สหายคนเเรก

“ที่นี่ที่ไหนกันเนี่ย…” ทันทีที่ธิดามังกรก้าวออกมาจากมิติลี้ลับรอบตัวของเธอคือป่าลึกที่แม้แต่แสงก็ยังส่องไปไม่ถึงรอบตัวเธอจึงมีแต่ความมืดมิด เเกรก!!!! เสียงสัตว์ร้ายดังก้องคำรามไปทั่วผืนป่าเมื่อรับรู้ได้ถึงผู้บุกรุกที่เข้ามาในอาณาเขตของมันไม่นานตรงหน้าของธิดามังกรก็คือ สัตว์อสูรมีรูปร่างหน้าตาเหมือนเสือโคร่งตัวทั้งตัวของมันปกคลุมไปด้วยสายฟ้า ท้องฟ้ารอบตัวก็พลันมืดมิด อสูรเสือโคร่งคํารามใส่ผู้บุกรุกของมันทันที “เเมวงั้นเหรอ น่ารักจัง…”เมื่ออยู่ต่อหน้าธิดามังกรอสูรเสือโคร่งตรงหน้าก็เป็นได้เพียงแค่ลูกแมวน้อยต่อหน้านางเท่านั้น อสูรเสือโคร่งพุ่งกระโจนเข้าใส่ศัตรูธิดามังกรเห็นดังนั้นก็มีสีหน้าที่มืดครึ้มลง เป็นแค่ลูกแมวมาต่อกรมังกรอย่างข้าต้องอบรมสั่งสอนซะหน่อยแล้ว ธิดามังกรแผ่พลังสีทองออกมาจากร่างพลังนั้นกลายเป็นมังกรสีทองขนาดใหญ่ผืนป่าที่เคยมืดมิดก็เต็มไปด้วยแสงสีทองเจิดจ้าจนแสบตา อสูรเสือโคร่งเห็นดังนั้นก็หยุดลงขาทั้งสองข้าง ขาของมันสั่นเป็นเจ้าเข้าเปรียบกับมังกรผู้ยิ่งใหญ่ตัวมันคงเป็นไม่ได้แม้แต่ผงเศษเล็บ มันรีบหมอบกราบทำความเคารพทันที ขนทั่วร่างของมันลุกชันจนแทบจะหลุดร่วงออกมาด้วยความกลัว ที่ได้กระทำการเสียมารยาทต่อเทพมังกรเข้าแค่โดนนางสะบัดมือทีมันก็ตายไปเป็นหมื่นครั้งแล้ว “ต้องให้คนอย่างข้าสำแดงพลังอสูรตัวจ้อยอย่างเจ้าถึงยอมเชื่อฟัง ไม่ได้เรื่องเลย” ธิดามังกรเก็บพลังของตัวเองลงแสงสีทองก็ค่อยๆดับลง ผืนป่าก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมที่เปลี่ยนไปคงมีแต่อสูรเสือโคร่งผู้ปกครองผืนป่าแห่งนี้กำลังหมอบหน้ากับพื้นกำลังสั่นด้วยความกลัวต่อได้แต่ดรุนีน้อยบอบบาง “เจ้าพาข้าออกไปจากป่านี้ทีข้าไม่ชอบบรรยากาศเงียบแบบนี้ ไม่สนุกเลยสักนิด” อสูรเสือโคร่งพยักหน้ารับทราบมันเชิญให้ธิดามังกรขึ้นมานั่งขี่หลังของมัน ทันทีที่ธิดามังกรมานั่งบนหลังของอสูรเสือโคร่งมันแทบจะหลั่งน้ำตาออกมาด้วยความปลื้มปิติ ได้เป็นพาหะนะของมังกรผู้แสนยิ่งใหญ่นับเป็นเกียรติของมันเหลือเกิน อสูรเสือโคร่งวิ่งออกไปด้วยความเร็วอย่างเหลือเชื่อมันวิ่งลัดเลาะผ่านป่าเมื่อออกมาได้เรื่อยๆแสงก็เริ่มส่องลงมาถึงไม่กี่นาที อสูรเสือโคร่งก็วิ่งมาถึงชายป่ามันให้ธิดามังกรลงจากหลังของมัน “ออกจากป่ามาแล้วสินะ อ่าา..