บทที่​162 ไม่โรแมนติกสักนิด1

บทที่​162ไม่โรแมนติกสักนิด1 ในวังยากนักที่จะมีช่วงเงียบ​ๆ ซินเหยาย่องเบาไปตามทาง​ เดินหลบหลีกป้อม​ทั้งหมด​ จนมาถึงบริเวณตำหนักเทพ​ นางแหงนหน้ามองป้ายเขียนว่าตำหนักเทพ​ นางทอดถอนหายใจทันที​ ตอนแรกนางได้รับบาดเจ็บ​แล้วยังกินยาปลุกเซ็กซ์​ก็ต้องหนีออกจากที่นี่…. นางต้องปีนกำแพงข้ามออกไป​ เข้าไปในตำหนัก แต่ที่นี่ไม่จุดไฟ​ ซ่อนตัวได้ง่าย​ จึงเข้าไปซ่อนด้านใน​ ในตำหนักยังรกเหมือนเดิม​ มีพงหญ้า… เหมือนไม่มีคนอยู่มาสิบกว่าปีแล้ว ซินเหยาแอบคิดในใจ​ "เธอสำเร็จความใคร่ในที่รกร้างแบบนี้ครั้งแรก มันไม่โรแมนติกสักนิด!" "กล่องเซิ้น!" "ที่รัก!" "ฉันมาแล้ว!" ซินเหยาเริ่มเสียใจ​ทีหลัง​ตอนนั้นเธอบาดเจ็บไม่ได้เข้าไป! ถ้าเธอมุ่งเข้าไป​ เธอ​ก็จะเจอกล่องสายลับ! " ยาแก้พิษที่อยู่ด้านในสามารถกำจัดพิษยาปลุกเซ็กซ์ในร่างกายเธอได้ทันที….. อีกอย่าง​แม้ร่างกายจะอ่อนแอบาดเจ็บ​ แต่ถ้ามี 'ปืนพก' ที่อยู่ใน​กล่องสายลับ​เธอ เธอก็สามารถสู้กับคนเป็นกองได้แล้ว​ "ที่รัก!" "ฉันมาแล้ว!" คืนนี้คนทั้งวังหลวงเมากันหมด! โอกาสที่หาได้ยากแบบนี้...เธอจะปล่อยให้หลุดมือได้ยังไงกัน​ล่ะ! เธอย่องเข้าไปในตำหนัก​ทันใดนั้นก็เห็นเงาดำผ่านมาอย่างรวดเร็ว…. "ใคร!" ซินเห​ยา​กระซิบ เงาดำเดินผ่านไปอย่างว่องไว​ "จับพี่สาวได้แล้ว​ ​ยังจะหนีอีกหรือ?" ซินเห​ยา​ยิ้มพราวเสน่ห์​ บินออกไปเหยียบกลางหลังเงาดำ​ เงาดำตกใจ​ล้มลงไปกับพื้น​ ซินเหยาชักมีดออกมาจากอก ​จี้ไปที่คอเงาดำผู้​นั้น! "คนสวย! เจ้าโชคร้ายนัก​ มาเห็นเจ้า​ ด้วยความสามารถย่องเบาของเจ้​า​ คงไม่มีใครไล่​ตามเจ้าทัน!" ซิน เห​ยา​ยิ้มไปพูดไป " เจ้า… เจ้ารู้หรือว่าข้าเป็นใคร? " เงาดำตกใจมาก​ " นอกจากแม่นางอ้านซินจอมเย็นชา​แล้ว​ ​ในวังหลวงแห่งนี้ใครจะมีความสามารถแกร่งกล้าเช่นนี้อีกเล่า?" "เจ้ารู้ได้อย่างไร?" เงาดำลนลานแต่พยายามนิ่งเอาไว้​ "ยังไงข้าก็รู้จัก! เจ้าย่องเบาเก่งมาก​ แม้แต่ข้ายังยอมรับ​เลื่อมใส​ ถ้าไม่ใช่เพราะเวลากำลังบีบคั้น​ ข้าอยากจะประลองวิชาย่องเบากับเจ้าจริงๆ​ แต่ตอนนี้พี่ไม่ว่าง​ เจ้าไปเถอะ! " ซินเหยาเก็บมีด​ " เจ้า… เจ้าปล่อยจ้างั้นหรือ? " เงาดำถามด้วยความตกใจ​ " ข้าเก็บมีดแล้ว​เจ้ายังไม่ไปอีก? " " ทำไมเจ้าถึงช่วยข้า? " " เพราะเจ้าก็เคยช่วยข้า​ ข้าไม่ได้บอกเจ้าแล้วหรือ? ข้าตอบแทนบุญคุณของเจ้า! ฉะนั้น​ข้าจะไม่จับเจ้า! และข้าจะไม่ถาม ทำไมเจ้าเข้ามาขโมยกล่องเซิ้นที่นี่​ คืนนี้ถือว่าข้าไม่เคยพบเจ้า!" "ขอบคุณ!" "ช้าก่อน…ข้าขอแนะนำเจ้านะ!​ต่อไปเจ้าอย่ามาสนใจกล่องเซิ้นอีกเลย!" "ทำไมล่ะ? " " เพราะ… มันเป็นของๆข้าไง! " ซินเห​ยา​ยิ้ม​มั่นใจ​ " ไว้เจอกัน! " เงาดำกำหมัดแน่น​ ลอยพุ่งออกไปอย่างปราดเปรียว​พริบตาเดียวก็หายไปแล้ว! "ย่องเบาเก่งจริงๆ​ถ้านางกับเสี่ยวป๋าน แล้วก็ข้า​ พวกเราสามคนมีโอกาสได้เล่นวิชาตัวเบาด้วยกัน​ คงน่าสนุก!" ซินเหยาชักคันไม้คันมือ​ อยากจะแสดงฝีมือ​ "แต่คืนนี้ยังมีเรื่องสำคัญกว่า!" นางกลับไปที่ตำหนักเทพอีกครั้ง​ มองบนแท่นบูชาเทพขนาดใหญ่​และกว้าง​ ตั้งตั่งปักธูปสีทองแดงขนาดใหญ่… และบนแท่นยังตั้งบูชากล่องสายลับอะลูมิเนียมพิเศษของซินเห​ยา​ด้วย "อ้อ!" "ที่รัก!" "พวกเขารมควันแกมาร้อยสามสิบปีแล้วเหรอ?" "น่าสงสารจริงๆ" "โชคดีที่แกเป็นกล่องเหล็กผสมพิเศษ​ไม่ผุกร่อนเป็นพันปี!" "ถ้าเป็นเหล็กธรรมดาล่ะก็​ คงไปเกิดใหม่แล้ว" ซินเหลาคลำเบา​ ดึงกล่องเซิ้นลงมาอย่างรวดเร็ว! เธอตั้งกล่องเซิ้นไว้บนพื้น​หลังจากนั้นใช้รหัสลายนิ้วมือปลดล็อก​ เปิดกล่องเซิ้น พาสปอร์ตหลากหลายชาติกองใหญ่.. ดูจะใช้ประโยขน์อะไรไม่ได้แล้ว​ เธอเอาพาสปอร์ต​ไปเผาบนเชิงเทียน​ หลังจากนั้น​ เธอก็หยิบชุดชั้นในสองสามชุดออกจากกล่อง​ ของพวกนี้เป็นเสื้อผ้าที่ซินเหยารักมากที่สุด​ "ถูกปิดตายมาร้อยสามสิบปี​ ดูเหมือนของพวกนี้ยังใช้ประโยชน์ได้!" "งั้นแสดงว่าเครื่องสำอางยังไม่หมดอายุสินะ!" ซินเห​ยา​หยิบเครื่องสำอางกองพะเนินออกมา​ STQ OLAY.. แล้วก็ปืนพกของเธอ​ เป็นปืนพกยิงเลเซอร์บรรจุกระสุนพันนัด! ซินเหยาตรวจของที่อยู่ในกล่องเซิ้น! ของพวกนี้เป็นของที่เธอรัก!