已经是第一章了
บทที่ 10
บทที่ 10
ป๊าต้องเปลี่ยนลูกเขย
ใบหน้าสวยเฉี่ยวซุกซบเข้ากับอกแกร่งแบบพอดิบพอดีราวกับจับวาง และนอกจากเสียงกระถางต้นไม้จะไม่สามารถทำให้ร่างบางตกใจได้แล้ว จมูกเล็กของเธอยังสูดหายใจเข้าลึกราวกับต้องการเก็บกลิ่นกายของเขาไว้เต็มปอดอีกต่างหาก
ก็แหม...กลิ่นสบู่ กลิ่นเสื้อ กลิ่นเหงื่อของเขามันทำลายล้างออกขนาดนี้
...ขอดมอีกนิดละกัน
\"อะแฮ่ม!\"
เสียงกระแอมเตือนของคนตัวโตเรียกให้คนที่กำลังถือโอกาสแต๊ะอั๋งเขาเงยหน้าขึ้นมาสบตากัน ก่อนที่เธอจะแกล้งเฉไฉทำเสียงเข้มแบบไม่รู้ไม่ชี้สุดๆ
\"กระถางมันเกือบร่วงใส่หัวฉันแล้วนะเนี่ย\"
\"อืม... ถ้าเดินเร็วกว่านี้อีกนิด ไม่รอดแน่\"
\"ขอบคุณนะคะ\" อันตาบอก แล้วแกล้งมองขึ้นไปข้างบน เพื่อสำรวจที่มาของกระถาง
ทว่ายังไม่ทันทีที่เธอจะได้พูดอะไรต่อ ร่างสูงโปร่งของเอกภพก็เดินลิ่วออกมาจากบ้านหน้าตาตื่น
\"เกิดอะไรขึ้นหรออัน\"
\"กระถางต้นไม้มันร่วงลงมาค่ะ\"
ผู้เป็นเจ้าของบ้านอีกคนเงยหน้าขึ้นมองระเบียงชั้นสองที่มีกระถางต้นไม้หลายใบวางเรียงกันเพื่อประดับประดาให้บ้านชุ่มชื่นด้วยสีหน้าครุ่นคิด ก่อนจะเอ่ยขึ้น
\"เราย้ายกระถางลงมาดีไหม เกิดคราวหน้ามันร่วงลงมาโดนหัวใครเข้า จะยิ่งแย่ไปกันใหญ่\"
\"ไม่เป็นไรหรอดค่ะพี่เอก สงสัยคราวนี้ลมมันพัดแรงไปหน่อย ปกติมันก็ไม่เคยร่วงนี่คะ\"
\"แล้วอันไม่เป็นอะไรใช่ไหม\" เอกภพถามพลางมองสำรวจร่างบางตรงหน้าด้วยความเป็นห่วง
\"ไม่ค่ะ\"
\"โชคดีนะที่ไม่โดน ไม่งั้นป๊าอันได้ด่าพี่แน่เลย\" คนตัวโตบอกกลั้วหัวเราะ เพราะเขารู้สึกเหมือนเป็นพี่ชายที่ต้องดูแลน้องสาวคนเล็ก
\"หืม... ป๊าไม่ว่าพี่เอกหรอกค่ะ\"
\"น้อยไปสิ\" เขาบอก
\"จริงนะคะ ถ้าป๊าจะว่าก็คงว่าอันเนี่ยแหละ\" หญิงสาวบอก ก่อนจะขยับเข้าไปจับมือหนาของร่างสูงข้างตัว แล้วหันมามองคู่สนทนาอย่างขออนุญาต
\"อันขอพาผู้กองขึ้นไปเก็บของก่อนนะคะ\"
\"ตามสบายเลย\" เอกภพอนุญาตด้วยรอยยิ้ม
ทว่าหญิงกลับหยุดฝีเท้าลง เมื่อนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
\"ความจริงเย็นนี้อันต้องไปรับขวัญหลานที่บ้านใหญ่... แต่พี่เอกคงไม่ว่างไปด้วยกันใช่ไหมคะ\"
อันตาแกล้งถามลองเชิง เพราะตั้งแต่นุชนรีกับลูกเข้ามาอยู่ร่วมบ้าน เอกภพก็ราวกับถูกเมียจองจำเอาไว้ในกรงทอง จนแทบไม่ได้ขยับตัวไปไหนนอกจากบ้านกับที่ทำงาน จนเธอยังรู้สึกอึดอัดแทน
\"เอ่อ... ความจริงพี่ไปกับอันได้นะ\"
\"ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ อันไม่อยากให้พี่เอกมีปัญหากับคุณนุช\"
นางแบบสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงเข้าอกเข้าใจเขาสุดๆ ถึงแม้ว่าในใจเธอจะรู้สึกหมั่นไส้คู่นี้มากก็เถอะ
\"แต่ป๊าอันอาจจะสงสัย\"
\"สงสัยเรื่องอะไรคะ\" คนถามแกล้งตีหน้าซื่อถามกลับ
\"ก็... เรื่องของเรา\"
\"ตราบใดที่ป๊ายังไม่มาที่นี่ ป๊าก็ไม่มีทางรู้หรอกค่ะ\"
เอกภพพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะเอ่ยฝากฝังให้ภรรยาในนามช่วยรับหน้ากับผู้ใหญ่แทนเขา \"พี่ฝากด้วยนะอัน\"
\"ค่ะ\"
หญิงสาวรับคำพร้อมกับโปรยยิ้มหวานไปให้เขา ทว่ามือของเธอกลับกระตุกให้คนข้างตัวเดินตามกันเข้าไปภายในบ้าน
