บทที่ 011 ฉันเกลียดคุณ 

บทที่ 011 ฉันเกลียดคุณ คำพูดของเห้อโจ๋วฟานจบลงเซี่ยหรั่นเงยหน้าขึ้น มองที่อานอี้เฉินด้วยรอยยิ้ม เรียกอย่างไม่เห็นแก่ตัว แม้ว่าเห้อโจ๋วฟานเป่าลมร้อนอยู่ใบหูของเธอ ทำให้เธอรู้สึกรังเกียจ ยังมีอานอี้เฉินและเห้อโจ๋วฟานทั้งสองคนที่สวมหน้ากากเป็นคนดี มันทำให้เธอรู้สึกรังเกียจมากยิ่งขึ้น แต่ว่า อานอี้เฉินและเห้อโจ๋วฟานสามารถแสดงละครได้ดีขนาดนี้ เป็นไปได้อย่างไรที่เธอจะไม่ร่วมมือกับพวกเขาทั้งสองแสดงมันต่อไป? ได้ยินเสียงที่ดังขึ้นทันทีของเซี่ยหรั่นเห้อโจ๋วฟานหรี่ตามองดูเธอนิดหนึ่ง ก็หัวเราะทันที อานอี้เฉินวางกาแฟในมือลง เงยหน้าขึ้นมอง สายตาเย็นชามองไปที่เซี่ยหรั่นผงกหัวเล็กน้อย ใบหน้าไร้อารมณ์พ่นออกมาหนึ่งคำ \"สวัสดีตอนเช้า! \" \"ไปกันเถอะ ที่รัก ผมส่งคุณไปทำงาน \" พูดเสร็จ เห้อโจ๋วฟานก็ไม่รอให้เซี่ยหรั่นมีปฏิกิริยาใดๆ เข้าไปโอบกอดเธอแล้วหันหลังจากไป \"โจ๋วฟาน หรั่นหรั่น พวกเธอไม่ทานอาหารเช้าเหรอ? \"หวังลี่เยว่ถาม \"พวกคุณกินเถอะ พวกเราไปกินข้างนอก\" เห้อโจ๋วฟานยกมือขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า โอบกอดเซี่ยหรั่นเดินไปคุยไปไม่นาน ก็กำลังมีคนขับรถLamborghini ของเขาออกมาแล้ว เห้อโจ๋วฟานเปิดประตูรถให้เซี่ยหรั่นดูเธอเข้าไปนั่งเรียบร้อยก็ปิดประตูรถ ก่อนที่จะเข้าไปนั่งตำแหน่งคนขับ เหยียบคันเร่ง แล้วขับออกไป หวังลี่เยว่มองจนรถLamborghiniหายไปจึงละสายตากลับมา ถอนหายใจแล้วพูด “หวังว่าอีกไม่นาน ฉันจะได้อุ้มหลานชาย\" คิ้วหนาของเห้อเทียนเหซียงขยับเบาๆ โดยไม่ตอบ และมองที่อานอี้เฉิน ดำเนินการต่อในหัวข้อที่ยังไม่เสร็จกับเขา รถขับออกจากคฤหาสน์เพียงหนึ่งกิโลเมตร เห้อโจ๋วฟานใช้เท้าเหยียบเบรกอย่างแรง และจอดรถไว้ริมถนน \"ลงไป! \" เซี่ยหรั่นไม่รู้สึกว่าพฤติกรรมของเห้อโจ๋วฟานนั้นแปลก หลังจากคลายเข็มขัดนิรภัย เธอไม่แม้แต่จะมองเห้อโจ๋วฟาน ก็ผลักประตูและลงจากรถทันที จากนั้นก็เหวี่ยงประตูกลับมา แล้วเดินไปข้างหน้า เห้อโจ๋วฟานเห็นท่าทางที่ดูถูกเหยียดหยามของเซี่ยหรั่นโกรธจนปากกระตุก \"เซี่ยหรั่นถ้าครั้งต่อไปคุณกล้าที่จะโยนของใส่ผมอีก ผมจะให้เธอเจอดีแน่\" พูดจบ เห้อโจ๋วฟานเหยียบคันเร่ง และรถสปอร์ตที่มีสมรรถนะดีพุ่งออกมาเหมือนสายฟ้าผ่า ขับผ่านร่างของเซี่ยหรั่นไป มองเซี่ยหรั่นจากกระจกมองหลัง เห้อโจ๋วฟาน ตะโกนอย่างชาเย็น ยิ่งเธอไม่ต้องการให้เขาแตะต้องเธอ เขายิ่งต้องการอยากได้เธอ และทรมานเธอคืนแล้วคืนเล่า เซี่ยหรั่นมองไปที่รถLamborghiniที่หายตัวไปอย่างรวดเร็วในสายตาของเธอ และถอนหายใจ หยิบโทรศัพท์ออกมากำลังจะเรียกรถ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นหมายเลขที่หายไปนาน ครั้งล่าสุดที่เจ้าของหมายเลขนี้โทรหาเธอตอนนั้น เมื่อหนึ่งปีที่แล้ว \"คุณน้าหลี สวัสดีค่ะ! \" เสียงของเซี่ยหรั่นต่ำมาก พร้อมกับเสียงที่สั่นไหว \"เซี่ยหรั่นพรุ่งนี้เป็นวันครบรอบวันตายของเป่ยชวน เธอคงไม่ลืมใช่ไหม\" เซี่ยหรั่นขมวดคิ้ว ตามด้วยการถอนหายใจ! วันครบรอบวันตายของหลีเป่ยชวน เธอจะลืมได้อย่างไร นั่นเป็นความทรงจำที่ไม่สามารถลบได้ตลอดชีวิต \"ไม่ลืมค่ะ\" \"ดีแล้ว พรุ่งนี้ ฉันหวังว่าคุณจะปรากฏตัวในสุสานของ\"เป่ยชวน\"  เหอซินฉินยังเป็นปราชญ์อาวุโส ไม่ว่าจะเกลียดเซี่ยหรั่นมากแค่ไหนก็ตาม ในโทรศัพท์ ยังสามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองให้นิ่ง \"ฉันจะไปค่ะ คุณน้า\" เซี่ยหรั่นพึ่งจบเสียงสนทนา เสียงโทรศัพท์ก็ดัง \"ตู๊ด\"\"ตู๊ด\" ถือโทรศัพท์ ยืนอยู่ที่เดิม ทันใดนั้นเซี่ยหรั่นก็ก้าวไม่ออกไป ฉากเมื่อเจ็ดปีที่แล้ว เหมือนคลื่นลูกใหญ่ ทั้งหมดพุ่งทะยานมาที่เซี่ยหรั่นกลืนเธออย่างสมบูรณ์ เธอนั่งยองๆ อยู่ข้างถนน ฝังใบหน้าของเธอไว้ในหัวเข่า ทันใดนั้นก็ควบคุมไม่ได้ร้องไห้เสียงดัง ทำไมทุกอย่างถึงเป็นเช่นในวันนี้?  ทำไมคุณต้องตาย! หลีเป่ยชวน ทำไมคุณถึงโหดร้ายกับฉันนัก ทำไมคุณถึงนองเลือดตายต่อหน้าฉัน?  ฉันเกลียดคุณ! ฉันเกลียดคุณ! ฉันเกลียดคุณ! ..........