บทที่ 184 หยิงเฟยคนทรยศ1

บทที่ 184 หยิงเฟยคนทรยศ1 ป๋ายกุ้ยเหรินยิ้มเย็นชา “เจ้านี่โง่จริงๆ! ที่บอกกับพวกข้าแบบนี้ ไม่เพียงแต่เข้าที่เตือนพวกข้าว่าภายในครึ่งชั่วยามพวกข้าจะฆ่าเจ้าแน่นอน!” ซินเหยา “พวกเจ้าคงกลัวว่าจะฆ่าข้าไม่ได้สินะ!” ป๋ายกุ้ยเหรินหัวเราะอย่างเย็นชา “ในเมื่อเจ้ารู้ว่าตัวเองตอนนี้นั้นเสียพลังไปก็ควรจะรู้รู้ว่าเจ้านั้นไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเราสามคนตอนนี้!” ซินเหยายิ้มเบาๆ “ก็ใช่! กำลังข้าในตอนนี้นั้นยังไม่ฟื้นฟู แต่ว่า ข้ามีสิ่งนี้!” นางค่อยๆยกมือขึ้นมาในมือนั้นถือของสักอย่างสีดำอยู่! ป๋ายกุ้ยเหริน “นี่คืออะไร?” ซินเหยายิ้ม “ข้าหยิบออกมาจากกล่องเซิ้นตอนที่พวกเจ้าไม่ได้สนใจ! สิ่งนี้เรียกว่าปืนพกอนุภาคความเร็วสูง!” ใบหน้าซีดขาวปรากฏรอยยิ้มผลิบาน ในมือของซินเหยาคือปืนพกสีดำไอเย็นแห่งความดุร้ายแผ่กระจายออกมา... ป๋ายกุ้ยเหรินทำใบหน้าหยิ่งยโสพลางพูดว่า “เหอะ! เป็นไปไม่ได้! เมื่อกี้นี้เจ้ายังนอนนิ่งอยู่ที่พื้นอยู่เลยแถมยังพวกข้าสามคนก็ยืนล้อมกล้องเซิ้นไว้อยู่ ถ้าหากเจ้าหยิบออกมาจากกล่องจริงๆพวกข้าก็ต้องรู้สิ!” ใบหน้าซีดแย้มรอยยิ้ม “หรือว่าเจ้าไม่รู้จักคนที่น่ากลัวกว่าเทพที่เรียกว่าสายลับกัน?” “สายลับ?” “ใช่!” “สาบลับคือใคร?” “คือคนที่เจ้าไม่อาจสู้ได้ตลอดกาลยังไงละ!” ซินเหยายิ้มออกมาอย่างเย็นเยียบ! ป๋ายกุ้ยเหรินหวาดกลัวอยู่ชั่วครู่จากนั้นก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “ฮ่าฮ่า! เจ้าคิดจะเขียนเสือให้วัวกลัวอย่างนั้นหรือ? ข้าไม่เชื่อเจ้าหรอกว่าของพังๆในมือเจ้าจะทำอะไรพวกข้าได้!” ซินเหยายิ้มมุมปากอย่างเย็นชา! นิ้วมือเรียวลั่นไกปืนอย่างช้าๆ... “ปั้ง!!!!!” ประกายไฟสีแดงยิงออกมาจากปลายกระบอกปืน! รวดเร็วดั่งสายฟ้าฟาดยิงทะลุเข้าที่ขาซ้ายของป๋ายกุ้ยเหริน! เพียงชั่วพริบตา..... ขาซ้ายของปายกุ้ยเหรินก็มีเลือดไหลทะลักออกมา เลือดเนื้อไหลรวมกันเน่าเปื่อย! “กรี๊ดดดดดด” ป๋ายกุ้ยเหรินกรีดร้องราวกับถูกเชือด! หยิงเฟยและเหม่ยเฟยที่อยู่ข้างๆก็ตกใจจนหน้าซีด ! นี่มันอาวุธอะไรกัน? ทำไมมันถึงเร็วยิ่งกว่าสายฟ้า? ทรงพลังขนาดนี้เชียวหรือ? ถ้าหากโดนเข้าศีรษะสมองจะไม่ระเบิดออกมาเชียวหรือ? น่ากลัวเหลือเกิน! ปืนพก? อะไรเร็วสูงสักอย่าง? นี่มันน่ากลัวจริงๆ! หยิงเฟยและเหม่ยเฟยตกใจจนหน้าซีดเป็นไก่ต้ม เนื้อตัวสั่นเทิ้มไม่กล้าขยับร่างกายเลยแม้แต่นิด! ซินเหยามองป๋ายกุ้ยเหรินที่นอนร้องโหยหวนลมหายในรวยรินเลือดจากบาดแผลที่ไหลลงพื้นไม่หยุดพลางยิ้มอย่างเย็นชา “เจ้านี่โชคดีจริงๆ! ที่สายลับคนนี้มีเรื่องสำคัญอย่างอื่นที่ต้องทำ ไม่มีเวลามายุ่งเกี่ยวกับหญิงเลวทรามแบบพวกเจ้า! แต่ว่า เมื่อกี้เจ้ากรีดร้องโหยหวนขนาดนั้น