บทที่167 ข้าคือกุหลาบดำ2

บทที่167 ข้าคือกุหลาบดำ2 ฮ่องเต้อำมหิตพูด “ข้ามีเป้าหมายเดียวคือเป็นเจ้าแผ่นดินที่ยิ่งใหญ่ ส่วนเรื่องอื่นข้าไม่สนสักนิด!” พูดจบ ในดวงตาเขาเผยความกระหายสังหารอย่างแรงกล้า ตะคอกอย่างแรง “สาม!” “อย่า! ข้าเปิดแล้ว!” ซินเหยารู้ว่าเขาไม่ได้ล้อเล่น! นางไม่อยากเสี่ยงใช้ความรุนแรงแก้ไขปัญหา! พี่สี่มีหัวเดียว ถ้าขาดไปแล้ว ไม่มีหัวที่สองหรอกนะ! นางต้องเลือกทางที่เหมาะสม อีกนิดกระบี่จะจิ้มเข้าไปแล้ว จี้อยู่ตรงผิวของชิงหยี่แล้ว! ชิงหยี่หน้าซีด พูดไม่ออก “เจ้าเปิดกระเป๋าออกมาเอง แล้วทิ้งลงบนพื้น ทุกคนจะได้เห็นของชิ้นนี้!” ฮ่องเต้อำมหิตตะคอกด้วยความโกรธแค้น ในดวงตาซินเหยาสะท้อนความรู้สึกอยากจะฆ่าเขา เย็นชาไร้ความปรานี!” “เจ้า….เจ้าต้องเสียใจกับสิ่งที่ทำในวันนี้แน่!” พูดจบ นางบิดเอวเล็กน้อย วางถุงลงบนพื้น ฮ่องเต้อำมหิตพูด “ข้าไม่เสียใจอยู่แล้ว!” โจว๋ชิงหยี่เข้าใจว่าถุงนั่นสำคัญมาก นางตะโกน “น้องหญิง อย่า เจ้ารีบหนีไป!” ซินเหยาพูด “พี่สี่ เจ้าวางใจเถอะ! ข้าจะไม่ไปไหนทั้งนั้น! เจ้าลำบาก ถ้าข้าชิ่งหนีไป เราจะถือเป็นพี่เป็นน้องได้อย่างไรกัน?” โจว๋ชิงหยี่น้ำตาไหลเจ็บปวดใจ ฮ่องเต้อำมหิตพูด “เจ้าถอยออกไป!” ซินเหยายิ้มเย็นชาถอยออกไป! “ป๋ายกุ้ยเหริน!” “เปิดถุง! ดูซิว่ามีอะไร!” “หม่อมฉันรับพระบัญชา!” ป๋ายกุ้ยเหรินเดินเข้าอย่างลำพองใจ ยิ้มให้ซินเหยาเหมือนเป็นผู้ชนะ ซินเหยาพูด “เจ้ารู้ไหม? เจ้าทำผิดใหญ่หลวง!” ป่ายกุ้ยเหรินพูด “ความผิดอะไร?” ซินเหยาตอบ “เจ้าทำผิดมิอาจให้อภัย ต่อให้เป็นคนของไทเฮาก็ไม่รอดพ้น!” ป๋ายกุ้ยเหรินทำหน้าดูหมิ่นดูแคลน “เจ้าจะกล้าทำอะไรข้าได้? ฝ่าบาทกับไทเฮาทรงไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่!” ซินเหยาพูดเสียงเย็นเฉียบ “หรือเจ้าคิดง่ายๆ ว่าข้ากำลังล่วงเกินฝ่าบาทกับไทเฮา?” ป๋ายกุ้ยเหรินเริ่มโมโห “เจ้ากล้าดูหมิ่นฝ่าบาทกับไทเฮางั้นหรือ!” ซินเหยาเย็นชาเผยแรงอาฆาต “เจ้าคิดดูเอง!” ป๋ายกุ้ยเหรินเหยียดหยาม “เจ้าดูแลตัวเองให้ได้ก่อนเถอะ! ตอนนี้ถูกจับไต่สวน ฝ่าบาทกับอาจารย์มาจับด้วยตัวเอง ดูเจ้ามันเลวทรามต่ำช้ายังไง!” พูดจบ นางเอื้อมลงมาหยิบถุงผ้า ฮ่องเต้อำมหิตถาม “ด้านในมีอะไร?” ป๋ายกุ้ยเหรินแกเชือกถุงผ้า เปิดดู ก็ชะงักไป! “เอ๋?” “นี่…..