ตอนที่19 XVII

วันรุ่งขึ้นหลังจากที่เมืองฟาลันถูกยึดคืนมาได้ เมืองก็กลับมาคึกคักมากกว่าเดิม ผู้เล่นทั้งหน้าใหม่และหน้าเก่าต่างพากันเข้าออกเมืองเป็นจำนวนนับไม่ถ้วน เศรษฐกิจภายในเมืองค่อยๆถูกฟื้นฟูขึ้นมาทีละน้อยๆ NPC ในเมืองต่างมีสีหน้ายิ้มแย้มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แต่กลับมีอยู่คนหนึ่งที่ความซึมเศร้ากำลังถามหา “เห้ออ...ชื่อติดโทษจนได้ เกือบได้ไปนอนเล่นในคุกแล้วสิเรา” ผมบ่นอุบอิบไปเรื่อย หลังจากเมื่อคืนที่เผากิลด์ของศัตรูจนไม่เหลือซากไป ผลของสกิลคงรุนแรงไปหน่อยเลยทำให้ผู้เล่นที่อยู่ในกิลด์บางส่วนถูกไฟคลอกจนตาย ส่งผลให้ชื่อของผมกลายเป็นสีแดงโชว์เด่นหลาขนาดนี้จนทำให้คนรอบข้างไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ผมซักคน พวกมันคงจะตายไปหลายสิบคนเลยทีเดียวถึงทำให้ผมเป็นแบบนี้ ก็ไม่คิดว่าพวกนั้นจะกากขนาดนั้นนี่ ช่วยไม่ได้ล่ะนะ แต่ด้วยที่ในตอนนี้ผมอยู่ชุดลำลองระดับ S สีดำที่กำลังปล่อยออร่าสีดำออกมาจากชุดด้วยผลของเอฟเฟคชุดตี +10 และบอกกับชื่อสีแดงแล้ว มันทำให้ผมดูน่ากลัวมากขึ้นไปกว่าเดิม ดูไม่น่าคบหาด้วยสุดๆเลยล่ะ ผมพลางเดินเล่นอยู่ในเมืองไปซักพัก ชาวเมืองส่วนใหญ่ก็ปรับตัวได้อย่างรวดเร็วรวมถึงผู้เล่นที่อยู่ในเมืองก็ต่างเรียนรู้อย่างรวดเร็ว และเริ่มตั้งปาร์ตี้ไปเก็บระดับกันมากมาย “รับตัวทำดาเมจหลัก 2 ตำแหน่ง ขอระดับ 650+ จุดเซฟหอคอยชั้นที่ 42 ค่า ” “รับแทงค์ลุยหุบเขาปีศาจดำ ขอระดับ 700+ ค๊าบบบ” “รับคนเพิ่ม 2 คน ลุยหอคอยตั้งแต่เริ่มแรก ขอระดับสูงๆไม่จำกัดหน้าที่จ้า” “รับตัวทำดาเมจหนักๆเพิ่ม 1 ตำแหน่ง สำรวจเหมืองแร่จ้า” . . บลาๆๆๆ “หอคอยยังงั้นหรอ รู้สึกจะถูกเพิ่มมาใหม่สินะ...” ผมเดินฝ่าฝูงชนไปเรื่อยๆ แต่ทางที่ผมเดินไปนั้นต่างมีแต่คนแหวกทางให้เดินอย่างไม่รู้ตัว อาจเป็นเพราะออร่าสีดำที่แผ่ออกมาจากชุด ส่งผลให้คนรอบข้างรู้สึกขนลุกอย่างบอกไม่ถูก หรือบางทีอาจจะเป็นเพราะชื่อติดโทษสีแดง ที่ทำให้ไม่มีใครกล้าเข้ามา ผมไม่สนใจสายตาต่างๆที่พุ่งมาหาผมด้วยความรู้สึกที่ต่างกัน และก้าวเดินต่อไป แต่แล้วจู่ๆกลับมีสาวน้อยหน้าใสสวมชุดคล้ายนักบวชที่ดูดีมีระดับกำลังเดินตรงเข้ามาหาผมด้วยแววตาที่มุ่งมั่นอย่างมากโดยไม่สนว่าผมจะน่ากลัวหรือไม่อย่างใด “โทษนะคะ คือ..