นกกระเรียนบาดเจ็บ

ตงเหม่ยพุ่งตัวเข้าหวังจะตบใบหน้าของไห่หลิน ชั่วพริบตานั้นธิดามังกรที่เดินตามไห่หลินมาตลอดก็ออกมาจับมือตงเหม่ยเอาไว้ “เจ้าเป็นใครอย่ามาขวางข้านะ” ตงเหม่ยรู้สึกตื่นตะลึงกับความงามของธิดามังกร ยิ่งมีหญิงสาวที่งดงามกว่าตนโผล่หน้ามาความโกรธของตงเหมยก็ยิ่งพุ่งพล่าน เธอพยายามแกะข้อมือของตัวเองออกมาแต่มือนั้นแข็งเหมือนกับคีมเหล็กไม่ว่าแกะยังไงก็แกะไม่ออกแถมธิดามังกรยังเพิ่มแรงบีบจนตงเหม่ยรู้สึกเจ็บจนสีหน้าบิดเบี้ยว ข้อมือของเธอจะหักอยู่แล้ว “คิดจะทำร้ายเพื่อนของข้า ต้องโดนนี่” เพี้ยะ!!!! เสียงตบหน้าฉากใหญ่ดังสนั่นไปทั่วแรงของธิดามังกรไม่อาจดูถูกได้เพียงแค่ตบทีเดียวตงเหม่ยก็เลือดกบปากล้มลงไปกับพื้น “กรี๊ด!!!! ลูกเเม่” ฮูหยินที่เดินออกมาเห็นลูกสาวสุดที่รักของตนโดนตบจนล้มลงไปกองกับพื้นเธอรีบเข้าไปดูอาการลูกสาวของตัวเองและชี้หน้าไปที่ธิดามังกรด้วยสายตาอาฆาตแค้น “จะ..เจ้าทำลูกข้าก็ต้องชดใช้ในสิ่งที่เจ้าทำไป” ไห่หลินเห็นรู้ว่าธิดามังกรทำไปเพราะต้องการปกป้องเธอ จึงเดินออกมาแก้ต่างให้กับธิดามังกร “เเม่รอง ข้าขออภัยแทนสหายของข้าด้วยนางไม่ได้ตั้งใจ” “เจ้าโกหก!!!” ฮูหยินรองเลี้ยงดูตงเหม่ยมานี่หรือจะไม่รู้นิสัยลูกสาวตัวเองแต่ให้ตายยังไงเธอก็ต้องเอาเรื่องคนที่มาทำร้ายลูกสาวตัวเองให้ได้ “นี่มันเกิดอะไรขึ้น” นายท่านหยางเดินออกมาจากห้องหนังสือฮูหยินรองเห็นดังนั้นก็รีบวิ่งไปกอดขาในท่านแล้วร้องห่มร้องไห้เป็นการใหญ่ “ท่านพี่ นังผู้หญิงคนนั้นมันมาทำร้ายตงเหม่ย” นายท่านหยางมองไปที่ตงเหม่ยที่นอนหมดสติอยู่บนพื้นแก้มข้างซ้ายของนางบวมแดงปากของนางก็เต็มไปด้วยเลือด สีหน้าของนายท่านหยางก็มืดครึ้มลง แล้วมองไปที่หญิงแปลกหน้าที่อยู่ข้างหลังไห่หลิน “ไห่หลินอธิบายเรื่องทั้งหมดให้พ่อฟังว่านี้มันเกิดอะไรขึ้น” ฮูหยินรองมองไปที่ไห่หลินด้วยสายตาชิงชัง เธอเกลียดเด็กคนนี้ยิ่งนัก ใบหน้าของนางช่างเหมือนกับมารดาที่น่ารังเกียจแม้ตายไปแล้วก็ยังทิ้งมารหัวขนไว้คอยแย่งความรักกับลูกสาวของเธออีก “ท่านพ่อลูกมารอพบท่านพ่ออยู่ที่หน้าห้องหนังสือ อยู่ๆตงเหม่ยก็ออกมาแล้วพุ่งเข้ามาหวังจะทำร้ายพวกลูกที่นางทำไปเพราะต้องการป้องกันตัวเอง” ไห่หลินอธิบายไปตามความจริง “โกหก!! นางทำร้ายลูกข้าจนเป็นแบบนี้แล้วยังมาหาว่านางต้องการจะทำร้ายเจ้าได้ยังไง” “พอก่อน ใครก็ได้พาตัวคุณหนูใหญ่ไปที่ห้องแล้วเชิญหมอมารักษาด้วย” นายท่านใช่ว่าจะไม่รู้นิสัยของตงเหม่ย