บทที่ 185 หยิงเฟยคนทรยศ2

บทที่ 185 หยิงเฟยคนทรยศ2 ทันใดนั้น.. ด้านหลังก็มีพลังที่รวดเร็วและทรงพลังพุ่งเข้าโจมตีนางด้านหลัง.. “อ้ากก!” ซินเหยาร้องและล้มลงไป! ปกติแล้วถ้าใช้พละกำลังของนางแน่นอนว่าไม่เคยมีใครได้เข้าใกล้นางเกินสิบเมตรและทำแบบนี้ได้! แต่ว่าตอนนี้นางโดนวางยาพิษกำลังยังไม่ฟื้นดีนักสัมผัสทั้งห้านั้นลดลง... ด้านหลังมีคนลอบโจมตีถ้ารอให้นางสู้กลับไปได้คงจะไม่ทันการแล้ว! เงาดำผ่านไป! ซินเหยาสลบล้มลงไป! ปืนในมือนางก็หล่นลงพื้นเสียงดัง! “มู่หลาง! ทำดีมาก!” หยิงเฟยเก็บปืนขึ้นมา จากนั้นก็จ่อปากกระบอกปืนไปที่ศีรษะของซินเหยา... “หึ!” “ปืนพกอนุภาคความเร็วสูงหรือ?” “ข้าไม่ได้อยากรู้ว่านี่คืออาวุธอะไร!” “ทว่า ข้าเห็นเจ้าใช้มันแล้ว!” “เมื่อกี้ที่เจ้ายิงไปที่ขาของป๋ายกุ้ยเหรินจนเลือดไหล!” “ตอนนี้...” “ถ้าหากมันเข้าที่หัวเจ้าละก็....” “จะเป็นอย่างไรนะ?” หยิงเฟยยิ้มชั่วร้ายปากกระบอกปืนสีดำเงาจ่ออยู่ที่ศีรษะของซินเหยา.... ใบหน้าของฮ่องเต้อำมหิตเลือนราง.... เขานั่งอยู่ที่ของเตียงด้วยท่าทีเคร่งขรึม ด้านข้างมีดาบทองวางอยู่! เขากำลังรอ... รอมาเนิ่นนาน.... เสื้อผ้าของโจ๋วชิงหยีถูกถอดออกจนหมด วงเปลือยกายล่อนจ้อน มือเท้าถูกมัดไว้กับเตียงปากถูกยัดผ้าเอาไว้... “อื้อ! อื้อ! อื้อ!” โจ๋วชิงหยีส่งเสียงร้องครวญครางและดิ้นไปมาไม่หยุด.... ใบหน้าของฮ่องเต้อำมหิตกลับมืดลงๆ... จนกระทั่งหนึ่งชั่วยาม! ผู้หญิงคนนั้นทำไมยังไม่มา? หรือว่านางจะไม่สนใจความบริสุทธิ์ของโจ๋วชิงหยีจริงๆ? ไม่ก็นางนั้นไม่มีอะไรให้ต้องหึงหวง? ใจของฮ่องเต้อำมหิตเริ่มร้อนดั่งไฟแผดเผา.. โจ๋วชิงหยีดิ้นและส่งเสียงออกมาอยู่ข้างๆ ฮ่องเต้อำมหิตจ้องมองนางราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ “ถ้าหากโจ๋วซินเหยาไม่มา คืนนี้ข้าจะเสพสมกับหญิงงามคนนี้!ถึงอย่างไรพวกเจ้าก็เป็นพี่น้องกัน แถมเจ้าก็ดูไม่เลว รูปร่างอรชรใบหน้างดงาม!” “อ่า! อื้อ!” โจ๋วชิงหยีได้แต่ส่งเสียงร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด... ฮ่องเต้พูดอย่างโมโห “หุบปาก! อย่าได้ส่งเสียงออกมาอีก! ข้านั้นใกล้จะหมดความอดทน! ถ้าหากผู้หญิงคนนั้นยังไม่มาอีก! ข้าคงจะต้องขอลิ้มลองหญิงสาวอย่างเจ้าแล้วละ! และถ้าหากว่าเจ้าจะแค้นก็ไปแค้นพี่น้องของเจ้าเถอะ! ที่นางไม่มาช่วยเจ้า!” เหอะ! ใจของฮ่องเต้อำมหิตนั้นทั้งไม่สบายใจและเหยียดหยาม! ซินเหยานั้นทำให้เขาผิดหวัง! ผู้หญิงคนนี้...ก็เป็นแค่คนขี้ขลาดตาขาวกลัวตาย ผู้หญิงชั้นต่ำที่ไม่สนใจมิตรภาพ! มุมปากของฮ่องเต้อำมหิตกระตุกยิ้มชั่วร้าย.... ส่วนโจ๋วชิงหยีนั้นก็เนื้อตัวสั่นเทิ้มด้วยความตกใจ... “ฝ่าบาท! ฝ่าบาท” หลี่เหลียนคังตะโกนเรียกจากข้างนอก! ฮ่องเต้อำมหิต “เข้ามา!” หลี่เหลียนคังเปิดประตูเข้ามา “ฝ่าบาท! มีคนขอเข้าเฝ้าฝ่าบาทพ่ะย่ะค่ะ!” ฮ่องเต้ดีใจจนเนื้อเต้นพลางถามออกไปว่า “ใคร? ใช่ผู้หญิงคนนั้นหรือไม่?