ปาร์ตี้ของพวกหนูขาดสมาชิกอีกหนึ่งคนเพื่อไปร่วมสำรวจเหมืองแร่น่ะค่ะ คุณสนใจรึเปล่าคะ?” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเล็กๆชวนหน้าฟังพร้อมกับดวงตาอันใสแจ๋วที่รอคอยคำตอบอย่างคาดหวัง ผมอดแปลกใจไม่ได้ที่สาวน้อยตรงหน้ากล้าเข้ามาถามผมตรงๆโดยไม่กลัวผมแบบที่คนอื่นเขาเป็นกัน “สำรวจเหมืองแร่งั้นหรอ ก็น่าสนใจอยู่นะ แต่ทำไมถึงมาชวนคนนอกล่ะ” ผมถามกลับไปด้วยความสงสัย ปกติแล้วการสำรวจเหมืองแร่นั้นจะเป็นความลับของผู้เล่นที่พบประตูเหมืองแร่ลับ และจะบอกแค่คนในกลุ่มของตัวเองเท่านั้น หรือไม่ก็นำกุญแจเข้าเหมืองแร่ไปขายให้พวกกิลด์ต่างๆเพื่อโก่งราคาเอาไว้ เพราะในเหมืองแร่จะเต็มไปด้วยกองสมบัติ และไอเทมมากมายสุ่มดรอปออกมาให้ค้นหา แต่ความเสี่ยงของมันก็สูงเช่นกันเนื่องจากมันไม่มีระดับของเหมือนแร่บอก ถ้าโชคดีหน่อยอาจจะเจอระดับไม่สูงมาก แต่ถ้าโชคร้ายก็นรกเลยล่ะ แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ยิ่งระดับสูงของตอบแทนยิ่งสูงตาม มันจึงเป็นการลงทุนที่คุ้มจะเสี่ยง “คุณก็รู้ใช่ไหมว่าเงื่อนไขการเข้าเหมืองแร่ต้องมีผู้เล่นไม่เกิน 50 คน ทางกลุ่มผู้เล่นที่เป็นผู้ค้นพบเหมืองแร่นี้กำลังขาดคนพอดี และบังเอิญหัวหน้าปาร์ตี้ของพวกเรารู้จักกับคนกลุ่มนี้ พวกนั้นเลยเชิญกลุ่มพวกเราไปร่วมสำรวจด้วย และปาร์ตี้พวกเราก็ขาดตำทำดาเมจหนักๆอีกคนหนึ่งพอดี พอเห็นคุณดูท่าทางแข็งแกร่ง หนูก็เลยมาลองชวนดูค่ะ แล้วคำตอบว่าไงคะ?” เธออธิบายยาวพร้อมกับทำหน้าตาใสซื่อบริสุทธิ์ “อา ได้สิ ไปกันเลย” ผมตอบตกลงกับเธอไปโดยไม่คิดอะไรมาก เพราะไม่ได้มีแผนจะไปที่ไหนต่ออยู่แล้ว อีกทั้งยังเป็นโอกาสให้ผมได้กอบโกยเงินทองอีกด้วย ก็เสียไปกับการจัดการเมืองไปเยอะล่ะนะ สาวน้อยพาผมไปเจอกับสมาชิกที่เหลือเป็นชาย 3 หญิง 2 ถ้ารวมผมด้วยก็เป็นปาร์ตี้ย่อย 6 คน เหตุผลที่ตั้งเป็นปาร์ตี้ย่อยๆก็เพื่อง่ายต่อการสั่งการ และจัดระเบียบการรบ หัวหน้าปาร์ตี้ย่อยจะรับคำสั่งจากหัวหน้าปาร์ตี้ใหญ่อีกทีหนึ่ง แต่ละปาร์ตี้จะถูกแบ่งหน้าที่ของตัวเองอย่างชัดเจน “พี่ๆคะ หนูหาสมาชิกคนสุดท้ายได้แล้วค่ะ” สาวน้อยกล่าวทักเพื่อนร่วมปาร์ตี้ “เยี่ยมไปเลยนะจอย พวกพี่ยังหาคนที่ไว้ใจไม่ได้เลย แล้วไหนล่ะ คนที่ชวนเข้ามา” เป็นชายร่างโตเกราะหนาถือดาบเล่มหนาใหญ่เท่าตัวเอาไว้อยู่ข้างกายพูดขึ้นมา “นี่ค่ะพี่ซิค” จอยพูดพร้อมผายมือมาที่ผม ทุกคนต่างตกใจตาโตเมื่อเห็นสมาชิกคนสุดท้าย ชุดที่ขาดวิ่นสีดำม่วง มีออร่าความตายจากชุดแผ่ออกมาอ่อนๆ อีกทั้งชื่อบนหัวยังติดโทษ PK เป็นสีแดงอีก ดูยังไงก็ไม่น่าจะเป็นคนที่ไว้ใจได้ สามาชิกในปาร์ตี้ต่างหันมาทำสีหน้าใส่จอยสาวน้อยที่เป็นคนชวนผมกันอย่างพร้อมเพรียง “ยัยบ้า นี่เธอชวนใครมาเนี่ย เราต้องการคนที่ไว้ใจได้มาร่วมกับเราไม่ใช่หรือไง!” ซิคโวยวายขึ้นมา “ก็หนูไม่มีทางเลือกนี่นา ไปชวนใครก็มีแต่พวกหวังโก่งค่าตอบแทนทั้งนั้นอ่ะ แต่คุณคนนี้เขาตอบตกลงโดยไม่ถามเรื่องค่าตอบแทนอะไรเลยนะ แล้วก็ดูท่าทางแข็งแกร่งด้วย หนูก็เลยชวนมา แหะๆ” จอยพูดด้วยน้ำเสียงที่เชื่อมั่นเป็นที่สุด พร้อมกับใช้มือเกาหัวยิ้มแห้งๆใส่พวกพี่ๆในปาร์ตี้ “แต่เขามีชื่อเป็นสีแดงนะ คงไปฆ่าผู้เล่นคนอื่นมาแหงเลย แบบนี้เราจะไว้ใจเขาได้งั้นหรอ?” นักเวทย์หนุ่มพูดขึ้นมา “ใช่แล้วล่ะ ดีไม่ดีเขาอาจจะฆ่าพวกเราแล้วฮุบสมบัติทั้งหมดไปเองก็ได้นะ!” หนุ่มร่างสูงถือโล่พูดเสริม “แต่ว่า....” จอยพยายามจะพูดโน้มน้าวแต่ก็ยากที่จะปฏิเสธไม่ได้ว่าทั้งหมดที่พวกพี่ของเธอพูดล้วนเกิดขึ้นมาได้จริง “ถ้ามันลำบากใจขนาดนั้น ฉันไปก็ได้.....” ผมพูดเสียงเรียบพร้อมเดินหันหลังออกไปจากวงล้อม แต่ก็ต้องหยุดเท้าเอาไว้ เมื่อมีเสียงหนึ่งพูดขัดผมเอาไว้ก่อน “เดี๋ยวก่อนค่ะ! ขอเวลาพวกเราซักครู่นะคะ...” สาวสวยดาบคู่เอ่ยห้ามผมก่อนที่จะหันไปคุยกับพวกของตัวเองต่อ “นี่ ฟังนะทุกคน พวกเรากำลังเดือดร้อนกันไม่ใช่รึไง นี่ก็ใกล้เวลารวมตัวกันแล้วถ้ายังหาคนเพิ่มไม่ได้พวกนั้นจะตัดเราออกทันทีนะ แล้วเราจะเสียโอกาสนี้ไปจนเสียใจไปตลอดชีวิตแน่ ถึงแม้ว่าชายคนนี้จะเป็นผู้เล่นชื่อแดงที่อาจจะหักหลังเราทีหลัง แต่ถ้าเป็นแบบนั้นขึ้นมาจริงๆ พวกนายก็ช่วยกันสู้สิ จะงอมืองอเท้าให้เขามาฆ่ารึไง แต่ถ้าเขาเป็นคนดีจริงๆเหมือนที่จอยบอก นั้นก็ถือว่าเราโชคดีไป ฉันพูดถูกไหม?” ทุกคนยืนนื่งซักพักพลางใช้ความคิดของตัวเองตัดสินใจ ‘พูดซะไม่กล้าเข้าร่วมเลยแฮะ...’ ผมได้แต่คิดในใจพลางมองพวกเขาคุยกัน และไม่นานพวกนั้นก็ตกลงกันได้ “เอาล่ะ ก่อนอื่นเลยผมต้องขอโทษด้วยกับเรื่องก่อนหน้านี้ ผมซิคนะครับเป็นหัวหน้าปาร์ตี้ พวกเราตัดสินใจแล้วว่าจะรับคุณเข้าร่วมปาร์ตี้ ขอความกรุณาด้วย!” เป็นซิคที่เป็นคนเข้ามาทักทายอย่างเป็นมิตรแม้ว่าในใจจะรู้สึกหวั่นๆก็ตาม พวกเขาแนะนำตัวกันพอหอมปากหอมคอจากนั้นจึงชวนผมเข้าร่วมปาร์ตี้ด้วย สมาชิกปาร์ตี้ ซิค(หัวหน้า) LV.679 เพลตัน LV.676 จอย LV.673 ลูดี้ LV.678 เซอิน LV.681 ภาคิน LV.801 ทันทีที่พวกเขาเห็นระดับของผมก็ตื่นตกใจกันยกใหญ่ แต่ด้วยมารยาททางสังคมพวกเขาจึงไม่อยากพูด หรือถามอะไรผมมากนัก จากนั้นพวกเราทั้ง 6 คน ก็มารอหน้าเหมืองแร่ตามแผนที่ที่ได้รับมาจากหัวหน้าปาร์ตี้ใหญ่ เมื่อมาถึงที่นี่เต็มไปด้วยผู้เล่นมากหน้าหลายตาประมาณ 50 คน ตามเงื่อนไขของการลงเหมืองแร่ แต่ละคนล้วนสวมชุดดูดีมีราคา แต่ระดับเฉลี่ยของผู้เล่นที่อยู่ที่นี่แค่ 650 เท่านั้น ซึ่งค่อนข้างต่ำเลยทีเดียว “จะไหวกันรึเปล่าเนี่ย....คลาส 8 ไม่มีซักคน คลาส7 ก็มีไม่กี่คน ขอให้ระดับเหมืองแร่ไม่สูงมากก็แล้วกันนะ ไม่งั้นคงเละแน่ๆ....” ผมพูดพึมพำกับตัวเอง และเล็งเห็นถึงความเป็นมือใหม่ในการสำรวจครั้งนี้ เพราะหากใครตายข้างในเหมืองแร่จะไม่สามารถกลับเข้าไปได้อีก ยกเว้นจะได้รับการชุบชีวิตไม่ว่าจะด้วยวิธีการใด แต่หากผู้เล่นตายทั้งหมดเหมืองแร่จะหายไปทันที ถ้าเป็นแบบนั้นจะทำให้เสียโอกาสที่จะกอบโกยกองสมบัติไป “ทุกคนฟังทางนี้…!!” เสียงตะโกนของชายผู้หนึ่งที่ขึ้นไปบนแท่นหินเพื่อให้ทุกคนได้เห็นหน้าตา “อย่างที่ทุกคนทราบกันว่ากลุ่มของพวกเราเป็นผู้ค้นพบเหมืองแร่แห่งนี้ และทางเราก็ขอถือสิทธินี้เป็นผู้นำในการสำรวจครั้งนี้ด้วย ขอให้ทุกปาร์ตี้เชื่อฟังคำสั่งของพวกเราด้วย ใครมีปัญหาอะไรมั้ย?” “เรื่องของค่าตอบแทนจะแบ่งยังไงครับ!” เสียงหนึ่งตะโกนขึ้นมาท่ามกลางฝูงชน “เป็นคำถามที่ดี เรื่องค่าตอบแทนเราจะแบ่งเท่ากันทุกคน ส่วนคนไหนที่ตายไปก่อนจะไม่มีสิทธิเรียกร้องอะไรทั้งนั้น เพราะฉะนั้น ห้ามตายอย่างเด็ดขาด!” เขาพูดปลุกใจเล็กน้อย \"แล้วก็ขอให้หัวหน้าปาร์ตี้ทุกกลุ่มคอยรับคำสั่งจากเราด้วย เราจะแบ่งหน้าที่ให้อย่างชัดเจน แล้วเราจะเคลียร์เหมืองแร่แห่งนีไปด้วยกัน พวกเราลุย!\" “โอ้วววว....!” \"ได้เวลาแล้ว พวกเรา ลุยย...!\" \"จะรวยกันแล้วโว้ย...!\" \"เฮ้....!\" “เหอะๆ แบ่งเท่ากันหมดงั้นหรอ เป็นคนดีซะเหลือเกินนะ” ผมพูดยิ้มอยู่ภายใต้ผ้าปิดปาก พลางมองเจ้าหัวหน้ากลุ่มที่มีท่าทีไม่น่าไว้วางใจสุดๆ ก่อนที่จะเดินตามกันเข้าไปข้างในเหมืองแร่พร้อมกับผู้เล่นคนอื่นๆ