\"กระถางต้นไม้มันหนักนะคุณ\" จินเจษฎ์ก้มลงมากระซิบให้ได้ยินกันแค่สองคน
\"คุณคิดเหมือนที่ฉันคิดใช่ไหม\"
\"ถ้าคุณรู้สึกเหมือนมีผมเข้าไปวิ่งอยู่ในใจคุณล่ะก็... คงงั้นมั้งครับ\"
คนที่คล้ายจะเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจกะพริบตาถี่ๆ อย่างพยายามตั้งสติ แล้วหันไปมองร่างสูงเพื่อขอคำตอบที่ชัดเจนกว่านี้ ทว่าเขากลับยิ้ม ยิ้ม และยิ้มเท่านั้น
\"ยิ้มบ้าอะไรของคุณ\"
\"เอ๊า! ผมอยากยิ้มผมก็ยิ้ม มีกฎหมายข้อไหนเขาห้ามยิ้มล่ะ\" คนยียวนลอยหน้าลอยตาตอบ ทำให้เขาถูกคู่สนทนาเหวี่ยงค้อนใส่โครมใหญ่
\"กวน-ประ-สาท\" อันตาพูดย้ำทีละคำ
ทหารหนุ่มคลี่ยิ้มกว้าง แล้วเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่นแทน
\"เย็นนี้อยากให้ผมไปด้วยไหม\"
\"ไปในฐานะสามีคนที่สองของฉันน่ะนะ\"
\"แล้วจะให้ไปไหมล่ะ\" จินเจษฎ์ถามหน้าตึงคล้ายกำลังไม่พอใจอะไรบางอย่าง
\"ไม่ย่ะ ถ้าคุณไปความลับได้แตกพอดีสิ\"
\"เฮ้อ... ทำไมคุณต้องช่วยเขาด้วย ในเมื่อเขาไม่ได้ห่วงเลยสักนิดว่าคุณจะรับหน้าผู้ใหญ่แทนเขาได้หรือเปล่า\" ชายหนุ่มบ่นขึ้นเสียงเบาให้ได้ยินกันแค่สองคน ก่อนที่เขาจะเดินตามเธอเข้าไปภายในห้องนอน
\"มันเป็นแบบนี้มานานแล้วล่ะ\"
\"แบบไหน\" คนถามขมวดคิ้ว
\"ก็แบบที่ต่างคนต่างใช้ชีวิตของตัวเองไง\"
\"แล้วที่บ้านคุณเขาไม่เคยถามถึงความสัมพันธ์ของคุณกับสามีบ้างเลยหรอ\" จินเจษฎ์ถาม แล้วเดินไปนั่งลงบนโซฟาปลายเตียง
\"ไม่เลย พวกผู้ใหญ่ก็ห่วงแต่เรื่องธุรกิจนั่นแหละ\" หญิงสาวบอกเสียงเนือย แล้วเดินเข้ามานั่งข้างเขา
\"การแต่งงานมันแค่เกมธุรกิจไงคุณ แต่งแล้วก็แล้วกันไป จะอยู่ได้หรือไม่ได้ก็ต้องอยู่\"
หลังจากที่อันตาพูดจบ มือหนาของคนข้างตัวก็เอื้อมมาจับที่ขมับ แล้วโน้มศีรษะทุยสวยลงมาซบที่ไหล่เขาอย่างเบามือ จนคนถูกกระทำใจเต้นโครมครามแทบทะลุออกจากอกมาเต้นระบำอะโกโก้
ตึกตัก! ตึกตัก!
เสียงหัวใจที่เต้นถี่รัว ทำให้ร่างบางต้องหลับหูหลับตาซ่อนความเขิน
อุ๊ยตาย! หวังว่าเขาจะไม่ได้ยินเสียงหัวใจของเธอนะ
\"ถ้าเลิกสนใจมรดกวันไหนก็บอกแล้วกันนะ\"
\"ทำไมคะ\"
\"เปล่า\"
เป็นอีกครั้งที่คำตอบของเขามันขัดใจเธอสุดๆ จนคนที่เกือบจะฟินส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ แล้วยกศีรษะออกจากไหล่หนาอย่างหัวเสีย
\"งั้นฉันไปเตรียมชุดที่จะใส่เย็นนี้ก่อนนะ อยากเก็บอะไรไว้ตรงไหนก็ตามสบายเลย แต่ห้ามขยับข้าวของของฉันเด็ดขาด\"
ผู้เป็นเจ้าของห้องบอกพร้อมกับลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วตั้งท่าจะเดินเข้าไปภายในห้องแต่งตัว แต่ทันทีที่มือของเธอสัมผัสกับลูกบิด เสียงพึมพำของสมาชิกร่วมห้องก็ลอยมาเข้าหู...
\"ก็ว่าจะให้อามาขอ\"
วืบบ...บ~
มือเล็กยกขึ้นมากุมที่หน้าอกด้านซ้ายเพื่อตรวจเช็คว่าหัวใจของตัวเองยังอยู่ดีหรือไม่ ก่อนจะรีบเดินลิ่วหายไปอย่างรวดเร็วเพื่อกลบเกลื่อนอาการร้อนผ่าวบริเวณแก้มทั้งสองข้าง
\"ให้อามาขอคืออะไรยะ ไอ้บ้า!\"
อันตาบ่นไปยิ้มไปราวกับคนเสียสติ แต่เมื่อเห็นใบหน้าของตัวเองในกระจกก็จำต้องสะบัดศีรษะรัวๆ แล้วปลอบให้ตัวเองสงบลง
\"บางทีนะ... บางทีฉันอาจจะแค่หูฝาด หูเพี้ยน หูไม่ดี หู... จะเขินอะไรนักหนาวะเนี่ย\"
已经是最新一章了
加载中