ในที่สุดนางก็มาแล้ว! นางนั้นไม่ทำให้ข้าผิดหวังจริงๆ!” หลี่เหลียนคัง “เป็นเด็กรับใช้ของฮองเฮา ชื่อเซว่เอ๋อพ่ะย่ะค่ะ!” ทันใดนั้นสีหน้าของฮ่องเต้อำมหิตก็เปลี่ยนไปพลางถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “นางมาทำไม? ไล่นางออกไป!” หลี่เหลียนคัง “นางบอกว่ามีเรื่องสำคัญจะมากราบทูลพ่ะย่ะค่ะ! ต้องการขอเข้าเฝ้าฝ่าบาทให้ได้! นางบอกอีกว่ามีเพียงฝ่าบาทเท่านั้นถึงจะช่วยฮองเอาได้พ่ะย่ะค่ะ!” “เรื่องเกิดขึ้นกับนาง?” “เร็ว!” “รีบเรียกนางเข้ามา!” สายตาของฮ่องเต้อำมหิตเต็มไปด้วยความห่วงใยที่เจ้าตัวเองก็ไม่อาจรับรู้ได้.... หลี่เหลียนคังหันหลังเดินออกไป หลังจากนั้นครู่หนึ่งก็พาเด็กรับใช้ที่ตกตะลึงจนทำอะไรไม่ถูกเข้ามา เซว่เอ๋อเด็กรับใช้คนสนิทของโจ่วชิงหยีและซินเหยา ฮ่องเต้อำมหิตมองเด็กรับใช้ที่ตัวสั่นเทิ้มคุกเข่าอยู่ที่พื้นพลางถามว่า “เจ้าชื่ออะไร?” “หม่อมฉันชื่อเซว่เอ๋อเพคะ!” “เจ้าเป็นเด็กรับใช้ที่ตำหนักชิงหยาใช่ไหม?” “เพคะ!” ฮ่องเต้หันหลับไปมองโจ๋วชิงหยีที่ถูดมัดอยู่บนเตียง โจ๋วชิงหยีพยักหน้า ฮ่องเต้อำมหิต “เจ้าลุกขึ้นมาบอกข้าสิ! ฮองเฮาละ?” เซว่เอ๋อลุกขึ้นยืนเห็นโจ๋วชิงหยีที่ร่างกายเปลือยเปล่ากำลังถูกมัดอยู่บนเตียงก็ตกตะลึง ทว่าเวลานี้นางไม่อาจเข้าไปดูแลได้และเล่าเรื่องที่ซินเหยานั้นดื่มสุรามีพิษเข้าไปที่สวนวังในอย่างละเอียด! ฮ่องเต้อำมหิตฟังจบก็ตกตะลึง “อะไรนะ? ไทเฮามอบสุราพิษให้ฮองเฮางั้นหรือ?” เซว่เอ๋อตัวสั่นกราบทูล “เอ่อคือ....คือ....หม่อมฉันเองก็ไม่ทราบเพคะ! แต่ว่าฮองเฮาดื่มสุราไปเพียงแก้วเดียวก็มีอาการเป็นพิษเลยเพคะ! แต่ว่าก่อนที่ฮองเฮาจะหมดสติไปพระนางทรงพูดรำพึงรำพันอะไรบางอย่างอยู่ตลอดเวลา ทรงพูดว่าไทเฮายังต้องการพระนางอยู่ไม่มีทางที่ไทเฮาจะวางยาพิษนาง....” ฮ่องเต้อำมหิต “แล้วหลังจากนั้นละ? หลังจากนั้นฮองเฮาเป็นอย่างไร?” เซว่เอ๋อ “ฝ่าบาททรงอภัย! หม่อมฉันไม่ทราบจริงๆเพคะ ตอนที่ฮองเฮาโดนพิษ หม่อมฉันกำลังจะพาฮองเฮากลับห้องบรรทมแต่ยังไม่ทันได้เดินก็ถูกคนตีเข้าที่หลังคอจนสลบไป! เมื่อหม่อมฉันฟื้นขึ้นมาก็พบว่าตนเองนั้นถูกทิ้งไว้ใต้ต้นไม้แลก็ไม่พบฮองเฮาแล้วเพคะ!” ฮ่องเต้อำมหิต “แล้วไทเฮาละ? เจ้าได้ปาไทเฮาหรือเปล่า?” เซว่เอ๋อ “ตอนที่หม่อมฉันกลับไปยังสวนวังในก็ไม่มีใครอยู่แล้วเพคะ! ไทเฮาก็ทรงกลับห้องบรรทมพักผ่อนไปแล้ว! หม่อมฉันก็ได้ไปตำหนักที่ตำหนักซูหนิงเพื่อเข้าเฝ้าไทเฮา แต่แม่นางอ้านซิงบอกว่าไทเฮาทรงบรรทมแล้ว ไม่ให้ใครเข้าพบ! ฮืออ...ไม่รู้ว่าฮองเฮาถูกคนร้ายพาไปไหนแล้วก็ไม่รู้?”