บทที่ 017 คุณเซี่ย ฉันท้องแล้ว

บทที่ 017 คุณเซี่ย ฉันท้องแล้ว ในตอนนี้ เห้อซือหมิ้นเดินเข้ามาทันที ก็ดึงเซี่ยหรั่นที่กำลังโอบกอดหวังลี่เยว่ออก ชี้ไปที่จมูกของเธอด้วยความโกรธพูดว่า \"เซี่ยหรั่นเป็นเพราะเธอไม่ได้ทำหน้าที่ของภรรยาที่ดี คุณยังมีหน้าอยู่ที่นี่เพื่อปลอบแม่ของฉัน เธอละอายใจไหม \" การกระทำของเห้อซือหมิ้นนั้นกะทันหันเกินไป และมีความแข็งแกร่งมากเซี่ยหรั่นไม่ได้ป้องกัน ถอยหลังไปหลายก้าว ด้านหลังชนกับกำแพงโดยตรง เมื่อเธอยืนขึ้นยกหัวและมองที่เห้อซือหมิ้น มองเห็นร่างสูงที่เหมือนดั่งรูปหยกที่ด้านหลังของเห้อซือหมิ้น อานอี้เฉินกำลังสอดมือข้างหนึ่งในกระเป๋ากางเกง ไม่รีบไม่ร้อน เดินอย่างสบายอารมณ์เข้ามา ดวงตาชัดเจนดั่งแสงไฟ หากไม่ระวังจะทำให้คนหลงใหล ใบหน้าที่แหลมคมนั้นยังคงเฉยชาและเย็นชาโดยไม่มีอารมณ์ใด ๆ \"พี่สาว ฉันไม่ปลอบใจแม่ จะให้บอกคุณแม่ว่าโจ๋วฟานต้องมีปัญหาเหรอ? \" \"เธอ ... \" เห้อซือหมิ้นจ้องที่เซี่ยหรั่น พูดไม่ออกครู่หนึ่ง เธอคาดคิดไม่ถึงจริงๆเซี่ยหรั่นจะกล้าตอบโต้เธอ \"พอแล้ว! \" เห้อเทียนเหซียงพูดทันที \"หรั่นหรั่น ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอและโจ๋วฟานไม่ได้รับอนุญาตให้ไปอยู่ข้างนอกอีก จะต้องกลับมาที่คฤหาสน์ทุกวัน ต้องกลับบ้านทานอาหารค่ำ หากมีเรื่องอะไรไม่สามารถกลับได้ ต้องแจ้งให้แม่ของเธอทราบ \" \"ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว คุณพ่อ\" ในช่วงเวลานี้ เห้อโจ๋วฟานได้รับบาดเจ็บ คงจะไม่แตะต้องเธอ ตราบใดที่เห้อโจ๋วฟานไม่แตะต้องเธอ อยู่ที่ไหนก็เหมือนกัน ดังนั้นเซี่ยหรั่นจึงตอบตกลงเห้อเทียนเหซียงโดยไม่ลังเล และที่จริงแล้ว อย่างไรเธอก็ต้องตอบตกลงเห้อเทียนเหซียง .......... อาการบาดเจ็บของเห้อโจ๋วฟานไม่หนักมาก แต่ก็ไม่เบานัก นอกจากอาการบาดเจ็บภายนอกแล้ว ขาขวาของเขาที่แตกร้าว ซึ่งหมายความว่า เขาจะต้องใช้รถเข็นสองหรือสามเดือน รู้ว่าเห้อโจ๋วฟานไม่มีเรื่องใหญ่อะไร คนในตระกูลเห้อแต่ละคนล้วนมีความสำคัญ ดังนั้นนอกจากแม่บ้านบอดี้การ์ด ก็มีเซี่ยหรั่นที่อยู่โรงพยาบาลดูแลเห้อโจ๋วฟาน หลังจากที่ไม่ได้นอนหลับดีๆ ติดต่อกันมาหลายคืนเซี่ยหรั่นเหนื่อยจริงๆ นั่งอยู่บนโซฟา มองดูเห้อโจ๋วฟานที่ไม่เป็นอันตรายบนเตียงผู้ป่วย เปลือกตาของเซี่ยหรั่น เริ่มต่อสู้ กับความง่วงนอน รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเซี่ยหรั่นได้ปิดตาลง และหลับไปในที่สุด ข้างนอกประตูมีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งกำลังร้องไห้วิงวอน เซี่ยหรั่นขมวดคิ้ว ลืมตาขึ้นรู้สึกมึนๆ และเวียนหัว ตั้งใจฟัง ตัดสินใจได้ทันทีว่าเป็นเสียงใคร ลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ประตูห้องผู้ป่วย เปิดประตูแล้วมองดูเย่เช่นเช่นกำลังร้องไห้และขอร้องบอดี้การ์ดให้เธอเข้าไปในห้องผู้ป่วย เมื่อเห็นเซี่ยหรั่นที่ปรากฏต่อหน้าเย่เช่นเช่นไม่แม้แต่จะคิดอะไร ด้วยเสียงอันดังก็คุกเข่าต่อหน้าเซี่ยหรั่น เย่เช่นเช่นที่อยู่ตรงหน้าเห็นได้ชัดว่ากลับบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ามาแล้ว เครื่องสำอางที่หนาบนใบหน้านั้นหายไป เผยให้เห็นใบหน้าเล็กที่ขาวสะอาด แม้ว่าจะไม่ได้สวยระดับประเทศ แต่ก็ยังสวยอยู่ \"คุณคือภรรยาของเห้อโจ๋วฟาน ใช่ไหม?\"เย่เช่นเช่นคุกเข่าต่อหน้าเซี่ยหรั่นด้วยน้ำตาคลอ ลักษณะท่าทางดูมีเสน่ห์ แต่ว่าไม่มีความอ่อนน้อมถ่อมตนในน้ำเสียงแบบที่ตนเองเป็นผู้หญิงที่ไนท์คลับ เซี่ยหรั่นอดไม่ได้ที่จะยิ้ม ไม่เข้าใจความหมายของเย่เช่นเช่น ในขณะที่คุกเข่าต่อเธออย่างน่าสงสาร ในอีกทางหนึ่งก็ถามเธอตรงๆ ว่าใช่ภรรยาของเห้อโจ๋วฟานหรือไม่ ผู้หญิงสมัยนี้ ทำไมมันน่าสนใจจัง! \"ฉันไม่รู้จักคุณ และฉันไม่ต้องการรู้จักคุณ คุณไปเถอะ! \" จบคำพูดเซี่ยหรั่นก็หันหลังจะเข้าไปในห้องผู้ป่วย แต่ว่าเย่เช่นเช่นเอื้อมมือไปโอบกอดขาของเธอไว้ ให้เธอไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ \"คุณเซี่ย ฉันท้องแล้ว\"