เกรงว่าทหารรักษาการข้างนอกคงได้ยินกันหมด! ถึงเจ้าไม่ตายก็หนีโทษไปไหนไม่ได้หรอก!” ซินเหยาพูดไปพลางหาเข็มเซรุ่มถอนพิษในกล่องสายลับไปด้วย จากนั้นก็ฉีดเซรุ่มเข้าที่แขนของตน.... เซรุ่มไหลเข้าสู่เส้นเลือดในร่างกาย... ชั่วพริบตาซินเหยาก็หายใจสะดวกมากขึ้น! นางแอบรวบรวมกำลังภายในถึงแม้ว่ายังคงยากที่จะรวมพลัง ทว่าชีพจรกลับเต้นถี่ขึ้น! นี่ถือว่าเป็นเรื่องดี! เซรุ่มเริ่มออกฤทธิ์แล้ว! ในร่างกายกำลังขับพิษออกมา! ซินเหยาคิดในใจ : ความรุนแรงของพิษนี้ทำให้เลือดลมไหลเวียนช้าลงและยังหายใจติดขัดเส้นประสาทชา น่าจะทำมาจากส่วนผสมที่มีNeurotoxin... สายลับจะต้องศึกษาและทำการผลิตเซรุ่มถอนพิษออกมา แทบจะสามารถถอนพิษได้หลายร้อยชนิด! ส่วนผสมจากNeurotoxinนั้นค่อนข้างซับซ้อน ทว่าก็ไม่มีปัญหา อย่างไรเสียเลือดลมและลมปราณนั้นก็ไหลเวียนดีขึ้นมาก ถือว่าเป็นสัญญาณว่าพิษนั้นถอนออกไปแล้ว! แต่ว่าระยะเวลาโดนพิษนั้นค่อนข้างยาวนานพิษนั้นเข้าสู่กระแสเลือดทั่วร่าง กลัวว่าถ้าจะกำจัดพิษออกให้หมดก็คงต้องใช้เวลาอีกสักครึ่งชั่วยาม... ซินเหยาปิดกล่องเซิ้น จากนั้นก็โยนใส่ป๋ายกุ้ยเหรินที่กำลังตะลึงและหวาดกลัว.... “กล่องเซิ้นนี่ให้เจ้าละกัน! ถ้าหากเจ้าจะเปิดอีกละก็ของข้างในเจ้าก็เลือกไปได้เลยนะ!” พูดจบซินเหยาก็เดินไปด้านหน้าของหยิงเฟยและเหม่ยเฟย.... ปากกระบอกปืนดำเงาจ่ออยู่ตรงหน้าทั้งคู่... เหม่ยเฟยขอร้องด้วยความหวาดกลัว “อย่า...อย่าฆ่าพวกเราเลย! พวกเรา...พวกเรา...ขอโทษ! ขอร้องอย่าฆ่าพวกเราเลย!” นางมั่นใจว่านางไม่มีอะไรคุกคามนิสัยก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร ซินเหยาจ่อปากกระบอกปืนไปที่หยิงเฟย! คนของตระกูลถางเปิ่น แม้แต่คนเดียวนางก็ไม่ชอบ! หยิงเฟยมองซินเหยาด้วยสายตาเย็นชา ถึงแม้ว่าใจจะกลัวมากก็ตาม ทว่านางกลับไม่ขอร้องอ้อนวอน ซินเหยาเห็นว่าท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว... ก็คิดในใจว่า “รีบไปช่วยพี่สี่จากฮ่องเต้อำมหิตดีกว่า จากนั้นต้องรีบพานางออกจากวังให้เร็วที่สุด!” “สองพี่น้องตระกูลถางเปิ่นคงจะรอนานแล้ว..” “ตระกูลถางเปิ่น...” “ช่างเป็นปัญหาที่ซับซ้อนและน่าปวดหัวเสียจริง!” เดิมทีซินเหยาวางแผนที่จะฆ่าหยิงเฟยคนทรยศอย่างไม่ลังเล... แต่ว่าพอคิดถึงพี่สี่และคนของตระกูลถางเปิ่นให้หนีตามกันไปได้.... เอาล่ะถือเสียว่าเพื่อความสุขของพี่สี่! ที่จริงมันก็ไม่เหมาะสมที่จะมาใส่ใจความขัดแย้งระหว่างจวนอ๋องโจ๋วกับตระกูลถางเปิ่นตอนนี้! “วันนี้โชคยังเข้าข้างเจ้า! ข้าจะไม่ฆ่าเจ้า!” ซินเหยาระงับอารมณ์ความรู้สึกไว้ จากนั้นก็เก็บปืนกลับไป! สีหน้าฉายความหย่งยโสและเย็นชา ฉับพลันหยิงเฟยก็ระเบิดอารมณ์ออกมา “เจ้าไม่ฆ่าข้า? แล้วเจ้าจะต้องเสียใจ!” ซินเหยากำลังจะพูดออกไป..