คู่หมั้นคู่หมาย

นกกระเรียนตัวนั้นสบตาที่ทรงอำนาจของธิดามังกรแล้ว มันสัมผัสได้ว่าตัวตนของหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้านี้ต้องไม่ธรรมดาแน่นอนจึงใช้พลังสื่อสารผ่านจิตให้ธิดามังกรรับรู้ “ตัวข้านั้นคือเทพนกกระเรียนบนสรวงสวรรค์ แต่ตัวข้าช่างโชคร้ายถูกเทพตนหนึ่งที่ไม่ชอบหน้าใส่ร้ายจนถูกขับไล่ลงจากสวรรค์ แต่เทพตนนั้นก็ยังไม่ยอมรามือเขาได้ไปร่วมมือกับเหล่าสัตว์อสูรมาไล่ล่าจนได้รับบาดเจ็บและมาพบกับพวกท่าน” เทพนกกระเรียนตอนนี้อ่อนแอจนแทบไม่แตกต่างกับนกกระเรียนธรรมดาเพียงแค่ใช้พลังจิตสื่อสารก็ถึงกับทำให้เขาเหนื่อยอ่อนเกือบหมดแรงเลยทีเดียว ธิดามังกรส่งพลังไปที่ดวงตาเพื่อดูร่างที่แท้จริงของนกกระเรียนตัวนั้นก็พบว่าเป็นจริงดั่งที่นกกระเรียนนั้นพูด นกกระเรียนตัวนั้นได้รับบาดเจ็บไปทั่วทั้งร่างโดยเฉพาะแกนพลังภายในได้รับบาดเจ็บสาหัส หมอบนโลกมนุษย์ธรรมดาคงไม่อาจรักษาพลังปราณภายในของนกกระเรียนตัวนี้ได้แน่ ธิดามังกรยื่นมือออกมาเธอส่งพลังเข้าไปในร่างของเทพนกกระเรียนพลังของ ธิดามังกรค่อยๆเชื่อมเส้นพลังปราณที่ขาดสะบั้นของเทพนกกระเรียน เทพนกกระเรียนสัมผัสถึงพลังสายหนึงที่เข้ามาในร่างกายจากนั้นเขาก็รู้สึกได้ว่าพลังปราณของตนนั้นลื่นไหลขึ้นมาก นกกระเรียนตัวนั้นธิดามังกรด้วยแววตาที่ซาบซึ้ง “ตัวข้าต้องขอขอบคุณท่านผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตหากคราวนี้ข้ารอดชีวิตไปได้จะไม่มีวันลืมบุญคุณของท่านเลย” ธิดามังกรกับส่ายหัว “คนที่เจ้าควรตอบแทนคือหญิงนางนั้นต่างหาก นางเป็นคนพาเจ้ามาที่นี่และเป็นคนเชิญหมอมารักษาเจ้าที่ข้าช่วยเจ้าเพราะไม่อยากให้ความพยายามของนางต้องสูญเปล่า” “แต่ทั้งที่ท่านรู้ตัวจริงของข้าแต่ก็ยังช่วยฟื้นฟูแกนพลังให้ข้า ดังนั้นข้าขอถือว่าท่านเป็นผู้มีพระคุณของข้าด้วยเช่นกัน ขอบพระคุณจริงๆ” ธิดามังกรฟังกระแสจิตครั้งสุดท้ายของนกกระสาก่อนที่มันจะหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน เธอยิ้มออกมาเทพนกกระเรียนเล็กๆอย่างเจ้ากล้าถือว่าข้าเป็นผู้มีพระคุณเชียว หากเจ้ารู้ตัวจริงของข้ากลัวจะตกใจจนขนร่วงมากกว่า หลังได้รับการรักษาและมีพลังของธิดามังกรแอบช่วยนิดหน่อย