คราวนี้นางคงไปหาเรื่องก่อนจริงๆอย่างที่ให่หลินว่า ฮูหยินรองเห็นนายท่านอยากดูไม่มีท่าทีจะเอาเรื่องคนที่ทำร้ายลูกสาวของเธอเธอมองภาพลูกสาวสุดที่รักของเธอถูกคนใช้หามออกไปความโกรธมากมายสูงเป็นภูเขา นางพุ่งเข้าไปหวังจะบีบคอที่บังอาจทำร้ายลูกสาวของเธอให้ตายคามือ ไห่หลินเห็นฮูหยินรองพุ่งตัวเข้าไปหาธิดามังกรเธอก็เอาตัวเข้าปกป้องธิดามังกรแม้ตัวเองจะกลัวจนตัวสั่น ธิดามังกรเห็นอย่างนั้นสายตาของเธอก็เต็มไปด้วยความซาบซึ้ง “ฮูหยินรองหยุดนะ!!!!” นายท่านหยางเห็นฮูหยินรองกำลังเข้าไปทำร้ายลูกสาวสุดที่รักก็ตะโกนออกมาด้วยใบหน้าที่โกรธเกรี้ยว ฮูหยินรองหยุดทันทีที่ได้ยินเสียงตะโกนของผู้เป็นสามี เธอมองไปที่นายท่านอย่าด้วยแววตาตัดพ้อแต่นายท่านหยางไม่สนใจรีบเข้าไปหาไห่หลินเพื่อดูว่าเธอไม่ได้รับอันตรายใดๆ ท่าทีเช่นนี้แสดงให้เห็นว่าไห่หลินสำคัญต่อในท่านหยางมากขนาดไหน “ฮูหยินรองรีบกลับดูตงเหม่ย ส่วนเรื่องคนที่ทำร้ายนางข้าจะเป็นคนสอบสวนเอง” ฮูหยินรองท่าทีปกป้องของนายท่านหยางแล้วก็รู้ได้ว่านายท่านคงเพียงสอบถามเล็กๆน้อยๆแล้วก็ปล่อยตัวทั้งสองกลับไป เมื่อผู้เป็นใหญ่ในบ้านเอ่ยปากปกป้องขนาดนี้แล้วนางจะทำอะไรได้จึงต้องเก็บความแค้นดั่งไฟสุมเดินกลับเรือนไปดูแลลูกสาว “ข้าต้องขอโทษท่านแทนคนในบ้านของข้าด้วยนะ” ไห่หลินพาธิดามังกรมาที่เรือนรับรองและขอโทษขอโพยเธอยกใหญ่ “ไม่เป็นไรหรอก เจ้าเองเถอะมีพี่สาวนิสัยอย่างนี้คงลำบากน่าดู” ไห่หลินยิ้มตั้งแต่ไหนแต่ไรมาพี่สาวอิจฉาริษยาเธอมาโดยตลอดที่ได้รับความรักจากท่านพี่และท่านพ่อ นางจึงถูกตงเหม่ยกลั้นแกล้งมาตลอดแต่โชคดีที่นางมีท่านพ่อกับท่านพี่คอยปกป้อง เมื่อเติบโตขึ้นไห่หลินจึงสามารถรับมือกับความอารมณ์ร้ายของตงเหม่ยได้เป็นอย่างดี “ไม่เป็นไรหรอก ท่านดูซิว่ามีอะไรขาดเหลืออีกไหมคะจะได้สั่งให้คนมาเอามาให้” “เราสองคนเพิ่งจะเจอกันเป็นครั้งแรก ทำไมเจ้าถึงช่วยข้าขนาดนี้” “ไม่รู้สิข้าคงรู้สึกถูกชะตากับท่านมั้ง แล้วข้าก็คงไม่อาจทนเห็นท่านเดินอยู่ข้างนอกคนเดียวได้จนกว่าคนที่บ้านของท่านจะมารับท่านก็พักอยู่ที่นี่ก่อนเถอะ” ไห่หลินพูดออกไปเรื่อยๆจนดูเหมือนเธอจะนึกอะไรขึ้นมาได้ “จริงสิ!! ข้านี่เเย่จังอยู่คุยกับท่านมาตั้งนานก็ยังไม่รู้จักชื่อของท่านเลย” “ซิ่วอิง..นั่นคือนามของข้า” ทันทีธิดามังกรเอ่ยนามของตัวเองออกมา ท้องฟ้าก็พลันแปรปรวนจากฟ้าที่เคยสดใสอยู่ๆก็มีเมฆครึ้มและฝนฟ้าคะนองดังไปทั่ว ว่ากันว่านามของมังกรนั้นมักจะมีพลังสถิตอยู่เพียงแค่ท่านเอ่ยเอื้อนออกมาก็ทำให้ฟ้าดินสั่นไหวได้แล้ว “แย่จังพักนี้อากาศจะแปรปรวนบ่อยขึ้นทุกที งั้นเจ้าก็ไปพักเถอะค่ะไม่รบกวนแล้ว” ไห่หลินเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาที่ไม่มีพลังใดๆจึงไม่อาจสัมผัสได้ถึงพลังที่แผ่กระจายอยู่รอบๆตัวธิดามังกร จึงมองเห็นเป็นเพียงว่าแค่ฟ้าอากาศแปรปรวนเท่านั้น “ไห่หลิน เจ้าเป็นมนุษย์คนแรกที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเรา ข้าได้มอบนามของข้าให้กับเจ้าแล้วพลังแห่งมังกรนี้จะปกป้องเจ้าจากอันตรายทั้งปวง” ธิดามังกรอาศัยอยู่ในจวนตระกูลหยางอย่างสงบสุขวันๆเธอก็มีแต่กินนอนว่างๆก็เดินออกไปเที่ยวเล่นกับไห่หลิน ทำให้ทั้งสองกลายเป็นเพื่อนสนิทกันในเวลาอันสั้น “ไห่หลิน วันนี้เราไปที่น้ำตกสวนสวรรค์กันได้ยินว่าที่นั้นสวยงามมากเหมือนกับสรวงสวรรค์เลยล่ะ” ทุกวันธิดามังกรจะมาชวนไห่หลินออกไปเที่ยวเล่นข้างนอก ตอนแรกเธอยืนยันที่จะให้พาผู้ติดตามไปด้วยแต่ธิดามังกรไม่ต้องการ เธอสำแดงวิชาเหาะเหินโดยบอกว่านั่นคือวรยุทธ พาไห่หลินไปท่องเที่ยวสถานที่สวยงามต่างๆมากมาย ไห่หลินก็เป็นเพียงคุณหนูในห้องหอ น้อยครั้งที่จะออกจากจวนไปไหนไกล พอธิดามังกรพาไปเที่ยวเล่นได้เห็นป่าและภูเขามากมายเธอจึงรู้สึกชอบและติดตามธิดามังกรออกไปด้วยทุกครั้ง คราวนี้ธิดามังกรเหาะเหินพาให่หลินไปที่น้ำตกสรวงสวรรค์ น้ำตกขนาดใหญ่รอบข้างเต็มไปด้วยต้นไม้ใบหญ้าที่เขียวขจีและทุ่งดอกไม้ดูแล้วเรากับสรวงสวรรค์อย่างที่เขากล่าวอ้าง จนไห่หลินอดหยุดชื่นชมไม่ได้ บนสรวงสวรรค์จะมีสถานที่งดงามแบบนี้มากมายหรือเปล่านะ ธิดามังกรเเละไห่หลินนั่งชื่นชมวิวทิวทัศน์ของน้ำตกสรวงสวรรค์นี้แต่อยู่ๆทั้งสองก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างกำลังเดินออกมาจากในป่า ธิดามังกรให้ไห่หลินมาหลบข้างหลังตัวเองทันทีจนเมื่อเสียงนั้นเดินเข้ามาใกล้ พวกเธอก็ได้ยินเสียงเหมือนมีอะไรบางอย่างหล่นลงพื้น ตุบบ...