ล้มป่วย

ภายในจวนจึงชุลมุนวุ่นวายขึ้นมาทันทีเมื่ออยู่ๆเจ้าสาวที่กำลังจะเข้าพิธีแต่งงานก็ล้มลงกะอักเลือดก่อนจะได้กราบไหว้ฟ้าดิน ท่านหมอชื่อดังถูกตามตัวมาอย่างเร่งด่วน ห้องนอนของจวนตระกูลจางบนเตียงมีร่างเล็กนอนหน้าซีดเผือกอยู่บนเตียง ท่านหมอมากมายถูกเชิญมาให้ตรวจ แต่ทุกรายล้วนส่ายหัว พวกเขาไม่สามารถหาสาเหตุอาการป่วยของหญิงสาวบนเตียงได้เลย “ไม่ได้เรื่องท่านเป็นหมอชื่อดังในเมืองนี้รักษาอาการป่วยแปลกประหลาดมานับไม่ถ้วนทำไมถึงหาสาเหตุอาการป่วยของหลินเอ๋อร์ไม่ได้” คุณชายจางตะโกนไล่ท่านหมอผู้นั้นออกไปด้วยความโกรธไม่เหลือมากคุณชายผู้งามสง่าอีกต่อไป เขาเดินเข้าไปกุมมือของไห่หลิน “หลินเอ๋อร์ไม่ต้องห่วงนะข้าจะต้องหาหมอมารักษาเจ้าได้แน่ แล้วเราสองคนจะได้แต่งงานกันแล้วใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข” คุณชายจางจุมพิตบนฝ่ามือหญิงสาวเบาๆ “หลินเอ๋อร์!!!!!!!” นายท่านหยางเเละหยางจื่อถงพี่ชายของไห่หลินทันทีที่รู้ข่าวว่านางล้มป่วยด้วยโรคประหลาดก็รีบเร่งมาที่จวนสกุลจาง พอเห็นใบหน้าที่เคยสดใสซีดเซียวราวกับคนตายนายท่านหยางก็แทบทรุดลงไปกับพื้นจนต้องให้จื่อถงและคุณชายจางประคองไว้ “ท่านพ่อตาไม่ต้องเป็นห่วงต่อให้ต้องพลิกหาทั้งแผ่นดินข้าก็ต้องหาหมอมารักษาหลินเอ๋อร์ให้จงได้” คุณชายจางพูดให้คำมั่นกับนายท่านหยางเขาจะไม่ยอมอยู่เฉยๆมองสตรีที่ตนรักตายจากไป นายท่านหยางได้ยินคุณชายจางให้คำมั่นสัญญาแบบนี้จึงพยักหน้าเบาๆแล้วเข้าไปลูบแก้มบุตรสาวเบาๆ น้ำตาของผู้เป็นพ่อก็ไหลรินออกมา “หลินเอ๋อร์ พ่อมาเเล้วลูกอย่าเป็นอะไรไปเลยนะ พ่อเสียแม่เจ้าไปคนนึงแล้วจะไม่ยอมเสียเจ้าไปอีกคน” จื่อถงเองเห็นน้องสาวร่วมสายเลือดต้องนอนทรมานก็รู้สึกเจ็บปวดใจนางเป็นน้องสาวของเขาแท้ๆ แต่เขากลับไม่เคยมาเจอหน้าน้องสาวคนนี้เลยเพราะต้องเตรียมตัวเป็นผู้สืบทอดต่อจากบิดาทำให้เขาต้องออกเดินทางอยู่บ่อยๆ ไม่คิดเลยว่าพอกลับมาเจออีกครั้งน้องก็ล้มป่วยพร้อมจะสิ้นลมหายใจไปทุกเมื่อ ความรู้สึกผิดและความเสียใจกัดกินหัวใจของหยางจื่อถง เขารู้สึกเสียใจที่ไม่ใช้เวลาอยู่ร่วมกับน้องสาวให้มากกว่านี้ มัวแต่ห่วงกิจการที่บ้านจนหลงลืมเธอไป บรรยากาศมงคลเมื่อตอนเช้าปลิวหายไปกับสายลมหลงเหลือแต่เพียงความโศกเศร้าเสียใจเมื่อหญิงสาวที่เป็นศูนย์รวมจิตใจของทุกคนใกล้จะสิ้นลมหายใจได้ทุกเวลา คงมีแต่เรือนหลังหนึ่งในสกุลหยาง