ของพวกนี้มันอะไรกัน?” “เป็นของที่ช่างน่าอัศจรรย์!” ป๋ายกุ้ยเหรินไม่เคยเห็นของประหลาดแบบนี้มาก่อน! แต่..นางยิ้มแล้ว ไม่ว่าของพวกนี้จะเป็นอะไร…. ยังไงของพวกนี้เป็นหลักฐานว่าเอาออกมาจากกล่องเซิ้น! ของแปลกๆแบบนี้ ต้องเอาออกมาจากกล่องเซิ้นเท่านั้น ป๋ายกุ้ยเหรินรีบหยิบถุงผ้า จะส่งให้ฝ่าบาท… “ไทเฮาเสด็จแล้ว!” ขันทีตะโกนดังมาแต่ไกล ฮ่องเต้อำมหิต ซินเหยา ป๋ายกุ้ยเหรินมองออกไปนอกตำหนัก เห็นไทเฮาเสด็จเข้ามาในตำหนักชิงหย่าพร้อมขันทีสาวใช้ ด้านหน้าสุดคืออ้านซินสาวใช้คนสนิทของไทเฮา!” ป๋ายกุ้ยเหรินยิ้มร้าย “ฮึ! ไทเฮาเสด็จมาแล้ว! เจ้าตายแน่!” ซินเหยายิ้มเย็นชา อ้านซินเดินเข้ามาเห็นสถานการณ์ในตำหนัก ไม่ตกใจแม้แต่น้อย หน้านางยังนิ่งเย็นชาเหมือนเดิม! “รับเสด็จไทเฮา!” “ไม่ต้อง!” น้ำเสียงไทเฮาเคร่งเครียดมาก ลงจากเกี้ยวรีบเสด็จเข้าไปในตำหนัก “ฉู่เอ๋อร์ นั่นเจ้าทำอะไรน่ะ! ฮ่องเต้เอามกระบี้ชี้ไปบนคอซิ่วหนู่ กฎระเบียบเป็นอย่างไร?” เหมือนไทเฮาทรงโกรธมาก พวกอาจารย์ ป๋ายกุ้ยเหรินคุกเข่าถวายบังคมไทเฮาทันที ฮ่องเต้อำมหิตไม่ได้คุกเข่า แค่ก้มหัวถวายความเคารพเท่านั้น เขาเก็บกระบี่ โค้งคำนับ ไทเฮาตรัส“ลุกขึ้นเถิด ดึกดื่นมาก่อเรื่องอะไรกันแถวนี้?” ป๋ายกุ้ยเหรินคิดว่าครั้งนี้ตัวเองจะชนะ นางวิ่งเข้าไปไทเฮาเหมือนนกตัวน้อยๆ “ไทเฮา ไทเฮาเพคะ นาง...โจว๋ซินเหยา นางขโมยของล้ำค่าในกล่องเซิ้นเพคะ!” ไทเฮามองไปที่ซินเหยา “เจ้า…..เรื่องนี้จริงหรือ?” ซินเหยาตอบ “ไทเฮา หม่อมฉันไม่ได้ทำอะไรเพคะ!” ป๋ายกุ้ยเหรินพูด “นางกลับกลอกปลิ้นปล้อน! ไทเฮาเพคะ! หลักฐานอยู่ที่นี่เพคะ!” ไทเฮาถาม “ไหนล่ะหลักฐาน!” ป๋ายกุ้ยเหรินหยิบถุงกระเป๋าไปที่ด้านหน้าไทเฮา ไทเฮาตรัส “อ้านซิน หยิบมา!” “เพคะ! ไทเฮา!” อ้านซินเดินเข้าไปหยิบของจากป๋ายกุ้ยเหริน หลังจากนั้นนางก็กลับไปอยู่ข้างไทเฮา ตอนนางผ่านซินเหยา นางค่อยๆหยุดฝีเท้าลง หลังจากนั้นก็เดินไปที่ไทเฮา มอบถุงผ้าให้นาง ไทเฮารับถุงผ้า แกะออกมาดู “ป๋ายกุ้ยเหริน! เจ้าบอกว่าของด้านในนี้เอามาจากกล่องเซิ้นงั้นหรือ?” ป๋ายกุ้ยเหรินยิ้มพออกพอใจ “เพคะ หม่อมฉันเห็นทุกอย่างกับตาตัวเอง!” ไทเฮาโมโหทันที “นังสารเลว! เจ้าหาว่าข้าเป็นขโมยหยิบของมีค่าออกจากล่องเซิ้นงั้นรึ!”