บทที่1672 ประชุมหน้าสด1

บทที่172 ประชุมหน้าสด1 เสว่เอ๋อร์ได้ยินว่าซินเหยาพึ่งเข้าวังมาไม่กี่วัน​ ก็ทำคนในวังหลวงเกลียดชัง​แต่ไม่มีใครกล้ายุ่งเรื่องป๋ายกุ้ยเหรินเข้าตำหนักเย็น​ ผู้คนต่างให้ความเคารพซินเห​ยา​ ซินเหยากับชิงหยี่อยู่ในตำหนักชิงหย่า​พูดคุย​ รำกระบี่​ ดีดพิณ​ด้วยกันทุกวัน​ ไม่มีสิ่งรบกวนใจ ช่วงนี้ฮ่องเต้อำมหิตไม่มากวนใจซินเห​ยา​ ได้ยินว่าช่วงนี้ฮ่องเต้อำมหิตยุ่งจนหัวหมุน​ เพราะเขตชายแดนสร้างความวุ่นวายขึ้นมา…มีคนบอกว่าชนเผ่าอ๋องเหอซู่ก่อกบฏ…ชายแดนที่เป็นปึกแผ่นมานับร้อยปี เกิดความโกลาหลอีกครั้ง.. ฮ่องเต้อำมหิตไม่รบกวน​ ​ไทเฮาไม่ไต่ถาม​ ซินเหยากับชิงหยี่อยู่กันอย่างสบายใจ​ ตอนนี้ในวังหลังไม่มีใครกล้าหาเรื่องซินเหยากับชิงหยี่​ แต่ช่วงเวลาดีๆผ่านไปเร็วนัก ผ่านมาเจ็ดวันแข็ง! ตอนค่ำในวันที่เจ็ด​​ ไทเฮาทรงส่งอ้านซินไปคำหนักชิงหย่า อ้านซินมาถึงตำหนักชิงหย่ากลับเห็นซินเหยากับอ้านซินพูดคุยร้องเพลงด้วยกัน​ นางเริ่มพูดเหน็บ​ "ผ่านมาเจ็ดวันแล้ว! ถ้าไทเฮายังไม่สิริโฉมงาม​ เจ้าตายแน่ ยังมีใจจะมาร้องเพลงอีก" ซินเหยาพูด​ "เจ้าห่วงข้าหรือ?" อ้านซินพูด​ "จ้าไม่เคยห่วงใคร​ ข้าแค่พูดความจริง!" ซินเหยาพูด​ "ความจริงที่ว่า​ เจ้าเชื่อว่าจะทำให้ไทเฮาสวยขึ้นได้​ใช่ไหม?" อ้านซินไม่ตอบ​ ซินเหยาพูดว่า​ "ไทเฮาทรงไม่ได้ประทับอยู่ที่นี่​ เจ้าไม่ต้องกลัวนางตำหนิ ไม่มีใครรู้หรอก!" อ้านซินพูด​ "ในวังหลวงแห่งนี้​ คนที่กล้าพูดไทเฮาตำหนิ​มีเพียงแค่เจ้าคนเดียว" ซินเหยาพูด​ " ข้าไม่ได้พูดเช่นนั้น" อ้านซินไม่ปฏิเสธ​ ​แต่ก็ไม่ได้ยอมรับ นางเป็นคนเย็นชาไม่พูดมาก​ ​ไม่พูดก็แสดงว่าเข้าใจความหมายชัดเจน​จึงไม่พูดอะไร ซินเหยายิ้ม​ "วางใจเถอะ! เจ้ากลับไปรายงานไทเฮาบอกว่าพรุ่งนี้จะทรงเห็นผลเอง! จริงสิ! พรุ่งนี้ให้ไทเฮาทรงจัดงานรวมตัวหน้าสด! เรียกเหล่าพระสนมมารวมตัวกัน​ แต่งตัวยังไงก็ได้​ ชมดอกไม้ก็ดียลมัจฉาก็ดี… แต่พระสนมทุกคนห้ามแต่งหน้าเป็นอันขาด!" อ้านซินพูด​ "ทำไมต้องทำเช่นนั้น! " ซินเหยาพูด​ " เอาเป็นว่าเจ้ากับไทเฮาทำตามที่ข้าบอก​ คนอื่นๆข้าสั่งเรียกเอง​ พรุ่งนี้ตอนเช้าจ้าจะไปคารวะไทเฮาที่ตำหนักซูหนิง​ ให้ไทเฮาทรงเห็นพลังของการแต่งหน้า! เจ้าต้องเตือนไทเฮาคืนนี้ทรงบรรทมให้เร็วขึ้นหน่อย​ ต้องบรรทมให้เพียงพอ!" อ้านซินพูด​ "เข้าใจแล้ว" ซินเหยายิ้มถามว่า​" พี่สาวอ้านซิน เจ้าอยากเห็นไทเฮาจะทรงงามขึ้นในวันพรุ่งนี้​ จนแทบรอไม่ไหวแล้วใช่ไหม?" อ้านซินพูด​ "พรุ่งนี้ก็ต้องรู้อยู่แล้ว" พูดจบ​ นางหันกลับ​ แล้วหันกลับมาอีกครั้ง​ "ถ้าเจ้าอยากอยู่ในวังนานๆ​ ก็จงอย่าทำร้ายป๋ายกุ้ยเหรินอีก! " ซินเหยาพูด “อ๋อ? ไทเฮาตรัสกับเจ้าว่าอะไร?” อ้านซินพูด “พระองค์จะตรัสกับข้าเช่นนั้นได้อย่างไร ก่อนข้ามา ไทเฮาทรงสั่งเหมยเฟยให้ไปดูป๋ายกุ้ยเหรินที่ตำหนักเย็น ตั้งใจจะให้เหมยเฟยไปดูแลฟื้นฟูจิตใจของนาง” ซินเหยาพูด “อ้อ ไทเฮาทรงใส่พระทัยกับป๋ายกุ้ยเหรินนัก” อ้านซินพูด “ได้ยินมาว่าหลายวันนี้ป๋ายกุ้ยเหรินทั้งร้องไห้ทั้งโวยวาย ไม่ยอมกินอะไร ทำให้ไทเฮาทรงไม่สบายพระทัย อย่างไรก็เป็นคนตระกูลของพระนาง ไทเฮาอดเห็นป๋ายกุ้ยเหรินทรมานเช่นนี้ไม่ได้ จึงส่งเหมยเฟยไปดูใจนาง เจ้าเป็นคนฉลาด ฉะนั้นจงอย่าไปหาเรื่องป๋ายกุ้ยเหรินอีก! ไทเฮาทรงเห็นแก่เจ้า” “ไทเฮาส่งเหมยเฟยไปปลอบใจนางงั้นรึ?” “ใช่ เหมยเฟยเป็นหนึ่งในสามพระสนมเอก และเป็นธิดาอ๋องซื่อถู พันธมิตรเจ้าปกครองชายแดน ในบรรดาตำแหน่งวังหลังไทเฮาทรงส่งนางไปดูใจป๋ายกุ้ยเหริน ส่วนขั้นตอนเป็นอย่างไรข้าขอไม่กล่าวถึง!” ซินเหยาพูด “ข้าไม่ได้โง่ถึงกับคิดว่าไทเฮาจะเห็นแก่ข้าจริงๆ นางแค่ต้องการความช่วยเหลือจากข้าก็เท่านั้นเอง แต่ ขอบคุณเจ้ามาก ในเมื่อเจ้ามาบอกข่าวข้า ข้าขอแนะนำอะไรเจ้าสักอย่าง” อ้านซินพูด “ว่ามา!” ซินเหยาพูด “ไม่ว่าเจ้าจะมีวัตถุประสงค์อะไร รีบห่างจากไทเฮาให้เร็วที่สุด! ไทเฮาเป็นคนน่ากลัวมากกว่าที่เจ้าคิด!น่ากลัวยิ่งกว่าที่เจ้าคิด” อ้านซินมองซินเหยา เหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายนางก็ไม่พูดอะไร หลังจากนั้นออกจากตำหนักชิงหย่าไปเฉยๆ อ้านซินเป็นคนเคร่งครัดเย็นชา เวลานางโกรธ เศร้า เสียใจหรือดีใจหน้านางแทบไม่เปลี่ยน ซินเหยาเห็นความรู้สึกจากใบหน้านาง มันมีความรู้สึกจำใจและเจ็บปวดลางๆ