ที่เจ้าของเรือนกำลังหัวเราะอย่างมีความสุข “ฮ่าๆๆ ไห่หลินในที่สุดเจ้าก็มีวันนี้ ข้าต้องอดทนมองเจ้าแย่งทุกสิ่งที่เป็นของข้าไปในที่สุดเจ้าก็ต้องตายด้วยน้ำมือข้า สาแก่ใจข้าจริงๆ” หยางตงเหม่ยหัวเราะอย่างมีความสุขภาวนาให้น้องสาวต่างมารดาของตัวเองรีบๆสิ้นลมหายใจ “คุณหนูอย่าตะโกนเสียงดังสิเจ้าคะระวังหน้าต่างมีหูประตูมีช่อง” สาวใช้คนสนิทรีบเอ่ยเตือนเจ้านายที่กำลังมีความสุขกับอาการป่วยของไห่หลิน “ยังจะกลัวอะไรอีกไม่นานนังไห่หลินที่เป็นเสี้ยนหนามตามหัวใจของข้าก็จะตายแล้วไม่รู้ทำไมท่านแม่ถึงไม่วางยาพิษให้มันกระอักเลือดตายที่หน้าประตู ข้าอยากให้นางตายเร็วๆนัก” “โธ่..คุณหนูอย่าเพิ่งใจร้อนสิคะอย่างที่ฮูหยินรองเคยบอกหากอยู่ๆนางตายไปเฉยๆอาจจะมีคนสงสัยได้แต่หากนางป่วยเป็นโรคประหลาดแล้วตายไปเองคนจะได้ไม่สงสัย” หยางตงเหม่ยแม้จะเอาแต่ใจแต่ก็ไม่ได้โง่ ตอนนี้พวกเธอทำได้เพียงอดทนรอต่อไปทุกอย่างต้องเป็นไปตามแผนเมื่อไห่หลินตายแล้วคุณชายจางก็ต้องเป็นของเธอ ภายในตรอกที่อยู่ลับตาจากผู้คนฮูหยินรองสวมผ้าคลุมปิดใบหน้าและร่างกายของตัวเองจนมิดชิดก่อนจะเดินไปที่ร้านค้าเล็กๆที่อยู่ลึกที่สุดในตรอกและเคาะประตูเป็นจังหวะประตูเก่าจึงถูกเปิดโดยชายที่มีหน้าตาธรรมดาแต่รอยยิ้มของเขากลับชั่วร้ายสุดบรรยาย “ยาพิษที่ท่านเจ้าสำนักให้มาใช้ดีมาก แน่ใจนะว่านางจะค่อยๆป่วยตายไปเองและจะตรวจสอบไม่ได้ว่านางถูกวางยาพิษ” “ท่านวางใจเถอะยาพิษของข้านั้นไม่ใช่ยาพิษธรรมดาแต่ได้ถูกลงอาคมเอาไว้หมอธรรมดาไม่สามารถมองอาคมของข้าออกหรอก นางจะล้มป่วยลงด้วยโรคประหลาดที่ไม่มีทางรักษาได้และก็จะค่อยๆตายไปเองโดยที่ไม่มีใครสงสัย” ฮูหยินรองพยักหน้าด้วยความพึงพอใจเธอล้วงถุงเงินใบใหญ่ยื่นให้กับชายคนนั้น “ขอบคุณที่อุดหนุนการค้าของสำนักพรายทมิฬของเรา ท่านประมุขฝากมาบอกท่านว่าให้ดำเนินเเผนการต่อไปได้เลยรับรองทรัพย์สมบัติสกุลหยางจะต้องตกเป็นของท่านเมื่อสำเร็จเเล้วอย่าลืมทำตามที่สัญญากันไว้” ชายคนนั้นยื่นขวดยาพิษอีกขวดนึงให้ฮูหยินรอง \"ข้ารับรองเมื่อข้าได้สมบัติสกุลหยางเเล้วข้าจะมอบสมบัติครึ่งนึงให้กับประมุขของท่าน\" ชายคนนั้นเยียดยิ้ม เมื่อหลายวันก่อนฮูหยินรองติดต่อสำนักพรายทมิฬที่มีชื่อเสียงเรื่องยาพิษ สำนักพรายทมิฬขึ้นชื่อว่าเป็นสำนักฝ่ายอธรรมเพื่อเงินเเล้วพวกเขาทำได้ทุกอย่างไม่ว่าจะยาพิษ ลอบสังหาร ขอเพียงเงินถึงพวกเขาทำได้ทุกอย่าง