บทที่ 001 ทำร้ายสิ่งดีๆของฉัน

บทที่ 001 ทำร้ายสิ่งดีๆของฉัน “ที่รัก ดูเหมือนว่ามีคนเข้ามา” “เด็กน้อย ตั้งใจหน่อยสิวะ” “โอ้ย เจ็บ” “ถ้ายังไม่หุบปากอีก ข้าจะทำให้เธอเจ็บกว่านี้” “อืม~ คุณช่างน่าเกลียดจริงๆ~” ทันทีที่เปิดประตูเซี่ยหรั่นรู้สึกแค่ “บูม” ในหัวของเขา เหมือนมีสิ่งของบางอย่างระเบิด ในทิศทางของที่มาเสียง สายตาของเซี่ยหรั่นรีบมองหาไปอย่างรวดเร็ว ในไม่ช้าเธอก็ค้นพบว่าเสียงนั้นมาจากห้องรับแขกที่ชั้นหนึ่ง ประตูห้องเปิดอยู่อย่างกว้างขวาง ถุงน่องสีดำและกางเกงในสตรีวางกระจายอยู่ทั่ว การเดินทางไปทำงานนอกสถานที่เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ ในสัปดาห์นั้น เวลาที่เธอได้นอนพักผ่อนรวมๆแล้วไม่เกินสามสิบชั่วโมง และกลับถึงบ้าน ได้ยินเสียงกระตุ้นดังกล่าวเป็นเวลาแรก เขาขมวดคิ้วยกมือขึ้นแล้วกดหน้าผากเซี่ยหรั่นรู้สึกเพียงว่าสมองของเขาวุ่นวายมาก ไม่อยากคิดอะไรไม่อยากจะสนใจอะไรอีก วางกระเป๋าเดินทางไว้หน้าประตู แล้วก็ปิดประตู \"ปัง\" ก็เดินด้วยก้าวใหญ่ๆไปในทางชั้นสอง ทิ้งเสียงที่ครอบงำอยู่ในอากาศไว้ข้างหลังทั้งสิ้น กลับถึงที่ห้องของตัวเองเซี่ยหรั่นยืนพิงที่ประตูอย่างอ่อนแรง หายใจเข้าลึกๆแล้วก็ตรงไปที่ห้องน้ำ เลื่อนลงไปในอ่างอาบน้ำอย่างช้าๆ ปล่อยให้น้ำร้อนจมทั่วทั้งร่างกาย กวาดล้างทั่วร่างกายทันทีเซี่ยหรั่นหลับตา และรู้สึกว่าอยากหลับแบบลึกๆตลอดไปโดยที่ไม่ต้องตื่นขึ้นมาอีก อย่างไรก็ตาม เธอรู้ว่าเธอทำไม่ได้ ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ในเวลาที่ยังรู้สึกมึนๆเซี่ยหรั่นได้ยินประตูห้องน้ำถูกเปิดออกจากด้านนอก ทันใดนั้นเธอลืมตาขึ้นมา ท่ามกลางหมอกควัน เธอเห็นชายร่างสูงคนหนึ่งเดินเข้าหาเธอด้วยท่าทางที่เปลือยเปล่า เกิดจากความเคยชินเซี่ยหรั่นลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว และดึงผ้าเช็ดตัวมาบางที่หน้าอกของตัวเอง “ออกไป” เซี่ยหรั่นเปล่งเสียงดังด้วยความรังเกียจ ชายที่เข้ามาจ้องที่เซี่ยหรั่นชั่วครู่หนึ่ง ปากของเขาหยิบขึ้นเล็กน้อย และยิ้มอย่างชั่วร้าย “เซี่ยหรั่นนี่ก็เป็นห้องของฉันด้วยเหมือนกันนะ คุณมีสิทธิ์อะไรให้ฉันออกไป” เซี่ยหรั่นขมวดคิ้ว สมองที่เหนื่อยล้าของเธอทำให้เธอไม่อยากโต้เถียงกับชายต่อหน้าเธอ เขาไม่ไป เยี่ยม เธอไปเอง เซี่ยหรั่นลดสายตาลง และหยุดมองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเธอ แล้วเดินออกจากอ่างอาบน้ำ แล้วเดินออกจากห้องน้ำ แต่ เมื่อเธอก้าวผ่านชายผู้นั้น เขายื่นมือออกมา และคว้าแขนเธอไว้อย่างแน้น “อย่าแตะต้องตัวฉันนะ สกปรก” เซี่ยหรั่นไม่หันกลับมาอีกเธอพูดอย่างเปล่งเสียงไม่กี่ประโยค \"ฉันสกปรกงั้นเหรอ\" ชายคนนั้นมองเซี่ยหรั่นไปทางด้านข้าง แต่แรงมือของเขาเพิ่มหนักขึ้น \"เซี่ยหรั่นไม่ว่าฉันจะเป็นคนสกปรกแค่ไหนก็ตาม ฉันก็เป็นสามีของเธอนะ\" เซี่ยหรั่นรู้สึกเจ็บ ขมวดคิ้วแล้วปล่อยในไม่ช้า จากนั้นก็มองไปทางด้านข้างที่ชายคนนั้น \"เห้อโจ๋วฟานปล่อยฉัน\" เห้อโจ๋วฟานมองลงไปสิ่งสวยงามที่น่าสนใจต่อหน้าของเขา ปมคอลื่นไหล เลือดร้อนพุ่งลงทันที และวินาทีต่อมาเขายกมือขึ้นมาล็อกหัวด้านหลังของเซี่ยหรั่นลดหัวลงแล้วจูบริมฝีปากสีแดงสดใสที่มีเสน่ห์ของเธอ เซี่ยหรั่นตอบโต้ และเอื้อมมือออกไปผลักเห้อโจ๋วฟานทันที แต่เธอพึ่งออกแรง มืออีกข้างหนึ่งของเห้อโจ๋วฟานก็ล็อกเอวเขาเธอไว้อย่างแรง จากนั้นก็ใช้น้ำหนักร่างกายของเขาทั้งหมดกดทับเธอ บังคับให้ร่างกายของเซี่ยหรั่นต้องถอยหลังไป แต่ว่าเห้อโจ๋วฟานก็กดดันอย่างหนักทีละก้าว และในไม่ช้าก็กดเซี่ยหรั่นติดกับกำแพงอย่างแน่นหนา เซี่ยหรั่นจ้องไปที่ใบหน้าที่ขยายใหญ่ขึ้นต่อหน้าของเธอ ร่างกายของเธอถูกกดทับไว้อย่างแรง ไม่สามารถขยับได้ และสายตาของเธอก็มองไปที่ข้างๆที่มีฝากบัวอาบน้ำแขวนอยู่เซี่ยหรั่นเอื้อมมือออกไปแล้วจับมา ทุบลงไปที่หน้าผากเห้อโจ๋วฟานอย่างรุนแรง ทันใดนั้น ความเจ็บปวดฉับพลันทำให้เห้อโจ๋วฟานปล่อยเซี่ยหรั่นโดยสัญชาตญาณแล้วยกมือขึ้นจับที่ที่มาของความเจ็บปวด และสัมผัสได้มีของเหลวที่ร้อนๆเหนียวๆเต็มบนมือ เมื่อเห็นเลือดในมือของเขา ดวงตาสีเข้มของเห้อโจ๋วฟานประกายไฟอันโกรธแค้นขึ้นสองดวง ยกมือขึ้น และตบไปที่เซี่ยหรั่นย่างรุนแรง “เสียงตบ” ด้วยเสียงที่ชัดเจน ร่างของเซี่ยหรั่นก็เดินโซเซไปด้านข้าง จนกว่าฝ่ามือของเธอไปเท้าอยู่ที่ฝาผนัง ถึงทำให้ร่างกายของเธอเสถียร “เซี่ยหรั่นอย่าลืมนะ ก่อนหน้านี้คุณเป็นคนที่ขอร้องให้ฉันแต่งงานกับคุณเอง” เซี่ยหรั่นหันหัวด้านข้าง เลือดที่มุมปากไหลออกมาเป็นสาย และเธอตอบโต้เห้อโจ๋วฟานโดยที่ไม่มีความกลัวแม้แต่นิดเดียวว่า “เห้อโจ๋วฟานคุณก็อย่าลืมเหมือนกัน คุณเคยสัญญากับฉันว่า คุณจะไม่พาผู้หญิงเข้ามาที่บ้าน” เห้อโจ๋วฟานเยาะเย้ยถากถาง และของเหลวที่มีเสน่ห์ไหลลงมาที่หน้าผาก “ทำไมเหรอ คุณคิดว่าคุณสะอาดกว่าผู้หญิงที่อยู่ชั้นล่างใช่มั้ย” เซี่ยหรั่นกระซิบริมฝีปากของเธอเช่นกัน “ฉันแค่คิดว่าคุณสกปรกมาก” เห้อโจ๋วฟานก้าวไปข้างหน้าสองก้าว และยกมือขึ้นบีบคางของเซี่ยหรั่นอย่างแรง ดวงตาของเขาทึ่ง และจ้องมองที่เซี่ยหรั่นเหมือนสิงโตตัวผู้ที่น่าภาคภูมิใจ “ดีมาก งั้นเราหย่ากัน ดีไหม” เซี่ยหรั่นมองเห้อโจ๋วฟานรู้สึกว่าเขาเป็นเหมือนปีศาจที่มาจากนรก ทำให้เธอเริ่มสั่นไปหมดทั้งตัว เห็นสีหน้าตกใจและพูดไม่ออกของเซี่ยหรั่นปากของเห้อโจ๋วฟานเยาะเย้ยอีกครั้ง จากนั้นกดทับเธออย่างแรงที่ฝาผนังด้วยความเร็วดั่งสายฟ้าแลบ มือของเขาจับศีรษะที่ขยับไปมา ก้มหัวแล้วก็กัดลงไป เซี่ยหรั่นพยายามอย่างยิ่ง แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย มีเพียงความเจ็บปวดจากริมฝีปากไปยังสมองเซี่ยหรั่นก็รู้สึกว่าเห้อโจ๋วฟาน พยายามแยกขาของเธอออก ในสมองของเธอมีเพียงความคิดเดียว บีบขาของเธอไว้แน่นๆ ——ปล่อยให้เขาเข้าไปไม่ได้ ให้เขาเข้าไปไม่ได้โดยเด็ดขาด เห้อโจ๋วฟานรู้สึกได้ถึงการต่อต้านอย่างแรงของเซี่ยหรั่นด้วยการบิดคิ้วของเขามือข้างหนึ่งจับผมยาวของเซี่ยหรั่นแล้วดึงไปด้านข้างและมืออีกข้างก็ยกขาของเซี่ยหรั่น “อย่า ได้โปรด อย่า ”เซี่ยหรั่นกัดฟันแล้วขอร้องด้วยเสียงแหบ ในขณะนี้ ประตูห้องน้ำถูกผลักออกไปจากด้านนอกอีกครั้ง และเสียงที่นุ่มนวลดั่งน้ำหยดดังขึ้น “ที่รักค่ะ คุณทำไมอาบน้ำนานขนาดนี้” เย่เช่นเช่นบุกเข้ามาทันที มองเห็นฉากที่ต่อหน้าเธอ ทันใดนั้นเธอรู้สึกตกตะลึง ความเคลื่อนไหวของเห้อโจ๋วฟานหยุดลง เนื่องจากการบุกรุกอย่างกะทันหันของเย่เช่นเช่นและเขามองกลับไปที่ประตู และในสายตาของเขาเต็มไปด้วยความรุนแรงที่น่าสะพรึงกลัว ดั่งนกล่าเหยื่อ เซี่ยหรั่นไม่รู้เอาแรงมาจากไหน ฉวยโอกาสผลักเห้อโจ๋วฟานที่ทับอยู่บนตัวของเธอออกอย่างแรง เธอไม่ไม่มีเวลาสนใจ เก็บผ้าเช็ดตัวที่ตกลงบนพื้น ใช้มือทั้งคู่บางที่หน้าอกแล้วรีบวิ่งออกจากห้องน้ำ เย่เช่นเช่นมองอยู่เซี่ยหรั่นที่วิ่งจากผ่านด้านข้างของเธออย่างรวดเร็ว มุมมองด้านหลังอันสวยงามดั่งหยกของเธอ ใบหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความเศร้าโศกทันที ดวงตาก็เปล่งประกายด้วยน้ำตาที่ทำให้หัวใจหวั่นไหว“โจ๋วฟาน เธอคือไคร” “ออกไป” เห้อโจ๋วฟานตะโกนอย่างโกรธเหมือนจะกินคน หยิบสิ่งของใช้อาบน้ำแล้วปาไปที่ประตู“ไปจากที่นี่เดียวนี้”