บทที่ 8

ร่างสูงเดินลิ่วๆ ออกมาตามทางเดินด้วยอารมณ์ขุ่นมัวเล็กน้อย เพราะภาพจากกล้องวงจรปิดเมื่อสักครู่ ทำให้คนอย่างฉลามรู้สึกเหมือนโดนลูบคมเข้าอย่างจัง ก็มีอย่างที่ไหน ตอนกลางวันอยู่กับเขา ตอนกลางคืนก็ไปอยู่กับคนอื่น การกระทำของเธอมันชวนให้นึกถึงอดีตคนรักที่ทรยศต่อความรักของเขา แค่เพียงเพราะอารมณ์ชั่ววูบ เหอะ! คิดแล้วชายหนุ่มก็ยกมือขึ้นมาขยี้ศีรษะเปียกชื้นเพราะเหงื่อของตนอย่างหัวเสีย ก่อนจะก้าวเดินต่อไปยังที่พักของตน แต่ก้าวออกไปได้ไม่เท่าไหร่ เท้าของเขาก็หยุดลง... \"เรื่องของเรามันจบแล้วพลัส\" เสียงคุ้นหูของเอมิกาทำให้ฉลามต้องหยุดฟังด้วยความสนใจ เนื่องจากช่วงนี้หญิงสาวเข้ามาติดพันเขาพอดี \"แต่เรารักเธอ แล้วเราก็รู้ด้วยว่าเธอเองก็รักเราเหมือนกัน บอกเราได้ไหมว่าทำไมอยู่ดีๆ เธอถึงเปลี่ยนไป ทำไมถึงต้องเลิกกันด้วย\" คิ้วหนาของคนฟังขมวดแน่นในความมืด ก่อนที่เขาจะขยับตัวเพื่อหาที่ซ่อนและแอบฟังการสนทนาของคนทั้งคูต่อไป \"ความรักมันกินไม่ได้หรอกนะพลัส\" \"ถ้าอย่างนั้นเธอก็บอกเรามาสิ ว่าเธอต้องการเท่าไหร่\" \"ยี่สิบล้าน\" เอมิกาตอบ \"อะไรนะ!? \" \"เราบอกว่ายี่สิบล้าน พลัสมีให้เราไหมล่ะ\" หญิงสาวว่าพลางผลักอกแกร่งของคนตรงหน้าให้ออกห่างจากตัว \"เรารู้ว่าพลัสไม่มีให้เราหรอก เราถึงได้บอกเลิกพลัสไง\" \"ล่ะ แล้ว แล้วเธอจะเอาเงินไปทำอะไรตั้งยี่สิบล้าน\" \"แม่เราเป็นหนี้น่ะ\" เอมิกาบอกตามตรง \"เอ่อ... เธอขอผ่อนไปก่อนได้ไหม ตอนนี้เรามีเงินเก็บอยู่เกือบสิบล้าน เราให้เธอหมดเลยนะ ขอแค่เธออย่าเลิกกับเราก็พอ\" เสียงพูดปนสะอื้นของชายหนุ่มดังขึ้นราวกับจะขาดใจอยู่รอมร่อ ทว่าคู่สนทนากลับส่ายหน้าให้เขาแทนคำตอบ \"เธอ...\" \"จบเรื่องของเราแค่นี้เถอะพลัส\" เอมิกาบอกเสียงสั่น \"ไม่! \" พัชระตะโกนเสียงดัง ก่อนจะโถมกายเข้าใส่คนตรงหน้าเพื่อฉุดรั้งเธอไว้ \"ปล่อยนะพลัส\" \"ไม่ เราไม่ปล่อย\" พระเอกหนุ่มบอกอย่างดื้อดึง ก่อนจะกดร่างเล็กเข้ากับต้นไม้ใหญ่อย่างแนบแน่น แล้วบดขยี้จูบใส่อีกฝ่ายทันที \"อื้อ...อ! \" เสียงร้องประท้วงและเสียงกำปั้นของเอมิกาดังขึ้นเป็นระยะๆ ทว่าคนตัวโตกว่ากลับไม่มีทีท่าว่าจะยอมปล่อยเธอไป แกร๊ก! เสียงกิ่งไม้แห้งแตกทำให้การกระทำทุกอย่างพัชระหยุดลงเพื่อมองหาที่มาของเสียง แต่เมื่อทุกอย่างรอบตัวเข้าสู่ความเงียบอีกครั้ง เขาก็จัดการปลุกปล้ำหญิงสาวต่อทันที ฉลามที่ยืนมองอยู่ไม่ไกลจากบริเวณนั้นไม่ได้ขยับตัวแม้แต่น้อย ซึ่งแน่นอนว่าเสียงกิ่งไม้เมื่อสักครู่นี้ไม่ได้เกิดขึ้นเพราะเขา เป็นเหตุให้ดวงตาคู่คมต้องรีบมองหาต้นเสียงและจากบริเวณที่เขายืนอยู่ก็ทำให้เขามองเห็นเงาตะคุ่มๆ ของใครบางคน ริมฝีปากหยักกระตุกขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าเงานั้นคล้ายกับคนตัวเล็กที่พึ่งทำให้เขาหงุดหงิดเมื่อไม่กี่นาทีก่อน และ... แกร๊ก! เสียงกิ่งไม้ที่ดังขึ้นมาอีกครั้งทำให้พัชระหยุดการกระทำของตนเองลงด้วยสีหน้าแตกตื่น ก่อนจะตะโกนถามเสียงดังลั่นคล้ายกำลังจับโจรยังไงอย่างนั้น \"นั่นใครน่ะ!? \" ร่างเล็กที่ตั้งท่าจะคลานเข้าไปหลบในพุ่มไม้ชะงักไปทันควัน เพราะหนามของมันข่วนแขนเธอเป็นทางยาว \"โอ๊ยย...