ประมุทสำนักพรายทมิฬจึงยื่นข้อเสนอให้กับฮูหยินรองได้กำจัดเสี้ยนหนามเเละได้ครอบครองสมบัติสกุลหยางโดยเเลกกับสมบัติสกุลหยางครึ่งหนึ่ง ฮูหยินรองคับเเค้นมาหลายสิบปีเมื่อได้โอกาสเเก้เเค้นนางจึงตอบรับข้อเสนอของท่านประมุขพรายทมิฬทันที หึๆ ไห่หลินคราวนี้เจ้าจะต้องตาย นางแพศยาตอนมีชีวิตแย่งความรักของท่านพี่จากเธอไปไม่พอแม้ตัวเองจะตายไปแล้วก็ยังทิ้งลูกสาวไว้เป็นหนามตำใจลูกสาวกับเธออีก คราวนี้เเหล่ะเธอจะส่งลูกสาวของเจ้าไปก่อน ต่อไปก็ถึงคราวลูกชายเจ้าหลังจากนั้นสกุลหยางก็จะเป็นของเธอเธอจะไม่ยอมให้ใครมาขัดขวางแผนการของเธอแน่ จวนสกุลจางและหยางปิดใบประกาศตามหาหมอที่จะสามารถมารักษาอาการป่วยของไห่หลินขอเพียงรักษาอาการป่วยของนางได้จะต้องจ่ายเงินมากเท่าไหร่พวกเขาก็ยอม และในวันนั้นหมอมากมายต่างเดินทางมาที่จวนสกุลจางแต่ทุกคนก็ส่ายหัวและจากไป หลังพบกับความผิดหวังมากมายนายท่านหยางเริ่มรู้สึกหมดหวังหรือว่าเขาต้องทนมองลูกสาวต้องจากไปจริงๆ แต่แล้วก็มีหญิงสาวคนนึงเดินทางมาที่สกุลหยางและอ้างว่าต้องการมารักษาคุณหนูไห่หลิน “แม่นางท่านต้องการมารักษาคุณหนูของเราจริงๆหรือ” “ตัวข้าเป็นหญิงที่สนใจในเรื่องของการแพทย์จึงเดินทางรักษาผู้คนเรื่อยมา เห็นพวกท่านปิดประกาศไว้จึงเดินทางมาเพื่อรักษาคุณหนูของท่าน” หญิงสาวคนนั้นยืนคุยกับพ่อบ้านอยู่หน้าประตู ท่าทางที่งามสง่ากับใบหน้าที่งดงามแม้พ่อบ้านจะไม่รู้ที่มาที่ไปของนางก็ไม่อาจดูแคลนนางได้ แต่คุณหนูของพวกเขาป่วยเป็นโรคประหลาดหมอมากมายก็พากันส่ายหัวและหาสาเหตุไม่ได้ หน้าเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆจะรักษาคุณหนูของเขาได้ยังไงกัน พ่อบ้านจึงพยายามปฏิเสธแม่นางคนนั้นไป “ขอบคุณในความหวังดีของพวกท่านพวกเราจวนสกุลหยางซาบซึ้งใจเหลือเกิน แต่คุณหนูของเราป่วยเป็นโรคประหลาดแม้แต่หมอชื่อดังก็ยังจนปัญญาท่านเองก็กลับไปซะเถอะ” เมื่อเห็นพ่อบ้านทำท่าจะปฏิเสธพวกเขา เด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆแม่นางคนนั้นเขาถือกล่องยาดูท่าทางเหมือนเป็นเด็กรับใช้ก็เหมือนจะส่งกระแสจิตไปให้กับหญิงสาวข้างๆ “เราจะทำยังไงดีขอรับถ้าพวกเขาไม่ให้เราเข้าไปรักษาผู้มีพระคุณนางต้องตายแน่ๆ”หญิงสาวหน้าตางดงามที่อ้างตัวว่าตนเองเป็นหมอนั่นก็คือธิดามังกร ส่วนเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆก็คือเทพนกกระเรียนที่จำแลงร่างมา