บทที่178 รัศมีเปล่งปลั่ง1

บทที่178 รัศมีเปล่งปลั่ง1 อากาศยามเช้าที่สดใส เสียงนกร้องและกลิ่นหอมดอกไม้ ช่างสดชื่นรื่นรมย์ ด้านหน้างานร้อยบุปผา ซินเหยาต้องใช้เทคนิคการแต่งหน้าให้ไทเฮาเปลี่ยนจากแม่มดให้กลายเป็นคนสวย รัศมีเปล่งปลั่ง! ตอนที่นางเดินมาถึงตำหนักซูหนิง ไทเฮาพึ่งจะเสวยกระยาหารเช้าเสร็จ “ไทเฮาพระพักตร์สดใส คงจะบำรุงมาหลายวันนะเพคะ!” ซินเหยาไม่ได้สัมผัสหน้าไร้แป้งของไทเฮา แม้จะเหี่ยวย่นน่าเกลียดเหมือนเดิม แต่หน้าแดงเรื่อ ไทเฮารอคอยด้วยความสุขใจ “หลายวันนี้ข้ากินดีอยู่ดี จิตใจก็เบิกบานแล้ว แต่พอข้าฟังเจ้า ก็เอาแต่กินยาบำบำรุง ควบคุมอาหารจะได้ไม่อ้วน!” ซินเหยายิ้มเล็กน้อย พูดว่า “ความงามต้องแลกด้วยอะไรหลายอย่างเพคะ ในแผ่นดินนี้ไม่มีผู้หญิงอัปลักษณ์ มีแต่ผู้หญิงขี้เกียจ ไทเฮาเพคะ! พระองค์เตรียมพร้อมกับหน้าใหม่รึยังเพคะ?” ไทเฮามองถุงผ้าที่ซินเหยาถือเข้ามา พูดว่า “เริ่มได้เลยใช่ไหม?” ซินเหยาพยักหน้า ไทเฮาตรัส “ต้องไปที่ไหน?” ซินเหยาพูด “พระองค์ทรงเอนตัวลงเพคะ งั้นไปที่ห้องบรรทมก็ได้เพคะ อย่างน้อยก็มีของเหมือนกัน!” ไทเฮาตรัส “อะไร” ซินเหยาพูด “มีดสั้นเพคะ มีดสั้นเล็กๆคมๆ สั้นสักหน่อยก็ดีเพคะ” ไทเฮาเริ่มกลัว “เจ้าจะแต่งหน้าให้ข้ามิใช่รึ จะเอามีดสั้นมาทำอะไร?” ซินเหยาพูด “กันคิ้วเพคะ!” อะไรนะ? กันคิ้ว? ไทเฮาได้ยินก็ตกใจ “นางเลว! เจ้าจะกรีดขนคิ้วข้ารึ? ร่างกายผิวหนัง เทพเจ้าสรรค์สร้าง….” ซินเหยาพูด “ถ้าพระองค์ไม่อยากสวย งั้นหม่อมฉันจะไปแล้ว!” พูดจบ นางหันไปจะกลับ! ไทเฮารีบรั้ง “กลับมานะ….ข้ายอมให้เจ้าทำ!” ซินเหยาพูด “หม่อมฉันรับประกันว่าพระองค์จะทรงไม่ผิดหวัง แต่ ขั้นตอนแต่งหน้าจะให้คนอื่นอยู่ที่นี่ไม่ได้ ทั้งสาวรับใช้ซ้ายขวา รวมถึงอ้านซิน!” อ้านซินพูด “ไม่ได้! ต้องมีคนอารักขา!” ซินเหยาพูด “ถ้าข้าจะทำไม่ดีกับพระองค์ เจ้าจะขวางได้หรือ?” ก็….. อ้านซินลังเล ไทเฮาตรัส “อ้านซิน เจ้าไปรอข้างนอก! ในเมื่อข้าเชื่อใจซินเหยา ใช้คนต้องไม่สงสัย หากสงสัยย่อมไม่ใช้คนนั้น!” อ้านซินยังถาม “ไม่ทราบว่าว่าที่ฮองเฮาใช้เวลานานแค่ไหน?” ซินเหยาคิด “ประมาณสามชั่วโมง!” อ้านซินตกใจ “สามชั่วโมง? ทำไมนานขนาดนั้น” ซินเหยาตอบ “ผิวของไทเฮา ปกติไม่ได้บำรุง ต้องลบเลือนจุดด่างดำ รักษาความชื้น ต้องขาวกระจ่างใส่ นวดกระชับรอยย่น กันคิ้ว เขียนคิ้วปัดมาสคาร่า….เอาเป็นว่าขั้นตอนเยอะซับซ้อนมาก! แต่ต้องแต่งอย่างละเอียด! ความสวยไม่ได้สร้างกันง่ายๆ ฉะนั้นเชิญพี่สาวอ้านซินเฝ้าด้านนอก ช่วงแต่งหน้าอย่าให้ผู้ใดเข้ามารบกวน…..” อ้านซินพูด “แล้วงานร้อยบุปผาล่ะจะทำอย่างไร? ต้องมีอะไรผิดพลาดแน่!” ซินเหยาตอบ “เลื่อนเวลาให้ช้าลงไปอีกสิ เรียกพวกนางรับใช้เข้ามาแต่งโคมไฟเพิ่ม ชมดอกไม้ตอนกลางคืนยิ่งสวยสด จำไว้ โคมไฟต้องสว่าง ถึงจะทำให้พวกพระสนมทั้งหมดเห็นความงามและความอ่อนเยาว์ชัดเจน!” “ไป! ไป! รีบไปจัดการ!” ไทเฮาเริ่มหมดความอดทนแล้ว นางอยากจะเห็นตัวเองสวย ในใจรู้สึกมีความสุขมาก ชั่วชีวิตของนาง นางโดดเดี่ยว หวาดกลัว อิจฉาคนอื่น ไม่เคยมีความมั่นใจเพราะหน้าตาตัวเอง ครั้งนี้สมกับที่นางรอคอยแล้ว! ที่ห้องบรรทมไทเฮา คนรับใช้ต่างถอยออกไปหมด ซินเหยาเริ่มแต่งหน้า…. โคมไฟสว่างไสว ร้อยบุปผาหลากสีสัน พระสนมทั้งหมดเข้ามารวมกันภายใต้แสงโคมไฟสว่าง ท่ามกลางเหล่าดอกไม้ พูดคุยกันดังเซ็งแซ่…. “นึกไม่ถึงว่างานร้อยบุปผาจะเลื่อนเวลามาถึงตอนค่ำ” “ทำไมล่ะ?” “ไทเฮา ทรงรวดเร็วเด็ดขาด ไม่ชอบรับอะไรที่ซับซ้อน” เหล่าพระสนมต่างดีใจ อย่างน้อยในเวลาค่ำ หน้าสดของพวกนางจะได้ไม่ดูน่าเกลียด คนอื่นๆจะได้เห็นหน้าสดของตัวเองไม่ชัด” แต่สิ่งที่น่าเกลียดคือโคมไฟในคืนนี้สว่างจ้ากว่าเดิมห้าหกเท่า แสงไฟส่องสว่างทั้งสวนดอกไม้เหมือนเป็นเวลากลางวัน เวลาค่อยๆผ่านไป….. ยังไม่เห็นไทเฮาแม้แต่เงา! พวกพระสนมเริ่มซุบซิบกันแล้ว…. “วันนี้ไทเฮาทรงเป็นอะไรไปแล้ว? “ทำไมให้พวกเรามารวมตัวกัน แต่ตัวเองไม่มานี่นะ?” “เป็นไปได้หรือไม่ว่าที่พระองค์ทรงพวกเราสั่งสอนสองสามครั้งจะทรงไม่นำมาใช้แล้ว วันนี้ไทเฮาทรงอยากผ่อนคลายกับพวกเรา”