บทที่ 7

\"ว่าไงนะ!? \" เสียงตะโกนโหวกเหวกของจิรัชดังขึ้นภายในบ้านพักของทั้งคู่ หลังจากที่เพื่อนซี้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อช่วงบ่ายของวันให้ฟัง \"โอ๊ย จะตะโกนทำไมยะ ฉันแค่เห็นกล้วยหอมจอมหื่นผุดขึ้นมากลางเป้ากางเกงของเขาเอ๊งง...ง\" ร่างบางบอกเล่าด้วยน้ำเสียงเริงร่าสุดขีด ทั้งที่ตอนนั้นเธอตกใจจนทำอะไรไม่ถูกด้วยซ้ำ \"โอ้มายก็อด! ทาครีมกันแดดกันอยู่ดีๆ มันก็ตื่นตัวขึ้นมาเลยเรอะ แกไม่ได้ยั่ว ไม่ได้อ่อยเขาใช่ไหม\" พัธริกาส่ายหน้าไปมาให้เพื่อนรักด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่มแทนคำตอบ ก่อนจะยกมือขึ้นมาลูบไล้กลางอากาศ จนเพื่อนถึงกับเบ้ปากคว่ำด้วยความหมั่นไส้ \"จับกล้ามเขาแล้วเป็นยังไงบ้างแก แน่นหนึบเลยป่ะ\" เมื่อได้ยินคำถามถึงมัดกล้ามของฉลาม คนที่พึ่งไปลูบคล้ำมาเมื่อตอนบ่ายก็เม้มปากด้วยสายตากรุ้มกริ่มอย่างมีเลศนัย \"โอ๊ย! เล่าค่ะ อย่าลีลา ฉันลุ้นนะโว้ย\" \"หือ... กล้ามแน่นมากแก โดยเฉพาะซิกแพคอ่อนๆ นะ ลูบเพลินเลยอะ นี่ฉันพยายามสงวนท่าทีเป็นกุลสตรีแล้วนะ\" \"โอ้โห กุลสตรีที่หื่นจนเผลอลูบตัวผู้ชายจนเลือดกำเดาเกือบไหลน่ะหรอ\" หญิงสาวทำหน้าปูเลี่ยนให้การเหน็บแหนมจิกกัดของเพื่อนรัก ก่อนจะนั่งขัดสมาธิลงบนเตียงขณะที่ในหัวก็พาลนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อช่วงบ่ายอย่างเสียไม่ได้ \"อย่ามาแอ๊บใสทำหน้าแดงนะชะนี คนที่มีทฤษฎีแน่นปึ้กแบบแก เขาไม่เรียกว่า ’ใสๆ ’ หรอกนะยะ\" จิรัชเหน็บอีกยก \"โห... ถึงความคิดฉันจะไม่ได้ใสสะอาดประดุจผ้าขาว แต่ร่างกายฉันก็ไม่เคยได้สัมผัสป่ะวะ เชื่อแล้วล่ะ ว่าเขาน่ะตัวพอจริงๆ \" ร่างบางคอนเฟิร์ม เพราะดูจากทักษะการรุกของเขาแล้ว เธอก็รู้เลยว่าตัวเองยังห่างชั้นอยู่อีกมาก \"เห็นไหมล่ะ แล้วยังอยากได้อยู่ไหม\" \"วุ๊! ถึงจะไม่อยากได้ แต่ฉันก็อยากลองย่ะ\" พัธริกาว่าพลางทำสายตามีเลศนัยส่งมาให้เพื่อนรัก \"อยากลอง? หมายความว่าไง\" \"ก็หมายความว่าฉันจะลองกุ๊กกิ๊กกับเขาดูสักตั้ง เผื่อว่าน้องพลัสเตอร์จะรู้สึกว่าขาดฉันไม่ได้ จนอยากให้ฉันกลับไปเต๊าะน้องมันเหมือนเดิมไง\" \"หือ! ช่างคิดนะชะนี ไหนแกบอกว่าพลัสเตอร์ยังมีเยื่อใยให้ยัยเอมี่อยู่ไง ถ้าเป็นแบบนั้นนะ ต่อให้แกอ่อยคุณฉลามของฉันต่อหน้าน้องมันยังไง ก็ไม่มีผลอะไรหรอกย่ะ\" จิรัชว่า \"นั่นมันก็ใช่ แต่เราก็ควรจะลองไม่ใช่หรอ ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าระหว่างพลัสเตอร์กับเอมี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่\" \"สาระแน! \" เก้งหน้าหล่อแหวใส่ \"พึ่งรู้หรอจ๊ะ\" พัธริกาถามกลั้วหัวเราะ แล้วหันไปคว้าผ้าคลุมไหล่พื้นบางขึ้นมาคลุมไว้หลวมๆ \"แล้วนั่นแกจะไปไหน\" \"ไปเดินดูวิว\" \"ดูวิว? \" จิรัชทวนคำเพื่อนด้วยสีหน้างุนงง แล้วถามย้ำอีกหนอย่างไม่ค่อยอยากเชื่อ \"ดึกดื่นป่านนี้นี่นะดูวิว\" ร่างบางหันมาส่งเสียงจิ๊ในลำคอ ก่อนจะพยักหน้าย้ำ \"ไม่เชื่อ! \" \"ฉันจะออกไปสำรวจบ้านพักเฉยๆ ก็เผื่อว่าคืนนี้จะได้เห็นอะไรดีๆ ไง\" พัธริกาบอกด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ จนเพื่อนเบ้ปากใส่ \"ระวังนะยะ ไม่ใช่ไปเดินตกหลุมตกบ่อแถวไหน ฉันไม่อยากรับศพแกกลับกรุงเทพฯ แล้วไปแจ้งข่าวร้ายกับย่าแก\" \"ปากเสีย! \" แหวใส่เสียงเขียว แล้วสะบัดหน้าจากไป เท้าเล็กเดินไปตามทางเดินด้วยฝีเท้าที่ตนคิดว่าเบาที่สุด ก่อนจะต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อญาติผู้พี่กระโจนออกมาจากพุ่มไม้ เพื่อขวางหน้าตนไว้ \"ตกใจหมด พี่ภัทรเล่นอะไรเนี่ย\" พัธริกาบ่นอุบ ก่อนจะส่งกำปั้นเล็กไปกระแทกไหล่ของคนตรงหน้า \"โอ๊ย! เจ็บ\" \"อย่าเว่อร์ เบาขนาดนี้จะเจ็บได้ยังไง\" ภัทรหัวเราะรวนเมื่อโดนรู้ทัน ก่อนจะยกมือขึ้นมาดีดหน้าผากคู่สนทนาอย่างมันเขี้ยว \"แล้วนี่แกออกมาเดินทำไมดึกๆ ดื่นๆ ไม่กลัวผีหรือไง\" \"ผีเผออะไรเล่า สว่างขนาดนี้\" หญิงสาวว่าพลางบุ้ยใบ้ไปทางโคมไฟเล็กๆ ตามทางเดิน \"ผีทะเล\" \"ที่นี่ไม่ได้อยู่ใกล้ทะเลสักหน่อย จะมีผีทะเลได้ยัง\" คนตัวเล็กเถียงกลับ ก่อนจะถูกดีดหน้าผากอีกหน \"ซื่อบื้อ! \" \"โอ๊ยย จะดีดทำไมนักหนาเนี่ยพี่ภัทร แพรรู้น่า\" \"รู้แล้วจะออกมาเดินทำไม มันอันตราย\" คนเป็นพี่บอก \"แล้วพี่ภัทรออกมาเดินทำไม\" พัธริกาถามกลับไปบ้าง ญาติผู้พี่จึงหยิบซองบุหรี่ในกระเป๋ากางเกงขึ้นมาให้ดูแทนคำตอบ \"ถ้าคุณย่ารู้นะ พี่ภัทรตายแน่\" ภัทรไว้ไหล่อย่างไม่ยี่หระ แล้วบอกอีกฝ่ายด้วยท่าทางไม่แคร์สื่อ \"เราตามใจคุณย่ามาเยอะแล้วนะแพร