บทที่ 180 มนตร์วิเศษร้ายกลายเป็นดี

บทที่ 180 มนตร์วิเศษร้ายกลายเป็นดี “ให้เด็กรับใช้โจ๋วชิงหยีออกไปข้างนอกเป็นเพื่อนเจ้าดีกว่า!” “ถ้าเจ้ายังแสดงนิสัยแบบนี้ออกไปข้าเกรงว่าจะเกิดเรื่องขึ้นนะสิ!” “ตอนนี้เจ้าเป็นฮองเฮาแล้ว ไม่ใช่ลูกสาวของจวนอ๋องโจ๋วเหมือนก่อนหน้านี้และยิ่งไปกว่านั้นไม่ใช่เจ้าก็ไม่ใช่หญิงสาวในยุทธภพอีกต่อไปแล้ว อยู่ข้างนอกก็ห้ามไปก่อเรื่องเป็นอันขาด!” “ให้โจ๋วชิงหยีไปเป็นเพื่อนเจ้านะดีแล้ว นางเป็นคนละเอียดรอบคอบและสงบเสงี่ยม นางไปควบคุมเจ้าได้แน่!” ไทเฮาพยักหน้าเห็นด้วยอย่างตรงไปตรงมา! นางแอบสงสัยว่าซินเหยานั้นจะหาข้ออ้างไปเก็บสมุนไพรและออกไปก่อความวุ่นวาย.... ทว่านางกลับคิดไม่ถึงว่าสาเหตุที่แท้จริงที่ซินเหยาต้องการออกจากตำหนักนั้นคือต้องการพาโจ๋วชิงหยีหนีออกไป ไทเฮากลับนึกว่าถ้ามีโจ๋วชิงหยีออกไปด้วยคงจะพอห้ามปรามซินเหยาไม่ให้ก่อเรื่องได้! แน่นอนว่า... นางไม่ได้สนใจว่าซินเหยานั้นจะก่อเรื่องหรือไม่.... นางเพียงแค่กลัวว่าซินเหยาก่อเรื่องขึ้นมาแล้วจะไม่มีคนที่ช่วยนางแต่งหน้าแต่งตัว! เหล่านางสนมต่างพากันตกตะลึง! ไทเฮาดูเหมือนอายุสิบต้นๆอย่างน่าอัศจรรย์! ผิวพรรณที่เหี่ยวย่นกลับกลายเป็นผิวเนียนเรียบขาวนวล.... มันน่าเหลือเชื่อเกินไปแล้ว! ไทเฮาเดินผ่านเหล่านางสนมอย่างมั่นใจ เป็นครั้งแรกที่นางเต็มไปด้วยความมั่นใจ! “คืนนี้ที่ตำหนักจัดเตรียมเหล้าสุราและอาหารวางไว้ที่สวน เหล่าพระสนมคืนนี้สามารถดื่มเหล้าได้อย่างเต็มที่ ถ้าหากดื่มจนเมามายพรุ่งนี้ก็ไม่ต้องไปตำหนักซูหนิงได้ ราตรีสวัสดิ์!” วันนี้ไทเฮานั้นอารมณ์ดีเป็นพิเศษ วันนี้ค่อนข้างที่จะใจกว้างและปีติยินดีปม้กระทั่งบอกราตรีสวัสดิ์แด่ทุกคน! เหล่านางสนมต่างพากันสรรเสริญ! ทุกคนล้วนคึกคักดีใจ! ถ้าหากว่าไทเฮากลายเป็นหญิงงามและใจดีเช่นนี้คงทำให้ทุกคนโดนโทษย้อยลงแน่ๆ! ค่ำคืนนี้ผู้คนมีความสุขพึงพอใจ และยังตกตะลึงกับความสามารถของซินเหยาอีกด้วย! นางนั้นราวกับเทพลงมาจุติ! ทุกคนต่างรุมล้อมซินเหยาซักไซ้สอบถามถึงเวทมนตร์ที่เปลี่ยนจากร้ายกลายเป็นดี! ค่ำคืนนี้เป็นคืนที่ไทเฮานั้นมีความสุขจนไม่สามารถหุบยิ้มได้ คำเยินยอประจบสอพลอที่นางได้ยินช่างไพเราะเสียนี่กระไร... ทุกคำเยินยอของเหล่านางสนมต่างก็ได้เหล้าสุราจากไทเฮาเป็นรางวัล และสุดท้ายไทเฮาก็รินเหล้าให้ซินเหยาเป็นรางวัล! ซินเหยาเป็นคนสำคัญเป็นผู้อยู่เบื้องหลังความงามของนาง! ครั้งนี้นางชื่นชมซินเหยาจากใจจริง