บทที่ 3

หลังจากที่ตกลงใจกับตัวเองเสร็จสรรพว่าจะเปลี่ยนเป้าหมายใหม่จากพระหนุ่มรุ่นน้องที่เทียวไล้เทียวขื้อมาหลายเดือน ไปเป็นคุณฉลามหนุ่มหล่อที่มีฉายาการันตีความแบดบอยว่า ’ฉลามดุ’ ซึ่งแน่นอนว่างานนี้จิรัชถึงกับระเบิดหัวเราะออกมาอย่างไม่เกรงใจ เมื่อเห็นว่าเธอจริงจังกับเป้าคนใหม่มากเป็นพิเศษ \"ฉันว่ายากว่ะ\" จิรัชเปรยขึ้น ขณะที่ดวงตาคมกริบจ้องมองไปยังโต๊ะของชายหนุ่มไม่วางตา \"อะไรกัน แกเป็นคนบอกให้ฉันเปลี่ยนเป้าหมายเองนะยะ นี่ยังไม่ทันจะได้ลงมือก็มาตัดกำลังใจกันซะงั้น ปกติมีแต่บอกให้ฉันลองไม่ใช่เรอะ\" \"ก็อืม... ถ้าเป็นคนอื่นฉันคงยุให้แกลอง แต่กับคนนี้ฉันว่าไม่น่ารอดว่ะ\" คนที่มีเรดาห์เกี่ยวกับผู้ชายดีเลิศเป็นพิเศษบอก \"อะไรคือ ’ไม่น่ารอด’ ของแกวะ\" พัธริกาถาม \"โอ๊ะ! ก็ฉันกลัวว่าชะนีน้อยที่ไร้ประสบการณ์อย่างแกจะโดนฉลามจับเคี้ยวๆ แล้วกลืนลงท้องน่ะสิ แกไม่เห็นหรอว่ายัยเอมี่ทรงตูมนั่นระริกระรี้เข้าหาเขาขนาดไหน ไม่รู้ว่าฟัดกันไปตั้งกี่รอบต่อกี่รอบแล้ว\" จิรัชว่าพลางถลึงตาใส่ด้านหลังของดาราสาวไปด้วย \"แต่ฉันว่าบางทีคุณฉลาดอะไรนี่เขาอาจจะเด็ดจริงๆ ก็ได้นะ ไม่อย่างนั้นยัยเอมี่คงไม่สลัดน้องพลัสเตอร์ของฉันได้ลงคอหรอก\" ร่างบางบอก และหันกลับไปมองเป้าหมายเก่า \"หืม? สรุปเอาไงแน่เนี่ยชะนี ไหนว่าจะเปลี่ยนเป้าใหม่ แล้วคำว่า ’น้องพลัสเตอร์ของฉัน’ นี่มาได้ยังไง\" \"โทษที มันติดปาก\" พัธริกาบอกกลั้วหัวเราะ แล้วหันไปส่งยิ้มให้พระเอกหนุ่ม ที่กำลังเดินตรงมาหาเธอ \"โอ้มายก็อด! น้องเขาจะมาร่วมโต๊ะกับเราป่ะ\" คนเป็นเพื่อนกระซิบถาม \"ไม่รู้ว่ะ วันนี้ไม่ได้ชวน\" หญิงสาวบอก แต่ยังคงระบายรอยยิ้มกว้างประดุจแม่พระไปให้พัชระ \"โอ้โห... คุณเพื่อนคะ ปากไม่ได้ชวน แต่สายตาแกนี่แทบจะกราบเท้าให้น้องเขาเข้ามานั่งเลยด้วยซ้ำ\" จิรัชเหน็บ \"นิดนึงป่ะ\" \"บ้าผู้ชาย! \" เก้งหน้าหล่อว่า \"เหมือนแก\" และในขณะที่ทั้งคู่กำลังต่อล้อต่อเถียงกันอยู่นั้น พัชระก็เดินเข้ามาที่โต๊ะของพวกเขา แล้วยกมือไหว้รุ่นพี่ทั้งคู่อย่างนอบน้อม \"ผมขอนั่งด้วยคนนะครับ\" \"ได้ๆ นั่งสิ ที่ว่างพอดี\" พัธริการีบเชื้อเชิญอีกฝ่ายทันที แต่ยังไม่วายเล่นตัวด้วยคำพูด จนเพื่อนรักยังต้องแอบกรอกตาใส่ \"ที่ไม่ได้ว่างหรอกนะชะนี แต่มันไม่มีใครนั่งกับเราต่างหาก\" จิรัชกระซิบบอกเสียงเบาให้ได้ยินกันแค่สองคน และประโยคเมื่อกี้ก็ทำให้คนโดนรู้ทันหันมาถลึงตาใส่เขาไปหนึ่งยก \"แล้วนี่พี่แพรจะมากองทุกวันเลยหรือเปล่าครับ\" พัธริกาหันไปส่งยิ้มให้คนถาม ก่อนจะตอบ \"ค่ะ พี่มากองทุกวันนั่นแหละ พลัสเตอร์มีอะไรหรือเปล่า\" \"อ่อ... ถามดูครับ ถ้ามาทุกวันก็ดี ไม่เจอกันวันไหนผมคงคิดถึงพี่แพรแย่\" พัชระบอกเสียงอ้อน ในขณะที่เก้งหนึ่งเดียวในโต๊ะลอบกรอกตาเบาๆ \"คิดถึงจริงหรอ\" \"จริงสิครับ พี่แพรใจดีขนาดนี้ ใครไม่คิดถึงก็บ้าแล้ว\" คนที่โดนคำหวานของพระเอกรุ่นน้องโจมตีเข้าอย่างจังหันไปยักคิ้วลิ่วตาใส่เพื่อนรักอย่างเป็นต่อ แล้วหันกลับมาพูดคุยกับอดีตเป้าหมายอีกครั้ง \"แล้วพลัสเตอร์ไม่สั่งอาหารหรอ\" \"ผมสั่งแล้ว เดี๋ยวผู้ช่วยผู้จัดการเอามาให้\" เขาตอบ \"อ่อ... มีถ่ายต่ออีกกี่คิวล่ะ\" \"ตอนบ่ายสามคิวครับ เดี๋ยวช่วงหัวค้ำมีอีกห้า\" พัชระตอบอย่างไม่ปิดบัง ทว่าดวงตาคู่สวยของพระเอกหนุ่มก็แอบเหลือบมองไปทางโต๊ะอื่นด้วย แน่นอนว่าการกระทำของเขาตกอยู่ในสายตาของจิรัชกับพัธริกา และถึงแม้ว่าหญิงสาวจะจับสังเกตอะไรบางอย่างได้ แต่ตนก็เลือกที่จะไม่พูดออกไป \"ถ้าอย่างนั้นพลัสเตอร์ต้องกินเยอะๆ นะรู้ไหม เดี๋ยวไม่มีแรงถ่ายละครล่ะแย่เลย พี่ภัทรยิ่งดุๆ อยู่ด้วย\" พัธริกาว่าพลางเอนตัวเข้าไปใกล้ชายหนุ่ม แล้วเลื่อนขวดน้ำของตนที่ยังไม่ได้เปิดไปให้เขา \"กินน้ำกินท่าก่อนเถอะ อากาศมันยิ่งร้อนๆ อยู่ด้วย\" \"ขอบคุณครับ\" \"มา เดี๋ยวพี่เปิดให้\" ว่าจบร่างบางก็หยิบขวดน้ำขึ้นมาเปิดให้เขาเสร็จสรรพ และไม่วายขยับเข้าไปใกล้ เพื่อจรดปากขวดเข้ากับริมฝีปากหยักได้รูปของพระเอกหนุ่มด้วย จิรัชมองการกระทำทั้งหมดของคนตรงหน้าด้วยความงุนงง ก่อนจะแอบเหล่มองไปทางโต๊ะของแฟนเก่าด้วยความรู้สึกคาดหวังในแววตา \"กินสิ น้ำเย็นชื่นใจนะ\" พัธริกายุ \"ครับ\" พระเอกหนุ่มยอมให้หญิงสาวข้างตัวป้อนน้ำให้เขาทันทีที่เห็นว่าแฟนเก่ามองมาทางตน ซึ่งพัธริกาก็แอบกระตุกมุมปากขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนขวดน้ำออกจากปากเขา \"พี่ว่าพลัสเตอร์กินเองดีกว่าเนอะ ลืมไปว่าไม่ได้อยู่กันสองคน เกิดมีคนถ่ายรูปเอาไปลงโซเชี่ยลล่ะ แย่เลย\" จิรัชที่นั่งร่วมโต๊ะด้วยเบ้ปากและขยับเข้ามากระซิบข้างหูเพื่อนรักด้วยความหมั่นไส้ว่า \"อ่อ... นี่แกพึ่งรู้ตัวหรอชะนี\" \"เงียบน่า\" \"อะไรนะครับ\" พัชระถาม \"ไม่มีอะไร เจมส์มันแค่จะชวนพี่ไปเข้าห้องน้ำด้วยน่ะ\" คิ้วได้รูปของพระเอกหนุ่มขมวดมุ่น ก่อนจะมองคนทั้งคู่สลับกันไปมา ทำให้คนที่คิดข้ออ้างเมื่อสักครู่ต้องรีบแก้คำพูดของตัวเองใหม่ \"พี่หมายถึงเจมส์มันจะไปเข้าห้องน้ำของมัน ส่วนพี่ไปเติมลิปสติกน่ะ\" \"อ่อ... ครับ\" พัชระบอกพร้อมกับพยักหน้ารับไปด้วย และเมื่อพาตัวเองกับเพื่อนรักออกมาจากโต๊ะได้สำเร็จ คนที่มีแผนอยู่ในหัวตั้งแต่ต้นก็ตั้งท่าจะหันมาพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับถูกจิรัชขัดเสียนี่ \"ฉันไม่ได้ปวดฉี่สักหน่อย\" \"ฉันก็ไม่ได้ให้แกปวดนี่\" พัธริกาบอก \"อ่ะ! แล้วแกลากฉันออกมาด้วยทำไม\" \"ฉันลากออกมาคุย\" เธอว่า \"อื้อหือ ยังต้องคุยอะไรกันอีกล่ะคะชะนี หล่อนแทบจะยกตัวเองขึ้นไปก่ายเกยอยู่บนตักน้องเขาอยู่ละ นี่ถ้าไม่ได้อยู่ในห้องอาหาร ป่านนี้คงขึ้นมาฟัดกันบนโต๊ะแล้วมั้ง\" จิรัชเหน็บเพื่อนรักด้วยความหมั่นไส้ แล้วสะบัดขนตาที่หนาแน่นเหมือนกันสาดใส่ไปหนึ่งที \"ลำใย! \" หญิงสาวหัวเราะรวนเมื่อเห็นท่าทางกระเง้ากระงอดของเพื่อน แต่เรื่องที่เธอจะเล่าต่อไปนี้ย่อมสำคัญกว่าการจิกกัดกันกับเพื่อนซี้ปึ้ก แถมที่สำคัญเธอกำลังรู้สึกคันปากยิบๆ แล้วด้วย \"ฉันมีเรื่องจะบอก\"