งานเเต่งสีเลือด

“ข้าต้องการล้มเลิกงานแต่งงานของท่านผู้มีพระคุณ” พรวด!!!! ธิดามังกรที่กำลังนั่งจิบชายามบ่ายถึงกับพ่นน้ำชาออกมาจนหมดเมื่อเทพกระเรียนต้องการที่จะล้มเลิกงานแต่งงานของไห่หลิน “เจ้าบ้าไปแล้วเหรอ การที่เทพยื่นมือเข้าไปยุ่งเรื่องของมนุษย์มันผิดกฎสวรรค์แถมเจ้าเองตอนนี้ก็เป็นแค่นกกระเรียนธรรมดาจะทำอะไรได้” “ตะ..เเต่ข้าเห็นท่านผู้มีพระคุณดูไม่มีความสุขเลย วันทั้งวันเอาแต่นั่งปักผ้าสีแดงอันนั้นนิ้วของนางก็ถูกเข็มทิ่มจนเจ็บไปหมด” “ยังไงก็ไม่ได้ แม้ข้าจะไม่เห็นด้ายแดงระหว่างไห่หลินกับคุณชายคนนั้นแต่จิตใจของชายผู้นั้นดีไม่เลว เเถมเขายังมีใจผู้มีพระคุณของเจ้าคงไม่ปล่อยให้ผู้มีพระคุณของเจ้าต้องลำบากหรอก ชีวิตของมนุษย์นั้นแสนสั้นหากเทียบกับเทพอย่างพวกเขา สิ่งใดที่สามารถทำให้นางมีความสุขได้ก็จงมีความสุขไป เพราะอย่างนั้นธิดามังกรจึงไม่คัดค้านการแต่งงานของไห่หลิน “ตะ..เเต่” “เสี่ยวไป๋!!!” แต่เทพนกกระเรียนดูเหมือนจะไม่ล้มเลิกความคิดงั้นง่ายๆจนธิดามังกรต้องสำแดงพลังหนึ่งส่วนพันออกมาข่มขู่ ที่เธอไม่คิดจะช่วยเหลือไห่หลินเพราะว่ามันคือลิขิตสวรรค์มีหรือเทพนกกระเรียนตัวเล็กๆจะขัดขวางได้ ดีไม่ดีอาจถูกสวรรค์ลงทัณฑ์ได้ พลังของสายเลือดมังกรแม้จะเป็นเพียงแค่หนึ่งส่วนพันแต่ก็ทำให้เทพนกกระเรียนตัวเล็กๆตัวสั่นเป็นเจ้าเข้า มันถึงได้ตระหนักว่าบุคคลที่อยู่ตรงหน้ามันนั้นมีเบื้องหลังที่ยิ่งใหญ่เกินกว่าที่เทพนกกระเรียนตัวเล็กๆอย่างมันจะต่อกรได้ จึงได้แต่คอตกกลับไปเฝ้าผู้มีพระคุณของมันต่ออย่างโศกเศร้า วันเวลาผ่านไปในที่สุดวันแต่งงานของไห่หลินก็มาถึง ทั่วทั้งจวนถูกประดับประดาไปด้วยผ้าแพรสีแดงและโคมไฟมงคล อีกไม่นานก็จะถึงเกี้ยวเจ้าบ่าวจะมารับเจ้าสาว ธิดามังกรถูกเรียกให้มาพูดคุยในฐานะเพื่อนเจ้าสาว เพื่อให้เจ้าสาวลดความตื่นเต้นลง ภายในเรือนของไห่หลินประดับประดาไปด้วยข้าวของสีแดงบรรยากาศเต็มไปด้วยความมงคล ไห่หลินในชุดเเต่งงานสีแดงกับมงกุฎสีทอง คิ้วงามถูกวาดให้เรียวและโค้งเหมือนคันศร ดวงตากลมโตกับฝีปากเล็กๆสีแดงสดด้วยชาดทาปาก จากดรุณีน้อยไร้เดียงสากลายเป็นโฉมงาม