已经是第一章了
บทที่179 รัศมีเปล่งปลั่ง2
บทที่179 รัศมีเปล่งปลั่ง2
“ได้ยินว่างานร้อยบุปฝาในวันนี้ ว่าที่ฮองเฮาเป็นคนจัดล่ะ”
“ไทเฮาทรงฟั่นเฟือนไปแล้วรึไง ทำไมต้องไปยอมฟังฮองเฮามาใหม่ด้วย”
“เจ้าคิดว่าไทเฮาทรงเลอเลือนงั้นรึ”
จู่ๆมีเสียงเย็นชาดังขึ้นมา ทำไฉเหรินที่พึ่งพูดตำหนิไทเฮาสะดุ้งโหยง!
“ไฉเหรินคนนั้นเห็นคนๆหนึ่งปรากฏตัว คิ้วคมขำงดงามล้นเสน่ห์ จึงถามด้วยความแปลกใจ “เจ้าอยู่ตำหนักไหน? ทำไมข้าไม่เคยเห็นเจ้า?”
“ข้า….ข้าเป็นคนของตำหนักซูหนิง!”
“ตำหนักซูหนิง! มิน่าล่ะ ดูเจ้าแก่แล้ว! อายุน่าจะประมาณสี่สิบสินะ? ที่แท้เป็นสาวรับใช้อาวุโสของไทเฮานี่เอง”
“อะไรนะ? เจ้าว่าข้าอายุสี่สิบงั้นรึ?” “มองให้ดี คงประมาณสี่สิบ! เจ้านี่ดีจัง สาวรับใช้แต่งหน้าได้ พวกสนมอย่างข้าต้องมาหน้าสดเข้าร่วมงานร้อยบุปผา เฮ้อ ไม่แต่งหน้าจะไปพบผู้คนได้ยังไง เจ้าแต่งหน้าได้วิเศษนัก! ดูเปล่งปลั่ง เจ้าใช้เครื่องประทินผิวอะไรรึ?”
ไฉเหรินตำแหน่งเล็กๆคนนั้นเริ่มแปลกใจกับเครื่องประทินผิวบนหน้านาง….
แต่เมื่อกลุ่มพระสนมสองสามกลุ่มเดินเข้ามา ก้มองสาวใช้แก่คนนี้อย่างสนอกสนใจ
หญิงรับใช้อาวุโส ตัวเองอายุห้าสิบกว่าปีแล้ว แต่พวกพระสนมกลับไม่เชื่อ
“ผิวเนียนขนาดนี้ จะอายุห้าสิบได้อย่างไรกัน?”
“ผิวแดงเรื่อ ผ่องใส อย่างมากสุดก็แต่สามสิบกว่าปี!”
“ไม่เกินสี่สิบ! เจ้าเป็นหญิงรับใช้นึกไม่ถึงว่าจะดูแลผิวหน้าได้ดีขนาดนี้ ผิวหน้าขาวเนียนแดงฝาด สวยกว่าไทเฮาแม่มดนั่น! ไทเฮาห้าสิบกว่าชันษาแล้ว! แต่ดูหมือนคนอายุหกสิบเจ็ดสิบปีแล้ว”
“บังอาจ! เจ้าหาว่าข้าเป็นแม่มดงั้นรึ! ทหาร ลากนางออกไปทุบ!”
หญิงใช้อาวุโสโมโหขึ้นมาแล้ว
“ฮ่าๆ เจ้าบังอาจสวมบทไทเฮางั้นรึ? แต่เจ้าคล้ายกับไทเฮาอยู่นะ แต่เจ้าสวยกว่าไทเฮามาก จะปลอมตัวก็ยังไม่เหมือนเลย!”
พระสนมไม่รู้จักที่ตายอย่าพูดเสียดแทงต่อ
“เจ้าดูหน้าข้าดีๆซิ!”
“เจ้า...เจ้าเป็นไทเฮาจริงๆรึ? เจ้า….ไทเฮาทรงไว้ชีวิตหม่อมฉันด้วย! ทรงไว้ชีวิตหม่อมฉันด้วย!”
ไทเฮาโมโหขึ้นมาทันที
ทันใดนั้น กลุ่มคนที่อยู่ในเงามืดเดินเข้ามา เห็นหญิงหน้าตางดงาม ยิ้มพูดว่า “ไทเฮา วันนี้เป็นวันมงคลทรงอย่าประหารคนเลยนะเพคะ โกรธอยากสังหารคนจะทำให้พระพักตร์หม่นหมอง สู้รักษาพระพลานามัยและความงามดีกว่าเพคะ”
ไทเฮาตรัส “ได้! ข้าจะไว้หน้าฮองเฮา ทหารนำตัวไฉเหรินผู้นี้เข้าตำหนักเย็นตลอดไป!”
“ไทเฮาทรงไว้ชีวิตหม่อมฉันด้วย!”
“ไทเฮา!”
“ไทเฮาปล่อยหม่อมฉันเถอะเพคะ!”
“อ๊าก!”
หัวหน้าขันทีสองคนลากพระสนมคนนั้นจนออกไปไกลแล้ว
ซินเหยาเดินมาอยู่ใกล้ๆไทเฮา กระซิบว่า “ไทเฮา เมื่อกี้พระองค์ทรงเห็นตัวเองในกระจก ตอนนี้พระองค์ทรงดูปฏิกิริยาของพระสนมสิเพคะ พระองค์ยังคิดว่าเป็นความฝันอยู่หรือไม่?”
หน้าไทเฮารัศมีเปล่งปลั่งภาย ใต้โคมไฟสว่าง พระนางยิ้มงามเสน่ห์ล้น "ซินเหยา เจ้าเป็นว่าที่ฮองเฮาที่น่าอัศจรรย์ เจ้าทำให้ข้าเหมือนเกิดใหม่ กลายเป็นคนละคน! ตอนที่ข้ายังสาวยังไม่งามมั่นใจเท่าตอนนี้!"
ซินเหยาพูด "ไทเฮาทรงพอพระทัย แท้จริงแล้วการแต่งหน้าคือศิลปะอย่างหนึ่ง และต้องบำรุงให้สุขภาพดีจากภายใน ผู้หญิงที่สวยอย่างแท้จริงค้องสุขภาพและหน้าตามสวยควบคู่กัน ถ้าหากไทเฮาทรงมีเวลารอมากพอ จะแต่งให้คนตะลึงยิ่งกว่านี่อีกเพคะ ตอนนี้พระองค์ทรงดูเหมือนคนอายุสี่สิบ รออีกสักเดือนสองคน จะดูเหมือนคนอายุสามสิบห้าเพคะ! "
ไทเฮาหัวเราะฮ่าๆ" เช่นนั้นข้าไม่ยิ่งแก่ยิ่งสาวรึ? "
ซินเหยายิ้ม" ไทเฮา! ความงามและการบำรุงเป็นขั้นตอนที่ให้ผลระยะยาว ต้องใช้เวลานะเพคะ!"
ไทเฮาตรัส "ต่อไปเจ้าก็จัดการเรื่องความงามเรื่องบำรุงให้ข้า"
ซินเหยาตอบรับไป "นับเป็นวาสนาของซินเหยาเพคะ! แต่พระองค์ทรงอย่าลืมว่า….. "
ไทเฮากระซิบ" เจ้าวางใจได้! ข้าพูดอะไรไม่เคยกลับคำ! รอสักช่วงหนึ่ง ให้หน้าตาข้าสวยยิ่งกว่านี้ ข้าจะปล่อยพี่สี่ของเจ้าออกจากวังหลวง! นางกับท่านชายตระกูลถางเปิ่นมีใจให้กัน ข้าจะพระราชทานงานแต่งเอง! อย่างไรเสียที่นี่ก็คือวังหลวง ข้ามีอำนาจให้ซิ่วหนู่และหญิงรับใช้ที่เคยปรนนิบัติตบแต่งกับเชื้อวงศ์"
ซินเหยายิ้ม" เช่นนั้นหม่อมฉันขอขอบพระทัยไทเฮาเพคะ แต่ยาบำรุงความงามครั้งหน้า ใช้เพียงสองชนิดก็เพียงพอแล้วเพคะ"
ไทเฮาตรัส" เจ้าต้องการยาอะไรก็สั่งหมอหลวงไปเก็บได้! "
ซินเหยาตอบ "ในวังหลวงไม่มีแน่นอนเพคะ!" เป็นสมุนไพรที่ล้ำค่า แต่เป็นของที่พบได้ยาก ถ้าไทเฮาทรงอนุญาต หม่อมฉันขอออกไปเก็บสมุนไพรคืนนี้ ถ้าหากโชคดี พรุ่งนี้จะกลับถึงวังหลวงเพคะ! "
ไทเฮาชักลังเล " ออกจากวังกลางคืน? ประตูวังก็ปิดแล้ว ไม่มีผู้ใดออกไปได้ ยิ่งเป็นพระสนมในวังยิ่งไม่ได้ อีกอย่างเจ้าออกไปข้างนอกเวลากลางคืนตัวคนเดียวไม่ปลอดภัย! "
ซินเหยาพูด" มีพระเสาวนีย์ของไทเฮา ก็สามารถออกจากวังหลวงได้แล้วเพคะ! เพราะเวลากลางคืนมีคนเข้าออกวังหลวงน้อย จะได้ไม่มีคนสงสัยเพคะ"
" ส่วนความปลอดภัยนั้น… "
" ไทเฮาทรงวางพระทัยได้ ซินเหยาจะระวังตัวจัดการให้รอบคอบเพคะ"
" ยังไงซินเหยาก็มาจากตระกูลโจว๋ มีวรยุทธติดตัวเพคะ"
"ถ้าไทเฮาทรงไม่ไว้วางพระทัย ก็ให้พี่สี่ไปเป็นเพื่อนหม่อมฉัน พี่สี่ใช้วรยุทธได้บ้าง พวกเราสองคนช่วยกันได้เพคะ"
"พวกเราสองพี่น้องจะออกไปเที่ยววันสองวันพอดี"
ซินเหยาพูดน้ำไหลไฟดับ ไทเฮาไม่อยากให้ไปแต่หาเหตุผลแย้งไม่ได้
" งั้น…. "
" เอาเถอะ! "
" ในเมื่อเจ้าพูดขนาดนี้ เช่นนั้นข้าจะออกคำสั่งให้พวกเจ้า! "
已经是最新一章了
加载中
