บทที่ 015 ฉันมีอาการนอนไม่หลับ

บทที่ 015 ฉันมีอาการนอนไม่หลับ สถานที่ที่ฉินโซ่วพาเซี่ยหรั่นไป มันเป็นร้านอาหารกลางแจ้งที่สูงที่สุดในเมืองฮุ้ยเป่ยทั้งสองมาถึงที่ร้านอาหาร และสั่งอาหาร ในไม่ช้า พนักงานเสิร์ฟก็เอาไวน์แดงหนึ่งขวดมาด้วยรินไวน์ให้พวกเขา ลมยามค่ำคืนพัดผ่าน นำพาลมเย็นๆ มาด้วย แม้ว่าเมืองฮุ้ยเป่ยจะเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิไม่นาน อากาศไม่หนาวมาก แต่ว่า เห็นเซี่ยหรั่นที่สวมเพียงเสื้อแขนยาวบางๆ เท่านั้นฉินโซ่วเดินไปที่ด้านข้างของเซี่ยหรั่นถอดชุดสูทออก ตั้งใจจะคลุมให้เธอ \"ไม่เป็นไร ฉันไม่หนาว! \" เซี่ยหรั่นปฏิเสธโดยทันที แต่เมื่อเธอพูดจบ เสื้อสูทของฉินโซ่วก็คลุมอยู่ที่ตัวเธอแล้ว เธอได้แค่ยิ้ม และพูดว่า \"ขอบคุณ\" \"เมื่อวานหยุด ไม่ได้พักผ่อนดีๆ หรือ? \"ฉินโซ่วกลับไปที่นั่งของตัวเอง มองเซี่ยหรั่นและถาม แม้ว่าเซี่ยหรั่นจะแต่งหน้าเบา ๆ ก็ไม่สามารถซ่อนความเหนื่อยล้าระหว่างคิ้วของเธอได้ ทำงานกับเซี่ยหรั่นเป็นเวลาหนึ่งปี แม้ว่าจะคุ้นเคยกับความบ้างานของเซี่ยหรั่นมานาน แต่เซี่ยหรั่นในวันนี้ มันเป็นความเหนื่อยล้าที่ไม่สามารถซ่อนเร้น และความเศร้าโศกที่อยู่ลึกเข้าไปในดวงตาของเธอจนไม่สามารถปกปิดได้ ในเวลานี้มันเอ่อล้น และเต็ม ราวกับว่ามันอาจล้นออกมาได้ตลอดเวลา มองดูแล้ว มันทำให้คนรู้สึกสงสาร เซี่ยหรั่นยิ้มฝืนๆ ยกแก้วไวน์ขึ้น จิบไวน์แดงไปคำหนึ่ง วางมันลง ดวงตาปิดลง ตอบอย่างแผ่วเบาว่า \"ฉันมีอาการนอนไม่หลับไม่เหนื่อยมากๆ หรือพึ่งพายานอนหลับ ฉันไม่สามารถนอนหลับได้\" คิ้วเข้มของฉินโซ่วขมวดเล็กน้อย เมื่อมองไปที่ดวงตาของเซี่ยหรั่นมีความแปลกใจเล็กน้อย รู้จักกันมาหนึ่งปี นอกจากเรื่องงานแล้วเซี่ยหรั่นไม่เคยพูดอะไรกับเขาเลย เธอยิ่งไม่เคยพูดเรื่องส่วนตัวของตัวเอง ดังนั้นฉินโซ่วก็คิดไม่ถึงเซี่ยหรั่นจะพูดคำเหล่านี้กับเขา น้ำเสียงนั้นเบามาก ก็ไม่ได้สนใจ มองไปที่ดวงตาของเซี่ยหรั่นไม่เพียงแต่น่าสงสารและประหลาดใจเท่านั้น แต่ยังเป็นทุกข์มากกว่า อะไรคือเหตุผล ทำให้สาวสวยคนนี้ ผู้หญิงที่ฉลาดและมีความสามารถ ต้องทนทุกข์ทรมานจากโรคนอนไม่หลับ รู้สึกถึงความเงียบของฉินโซ่วเซี่ยหรั่นก็เงยหน้าขึ้นทันที มองเขาด้วยรอยยิ้ม ร่าเริงสดใส \"ดังนั้น คุณอย่าคิดว่าฉันเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาที่ขยันขันแข็ง ฉันทำงานอย่างหนักเพื่อนอนหลับได้ดีเพียงไม่กี่ชั่วโมงในเวลากลางคืน \" ถูกเนรเทศออกจากตระกูลเซี่ย วินาทีที่เธอไม่เหลืออะไรในชีวิตนั้นเซี่ยหรั่นเข้าใจสิ่งหนึ่งอย่างชัดเจน ในโลกนี้ เธอไม่สามารถพึ่งพาใครได้เลย เธอสามารถพึ่งพาตนเองได้เท่านั้น เพราะว่าคนที่สามารถให้เธอได้ทั้งหมดพึ่งพาได้ ตายไปแล้ว และตายเพราะเธอ ดังนั้น เธอขยันทำงาน ทำงานอย่างหนัก หวังว่าวันหนึ่ง เธอไม่จำเป็นต้องพึ่งพาคนอื่นอีกต่อไป และไม่ต้องทนถูกคนอื่นคุกคามอีกต่อไป แต่ว่า ตอนนี้ เธอเป็นเพียงชิ้นหมากรุกที่ถูกคุกคามโดยคนอื่น ฉินโซ่วมองดูรอยยิ้มที่สดใสสวยงามของเซี่ยหรั่นพูดไม่ออกสักครู่ ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี \"คุณ ... ไม่มีแฟนเหรอ? \"ฉินโซ่วเชื่อว่าเซี่ยหรั่นน่าจะยังไม่มีแฟน แต่ว่า ด้วยคุณสมบัติที่เพียบพร้อมแบบเซี่ยหรั่นไม่น่าจะเป็นไปได้หากไม่มีแฟน ดังนั้น หลังจากเงียบไปสักครู่ เขาจึงถามคำถามนี้อย่างน่าสังเวช เซี่ยหรั่นปิดลงอีกครั้ง มุมปากกระตุกเล็กน้อย เมื่อเธอพยายามบอกความจริง โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น ดู เป็นหวังลี่เยว่โทรเข้ามา หวังลี่เยว่ไม่ค่อยโทรหาเธอเป็นการส่วนตัว หากมีเรื่องอะไร ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นคนดูแลของตระกูลเห้อโทรหาเธอ คราวนี้หวังลี่เยว่เป็นคนโทรหาเธอเอง คงจะต้องมีเรื่องสำคัญเร่งด่วน \"ขอโทษค่ะ ฉันรับโทรศัพท์สักครู่\"