นอกกรอบบ้างสักหน่อย จะเป็นอะไรไป\" ร่างบางมองญาติผู้พี่ซึ่งเป็นหลานรักของย่าราวกับเห็นผี เพราะเธอไม่คิดว่าเขาจะแอบทำพฤติกรรมนอกกรอบลับหลังท่าน และคงจะแอบทำมานานแล้วด้วย \"มองอะไร\" \"มองพี่ภัทรนั่นแหละ ใครจะไปคิดล่ะว่าพี่ชายคนดีของเค้าจะร้ายเงียบขนาดนี้\" ชายหนุ่มระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างไม่สนใจความเงียบรอบตัว จนคนตัวเล็กกว่าต้องเขย่งปลายเท้าเพื่อเอื้อมมือมาปิดปากเขาเอาไว้ ก่อนที่คนทั้งรีสอร์ทจะตื่นขึ้นมาด่าทั้งคู่ \"จะหัวเราะเสียงดังทำไมเนี่ย\" พัธริกาบ่น \"ลืมตัว\" \"ชิ! แพรไปเดินเล่นดีกว่า พี่ภัทรรีบนอนนะ\" คนเป็นพี่พยักหน้ารับและยกโทรศัพท์มือถือของตนขึ้นมาโบกไปมาตรงหน้าเธอ \"มีอะไรรีบโทรหาพี่เลยนะ\" \"รับทราบครับผม\" ร่างบางตอบรับ พร้อมทั้งยกมือขึ้นมาตะเบะด้วย \"อื้อ\" อีกด้านหนึ่งหลังคอมพิวเตอร์ตัวใหญ่ในห้องทำงานของพนักงานรักษาความปลอดภัยภายในรีสอร์ทวารีพิสุทธิ์ เจ้าของร่างสูงขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่ชอบใจนักกับภาพตรงหน้า จนน้องชายต้องรีบชะโงกหน้าเข้ามาดูด้วยความสงสัย \"มีอะไรหรอพี่ฉลาม\" \"เปล่า\" คนเป็นพี่ตอบเสียงเข้ม \"โฮะ! เสียงแข็งขนาดนี้ ไม่มีอะไรจริงเรอะ\" \"เออสิ\" ฉลามย้ำคำตอบของตัวเองอีกครั้ง ก่อนจะยกก้านบุหรี่ในมือขึ้นมาจรดที่ริมฝีปาก แล้วสูดเข้าไปเต็มปอด \"ตัวเล็กสเปคพี่เลยนี่หว่า\" ปลาวาฬแกล้งทัก และผลตอบรับคือการปรายตามองมาอย่างไม่พอใจของพี่ชายคนโต ที่ชอบคิดว่าตัวเองแบดบอย ทั้งที่ความจริงแล้วพี่ชายของเขากลัวการมีความรัก แล้วจะซ้ำรอยเดิมต่างหากเล่า \"ถ้าพี่ชอบเขา พี่ก็จีบเลยสิ\" ปลาวาฬยุ \"ไม่ได้ชอบเว้ย แค่เมื่อตอนบ่ายเขาท้าทายเฉยๆ ก็เลยสนใจขึ้นมานิดหน่อย\" \"หืม? \" น้องเล็กของบ้านขมวดคิ้วมองภาพจากกล้องวงจรปิด แล้วหันมาถามพี่ชายอีกหน \"ตัวเล็กแค่นี้นี่นะ ท้าพี่\" \"สงสัยอะไรนักหนา\" ฉลามถามเพื่อตัดบท \"เปล๊า~ ก็แค่คิดว่าเขาน่ารักดี ถ้าพี่อยากจะเริ่มต้นใหม่ก็เลือกมาสักคนเถอะ เปลี่ยนคนควงบ่อยอย่างกับเปลี่ยนถุงยาง จนแม่ด่าแล้วนะ\" คนตัวโตซัดหมัดหนักๆ ใส่ไหล่น้องชายด้วยความหมั่นไส้ ก่อนที่เขาจะดับบุหรี่และเดินออกไปจากห้องแบบไม่บอกไม่กล่าว \"นั่นพี่จะไปไหนน่ะ\" \"ยุ่ง! \"