ย อยากจะบ้าตาย แล้วฉันจะไปแอบตรงไหนดีเนี่ย\" พัธริกาบ่นเสียงเบาจนแทบจะกลายเป็นเสียงกระซิบไปตามลม \"ออกมาเดี๋ยวนี้นะ ไม่อย่างนั้นผมจะจับส่งตำรวจ\" คนที่แอบบันทึกการสนทนาของทั้งคู่ไว้ในมือถือถึงกับหน้าถอดสี เพราะยังไม่ทันที่ตนจะกดบันทึกแบตมือถือก็ดันมาหมดเสียก่อน แถมหน้าจอยังสว่างวาบขึ้นมาก่อนที่มันจะดับอีกด้วย \"ออกมานะ! \" เอมิกาตะโกนช่วย \"โทรแจ้งตำรวจ ไม่ก็แจ้งเจ้าหน้าที่ของรีสอร์ทเลย\" พัชระบอกกับคนข้างตัว แล้วตัดสินใจเดินเข้ามาใกล้พุ่มไม้หนามากขึ้นเรื่อง เอาไงเอากัน! พัธริกาคิดในใจ ก่อนจะรีบคลานเข่าไปตามแนวพุ่มไม้ เพื่อหลบหนีการล่าตัวของพระเอกหนุ่ม จนกระทั่งไปหยุดอยู่หน้าห้องน้ำ ซึ่งอยู่ใกล้กับบริเวณที่ชายหนุ่มอีกคนหลบอยู่ ฉลามกลั้นหัวเราะจนหน้าดำหน้าแดง เพราะอยู่ตรงนี้เขาสามารถมองเห็นใบหน้าเหยเกของคนที่มาแอบฟังคนอื่นคุยกันในยามวิกาลได้อย่างชัดเจน \"ออกมาเดี๋ยวนี้นะ!? \" พัชระตะโกนขึ้นอีกครั้ง \"เราจะโทรหาเจ้าหน้าที่ของรีสอร์ทจริงๆ หรอพลัส คนอื่นจะไม่สงสัยเรื่องของเราหรอ\" หญิงสาวที่เดินตามมาด้วยถามขึ้น \"นี่เธอยังกลัวว่าคนอื่นจะสงสัยเรื่องของเราอีกหรอ\" \"พลัส! \" เอมิกาตะคอกเสียงดัง \"เราจะทำให้ไอ้ฉลามนั่นรู้ไปเลยว่าเธอเป็นของเรา\" เจ้าของชื่อที่แอบฟังอยู่คิ้วกระตุกอย่างไม่พอใจ \"อย่าทำอะไรบ้าๆ นะพลัส\" เอมิกาโวยวาย แล้วทำท่าจะเดินหนี ทำให้พัชระต้องรีบคว้าแขนหญิงสาวเอาไว้ และเมื่อเห็นว่าสองคนนั้นหันไปถกเถียงกันอีกครั้ง พัธริกาก็รีบวิ่งไปหลบอยู่หลังห้องน้ำทันที เฮ้อ... คนตัวเล็กถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก แต่จู่ๆ เธอก็ถูกมือหนากระชากเข้าไปในห้องน้ำสุดแรง จนร่างบอบบางเซถลาเข้าไปด้านใน ทว่ายังไม่ทันจะได้อ้าปากร้องตะโกนขอความช่วยเหลือ ริมฝีปากบางก็ถูกทาบทับประกบปิดไปเสียก่อน ร่างเล็กถูกตรึงเข้ากับผนังห้องน้ำด้วยฝีมือของบุคคลปริศนาที่มีแรงมหาศาลราวกับแรงช้าง เพราะไม่ว่าเธอจะดิ้นขัดขืนยังไง ก็ไม่สามารถหลุดพ้นจากวงล้อมของเขาได้สักที \"อื้อ...อ! \" พัธริกาส่งเสียงร้องประท้วงในลำคอ แต่การต่อต้านของเธอกลับทำให้ ’โจรราคะ’ บดขยี้จุมพิตรุนแรงรุกล้ำเข้ามาในโพลงปากหวานมากกว่าเดิมอย่างตะกละตะกลาม ดวงตาคู่สวยพยายามเพ่งมองคนตรงหน้าให้ชัดๆ แต่บริเวณนี้ไม่มีแสงเล็ดลอดเข้ามาเลยแม้แต่น้อย หญิงสาวจึงได้ถอดใจและปล่อยโฮออกมาอย่างคนไร้ทางสู้ และเมื่อเห็นว่าเธอเลิกต่อต้านเขาแล้ว รสจุมพิตที่ชายหนุ่มมอบให้จึงเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความอ่อนหวานและอ่อนโยน เพื่อปลอบใจคนที่กำลังตื่นกลัวให้คลายความกังวลลง แต่กว่าพัธริกาจะได้สัมผัสมัน สติสัมปชัญญะของเธอก็ดับวูบลงเสียก่อน...