เเผลของเทพนกกระเรียนก็หายสนิทไห่หลินพยายามปล่อยมันจับเข้าไปในป่าเเต่มันยังคงดื้อดึงบินกลับมาที่จวนไม่ยอมจากไปไหนจนกว่าจะได้ตอบเเทนบุญคุณ ไห่หลินเห็นนกกระเรียนไม่ยอมจากไปไหนนางเองก็รู้สึกเอ็นดูเจ้านกกระเรียนตัวนี้จึงตัดสินใจเลี้ยงนกกระเรียนตัวนี้ไว้ เทพนกกระเรียนในร่างนกกระเรียนธรรมดาคอยติดตามไห่หลินไปทุกที่ ดังนั้นทุกครั้งที่ธิดามังกรพาไห่หลินออกไปเที่ยวก็จะมีนกกระเรียนติดสอยห้อยตามไปด้วยทุกครั้ง “ทำไมเจ้าไม่เผยร่างเซียนให้ไห่หลินรู้ล่ะ เเบบนั้นเจ้าจะได้พูดคุยกับนางได้” ธิดามังกรเเละเทพนกกระเรียนนอนพักผ่อนอยู่ในทุ่งที่เต็มไปด้วยดอกไม้บานสะพรั่งดูงดงามจับใจ “ไม่ได้หรอกขอรับ เเม้ตอนนี้ข้าหายดีเเล้วเเต่เทพตนนั้นยังไม่หยุดไล่ล่าข้า กลัวว่าถ้าเปิดเผยตัวออกไปจะทำให้ท่านผู้มีพระคุณเป็นอันตราย” “ชั่งเจ้าเถอะ..นั้นมันไม่ใช่เรื่องของข้าเจ้าจะทำอะไรก็ตามสบาย” “ขอบคุณที่ท่านที่ไม่บอกเรื่องข้าให้ผู้มีพระคุณรู้” “นั้นไม่ใช่หน้าที่ของข้าสักหน่อย” พูดจบธิดามังกรก็หยิบขนมหวานในตะกร้าขึ้นมากินอย่างเอร็ดอร่อยอาหารของมนุษย์นี่รสชาติดีจริงๆ ไม่นานไห่หลินก็เดินกลับมาพร้อมกับดอกไม้เต็มตะกร้า “นี่ดูสิ..มีดอกไม้สวยๆเต็มไปหมด ข้าทำมงกุฎดอกไม้ให้เจ้าด้วย” ไห่หลินหยิบมงกุฎดอกไม้ขึ้นมาใส่ให้ธิดามังกร ใบหน้าที่งดงามล่มฟ้าดินมีดอกไม้มาตกเเต่งยิ่งส่งเสริมงดงามขึ้นไปอีกเหมือนกับนางฟ้าบนสวงสวรรค์ก็ไม่ปาน “ท่านงามมากเลย” ไห่หลินมองธิดามังกรอย่างหลงใหลตั้งเเต่เกิดมาเธอยังไม่เคนเจอใครที่งดงามเเบบนี้มาก่อนเลย “ขอบคุณนะ” ธิดามังกรลูบมงกุฎดอกไม้บนหัว ธิดามังกรผู้ยิ่งใหญ่ชั่วชีวิตนี้ผู้คนมากมายต่างมอบของขวัญล้ำค่ามีค่าควรเมืองมากมายให้นาง ทั้งหมดล้วนต้องการสานสัมพันธ์เพื่ออำนาจและความรุ่งเรือง แต่มงกุฎดอกไม้เล็กๆที่แทบไม่มีค่างวดอะไรเลยเธอกลับรู้สึกถึงความจริงใจของไห่หลินที่มีให้เธอ “ข้ายังทำอีกอันมาให้เจ้าด้วยนะ กระเรียนน้อย” ไห่หลินหยิบมงกุฎดอกไม้เล็กๆมาใส่ให้นกกระเรียนอีกอันนึง โธ่..ข้าน้อยเป็นผู้ชายนะแต่เทพนกกระเรียนก็รู้สึกอบอุ่นหัวใจไม่ได้ไม่เคยมีใครทำอะไรให้กับเขาแบบนี้เลย ถึงเขาจะอยู่ในร่างของนกกระเรียนเป็นเพียงสัตว์เลี้ยงของนางแต่ไห่หลินก็คอยดูแลเขา ปฎิบัติกับเขาเสมือนสหายคนนึง “ไห่หลินทำไมเจ้าไม่ตั้งชื่อให้นกกระเรียนตัวนี้ด้วยล่ะ เอาแต่เรียกว่ากระเรียนน้อยอยู่ได้ ตัวมันไม่เห็นจะน้อยเลยสักนิด” ธิดามังกรเห็นไห่หลินเอาแต่เรียกเทพนกกระเรียนว่ากระเรียนน้อยอยู่ได้ ฟังแล้วมันเเปลกๆยังไงก็ไม่รู้ “จริงด้วยถ้ายังไม่ได้ตั้งชื่อให้เจ้ากระเรียนน้อยเลย” นกกระเรียนตัวนั้นพยักหน้าไปมาเหมือนกับมันรับรู้ว่าตั้งชื่อให้มันสักที มันไม่อยากถูกเรียกว่ากระเรียนน้อยแล้ว “อืมมม..ชื่ออะไรดีหน่าา” ไห่หลินพยายามคิดชื่อให้นกกระเรียน เธอมองไปที่ขนสีขาวบริสุทธิ์ของนกกระเรียนตัวนั้น “เสี่ยวไป๋...เป็นยังไง” เทพนกกระเรียนนิ่งอึ้งไป ธิดามังกรหัวเราะออกมาเสียงดัง ชื่อมันช่างน่ารักน่าชังเหลือเกินดูเหมือนว่าไห่หลินจะชอบชื่อนี้มากดังนั้นเทพนกกระเรียนจึงมีชื่อที่แสนไพเราะว่า เสี่ยวไป๋ ฟังแล้วเทพนกกระเรียนได้แต่หัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก พวกเขานั่งพูดคุยหัวเราะอยู่ท่ามกลางทุ่งดอกไม้บรรยากาศโดยรอบอบอวนไปด้วยความสุข เมื่อไห่หลินกลับมาที่จวนนายท่านหยางก็เธอเข้าไปหาที่ห้องหนังสือ ไห่หลินเดินตามพ่อบ้านมาที่ห้องหนังสือพ่อบ้านเข้าไปในห้องไม่นานก็เชิญคุณหนูเข้าไป ทันทีที่ไห่หลินเข้าไปในห้องเธอก็พบว่าในห้องไม่ได้มีเพียงท่านพ่อแต่มีผู้ชายอีกคนนึงยืนอยู่ด้วย “คารวะท่านพ่อ คารวะคุณชายจาง” คุณชายจางในชุดบัณฑิตสีฟ้าเข้าคารวะตอบ ใบหน้าหล่อเหลาประดับรอยยิ้มอยู่ตลอด เขามองไห่หลินด้วยสายตาที่อ่อนโยน “ที่พ่อเรียกลูกมาในวันนี้พ่อเห็นว่าลูกถึงวัยที่ต้องออกเรือนแล้วจึงเรียกลูกมาหารือเรื่องการจัดงานแต่งงานของลูกกับคุณชายจาง” ไห่หลินได้ยินแล้วก็นิ่งเงียบไปเหมือนกับกำลังใช้ความคิดอะไรบางอย่าง นายท่านหยางเห็นลูกสาวเงียบไปจึงเอ่ยถามออกไป “ทำไมหรือลูกรังเกียจคุณชายจาง” คุณชายจางยังคงมีรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้าแต่แววตาของเขาหม่นหมองลงไปแวบนึง “ไม่ใช่หรอกค่ะท่านพ่อลูกกับคุณชายตาก็เติบโตกันมาตั้งแต่เด็ก ลูกจะรังเกียจเขาได้อย่างไรเพียงแต่ลูกรู้สึกตกใจที่รู้ว่าจะต้องจากท่านพ่อไป หากไม่มีลูกแล้วใครจะดูแลท่านพ่อ” นายท่านหยางตอนแรกก็ลุ้นว่าลูกสาวจะไม่ยอมแต่ง ที่ไหนได้นางเพียงเป็นห่วงเขากลัวไม่มีคนดูแลก็หัวเราะออกมาเสียงดัง “ฮ่าๆๆ พ่อรู้ว่าลูกยังคงเป็นห่วงพ่อและพี่แต่ถึงอย่างไรสักวันลูกก็ต้องออกเรือนและจากพ่อไป