ทุกอย่างถูกจัดเตรียมอย่างเรียบร้อย แต่แทนที่เจ้าสาวจะยินดีในวันสำคัญที่สุดในชีวิต ใบหน้าของไห่หลินกลับเต็มไปด้วยความกลัดกลุ้ม “ไห่หลินทำไมเจ้าทำหน้างอแบบนั้นนี่วันแต่งงานของเจ้านะ” “ข้าแค่กังวลเกี่ยวกับอนาคตของตัวเอง หลังจากที่ข้าแต่งงานไปแล้วข้าคงไม่สามารถออกไปเที่ยวเล่นกับเจ้าได้อีกและข้าก็จะไม่ได้เจอกับท่านพ่อ ท่านพี่อีก” น้ำตาใสๆไหลออกมาจากดวงตาคู่งาม นางไม่อยากแต่งงานออกไปเลย นางกลัวว่าตนเองจะไม่ได้เจอกับครอบครัวที่รักอีกแล้วจะต้องจากธิดามังกรกับเสี่ยวไป๋ไป “เจ้ารักคุณชายจางหรือเปล่า” ไห่หลินถึงกับหน้าแดงที่ธิดามังกรถามอะไรตรงๆแบบนี้ “คุณชายจางกับข้าเติบโตมาด้วยกันสำหรับข้าแล้วเขาเปรียบเสมือนพี่ชาย ข้าแต่งงานกับเขาก็เหมือนกับแต่งงานกับพี่ชายถึงจะรู้สึกแปลกๆไปบ้างแต่ก็ไม่ได้รังเกียจเขา” ไห่หลินยังคงร้องไห้ต่อไปเรื่อยๆ “เจ้าอย่าร้องไห้สิเดี๋ยวใบหน้าสวยๆก็เละเทะหมด หากเจ้าไม่อยากแต่งงานข้าจะพาเจ้าหนีไปเองเป็นอย่างไร” เพียงไห่หลินพูดมาคำเดียวธิดามังกรก็จะพาไห่หลินหนีไปทันที ตลอดหลายวันมานี้ตอนที่ไห่หลินกำลังเตรียมตัวเป็นเจ้าสาวไม่มีเวลาไปเที่ยวเล่นกับธิดามังกร เธอรู้สึกเหงามาก หากไห่หลินไม่ต้องการจะแต่งงานเธอจะพาไห่หลินไปท่องเที่ยวกับเธอในโลกมนุษย์หากเบื่อแล้วเธอก็จะพาไห่หลินกลับมิติเร้นลับ แต่ไห่หลินเพียงส่ายหัวปฏิเสธข้อเสนอของธิดามังกร “ขอบคุณเจ้ามาก แต่ข้าคงไปกับเจ้าไม่ได้บุตรที่ดีคือการกตัญญูต่อบิดามารดาหากข้าหนีไปกับเจ้าแล้วท่านจะต้องรู้สึกเสียหน้าและอับอายกับการกระทำของข้า แม้ไม่ต้องแต่งงานแต่ก็จะถูกตราหน้าว่าเป็นบุตรอกตัญญูชีวิตของข้าจะสงบสุขได้อย่างไร” ธิดามังกรรู้สึกงุนงงกับคำพูดของไห่หลิน ในเมื่อเจ้าตัวไม่อยากแต่งงานแต่ต้องเเต่งเพราะต้องกตัญญูต่อบิดามารดาจึงต้องกระทำสิ่งที่เป็นการฝืนใจตัวเองและต้องใช้ชีวิตเหมือนอยู่ในกรงขังไปชั่วชีวิต แล้วมันจะไปมีความสุขได้ยังไงกัน ธิดามังกรที่เติบโตมาท่ามกลางการเอาใจของทุกคน นางต้องการสิ่งใดทุกคนก็พร้อมจะหามาให้ ไม่ชอบอะไรพวกเขาก็จะเอามันหลีกหนีไปไกลให้ไกลจากนาง