ที่นี่ช่างสวยจริงๆ” เมื่อเจอแสงสว่างธิดามังกรจึงได้เห็นวิวทิวทัศน์รอบตัวข้างหน้าเป็นทุ่งหญ้าสีเขียวขจีไกลสุดลูกหูลูกตาท้องฟ้าสดใส ไม่เหมือนกับในมิติที่บนเพดานมิติจะถูกประดับตกแต่งไปด้วยมุกราตรีจำนวนมากมายมหาศาลให้ส่งแสงเหมือนกับดวงดาวบนท้องฟ้า แต่การมาเจอท้องฟ้าสว่างสดใสแบบนี้มันก็ให้ความรู้สึกดีไปอีกแบบ “ขอบใจเจ้ามาก” ธิดามังกรลูบหัวอสูรเสือโคร่งด้วยความเอ็นดูแม้ตอนแรกจะทำตัวไม่น่ารักเท่าไหร่ก็เถอะ อสูรเสือโคร่งเอาตัวคลอเคลียที่ธิดามังกรไปมาด้วยความน่ารักน่าเอ็นดูไม่เหลือมาดอสูรเสือโคร่งผู้ปกครองป่าแห่งนี้อีกต่อไป หลังจากร่ำลาอสูรเสือโคร่งแล้วธิดามังกรก็เหาะขึ้นไปบนท้องฟ้าสัมผัสกับสายลมปะทะหน้าและหมู่เมฆมากมายเหมือนกับที่ในตำราบอกไม่มีผิด เธอเหาะไปมาบนท้องฟ้าด้วยความสุขสันต์ จนเธอเห็นเมืองเมืองนึงด้านล่าง “นั่นเมืองมนุษย์นี่มันต้องน่าสนใจมากแน่ๆ” ธิดามังกรความนึกสนุกเธอจึงร่อนลงมา แปลงร่างกายตัวเองให้เป็นมนุษย์ผู้หญิงธรรมดาและเดินเข้าเมืองไป ภายในเมืองเต็มไปไปด้วยความคึกคักผู้คนมากมายเดินผ่านกันไปมา ร้านรวงต่างๆมากมายเปิดเต็มสองข้างทาง เสียงพ่อค้าตะโกนนำเสนอสินค้าของตัวเองเรียกความสนใจให้กับธิดามังกรมาก ภายในร้านมีของแปลกตามากมายที่เธอไม่เคยเห็นธิดามังกรเดินดูสินค้าในร้านทุกร้านไปมาอย่างสนุกสนานจนกลิ่นหอมบางอย่างลอยมาปะทะจมูกของเธอ ธิดามังกรหันไปมองที่มาของกลิ่นนั้นนั่นก็คือถังหูลู่ สีสันของมันน่ากินมากธิดามังกรที่ชื่นชอบของหวานเป็นชีวิตจิตใจก็อดน้ำลายไหลกับมันไม่ได้ “แม่นางผู้งดงามลองชิมถังหูลู่ของข้าดูสิรับรองเป็นที่หนึ่งในใต้หล้า” ธิดามังกรรีบหยิบทั้งคู่อยู่ที่พ่อค้ายื่นมาให้และกินกันอย่างเอร็ดอร่อย ว้าววว...สิ่งนี้มันช่างอร่อยมากเธอไม่เคยกินของที่อร่อยขนาดนี้มาก่อน แป๊บเดียวถังหูลู่ 1 ไม้ก็หมดไปธิดามังกรก็เลยไปหยิบมากินอีกไม้แล้วก็อีกไม้จนหมดไป 10 ไม้ธิดามังกรจึงยิ้มออกมาอยากมีความสุขเต็มเปี่ยม “แม่นางอย่าเพิ่งไปจ่ายเงินค่าถังหูลู่ก่อน” พอเห็นธิดามังกรทำท่าทางจะเดินออกไปพ่อค้าเขาก็รีบเรียกนางให้มาจ่ายเงินค่าถังหูลู่ก่อนนางกินไปเยอะขนาดนี้จะไม่จ่ายเงินได้ยังไง “เงินคืออะไร..” พ่อค้าเห็นธิดามังกรงงกับสิ่งที่เรียกว่าเงิน ลูกค้าคนนั้นอยากจะร้องไห้ในใจใครที่ไหนจะไม่รู้จักเงินกัน กินเสร็จแล้วจะชักดาบงั้นหรอ\" “คุณหนูอย่าแกล้งกันอย่างนี้สิขอรับ ท่านกินถังหูลู่ของผมไปตั้งมากมายจะไม่จ่ายเงินให้ผมเลยแล้วผมจะทำยังไงล่ะ” ธิดามังกรก็ยังคงงงต่อไปก็เธอไม่รู้จักเจ้าสิ่งที่เรียกว่าเงินนี่มันมีหน้าตาเป็นยังไงแล้วเธอจะให้เขาไปได้ยังไง พ่อค้าเห็นท่าทางของที่ธิดามังกรที่ไม่มีท่าทีจะยอมจ่ายเงินกับเขา ก็เริ่มชักสีหน้าเสียงของเขาก็เริ่มแข็งกระด้างขึ้นมา “คุณหนูถ้าท่านไม่มีเงินก็อย่ามากินสินค้าของข้าสิ หากท่านไม่จ่ายเงินข้าจะลากท่านไปอำเภอ” แผงขายถังหูลู่ของพ่อค้าคนนั้นก็เริ่มมีคนมามุงดูกันด้วยความสนุกสนาน “แล้วอำเภอคืออะไรเหรอ” พ่อค้ากับคิดว่าธิดามังกรเริ่มกวนประสาท สีหน้าของเขาบิดเบี้ยวไปมาเขาเดินเข้าหาธิดามังกรเตรียมลากไปอำเภอ แต่อยู่ๆมือเล็กๆของดรุณีคนหนึ่งก็มาขวางพ่อค้าคนนั้นเอาไว้ “หากท่านไม่ว่าอะไรข้าจะเป็นคนจ่ายค่าถังหูลู่ของท่านเอง” ดรุณีคนนั้นยื่นถุงนึงเล็กๆให้กับพ่อค้าถังหูลู่เมื่อเขารับถุงเงินมาแล้วเปิดดูสีหน้าของเขาก็กลับมายิ้มแย้มตามเดิม “ขอบคุณคุณหนูมากพี่ใจดีจ่ายเงินแทนแม่นางคนนั้น ส่วนท่านจะไปที่ไหนก็รีบไปอย่ามาให้ข้าเห็นหน้าอีก” พ่อค้าถังหูลู่คนนั้นไล่ธิดามังกรไปด้วยสีหน้ารังเกียจขั้นสุด ดรุณีคนนั้นทำท่าทางจะเดินจากไปธิดามังกรจึงเดินเข้าไปหา “เจ้าสิ่งที่ให้ชายคนนั้นไปนั่นคือเงินอย่างนั้นหรอ” ดรุนีคนนั้นหันมามองธิดามังกรด้วยสีหน้าที่ตกตะลึงหรือว่าเเม่นางคนนี้จะไม่รู้จักเงินจริงๆ “นี่ท่าน ไม่รู้จักเงินจริงๆเหรอท่านไปอยู่ที่ไหนมาถึงไม่เคยใช้เงินมาก่อน” ธิดามังกรพยักหน้าตอนอยู่ในมิติลี้ลับเพียงแค่เธอเอ่ยปากไม่ว่ามันจะหายากแค่ไหนก็จะมีคนเอามาให้เธอถึงที่ไม่เห็นจำเป็นต้องใช้ไอ้สิ่งที่เรียกว่าเงินมานั้นเลย ดรุณีคนนั้นถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยใจ แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจธิดามังกรออกมาคนประเภทไหนกันเนี่ยแม้แต่เงินก็ยังไม่รู้จัก “ตอนที่ข้าอยู่ที่บ้านไม่มีสิ่งที่เรียกว่าเงินถ้าต้องการอะไรก็เพียงบอกคนรับใช้เขาก็จะหามาให้ข้าหมด” ดรุณีฟังสิ่งที่ธิดามังกรเล่าก็พลันเข้าใจทันทีเพื่อเธอคนนี้คงจะเป็นลูกคนใหญ่คนโตเก็บตัวอยู่แต่ในบ้านจึงไม่เคยใช้เงินมาก่อนเป็นเเน่ ดรุณีคนนั้นหยิบเงินขึ้นมาให้ธิดามังกรดู “สิ่งนี้เขาเรียกว่าเงินเวลาที่เราต้องการอะไรเราจะเอาสิ่งนี้ไปแลกเปลี่ยนมา มันจึงมีความสำคัญมากเงินมีหลายค่า อันนี้เรียกว่าเงินทองแดงมีค่าน้อยที่สุด 100 เงินทองแดงสามารถแลกได้ 1 ตำลึงเงินและ 100 ตำลึงเงินสามารถแลกได้ 1 ตำลึงทอง” ดรุณีควักเงิน 1 ตําลึงเงินมาให้ธิดามังกรดูแต่ตัวเธอนั้นไม่มีเงินตำลึงทองเพราะมันมีค่ามาก ธิดามังกรมองเจ้าก้อนที่อยู่บนมือของดรุณีคนนั้น เจ้าหญิงพวกนี้มันมีค่ามากขนาดนั้นเชียวในมิติเล่นลับของเธอมีมันเป็นภูเขาแทบไม่มีค่าอะไรเลย รู้สึกว่าก้อนที่มีสีทองจะมีค่ามากที่สุดในโลกมนุษย์แต่ในมิติของเธอพวกมันแทบไม่ต่างอะไรกับก้อนหินธรรมดา “เห...เจ้าก้อนหินพวกนี้มีค่ามากขนาดนี้เชียวที่บ้านค่ามีตั้งเยอะแยะข้าจะเอามาให้เจ้าดีไหม” ดรุณียิ้มอย่างอ่อนโยนดูท่าทางสตรีตรงหน้าจะเป็นลูกของคนชั้นสูงสักอย่างที่เธอคิดจริงที่บ้านถึงมีเงินมากมายแต่กลับไม่รู้จักเงิน “ท่านไม่ต้องเอามันมาให้ข้าหรอกเพียงท่านกลับบ้านไปเอาเงินมาท่านก็สามารถซื้อทุกสิ่งที่อยู่ในตลาดได้แล้ว” ธิดามังกรเห็นในดวงตาของมนุษย์คนนั้นไม่มีความโลภเลยสักนิด จึงรู้สึกถูกใจสตรีตรงหน้า “เธอเป็นคนดีจริงๆ เธอมีนามว่าอะไรหรอข้าจะได้จำไว้” “ข้าชื่อหยางไห่หลิน”