บทที่166 ข้าคือกุหลาบดำ1

บทที่166 ข้าคือกุหลาบดำ1 แม้ป๋ายกุ้ยเหรินจะเป็นคนกลับกลอกปลิ้นปล้อน แต่นางไม่กล้าพูดโกหก ซินเหยาน่าสงสัยจริงๆ งานเลี้ยงจบตั้งนานแล้วแต่ไม่กลับตำหนัก! ถ้านางหลงทางจริง ก็ต้องเจอขันที สาวใช้ ให้พวกเขานำทางไปก็ได้! เชื่อว่าคงไม่มีบ่าวไพร่คนไหน ไม่ฟังว่าที่ฮองเฮาพูดแน่นอน ว่าที่ฮองเฮาหลงทาง? ใครได้ยินเข้าไม่หัวเราะแย่หรือ? สิ่งที่น่าสงสัยยิ่งกว่าคือ….ถุงกระเป๋า! ซินเหยาไม่ยอมเปิด ก็ต้องมีของโจรอยู่ในนั้น! ฮ่องเต้อำมหิตพูด “นางผู้หญิง เจ้านี่เอาแต่ก่อเรื่องให้ข้าปวดหัว หรือเจ้าไม่อยากเป็นฮองเฮาเสียแล้ว?” ซินเหยายิ้มพูดว่า “ข้าเคยบอกเจ้าตั้งนานแล้ว ถ้าเจ้าบีบให้ข้าเข้าวัง เจ้าต้องเสียใจแน่ ข้าจะทำให้วังหลังของเจ้าเกิดความวุ่นวายจนพังพินาศ！” ฮ่องเต้อำมหิตพูด “เจ้าไม่รู้บ้างหรือไง ต้องมีสักวันที่เจ้าต้องเหนื่อยกับปัญหาพวกนี้ เจ้าไม่ได้โชคดีทุกครั้งเสมอไปหรอกนะ วังหลังไม่ใช่แผ่นดินที่จะใช้กำลังแก้ไขปัญหาได้ ถ้าเจ้าเป็นกุหลาบดำ ต่อให้เป็นนักวิทยายุทธเก่งกาจก็ไม่อาจต่อกรกับเจ้าได้ แต่เจ้าไม่ใช่กุหลาบดำ เจ้าคือซินเหยา เป็นว่าที่ฮองเฮาของวังหลังแห่งนี้!” ซินเหยายิ้มอ่อนโยน “เหตุใดเจ้าถึงคิดว่าไม่ใช่กุหลาบดำล่ะ? ได้ยินว่าวรยุทธของกุหลาบดำเก่งใช่ย่อย วรยุทธของข้าก็ไม่เลว ไม่แน่ข้าอาจจะเป็นกุหลาบดำก็ได้?” ฮ่องเต้อำมหิตอึ้ง “เจ้า...เจ้าคือกุหลาบดำงั้นหรือ?” ซินเหยาแค่ยิ้มอ่อน ไม่พูดอะไร ฮ่องเต้อำมหิตพูด “เป็นไปไม่ได้หรอก! เจ้าไม่ใช่กุหลาบดำ ถ้าเจ้าเป็นกุหลาบดำจริง ทำไมตอนนั้นบาดเจ็บมาซ่อนตัวในวังหลวงเล่า? วรยุทธของกุหลาบดำนั้น….เก่งกล้าจนมิอาจประเมินได้! ฮ่องเต้อำมหิตรู้ระดับวรยุทธของนางดี อย่างน้อยนางก็ยับยั้งถางเปิ่นกางได้ ถือว่าเป็นยอดนักวิทยายุทธอันดับหนึ่ง! แต่เขาไม่คิดว่าซินเหยาจะเก่งขนาดนั้น แต่กุหลาบดำ…. เขากับนายท่านโจว๋เคยต่อสู้กับกุหลาบดำมาก่อน! วรยุทธของนายท่านโจว๋ไม่เป็นรองถางเปิ่นกาง กอปรกับวิชามารที่เขาฝึกมา…. พวกเขาทั้งสองต่างเป็นชั้นยอด แต่กลับพ่ายแพ้ให้กุหลาบดำ วรยุทธของกุหลาบดำถือเป็นระดับตำนานเท่าที่เคยนักวรยุทธมา! ต่อมาเขาได้เจอท่านเซียนกุ่ยกู ได้พูดคุยเกี่ยวกับเรื่องกุหลาบดำ เทพเซียนกุ่ยกูสงสัยวรยุทธของกุหลาบดำอาจจะทะลวงถึงจื้อู่ระดับเก้า กลายเป็นยอดปรมาจารย์ขั้นสิบ! ถ้าเป็นปรมาจารย์ขั้นสิบถือว่าเป็นเทพสงครามแล้ว! นับพันปีที่ผ่านมา มีนักบู๊คนเดียวที่สามารถฝึกถึงขั้นยอดสูงสุด