พ่อคงไม่อาจรั้งลูกให้อยู่กับพ่อตลอดไปได้หรอก” นายท่าน หยางยิ้มออกมาที่ลูกสาวของตัวเองยังห่วงใยตัวเอง “หากน้องไห่หลินไม่ได้รู้สึกรังเกียจพี่จะให้ท่านพ่อท่านแม่มาสู่ขอน้องเร็วๆนี้” คุณชายจางพูดด้วยรอยยิ้มสีหน้าเต็มไปด้วยความสุข ไห่หลินเพียงก้มหน้าลงไม่ได้พูดคุยอะไรอีกทุกคนในห้องจึงคิดว่านางกำลังเขินอาย นายท่านหยางจึงหัวเราะและเดินออกมาตบบ่าผู้ที่จะมาเป็นว่าที่ลูกเขยของตน “นางคงกำลังเขินอายเรื่องแบบนี้จะให้สตรีในห้องหอพูดออกมาตรงๆได้อย่างไรอีกไม่นานพวกเราก็จะเป็นทองแผ่นเดียวกันแล้วหลินเอ๋อร์ลูกเองก็กลับห้องไปเตรียมตัวเป็นเจ้าสาวได้เลย “เจ้าค่ะ ท่านพ่อ” คุณชายจางมองไห่หลินเดินจากไปเขายิ้มกว้างจนแทบจะฉีกไปถึงหู เขาหลงรักหลินเอ๋อร์มาตั้งแต่เด็ก เพียงรู้ว่าจะได้แต่งงานกับหญิงที่ตนรักเขาก็ดีใจมาก ขณะที่ทุกคนในจวนกำลังดีใจที่คุณหนูกำลังจะออกเรือนไปแต่อีกฟากหนึ่งของจวนภายในเรือนเต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องและเสียงขว้างปาสิ่งของจนแม้แต่สาวใช้ยังต้องพยายามหลบเลี่ยงที่จะเดินผ่านเรือนหลังนี้ “กรี๊ดดดด!!!! ไห่หลินทำไมเจ้าไม่ไปตายไปซะคุณชายจางจะได้เป็นของข้าเพียงเพราะเกิดจากฮูหยินเอกก็ได้หมั้นหมายกับคุณชายจางโดยที่ไม่ต้องทำอะไร ทำไมๆๆ” หยางตงเหม่ยทรุดตัวลงไปนั่งร้องไห้กับพื้น ฮูหยินรองเห็นบุตรสาวของตัวเองต้องมองคนที่ตนรักไปแต่งงานกับคนอื่นก็รู้สึกเสียใจที่ตนเองเป็นเพียงฮูหยินรองทำให้ลูกสาวของตนดูต่ำต้อยในสายตาคนนอก หากไม่มีลูกของนางผู้หญิงคนนั้นลูกสาวของเธอก็จะเป็นบุตรสาวเพียงคนเดียวของตระกูลและได้แต่งงานกับคุณชายจาง หยางไห่หลินเจ้าทำให้ลูกสาวของข้าต้องทนทุกข์หากเจ้าไม่ตายเธอไม่ขอเป็นคนอีกต่อไป ยิ่งใกล้ถึงวันออกเรือนมากเท่าไหร่ ทุกคนในจวนก็ดูยุ่งวุ่นวายกันมาก ไห่หลินเองก็ต้องเร่งมือปักผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวของตัวเอง สำหรับสตรีที่กำลังออกเรือนนางจะต้องเป็นคนปักผ้าคลุมหน้าด้วยตนเองโดยปกติผู้เป็นมารดาจะให้บุตรสาวของตนเริ่มปักผ้าตั้งแต่อายุได้ 12 เเต่มารดาของไห่หลินจากไปตั้งแต่นางยังเป็นเด็ก พอใกล้ถึงเวลาแต่งงานนางจึงต้องมานั่งปักผ้าเองลวดลายบนผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวเลยไม่ซับซ้อนเป็นเพียงรูปดอกไม้ธรรมดาดูเรียบง่าย