ร่างของนกกระเรียนสีขาวล้มลงออกมาจากป่าขนสีขาวบริสุทธิ์ราวหิมะของมันนั้นเต็มไปด้วยเลือดดูแล้วนกกระเรียนตัวนี้น่าจะได้รับบาดเจ็บมา “นั่นมันนกกระเรียนนี่ดูเหมือนมันจะได้รับบาดเจ็บมา” “อย่าเข้าไปใกล้มันนะ” ธิดามังกรเลยห้ามไห่หลินเอาไว้ แม้รูปร่างภายนอกของมันจะเป็นนกกระเรียนธรรมดาแต่ด้วยดวงตามังกรเธอรับรู้ได้ว่านก กระเรียนตัวนั้นไม่ธรรมดา “ถึงจะเป็นเเค่นกกระเรียนแต่นั่นก็คือหนึ่งชีวิตไม่ว่ายังไงเราก็ต้องช่วยมัน” ไห่หลินไม่สนใจธิดามังกรเธอเข้าไปดูอาการของนกกระเรียนตัวนั้นด้วยความเป็นห่วง ก็พบว่านกกระเรียนตัวนั้นได้รับบาดเจ็บไปทั่วทั้งตัวปีกที่แสนงดงามของมันหักจนไม่เหลือสภาพดี ไห่หลินเห็นดังนั้นก็อดรู้สึกสงสารไม่ได้ เธอสละเสื้อคลุมราคาแพงของตัวเองมาคุมร่างนกกระเรียนผู้น่าสงสารตัวนั้นแล้วค่อยๆอุ้มมันขึ้นมาอย่างเบามือที่สุด “ท่านพาข้างกลับได้ไหมข้าจะตามหมอมารักษานกกระเรียนตัวนี้” ธิดามังกรถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายเอาเถอะ ถ้านกกระเรียนตัวนั้นมีท่าทีจะทำร้ายไห่หลินเธอเคยจัดการมันก็แล้วกัน จากนั้นไห่หลินก้อาแต่รบเร้าธิดามังกรให้พานกกระเรียนตัวนี้ไปรักษาเพราะเจ้านกกระเรียนบ้าตัวนั้นตัวเดียวธิดามังกรยังไม่ทันได้นั่งชื่นชมความงามของน้ำตกสวรรค์ก็ต้องหอบหิ้วไห่หลินเเละนกกระเรียนกลับมาที่จวน เมื่อถึงจวนไห่หลินก็เชิญท่านหมอมารักษานกกระเรียนตัวนั้นทันที ท่านหมอถึงกับร้องไห้ออกมาในใจตัวเขาเป็นหมอที่มีชื่อเสียงโด่งดังกลับถูกเชิญให้มารักษานกกระเรียนตัวหนึ่งซะได้ เพราะเป็นสัตว์จึงไม่สามารถจัดยาให้ได้จึงได้แต่ใส่ยาภายนอกและพันผ้าพันแผลให้ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับพลังใจของนกกระเรียนตัวนั้นแล้ว ไห่หลินค่อยเปลี่ยนผ้าพันเเผลให้นกกระเรียนตัวน้อยอย่างเบามือที่สุด นกกระเรียนตัวนั้นค่อยๆรู้สึกตัวมันใช้ดวงตาใสเเจ๋วจ้องมองไห่หลินไม่หยุด “รู้สึกตัวแล้วหรอเจ้าตัวเล็ก ข้ากำลังทายาเเละเปลี่ยนผ้าพันเเผลอยู่นิ่งๆไว้นะ” ไห่หลินพูดกับนกกระเรียนตัวนั้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน เหมือนกับว่านก กระเรียนตัวนั้นเข้าใจในสิ่งที่ไห่หลินมันยอมอยู่นิ่งๆให้ไห่หลินทำอะไรได้สะดวก “เด็กดี..” ไห่หลินลูบหัวนกกระเรียนเบาๆ จากนั้นดูเหมือนเธอจะนึกอะไรได้ “จริงด้วยเจ้าคงจะหิวมากสินะเดี๋ยวข้าไปหาปลาสดๆมาให้เจ้ากินนะ” ไห่หลินวิ่งออกไปที่ครัวเพื่อหาปลาสดๆมาให้เจ้านกกระเรียนกินปล่อยให้ ธิดามังกรอยู่กับนกกระเรียนตัวนั้นตามลำพัง ทันทีที่ไห่หลินเดินออกจากห้องมังกรก็ลืมตาต้องบอกการเรียนตัวนั้นเขม็ง นกกระเรียนตัวนั้นเงยหน้าดวงตาสีทองเปล่งประกายสบกับดวงตาของธิดามังกร “เจ้าเป็นใครกันแน่แล้วเหตุใดถึงได้รับบาดเจ็บถึงเพียงนี้”