บทที่ 013 ฉันต้องการเจอลูกของฉัน

บทที่ 013 ฉันต้องการเจอลูกของฉัน เฟิงถิงจ้องที่เซี่ยหรั่นน้ำเสียงนั้นสูงขึ้นมาทันที \"ทำไม? หลังจากที่ฉันกับพ่อของคุณช่วยให้คุณได้แต่งเข้าไปในตระกูลที่ร่ำรวยแล้ว คุณก็ได้เป็นสะใภ้ของตระกูลเห้อ มีความสะดวกสบายแล้ว คุณก็ไม่ต้องสนใจชีวิตความเป็นอยู่ของครอบครัว ใช่ไหม? ถ้าไม่...\" \"หุบปาก! \" คำพูดของเฟิงถิงยังไม่จบเซี่ยหรั่นหันหัวไปด้านข้างตะโกนใส่เฟิงถิง ความโกรธและความรุนแรงปรากฏในดวงตา มันก็เพียงพอที่จะแทงคน \"เมื่อคุณชอบตระกูลเห้อ\"มากขนาดนี้ ทำไมถึงไม่ให้ลูกสาวของคุณแต่งงานกับเห้อโจ๋วฟาน?เซี่ยหรั่นยิ้มเยาะเย้ย และพูดว่า “หรือ ตั้งแต่แรกทำไมคุณถึงมาให้ท่าพ่อของฉัน แทนที่จะให้ท่าเห้อเทียนเหซียง? \" \"เพียะ!\" เซี่ยหรั่นพึ่งพูดจบ ก็มีมือใหญ่สะบัดมาหา เมื่อตอนที่เธอรู้สึกตัว มันก็สายไปแล้ว ได้แต่ยืนตัวแข็งรับตบของ เซี่ยจื่อหยวน \"หรั่นหรั่น ตั้งแต่เมื่อไรที่เธอเปลี่ยนไปไม่มีสัมมาคารวะต่อผู้ใหญ่?\" เซี่ยจื่อหยวนที่กำลังกลับมาจากการเล่นกอล์ฟได้ยินคำพูดของเซี่ยหรั่นจากหน้าประตู ก้าวเข้าไปในประตูและตบเธอโดยไม่พูดอะไร ที่หน้า ด้วยความโกรธ เฟิงถิงมองหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธของ เซี่ยจื่อหยวน มุมปากควบคุมไม่ได้บิดไปบิดมาอย่างได้ใจ และรีบเก็บมันทันที ก้าวไปข้างหน้าดึงแขนของ เซี่ยจื่อหยวน ลูบหลังของเขาเบาๆ ใจเย็นๆ \"จื่อหยวนอย่าโกรธ ลูกไม่รู้ว่าอะไรควรอะไรไม่ควร คุณอย่าเอาเรื่องแกเลย\" เซี่ยจื่อหยวนเหลือบมองเฟิงถิง เห็นความเจ็บปวดในดวงตาของเธอ มองเข้าไปในดวงตาของเซี่ยหรั่นมีความรุนแรงและความโกรธมากกว่า เซี่ยหรั่นมองไปที่ชายตรงหน้าซึ่งเป็นพ่อของเธอ ยิ้มเยาะเย้ย เห็นได้ชัดว่าใบหน้าของเธอหลังจากที่ถูกเห้อโจ๋วฟานตบมาเมื่อคืน ตอนนี้มันยังเจ็บเล็กน้อย แต่ว่า ตอนนี้ เซี่ยจื่อหยวนก็ตบซ้ำอีกครั้งอย่างแรง แต่ก็ไม่เจ็บเลย และไม่รู้สึกเลยแม้แต่น้อย \"ฉัน อยาก เจอ ลูก ของ ฉัน! \" เซี่ยหรั่นมองที่ใบหน้าของคนที่รักตรงหน้า รอยยิ้มสวยงามดั่งดอกไม้ แต่คำพูดที่ออกมา กลับเหมือนหนามที่งอกออกมาจากใจคำพูดแต่ละคำ พูดมาได้อย่างไม่ยากเย็น \"ไม่ได้! \"  เซี่ยจื่อหยวนปฏิเสธโดยไม่ลังเล เหมือนกับว่าหัวใจถูกบีบด้วยท่อนแขนเหล็กอย่างแรง แต่เซี่ยหรั่นยังคงพยายามยิ้ม รอยยิ้มเย็นดั่งน้ำค้าง และสง่างามยิ่งนัก เพราะหลายปีที่ผ่านมา เธอรู้มานานแล้ว น้ำตาและความอ่อนแอของเธอ ต่อหน้า เซี่ยจื่อหยวนกับเฟิงถิง ไม่ได้ช่วยอะไรเลย มันจะทำให้พวกเขารู้สึกว่า เธอเป็นหมากรุกที่สามารถเล่นและทิ้งขว้างได้ \" ดีเลย ฉันจะบอกเห้อเทียนเหซียงกับเห้อโจ๋วฟานว่า ให้พวกเขาถอนทุนออกจากบริษัทเซี่ยซื่อ จากนั้นผ่านธนาคารเพื่อการลงทุน mk หาคนที่จะซื้อบริษัทเซี่ยซื่อ \" \"เซี่ยหรั่น! \"  เซี่ยจื่อหยวนตะโกน ใบหน้าที่หมองคล้ำสามารถหยดน้ำได้ \"เธอยังเป็นลูกสาวของฉันหรือไม่? \" ทางด้านเฟิงถิงที่ได้ยินคำพูดของเซี่ยหรั่นสีหน้าก็ซีดเซียว หากไม่มีบริษัทเซี่ยซื่อแล้ว ถ้าอย่างนั้นลูกชายของเธอก็จะไม่เหลืออะไรเลย ถ้าอย่างนั้นที่เธอลำบากทำมาหลายปี มันไม่ไร้ประโยชน์หรือ? เซี่ยหรั่นหันกลับมามอง เซี่ยจื่อหยวน จากนั้นก็ก้มหัวและยิ้ม หัวเราะออกมาทั้งน้ำตา เซี่ยจื่อหยวนกับเฟิงถิงมองเซี่ยหรั่นแค่คิดว่าเธอบ้าไปแล้ว ไม่ใช่เซี่ยหรั่นเมื่อเจ็ดปีก่อนที่ปล่อยให้พวกเขาทำร้ายอีก \"คุณพ่อ เจ็ดปีก่อนคุณทิ้งฉันไว้ตามลำพังในประเทศเดนมาร์ก หกปีที่ไม่เคยถามความเป็นอยู่ฉันเลย เวลานั้น คุณเคยคิดไหมว่ายังมีลูกสาวคนนี้? \"เซี่ยหรั่นมอง เซี่ยจื่อหยวน น้ำตาที่เอ่อในดวงตา บังคับให้ย้อนกลับไป เมื่อหนึ่งปีที่แล้วคุณรับฉันกลับมา ใช้ลูกของฉันเพื่อขู่บังคับให้ฉันแต่งงานกับเห้อโจ๋วฟาน เพื่อแลกกับความมั่นคงของบริษัทเซี่ยซื่อ คุณเคยคิดบ้างไหมว่าฉันเป็นลูกสาวของคุณ? \"