียกน้ำขณะที่ยืนแต่งหล่ออยู่หน้ากระจก  แต่ร่างบางที่นอนอยู่ใต้ผ้าห่มกับไม่มีการขยับเขยื้อนใดๆทั้งสิ้น เมื่อเห็นว่าร่างนิ่งผิดปกติดินจึงเดินเข้าไปหาน้ำแล้วเปิดผ้าห่มออกดินรู้สึกถึงไอร้อนที่ออกมาจากตัวของร่างบาง “ไอ้น้ำ..ทำไมมึงตัวร้อนแบบนี้วะเนี่ย..”ดินพูดพ้อมเอามืออังหน้าผากน้ำ แปะ แปะ ดินตบหน้าน้ำเบาๆ  คนถูกปลุกลืมตาขึ้นมามองดินอย่างมึนๆ “อย่าเป็นไรนะมึง…กูจองวัดไม่ทัน” “………………………”น้ำมองหน้าดินพร้อมกับส่งสายตาดุๆ “กูล้อเล่น..มึงนี่นะไม่สบายยังส่งสายตาพิฆาตได้อีกนะ..แล้วที่นี่จะเอาไงเมื่อวานมึงก็ไม่ได้เข้าเรียนวันนี้ก็ไม่สบายอีก”ดินพูดขึ้น “มึงก็ลาอาจารย์ให้กูหน่อยแล้วกัน.แค่กๆ..แล้วมึงก็ไปเรียนได้แล้ว”น้ำพูดตอบพลางกับไอไปด้วย “ถ้ากูไปเรียนแล้วใครจะดูมึงวะ…”ดินพูดพร้อมกับทำหน้าสงสัย “มึง แค่กๆ มึงมีเรียนแค่ตอบเช้าไม่ใช่หรอ..แค่กๆ เลิกเรียนแค่กๆค่อยมาดูกู” “พอๆมึง ไม่ต้องพูดแล้ว..เดี๋ยวเลิกเรียนกูจะรีบมา..มึงนอนไปก่อนเดี๋ยวกูต้มโจ๊กซองมาให้ละกัน”ดินบอกน้ำอย่างห่วงๆ “อืม…”น้ำตอบสั้นๆพร้อมกับซุกหน้าลงไปกับหมอนเหมือนเดิมเพราะเริ่มจะหมดแรงแล้ว  ผ่านไปไม่นานดินก็เดินกับมาพร้อมโจ๊กและยาดินเอาไปวางตรงโต๊ะหัวเตียงใกล้ๆน้ำ “น้ำๆโจ๊กกับยาวางอยู่ที่โต๊ะหัวเตียงนะลุกขึ้นมากินด้วยนะมึง….กูไปแล้วนะ”ดินพูดบอก “อืออ…”น้ำขานรับ สักพักก็ได้ยินเสียงประตูปิด และน้ำก็หลับลงด้วยความเพลีย .. .. .. .. ทางด้านดินเมื่อขับรถมาถึงมหาลัยเขาก็จอดรถแล้วเดินไปที่โต๊ะหน้าตึกเรียนของคณะแล้วนั่งรอวายุกับเพลิงเพราะสองคนนั้นส่งข้อความบอกให้เขารอก่อนจะได้เข้าห้องเรียนพร้อมกันดินนั่งรอซักพักวายุกับเพลิงก็เดินมาถึง “อ้าวไอ้น้ำอะ…”เพลิงถามขึ้นเมื่อเห็นดินนั่งอยู่คนเดียว “ดิน…”ยังไม่ทันที่ดินจะได้ตอบคำถามก็มีเสียงทุ้มของใครบางคนเรียกดินไว้ //ทำไมเวลากูจะตอบคำไอ้เพลิงทีไรต้องมีคนเรียกกูทุกทีเลยวะ//“อ้าวพี่ตะวัน..หวัดดีครับ”ดินสบสกับตัวเองในใจก่อนจะหันมาหาคนที่เรียกตนเอง “อืม หวัดดี..แล้วทำไมอยู่กันแค่สามคนแล้ว..น้ำไปไหน?” ตะวันถามขึ้น “ขวับ.ขวับ”ดินไม่ตอบเอาแต่หันซ้ายหันขวาเหมือนมองหาอะไรบางอย่าง “มองหาอะไรวะมึง..”วายุพูดขึ้นพร้อมกับหันซ้ายหันขวาตามดินส่วนตะวันกับเพลิงก็ทำหน้างงๆ “กูมองดูว่าจะมีใครมาถามหาไอ้น้ำอีกไหม..