นั่นคือโจว๋เทียนหัง! ฮ่องเต้อำมหิตคิดว่าฝีมือกุหลาบดำเทียบเท่าโจว๋เทียนหัง สามารถต่อสู้รับมือกับเขาและท่านโจว๋ได้! ยอดฝีมือน่ากลัวแบบนั้น…. ฮ่องเต้อำมหิตไม่มีทางเชื่อเด็ดขาดว่ายอดฝีมือผู้นั้นคือซินเหยา! ฉะนั้น เขาไม่เชื่อว่าซินเหยาคือกุหลาบดำ! ซินเหยาพูด “ข้าจะบอกเจ้าให้นะ ข้าคือกุหลาบดำ เจ้าไม่เชื่อก็แล้วไป ยังไงก็ไม่มีคนเชื่อมาหลายต่อหลายครั้งแล้ว!” ฮ่องเต้อำมหิตพูด “เจ้ามาอย่าทำเป็นเล่นกับข้านะ!” ซินเหยาพูด “เจ้าคิดว่าข้าล้อเล่นรึไง?” ฮ่องเต้อำมหิตพูด “เจ้ามาอย่ามาเปลี่ยนเรื่อง คืนนี้ เจ้าต้องเปิดถึงกระเป๋านั่นออกมา!” ซินเหยาพูด “ถ้าไม่ล่ะ?” หน้าฮ่องเต้อำมหิตเอาจริงแล้ว! ซินเหยาพูด “ดูท่าทางเจ้ายังจะเล่นให้มันเป็นจริง คำพูดของนางป๋ายกุ้ยเหริน….เชื่อได้งั้นหรือ?” ฮ่องเต้อำมหิตชักกระบี่ออกมาทันที…. ซินเหยาหัวเราะเย็นชา นางเริ่มก่อกำลังภายใน มันเตือนว่าพลังของนางพร้อมแล้ว “ชิ้ง!” เเสงกระบี่ฟาดผ่าน! ฮ่องเต้อำมหิตเหวี่ยงดาบออกไป ไม่ได้ชี้ไปที่ซินเหยา แต่จี้ที่คอชิงหยี่! “เปิดบัดเดี๋ยวนี้! ไม่อย่างนั้น หัวนางจะหลุดออกจากบ่า!” ฮ่องเต้อำมหิตพูดเสียงเย็นชาขู่นาง ซินเหยาพูด”เจ้ามันเลวต่ำช้าเกินไปแล้ว!” ฮ่องเต้อำมหิตพูด “เปิดกระเป๋า! ข้าจะนับถึงสาม! ถ้าเจ้าไม่เปิด หัวพี่สาวเจ้าขาดแน่!” ในแววตาซินเหยาเต็มด้วยความเเค้นอยากจะฆ่าเขา ในหัวนางรีบคิด จะหาทางแย่งกระบี่จากเขาได้หรือไม่! ฮ่องเต้อำมหิตนับ “หนึ่ง!” ซินเหยาพูด “ข้าขอเตือนเจ้า! ถ้าเจ้ากล้าลงมือกับพี่สาวข้า! ข้าจะพลิกวังหลังของเจ้า!” ฮ่องเต้อำมหิตไม่สน นับต่อ “สอง!” ใบหน้าเขาเย็นชา แข็งกร้าว ไม่มีสิ่งใดทำเขาได้! ซินเหยาพูดเสียงเย็นชา “เจ้ามันเป็นผู้ชายที่แย่นัก! ถึงกับใช้ผู้หญิงที่ไม่มีทางสู้มาข่มผู้หญิงอีกคน!” ฮ่องเต้อำมหิตพูด “ข้าคือฮ่องเต้! ไม่ใช่วีรบุรุษ! ในโลกของเจ้าแผ่นดิน ต้องทำให้ได้ตามเป้าหมายเท่านั้น ไม่ว่าจะต้องใช้วิธีใดก็ตาม! อย่าว่าแต่เสียสละโจว๋ชิงหยี่ตัวเล็กๆเลย แม้แต่ชีวิตตัวข้าเองก็ต้องเสียสละได้! เจ้าก็ลองดูซิ!” ซินเหยาพูด “เจ้าไม่มีคุณธรรมแล้วหรือไง! เจ้าเป็นฮ่องเต้ ถึงกับใช้ผู้หญิงไม่มีทางสู้เพื่อให้ไดดั่งใจตัวเอง เจ้าจะให้ประชาชนศรัทธาเจ้าได้อย่างไร!” ฮ่องเต้อำมหิตพูด “ให้ประชาชนเลื่อมใสศรัทธางั้นหรือ? ถ้าข้ามีเรื่องต้องพิจารณา ข้าใช้อาจารย์ อัครเสนาบดีก็พอแล้ว” ซินเหยาพูด “เจ้านี่เป็นคนไร้ความสามารถจริงๆ ตอนนี้ข้าเห็นธาตุแท้ของเจ้าแล้ว!”