ซินเหยารับแก้วเหล้ามาและดื่มจนหมดแก้ว หลังจากที่ดื่มเสร็จนางก็เห็นเซว่เอ๋อเดินไปเดินมาวุ่นวายท่ามกลางผู้คนมากมายซินเหยาจึงเรียกนางไว้ “เซว่เอ๋อ ทำไมมีเจ้าคนเดียว? พี่สี่ละ? ทำไมถึงไม่เห็นนางเลย?” เซว่เอ๋อตอบกลับด้วยท่าทีกระสับกระส่าย “ข้าเองก็กำลังตามหาองค์หญิงอยู่เจ้าค่ะ! หรือว่าองค์หญิงจะยังไม่กลับมา? แต่นี่มันก็นานมากแล้ว!” ซินเหยา “กลับมา? นางไปไหนหรือ?” เซว่เอ๋อ “ก่อนที่งานเลี้ยงจะเริ่ม องค์หญิงได้รับพระราชโองการจากฮ่องเต้เจ้าค่ะ! หลังจากนั้นองค์หญิงก็ออกไปพร้อมกับพ่อบ้านหลี่เจ้าค่ะ!” ซินเหยา “พระราชโองการอะไร?” เซว่เอ๋อ “อันนี้ข้าน้อยเองก็ไม่ทราบเจ้าค่ะ! พ่อบ้านหลี่ก็ไม่ได้อธิบายไว้บอกแค่ว่าฮ่องเต้เรียกตัวองค์หญิงจากนั้นองค์หญิงก็ออกไปเจ้าค่ะ!” ซินเหยา “ทำไมเจ้าไม่บอกข้าให้เร็วกว่านี้? ฮ่องเต้แน่นอนว่าต้องไม่ประสงค์ดี ไป พวกเราไปหาฮ่องเต้กัน! โอ้ย ทำไมหัวของข้า...มันหมุนแบบนี้?” ทันใดนั้นซินเหยาก็เซไปเซมา... เซว่เอ๋อรีบเข้าไปประคองนางไว้ “องค์หญิงท่านเป็นอะไรไป? ทำไมจู่ๆก็เหมือนจะล้มแบบนี้เจ้าคะ?” ซินเหยาใช้พลังภายในอยู่ครู่หนึ่งและเมื่อจับชีพจรก็เจอสิ่งผิดปกติเลือดลมปราณเดินช้าเกินไป! “แย่แล้ว!พลังภายในของข้าแตกแล้ว!” “ข้าโดนยาพิษ!” “เหล้าที่ดื่มไปเมื่อกี้นี้มีพิษหรือเปล่านะ?....ไม่! ในเหล้าไม่มีพิษ!” “ไทเฮาตอนนี้คงยังไม่คิดจะวางยาพิษข้าเป็นแน่!” “ข้าเพิ่งเปลี่ยนให้นางงดงามขึ้น!นางยังคงต้องพึ่งข้าอยู่!” “นางจะวางยาพิษข้าทำไม?” “แถมยังในเหล้าเมื่อกี้นี้ก็ไม่ได้มียาพิษ ถ้าหากว่ามีพิษข้าต้องรู้สิ!” “แล้วข้าโดนวางยาพิษได้อย่างไรกัน?” “นอกเสียจากว่าเหล้าอีกแก้ที่ดื่มเข้าไป!” “คืนนี้ข้าก็ยังไม่ได้ทานอะไรเข้าไป!” “ท่าไม่ดีแล้ว...” “พิษแรงเหลือเกิน! กำลังภายในของข้าก็ผนึกจุดในร่างไม่ได้....” ทันใดนั้นซินเหยาก็เห็นทุกอย่างมืดสนิทและล้มลงไป! เซว่เอ๋อเห็นก็ร้องตกใจจนหน้าซีด! นางรีบเข้าพยุงร่างอันอ่อนแรงหมดสิ้นของซินเหยา.. แย่แล้ว! องค์หญิงทั้งสองคนหนึ่งหายตัวไปอีกคนก็หมดสติ... แล้วจะทำอย่างไรละทีนี้? เซว่เอ๋อคิดที่จะตะโกนเรียกให้คนช่วยฉับพลันก็มีคนมาทุบศีรษะจากด้านหลังอย่างแรงและนางก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย! “หึหึ! ในเหล้าไม่มีพิษก็จริง!” “แต่มันอยู่ที่ขอบแก้วต่างหาก!” “พิษนี้มาจากเลือดม่านหลั้วเขตตะวันตก ไร้สีไร้กลิ่นไม่มีใครสามารถสังเกตเห็นได้!”