กูจะได้ตอบทีเดียว” “กวนตีนนะมึง..สรุปจะบอกกูไหมเนี่ยว่าไอ้น้ำมันไปไหน”เพลิงพูดขึ้น “นั้นดิ..พี่ตะวันเขาก็รอมึงบอกอยู่นะเนี่ย”วายุพูดเสริม “ครับๆ.บอกแล้วครับ.ไอ้น้ำมันไม่สบายเลยนอนอยู่ห้อง”ดินตอบขึ้นพร้อมกับยกมือสองข้างอย่างยอมแพ้เพราะเขารู้สึกเหมือนโดนรุม “อยู่คนเดียวหรอ..?”วายุถามขึ้น “อืม…ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวเรียนเสร็จ​กูก็จะกลับไปดูมัน”ดินพูดตอบ “แล้วเป็นไรมากหรือเปล่า กินข้าวกินยายัง แล้วตัวร้อนมากไหม แล้ว..” ตะวันถามดินรัวๆเพราะเป็นห่วงน้ำ “ใจเย็นพี่…มันแค่เป็นไข้แล้วผมก็เตรียมข้าวกับยาไว้ให้มันแล้วพี่ไม่ต้องห่วงหรอก”ดินพูดพร้อมกับยิ้มขำให้กับท่าทีของตะวัน Truuu Truuuu Truuuuu  เสียงโทรศัพท์ของดินดังขึ้น “ฮัลโหลครับ..ว่าไงครับป๊า….อืมๆจำได้ทำไมอะ…….ไม่เอาป๊าผมไม่ว่าง….ไอ้น้ำมันไม่สบาย……ผมไม่ได้อ้าง…………อ้าว.ป๊าๆ.ตัดสายทิ้งเฉยเลย”ดินรู้สึกอารมณ์เสียทันทีที่ป๊าเขามัดมือชกให้ไปพบลูกสาวเพื่อนของตนเอง “มีไรหรอ……”ตะวันถามขึ้น “พอดีป๊าผมเขาจะให้ไปทำธุระด้วยอะครับ….//เอาไงดีวะเนี่ยไอ้น้ำก็มาสบายด้วย//”ดินพูดตอบตะวันแล้วหันมาพูดกับตัวเองเบาๆ “ดินไปทำธุระเถอะเดี๋ยวพี่ไปดูแลน้ำเอง..วันนี้พี่ก็ไม่มีเรียนแค่แวะมาทำธุระนะ”ตะวันพูดขึ้น “เอ่อ…………….ครับ”ดินคิดอยู่แป๊ปนึงแล้วหันหน้าไปทางวายุกับเพลิงเป็นเชิงถามว่าเอาไงดีวายุกับเพลิงก็พยักหน้า เพราะวันนี้พวกเขาก็ไม่ว่างเหมือนกัน “แต่พี่อย่าทำอะไรเพื่อนผมนะ…อะนี่ครับกุญแจอยู่ชั้น12ห้อง2004นะพี่”ดินพูดติดตลกแล้วยื่นกุญแจพร้อมบอกชั้นและเบอร์ห้องไปให้ตะวัน “หึ..พี่ไม่รับปากนะ ไปและ”ตะวันยกยิ้มอย่างเจ้าเลห์แล้ววิ่งออกไปทันที “คิดถูกหรือคนผิดวะเนี่ย…”ดินพูดพร้อมขำเบาๆ “คิดถูกหรือคิดผิดไม่รู้..แต่กูว่าถ้าน้ำมันหายป่วยกูว่ามึงได้นอนป่วยแถนมันแน่”เพลิงพูดแซวดินขึ้น “กูก็ว่างั้นแหละ….ปะขึ้นห้องเรียนกันดีกว่าจะสายแหละ”ดินพูดขึ้นแล้วเดินนำไปที่ห้องเรียน .. .. .. .. ทางด้านตะวันเมื่อขับรถมาถึงคอนโดน้ำก็รีบขึ้นไปที่ห้องของน้ำทันทีแต่ระหว่างทางที่มาก็ไม่ลืมที่จะแวะซื้อยากับพวกเจลลดไข้และก็โจ๊กด้วย ตะวันขึ้นลิฟท์​ไปจนถึงชั้นที่น้ำอยู่ แกร๊ก   ตะวันไขกุญแจห้องเข้าไปและเปิดอย่างเบาๆ //ทำไมเงียบจังวะ// ตะวันกวาดสายตาไปรอบๆห้องแต่ก็ไม่มีใครอยู่เลยเขาจึงเอาของที่ซื้อมาไปวางไว้ที่โต๊ะแล้วเดินไปยังห้องนอนที่ประตูแง้มอยู่ตะวันค่อยๆดันประตูเข้าไปอย่างเบาๆ​คิ้วเข้มขมวดขึ้นทันทีเมื่อเห็นร่างบางนอนอยู่กับพื้นข้างเตียง “น้ำ..