ยิ่งใกล้ถึงวันแต่งงานมากเท่าไหร่เทพนกกระเรียนก็ยิ่งรู้สึกโศกเศร้ามากเท่านั้น เทพนกกระเรียนเองก็ไม่รู้ว่าตนเองเป็นอะไรเพียงแค่นึกว่าผู้มีพระคุณของตนต้องแต่งงานออกเรือนไปหัวใจของเทพนกกระเรียนก็รู้สึกเจ็บปวด เทพนกกระเรียนมองไห่หลินที่นั่งปักผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวทั้งวันทั้งคืน ภายในห้องมีเพียงแสงเทียนให้แสงสว่าง ไห่หลินยังคงนั่งปักผ้าต่อไปแม้มันจะดึกมากแล้วก็ตามเพราะงานแต่งงานที่ใกล้เข้ามาทำให้ไห่หลินต้องยิ่งเร่งมือ โอ๊ยย!!! เลือดสีแดงไหลออกมาจากนิ้วมือเล็กๆของไห่หลินหลายวันมานี้เพราะต้องเร่งปักผ้านางจึงถูกเข็มแทงหลายครั้ง ไห่หลินหยิบผ้าเช็ดหน้าของตนมาเช็ดเลือดบนนิ้วมือและลงมือที่จะปักเเต่เทพนกกระเรียนก็เอาหัวของตนมาถูแขนของไห่หลินด้วยความห่วงใย “เสี่ยวไป๋ ข้าไม่เป็นอะไรหรอก” ไห่หลินสัมผัสได้ถึงความห่วงใยของเสี่ยวไป๋ เธอลูบหัวนกกระเรียนด้วยความรักใคร่นั่งถอนหายใจและวางผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวที่ถูกปักไปได้ครึ่งหนึ่ง ไห่หลินเห็นว่าในห้องนี้มีเพียงนกกระเรียนน้อยนางจึงพูดระบายความรู้สึกของตัวเองออกมาให้นกกระเรียนน้อยได้ฟัง “เจ้ารู้ไหม นกกระเรียนน้อยข้ารู้สึกอิจฉาเจ้านัก เจ้าสามารถโบยบินไปที่ต่างๆในโลกนี้ได้ อีกไม่นานข้าก็จะแต่งงานแล้ว อยู่บ้านเชื่อฟังบิดา ออกเรือน เชื่อฟังสามี ข้าคงไม่อาจออกไปเที่ยวเล่นกับเจ้าได้อีก เพียงแค่คิดว่าข้าต้องจากครอบครัวและพวกเจ้าไปข้าก็รู้สึกเศร้า” ไห่หลินมองผ้าคลุมหน้าสีแดงในมือตน ยิ่งใกล้เวลาแต่งงานมากขึ้นเท่าไหร่นางก็ยิ่งรู้สึกกลัว นางรักที่จะได้ออกไปท่องเที่ยวในสถานที่ต่างๆมีอีกหลายที่ที่นางอยากจะไป เมื่อแต่งงานไปก็ต้องเชื่อฟังสามี หากสิ้นสามีก็ต้องเชื่อฟังบุตรชาย เหมือนดั่งกับกรงขังที่ทั้งชีวิตนี้เธอก็ไม่อาจเป็นอิสระจากมันได้ดังนั้นสิ่งที่พวกนั้นก็เป็นเเค่เพียงความฝันที่ไม่อาจเป็นจริง เทพนกกระเรียนมองเห็นน้ำตาใสๆไหลออกมาจากดวงตาคู่งามของนางหัวใจของเขาก็รู้สึกเจ็บปวดเหมือนกับมีมีดมากรีด เขาอยากแปลงร่างเป็นมนุษย์และเช็ดน้ำตาให้กับผู้มีพระคุณเหลือเกินแต่เพราะกลัวผู้มีพระคุณจะตกใจจึงใช้ร่างนกกระเรียนของตนถูไถไปมาเพื่อปลอบใจและตัดสินใจที่จะทำอะไรสักอย่างเพื่อช่วยเหลือผู้มีพระคุณ