บทที่168 ข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่1

บทที่168 ข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่1 ป๋ายกุ้ยเหรินอึ้งงง พูดว่า “ไทเฮา…..ไทเฮา….หม่อมฉันไม่ได้บอกว่าพระองค์เป็นขโมยนะเพคะ” ไทเฮาโกรธเคือง “ของในกระเป๋านี้เป็นของที่ข้าประทานให้ซินเหยา ถ้าของในถุงเป็นของโจร งั้นข้าก็เป็นขโมยน่ะซิ!” ป๋ายกุ้ยเหรินตกใจลนลาน “ไท….ไทเฮา? ของแปลกๆในถุงเป็นของที่พระองค์ประทานให้นางหรือเพคะ แต่...แต่ว่าหม่อมฉันเห็นกับตาว่านางไปขโมยที่ตำนหนักเทพ ฝ่าบาทกับอาจารย์ก็มีหลักฐาน งานเลี้ยงจบไปหลายชั่วโมงแล้ว ซินเหยาไม่กลับตำหนัก ถ้านางไม่ได้ไปขโมยกล่องเซิ้น แล้วนางไปไหนล่ะเพคะ?” ดวงตาแสนเย็นชาของไทเฮาแฝงความขุ่นเคือง “หลังจบงานเลี้ยง โจว๋ซินเหยาเล่นหมากรุกอยู่กับข้าตลอดและนางชนะข้าสามตาติดด้วย ฝีมือเล่นหมากรุกเลิศล้ำ และข้ายังเอากระดานหมากรุกที่อ๋องถู่ซือถวายแก่ข้า ให้นางได้เชยชมด้วย” ป๋ายกุ้ยเหรินสงสัย “ไม่ ไม่นะเพคะ เป็นไปไม่ได้แน่นอน หม่อมฉัน...หม่อมฉันเห็นกับตาตัวเอง…. ไทเฮาโกรธ “บังอาจ! หรือเจ้าจะหาว่าข้าโกหก!” ป๋ายกุ้ยเหรินร้องคุกเข้า “หม่อมฉันมิกล้า! หม่อมฉันมิกล้า!” ไทเฮาโกรธเคือง “ข้าเห็นว่าเจ้าเป็นคนตระกูลป๋าย ถึงทนอารมณ์ฉุนเฉียวของเจ้ามามาก วันนี้เจ้ายิ่งทำให้เรื่องใหญ่ ทำร้ายซิ่วหนู่เพราะเรื่องหึงหวง เจ้านี่ทำเรื่องชั่วๆจนยากให้อภัย ทหาร! ริบตำแหน่งนาง ถอดยศกุ้ยเหริน! ส่งนางเข้าตำหนักเย็น!” “ไทเฮาโปรดไว้ชีวิตด้วย! ไทเฮาโปรดไว้ชีวิตด้วย!” ป๋ายกุ้ยเหรินโวยวายเหมือนผีเข้า ไทเฮามองไปที่สองมหาขันที ให้ลากนางออกไปให้พ้น! ตอนนางโดนลากไปถึงข้างซินเหยา ป๋ายกุ้ยเหรินเหมือนปีศาจ! ดวงตาเกลียดชังโกรธแค้น “ข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่! ข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่! ต่อให้ข้าเป็นผีข้าไม่ปล่อยจ้าไว้แน่!” ซินเหยายิ้มเย็นชา “งั้นรอให้เจ้าเป็นผีก่อนแล้วค่อยมาว่ากันเถอะ! อากาศร้อนนัก ไปตำหนักเย็นยิ่งดี! แต่ต่อไปนี้เราไม่ได้พบกันแล้ว ส่งเจ้าแล้วกัน ถ้าเจ้ายังดื้อด้านอยู่ในตำหนักเย็นจะไม่ก่อเรื่องวุ่นวาย เพราะไทเฮาทรงเมตตาเจ้า สามปีห้าปีคงทรงปล่อยเจ้าออกมา!” ถ้า…. ซินเหยาพูดเสียงทุ้มต่ำ “ถ้าเจ้ายังโง่ทำผิดอีก เกรงว่าไทเฮาทรงไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่!” ป๋ายกุ้ยเหรินโมโห “ข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่!” ป๋ายกุ้ยเหรินดิ้นพล่าน มหาขันทีทั้งสองลากนางออกไปไม่ง่ายนัก ไทเฮาบีบถุงกระเป๋า “ฉู่เอ๋อร์ เจ้าคิดว่าของในนี้เป็นของโจรงั้นหรือ?” ฮ่องเต้อำมหิตมองซินเหยา หลังจากนั้นบอกว่า “ไทเฮาโปรดอภัยด้วย! กระหม่อมหลงคารมป๋ายกุ้ยเหริน กอปรกับดื่มเหล้าในงานเลี้ยงมามาก ทำให้คิดไม่รอบคอบถึงได้เชื่อที่นางใส่ร้าย กระหม่อมมิบังอาจกล่าวหาไทเฮาทรงเป็นขโมย ป๋ายกุ้ยเหรินอิจฉาริษยา พูดจาเหลวไหล!” ไทเฮาตรัสเสียงเย็นชา “ในเมื่อเจ้ารู้ว่านางใส่ร้ายแล้วมาทำอะไรที่นี่ จงรีบกลับไปซะ! ต่อจากนี้ไปเรื่องวังหลัง เจ้าสนใจให้น้อย ให้ความสำคัญกับราชกิจบ้านเมือง!” “กระหม่อมรับพระบัญชา” ฮ่องเต้อำมหิตอยู่ต่อหน้าไทเฮา มิกล้าบังอาจ ข่มอารมณ์แล้ววางมือจากไป เขาเดินไปใกล้ซินเหยา กระซิบขู่นาง “เรื่องวันนี้ ยังไม่จบ!” “เรื่องที่เจ้าทำในวันนี้ สักวันข้าจะเอาคืนเจ้า!” ซินเหยาสิ้นหวังกับผู้ชายคนนี้อย่างถึงที่สุด! ความรู้สึกที่นางให้กับเขามันซับซ้อนมากเกินไป บางครั้ง นางรู้สึกว่าระหว่างเขากับนางมีความสัมพันธ์บางอย่างที่ผูกพันกัน ยังไง ฮ่องเต้อำมหิตก็คือผู้ชายที่หนึ่งในใจของนาง อาจจะเป็นผู้ชายหนึ่งเดียวของนาง แต่ระหว่างนางกับฮ่องเต้อำมหิต ไม่ใช่คู่รักที่ไม่เหมือนคนทั่วไป อย่างแรกเพราะมียาควบคุมไว้ ทั้งสองคนถึงมีความปรารถนาต่อกัน อย่างที่สอง ฮ่องเต้ต้องยาพิษเพื่อนาง ตอนนั้นซินเหยารู้สึกประทับใจมากจริงๆ เป็นถึงฮ่องเต้แม้แต่ชีวิต ก็ยอมสละได้เพื่อนาง ซินเหยามีความรู้สึกดีๆหลายอย่าง ตอนฮ่องเต้อำมหิตมีความอยากคลั่ง ซินเหยาถึงจะอ่อนลงและตกอยู่ในห้วงความดิบเถื่อนของเขา… แต่....... ยิ่งนางรู้จักเขามากเท่าไหร่​ ก็ยิ่งเห็นความเลว ไร้ความรู้สึก​ เลือดเย็น! เพื่ออำนาจและตำแหน่งของเขา​ เขายอมเสียทุกคนทุกอย่างไป​ แม้แต่ชีวิตเขา​ เขาก็ยอมสละ​ได้​แต่ต้องทำได้ตามเป้าหมาย! เพื่อเป้าหมาย​เขาไม่สนวิธีการ​ ผู้ชายแบบนี้ ​ซินเหยาไม่ชอบ! ตอนนี้….. เขาถึงกับกล้าเอากระบี่ชี้คอชิงหยี่​ ​ข่มขู่ซินเห​ยา! ความรู้สึกดีๆทั้งหมดกลายเป็นความเยือกเย็น.. เหลือเพียงแต่… ความเกลียดชัง! "ฮึ!" ฮ่องเต้อำมหิตพากลุ่มครับใช้ออกไป​ คำไม่สนคำขู่ของผู้หญิงหรอก! ไม่ว่าจะเป็นซินเห​ยา​ หรือ… ไทเฮา​ คนในราชวงศ์ และคนตระกูลป๋าย อำนาจตระกูลป๋ายอยู่ทางใต้ที่เเสนไกล​