น้ำ..น้ำ..เป็นไร​หรือเปล่าทำไมมานอนตรงนี้ละ”ตะวันถามพร้อมกับอุ้มร่างบางให้ไปนอนบนเตียง “นะ..น้ำ.หิวน้ำ”น้ำพูดออกมาเสียงแหบๆ “อะ..ได้แล้วดื่มซะนะ..”ดินรีบเทน้ำแล้วป้อนให้น้ำกินทันที่  น้ำกินอย่างกระหายจนเกือบหมดแก้ว เขาวางแก้วน้ำไว้ที่เดิม​ ตาเหลือบไปเห็นชามโจ๊กกับยาวางอยู่บนโต๊ะในสภาพที่ไม่มีใครแตะต้องแน่นอน “ข้าวยาก็ไม่กิน..ถึงว่าทำไมตัวร้อนขนาดนี้..แล้วจะหายได้ยังไง”ตะวันพูดบ่นร่างบางที่นอนหลับอยู่ย่างเบาๆก่อนจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดหน้ากับกาละมังใส่น้ำแล้วกับมาที่ห้องนอนอีกครั้ง “น้ำ…ลุกขึ้นมาเช็ดตัวก่อนนะจะได้สบายตัว”ตะวันพูดขึ้นแล้วค่อยๆพยุงน้ำให้ลุกขึ้นนั่ง “ไม่เช็ด..มันหนาว”น้ำพูดพร้อมใช้มือปัดมือของตะวันที่กำลังเช็ดหน้าตนเองอยู่ “น้ำอย่าดื้อสิ..เช็ดตัวแล้วก็จะได้กินข้าวกินยาถ้าไม่ทำแล้วเมื่อไรจะหายละ”ตะวันพูดติดเสียงดุๆ   ก่อนที่ตะวันจะชะงักไปนิดเพราะรู้สึกว่าร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดเขาตัวสั่นเล็กน้อยตะวันจึงก้มหน้าไปดูร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดอย่าง​งงๆ “อึกก..ทะ.ทำไม..พี่ตะวันต้องดุน้ำด้วยละครับ..อึกก.น้ำไม่อยากเช็ดตัว.มันหนาว..อึกกก”น้ำพูดไปสะอื้นไป ทำให้ตะวันงงนิดๆก่อนจะยกยิ้มที่มุมปาก เพราะไม่คิดว่าคนที่ได้ฉายา เจ้าชายน้ำแข็ง เวลาไม่สบายกับร้องให้เป็นเด็กซะงั้น “โอ๋ๆไม่ร้องนะครับ..เจ้าชายน้อยของพี่..พี่ไม่ดุแล้ว แต่ต้องยอมให้พี่เช็ดตัวแล้วก็กินข้าวกินยานะ”ตะวันพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนพร้อมกับใช้มือปาดน้ำตาที่แก้มของน้ำออกอย่างเบามือ  น้ำส่ายหน้าไปมาไม่ยอมให้ตะวันเช็ดตัว “เอางี้..ถ้าน้ำยอมให้พี่เช็ดตัวเดี๋ยวพี่นอนกอดน้ำทั้งวันเลยน้ำจะได้ไม่หนาวไง..ตกลงไหม”ตะวันพูดขึ้นพร้อมกับกอดน้ำแน่นขึ้น “อึกก…จริงนะครับ.อึก พี่ตะวันต้องกอดน้ำแน่นๆนะครับ.ฮึก.น้ำไม่อยากหนาวอึก”น้ำยังคงสะอื้นอยู่ “ได้ครับ..แต่ตอนนี้หยุดร้องก่อนนะเดี๋ยวปวดหัวแล้วเดี๋ยวพี่จะรีบเช็ดตัวให้จะได้ไม่หนาวไง”ตะวันพูดขึ้น “ครับ..