บทที่173 ประชุมหน้าสด2

บทที่173 ประชุมหน้าสด2 ซินเหยาไม่รู้ทำไมผู้หญิงลึกลับเย็นชาคนนี้ถึงมาอยู่กับไทเฮาได้ และไม่รู้ทำไมคืนนั้นนางไปตำหนักเทพ ทุกคนย่อมมีความลับของตัวเอง ซินเหยาเองไม่อยากยุ่งความลับของคนอื่น นางแค่รู้สึกว่า วังหลังเป็นสถานที่ความลับเยอะ ไม่เหมาะกับคนอย่างอ้านซิน โจว๋ชิงหยี่ถอนหายใจ “น้องหญิง ปกติอ้านซินท่าทางดูเย็นชา ไม่สนใจใคร แต่นางดีกับเจ้า ข้ามองออก นางกำลังเป็นห่วงเจ้าจริงๆ” ซินเหยาพูด “นางอาจจะเห็นข้าเป็นเพื่อน ก็เลยทำตัวเป็นมิตรสหายกับข้า!” โจว๋ชิงหยี่พูด “เพื่อน? พวกเจ้าไม่ได้คุ้นเคยกันอีกอย่างพึ่งรู้จักกันด้วย ไม่มีความสัมพันธ์กันมากนัก ทำไมถึงกลายเป็นเพื่อนกันได้ล่ะ?” ซินเหยาพูด “เขาเรียกว่าความสัมพันธ์ของปราชญ์เปรียบดั่งน้ำ อ้อ จริงซิ พวกเราไม่ใช่ผู้ชาย ควรจะพูดว่ายังไงนะ ความสัมพันธ์ของกุลสตรีเปรียบดั่งน้ำ!” โจว๋ชิงหยี่แปลกใจทำไมซินเหยาเอาแต่พูดอะไรแปลกๆออกมา! แย่แล้ว! น้องหญิง! พรุ่งนี้…. โจว๋ชิงหยี่นึกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ ถามอย่างกังวลใจ “น้องหญิง พรุ่งนี้เจ้าจะทำให้ไทเฮาสวยขึ้นได้จริงหรือ?” ซินเหยาตอบ “แน่นอน!” โจว์ชิงหยี่พูด “ถ้าเจ้าทำให้พระนางสวยได้ ไทเฮาต้องโปรดเจ้าแน่นอน เจ้าอยู่ในวังหลังอย่างสงบสุข พระสนมองค์อื่นๆก็จะปฏิบัติตามเจ้า!” ซินเหยาพูด “เจ้าพี่สาวโง่ เจ้าคิดจะอยู่ในวังหลวงนี่ไปตลอดชีวิตรึ ข้าจะบอกให้นะ ข้าได้คุยกับไทเฮาแล้ว ขอแค่พระนางสวยขึ้น นางต้องปล่อยให้เจ้าออกจากวังหลวง!” โจว๋ชิงหยี่ตกใจ “อะไรนะ? ออกจากวังหลวง? ทำไมไทเฮาสัญญาให้ข้ายอมออกจากวังหลวงเล่า?” ซินเหยาตอบ “ผู้หญิงน่ะ ยอมเสียสละทุกอย่างเพื่อความงาม ยิ่งกว่านั้นของให้เจ้าออกจากวังเป็นเรื่องเล็กๆ ปล่อยซิ่วหนู่ออกจากวังหนึ่งคน สำหรับนางไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร แต่สำหรับพี่สี่นั้นมันเป็นเรื่องใหญ่ในชีวิต!” โจว๋ชิงหยี่พูด “แต่….แต่ว่า….ไทเฮาจะทรงปล่อยข้าไปจริงๆหรือ?” ซินเหยาพูด “ข้าเชื่อนางที่ไหน? นางมันเป็นแม่มดเฒ่า ตอนนี้ขอความช่วยเหลือจากข้า จะสัญญาอะไรก็ย่อมได้ ถึงเวลานั้นนางจะกลับคำหรือไม่ ข้าแค่อย่าให้นางได้โอกาสกลับคำ” โจว๋ชิงหยี่พูด “ซินเหยาเจ้าจะทำอย่างไร” ซินเหยาพูด “พรุ่งนี้พวกเราจะหนีออกจากวังหลวง เจ้ากับข้าเราจะไปด้วยกัน!” โจว๋ชิงหยี่พูด “ไปยังไง?” ซินเหยาพูด “วางใจเถอะ ข้าจัดการเอาไว้เรียบร้อยแล้ว พรุ่งนี้หลังจากไปพบไทเฮษ พวกเราก็ออกจากวังหลวงได้แล้ว” โจว๋ชิงหยี่พูด “หนีไปยังไง? ซินเหยาเจ้าคิดดีแล้วหรือ? ซินเหยาพูด “พี่สี่วางใจ ข้าจัดการทุกอย่างเอาไว้แล้ว คืนเมื่อวานข้าขโมยออกมาแล้ว” โจว๋ชิงหยี่พูด “จริงสิ ข้าจะถามว่าเจ้าหายไปไหนมา เจ้าก็เอาแต่เล่น ไม่ยอมบอก” ซินเหยาพูด “ที่จริงข้าไปจัดการโจรมา!” โจว๋ชิงหยี่ยิ่งอึ้ง “โจร? โจรอะไร? โจรจากที่ไหน?” ซินเหยาพูด “พรุ่งนี้ไทเฮาจะเปิดการพบปพแบบหน้าสด ถึงเวลานั้นข้าจะช่วยนางแต่งหน้าสักหน่อย ให้นางสวยและปรากฏตัวต่อเหล่าพระสนม ถึงเวลานั้นผู้คนจะตกใจในความเปลี่ยนของนางมองเป็นตาเดียวกัน ไทเฮาต้องดีใจแน่ ตอนที่ข้าบอกกับใช้เครื่องสำอางใช้ยังไงให้ยิ่งได้ผล ข้าต้องออกจากวังไปเก็บสมุนไพร หลังจากนั้นให้ไทเฮาหาโอกาสให้ปล่อยข้ากับเจ้าออกไปเที่ยวด้วยกัน” โจว๋ชิงหยี่ฟังแล้วได้สติ หน้าตึงเครียด….. ซินเหยาพูด “ไทเฮาทรงคิดไม่ถึงว่าพวกเราจะหนีออกไป จึงสัญญาและเป็นคำขอที่ไม่หนักหนาอะไร อีกอย่างเพื่อให้ตัวเองสวยขึ้น นางก็ต้องสัญญา!” โจว๋ชิงหยี่พูด “พวกเราหนีไปอย่างนี้ ต่อให้หนีออกจากวังหลวงได้แล้วยังไง? ไทเฮาโกรธต้องทำลายตระกูลโจว๋จนสิ้นซาก!” ซินเหยายิ้มดูลึกลับ “ก็ต้องออกตัวเป็นโจร เจ้าลองคิดดูซิ หญิงสองคนออกมา ยังไงก็ไม่พ้นโดนโจรฆ่าในพริบตา แค่ถูกโจรสังหารก็ถือว่าหายสาบสูญไร้ร่องรอย! หรือว่าจะต้องถูกฆ่าจริงๆ” โจว๋ชิงหยี่มองตำหนิซินเหยา “แผนนี้มันบ้ามากจริงๆ เจ้าคิดออกมาได้ยังไง?” ซินเหยาพูด “นี่แค่ความคิดเล็กๆ ถ้าเจ้าได้อยู่ในสำนักฝึกหลายสิบปี พวกเขาจะสอนวิธีให้เจ้าปลอมตัว ซ่อนตัว หรือทำให้คนๆหนึ่งสูญหายไป!” โจว๋ชิงหยี่พูด “หายไปจากโลกนี้? ข้าต้องหายไปจากโลกนี้หรือ?” ซินเหยาพูด “แน่นอน! ต่อไปเจ้าต้องเปลี่ยนชื่อเปลี่ยนตัวตน!” โจว๋ชิงหยี่พูด “ทำไมล่ะ?” ซินเหยาพูด “หรือเจ้ายังอยากเป็นพี่สาวใรตระกูลโจว๋ล่ะ?” โจว๋ชิงหยี่พูด “ข้าต้องออกจากตระกูลโจว๋งั้นรึ?” ซินเหยาพูด “เจ้าโตแล้ว ผู้หญิงที่เป็นผู้ใหญ่ต้องแต่งงานไปตั้งนานแล้ว ยิ่งกว่านั้นเจ้าก็มีคนที่เจ้าชอบอยู่แล้ว ในเมื่อมีโอกาสดีๆอยู่ตรงหน้า ให้เจ้าได้เลือกชีวิตใหม่ ทำไมไม่คว้ามันไว้ล่ะ ถ้าเจ้าเปลี่ยนตัวตน ได้อยู่กับคนที่ชอบ หลังจากนั้นได้อยู่ด้วยกันตลอดไป โรแมนติกจะตาย! ไม่มีคนพบพวกเราตลอดไป ไม่มีคนคัดค้านพวกเราอีกต่อไป!” รักกันตลอดไป? โจว๋ชิงหยี่ฟังจนนิ่งไปแล้ว ผู้หญิงล้วนวาดหวังความสุขและอิสระ โอกาสมาหานางแล้วจริงๆหรือ? ซินเหยาพูด “ตอนนี้ปัญหาที่สำคัญที่สุด เจ้าต้องบอกข้าว่าเจ้าชอบคนไหนกันแน่ ถางเปิ่นหลงหรือถางเปิ่นหู่?” โจว๋ชิงหยี่พูด “เอ่อ…..” ซินเหยาพูด “พี่สี่เจ้าคงไม่ได้อยากเอาทั้งสองคนหรอกนะ!” โจว๋ชิงหยี่พูด “ไม่ ไม่ ไม่ได้ พวกเขาทั้งสองคนล้วนดีกับข้า ข้าไม่รู้ว่าจะเลือกใคร เลือกแล้วต้องมีอีกคนหนึ่งที่เจ็บ!” ซินเหยาพูด “งั้นก็ปล่อยให้สวรรค์เลือกเถอะ!” ซินเหยาพูด “ทำยังไงดี?” โจว๋ชิงหยี่พูด “พวกเราหนีออกจากวังต้องค่ำแน่ๆ ถึงเวลานั้นเราค่อยส่งจดหมายออกไป ส่งไปให้ถางเปิ่นหลงกับถางเปิ่นหู่คนละฉบับ ถ้าพวกเขาสองคนรออยู่ที่ใดสักแห่งหนึ่งที่นอกวังหลวง เจ้าก็ต้องหนีตามผู้ชายไป”