ตลอดมาธิดามังกรไม่เคยได้หรือทำอะไรขัดใจตัวเองมาก่อนจึงไม่เข้าใจต่อภาระหน้าที่ที่ไห่หลินต้องแบกรับไว้ แต่นางก็เคารพการตัดสินใจของไห่หลินถึงนางอยากจะช่วยแต่ถ้าเจ้าตัวไม่ต้องการก็ช่างมัน เสียงบรรเลงดนตรีดังขึ้นมาจากข้างนอกจวนเป็นสัญญาณว่าเกี้ยวเจ้าสาวได้มาถึงเเล้ว ไห่หลินคลุมผ้าคลุมหน้าลายดอกโบตั๋นที่ตัวเองเป็นคนปัก เธอเดินออกมาจากเรือนโดยมีสาวใช้คอยประคองให้เมื่อเธอเข้ามาในเกี้ยวเรียบร้อยเเล้วเกี้ยวเจ้าสาวสีเเดงที่ถูกตกเเต่งอย่างหรูหราก็ยกขึ้นมุ่งหน้าออกไปท่ามกลางครอบครัวเเละฝูงชนที่มามุงดู หยางตงเหม่ยมองเกี้ยวที่ถูกหามออกไปด้วยสายตาคับแค้นใจ คนที่จะได้นั่งอยู่ในเกี้ยวนั้นควรเป็นนางต่างหากล่ะผ้าเช็ดหน้าในมือของนางถูกฉีกจนขาด คอยดูเถอะไห่หลินข้าจะไม่ยอมให้เจ้าสมหวังหรอก “คุณหนูเจ้าคะตั้งแต่เช้าคุณหนูยังไม่ได้ทานอะไรเลยทานที่ซะหน่อยนะเจ้าคะ” สาวใช้ที่เดินอยู่ข้างๆเกี่ยวยื่นขนมเปี๊ยะเล็กๆเข้าไปให้เจ้าสาวที่หิวโหยกินประทังแก้หิว “ขอบใจเจ้ามาก” ไห่หลินเลยขอบคุณสาวใช้คนนั้นแล้วหยิบขนมเปี๊ยะนั้นขึ้นมากินโดยไม่ทันสังเกตถึงรอยยิ้มชั่วร้ายของสาวใช้คนนั้น จนเมื่อเกี้ยวมาหยุดอยู่ตรงหน้าจวนสกุลจาง ไห่หลินถูกพยุงออกมาจากเกี้ยวคุณชายจางมองเจ้าสาวของตนที่ถูกสาวใช้พยุงเดินเข้ามาใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ในที่สุดวันที่เขารอคอยก็มาถึงเขาจะได้แต่งงานกับนางแล้วหญิงสาวที่เขารักมาโดยตลอด เเค่กๆ แต่เหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่ออยู่ๆเจ้าสาวที่กำลังจะเข้าพิธีแต่งงานก็ล้มลงไปกับพื้นเธอกะอักเลือดออกมา เจ็บ...ไห่หลินรู้สึกทรมานมากเธอไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรอยู่ๆเธอก็รู้สึกเจ็บหน้าอกและเริ่มไอเป็นเลือดออกมาจากนั้นเธอก็ล้มลงไป เธอมองคุณชายจางที่วิ่งเข้ามาด้วยใบหน้าที่ซีดเผือกเขาตะโกนเรียกชื่อเธอไม่หยุด แต่สติของไห่หลินค่อยๆหายไปเปลือกตาของเธอหนักเหลือเกิน “หลินเอ๋อร์..ม่ายยย” คุณชายตะโกนออกมาอย่างโศกเศร้าเมื่อหญิงคนรักของตนหลับไปภายใต้อ้อมกอดของเขา ชุดเจ้าสาวสีแดงของชุมโชกไปด้วยเลือด