อึก” “งั้นเดี๋ยวพี่ถอดเสื้อน้ำออกให้นะ จะได้เช็ดตัวกัน”ตะวันพูดพร้อมกับค่อยๆถอดเสื้อน้ำออกแต่ไม่กล้าถอดกางเกงเพราะกลัวว่าตัวเองจะอดใจไม่ไหว ตะวันเช็ดตัวน้ำไปเรื่อยๆผิวขาวๆที่ขึ้นสีเพราะผิดไข้ของน้ำทำให้ตะวันแทบอดใจไม่ไว้ ในที่สุดตะวันก็เช็ดตัวน้ำจนเสร็จแล้วก็เอาเสื้อใหม่มาเปลี่ยนให้น้ำ​เขาจับน้ำให้นั่งพิงหัวเตียงไว้และก็ลุกไปแกะโจ๊กใส่ชามแล้วก็หยิบน้ำกับยามาเตรียมไว้ “น้ำอย่าพึ่งหลับนะครับ..กินข้าวกินยาก่อนนะ..”ตะวันเรียกน้ำที่นั่งเหมือนจะหลับไม่หลับแหล่ให้ตื่นมากินข้าวกินยา “จะให้พี่ป้อนหรือว่าจะกินเอง..”ตะวันถามขึ้นพร้อมกับถือชามโจ๊กไว้ “ป้อนครับ..”น้ำตอบพร้อมกับเอนตัวไปพิงอกแกร่งของตะวันไว้ทำให้ตะวันยิ้มอย่างพอใจ  ตะวันป้อนโจ๊กน้ำไปเรื่อยๆจนเหลือแค่ครึ่งชามน้ำก็ไม่ยอมกินต่อ แต่ตะวันก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเห็นว่าน้ำก็กินไปเยอะพอสมควรจึงวางชามโจ๊กลงและหยิบยากับน้ำมาแทน “ไม่กินได้ไหมครับ..มันขม”น้ำตอบเสียงแผ่วพร้อมกับทำตาแดงๆ “ไม่กินยาเดี๋ยวไม่หายนะ…”ตะวันพูดพร้อมกับยื่นยาไปให้น้ำ แต่น้ำก็เอาแต่ส่ายหน้าไม่ยอมท่าเดียว “เอางี้นะ..พี่มีวิธีทำให้ไม่ขมจะให้พี่ทำไหม”ตะวันพูดพร้อมยกยิ้มนิดๆ “ก็ได้ครับ..”น้ำตอบทำให้ตะวันยิ้มอย่างพอใจ เมื่อน้ำยอมตะวันจึงนำยาเข้าปากตามด้วยน้ำใส่ในปากตนเองแล้วก็หันไปประกบปากน้ำทันทีตะวันดันเม็ดยาเข้าไปในปากของอีกฝ่ายด้วยลิ้นของน้ำพอเห็นว่าน้ำกลืนยาเข้าไปแล้วจึงพละริมฝีปากออกมา “ขมไหม..”ตะวันถามขึ้น น้ำส่ายหน้าไปมา ตะวันยิ้มมุมปากนิดๆก่อนจะประคองให้น้ำนอนลงแล้ว​เขาก็นอนลงไปด้วยตะวันกอดน้ำไว้แน่น​ น้ำก็นอนซบไปกับอกแกร่งของตะวันจนกระทั้งหลับ ตะวันนอนมองร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดแล้วใช้มือลูบแก้มใสเล่น จุ๊บ “ฝันดีนะครับ เจ้าชายน้อยของพี่” ตะวันจุ๊บที่หน้าผากของร่างบางเบาก่อนหลับตามร่างบางไป ........................................................................................................................................................ อาจน้ำเน่าไปนิดแต่ก็หวังว่าจะไม่แย่มากนะครับ  ถ้ายังไงก็ฝากให้เม้นกันสักนิดเพื่อเป็นกำลังใจให้กับสายฟ้าด้วยนะครับ  ถ้าผิดพลาดตรงไหนหรือไม่ดียังก็ติชมได้ครับ ขอบคุณนะคร้าบบบบบบบบบบบบบบ